Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 806/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 27 września 2023 r. o sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. D.

karalność oskarżonego

aktualna karta karna

154-156

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

aktualna karta karna

dokument urzędowy wystawiony przez uprawniony podmiot

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- apelacja P. D. -

Oskarżony P. D. w swoim piśmie zatytułowanym „APELACJA” stwierdził: „Wnoszę apelację od wyroku Sądu Rejonowego w G. w części dotyczącej wysokości orzeczonej grzywny w sprawie (...) i wnoszę o umorzenie kary grzywny w całości lub odroczenie jej płatności do czasu uzyskania wolności – dochodu”.

W uzasadnieniu środka odwoławczego oskarżony dodał: „W związku z sytuacją w jakiej znajduję się przebywając od dnia 15 lutego 2023 r. w Zakładzie Karnym w K., a obecnie w G. gdzie obywam karę pozbawienia wolności, nie pracuję, nie mam żadnych dochodów, nie posiadam majątku ruchomego ani nieruchomości i nie jestem w stanie uiścić orzeczonej kary grzywny”.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- szczegółowo punkt 5.2

Wniosek

- szczegółowo punkt 5.2

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 27 września 2023 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach zmiany

Apelacja wniesiona przez oskarżonego P. D. okazała się zasadna w części dotyczącej rażącej niewspółmierności orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego jakim jest świadczenie pieniężne w kwocie 2000 zł orzeczone w punkcie „3” zaskarżonego wyroku. W związku z tym zaskarżony wyrok został zmieniony poprzez uchylenie punktu „3”. Taki też wniosek zawarł w apelacji P. D.. Wyjaśnić należy jedynie oskarżonemu, że Sąd Rejonowy w G. nie wymierzył kary grzywny, ale świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Co prawda obie wymienione wyżej instytucje prawa karnego stanowią o dolegliwości finansowej, ale zgodnie z zasadami prawa karnego orzeczona wobec P. D. kwota 2000 zł nie stanowi kary grzywny, ale wspomniane wyżej świadczenie pieniężne. Mając natomiast na uwadze argumentację przytoczoną w apelacji oskarżonego Sąd Okręgowy uznał, że obciążenie oskarżonego dodatkowo świadczeniem pieniężnym byłoby nadmiernie surowym rozstrzygnięciem mając na uwadze sytuację finansową oskarżonego, brak pracy w czasie odbywanej kary pozbawienia wolności w innej sprawie, a także obciążenia finansowe wynikające z wyroku Sądu Rejonowego związane z obowiązkiem naprawienia szkód wyrządzonych przestępstwami pokrzywdzonym, w łącznej kwocie 3380 zł.

Co prawda w swojej apelacji skarżący nie kwestionuje winy, którą przypisał oskarżonemu Sąd Rejonowy, ale w trakcie toczącego się postępowania akcentował w pismach, że chciał wywiązać się ze zobowiązań zaciągniętych wobec pokrzywdzonych (sprzedaż materiału opałowego), ale na przeszkodzie ku temu stanął fakt, iż w dniu 15 lutego 2023 r. został on zatrzymany do odbycia kary w innej sprawie.

Wskazać należy, że nie można stwierdzić, iż wskutek błędnej oceny dowodów sąd I instancji poczynił w efekcie błędne ustalenia faktyczne i uznał oskarżonego P. D. za winnego popełnienia przestępstw z art. 286 § 1 kk. Sąd odwoławczy nie doszukał się istotnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego.

W pierwszej kolejności należało wskazać, iż w okolicznościach niniejszej sprawy brak było podstaw do skutecznego kwestionowania oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy. Analiza sposobu procedowania Sądu Rejonowego, analiza treści zaskarżonego wyroku oraz lektura uzasadnienia w żadnym stopniu nie uzasadnia przekonania, aby przeprowadzone postępowanie było dotknięte wadami o jakich mowa w art. 438 pkt 2 kpk. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził przewód sądowy, gromadząc kompletny materiał dowodowy pozwalający na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Dokonując jego analizy Sąd Rejonowy rozważył wszystkie okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 kpk oraz swoją ocenę uzasadnił. Nie ulega również wątpliwości, iż sąd I instancji wykorzystał wszystkie osobowe źródła dowodowe jak i zebrał niezbędne dokumenty. Relacje świadków oraz zebrane w sprawie pozostałe dowody poddane zostały właściwej analizie. Sąd Rejonowy w sposób jasny i przekonujący nie tylko wskazał, które dowody uznał za wiarygodne, a które za niewiarygodne, ale i stanowisko swoje w tej mierze umotywował, kierując się zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a także wskazaniami wiedzy, co czyni, że nie doszło do naruszenia art. 410 kpk. Ocena dowodów nie przekraczała zaś granic zakreślonych w art. 7 kpk. Nie można też postawić Sądowi Rejonowemu skutecznego zarzutu naruszenia przepisu art. 5 § 2 kpk. Przypomnieć bowiem trzeba, iż o naruszeniu reguły in dubio pro reo (rozstrzyganie niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego) nie można mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest wątpliwości, albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonego. Skoro w przedmiotowej sprawie wątpliwości takie nie zaistniały (ma je tylko oskarżony), to brak podstaw do przyjęcia, by doszło do obrazy tego przepisu. Analiza treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy zaprezentował pełną ocenę wszystkich zebranych w sprawie dowodów i odniósł się zarówno do zeznań świadków, a także dokonał oceny zgromadzonych dokumentów (oskarżony w trakcie postępowania skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień, do czego miał oczywiście prawo). Sąd I instancji wskazał dowody przemawiające za uznaniem winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Słusznie Sąd Rejonowy akcentuje winę oskarżonego w świetle zeznań świadków i zgromadzonej dokumentacji co powoduje, że wniosek o oszukańczym działaniu oskarżonego jest uzasadniony.

Nie ma zatem wątpliwości, że oskarżony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził pokrzywdzone do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd co do zamiaru sprzedaży zamówionego przez pokrzywdzone materiału opałowego. To prawda, co wynika z akt sprawy, że P. D. został zatrzymany w dniu 15 lutego 2023 r. do odbycia kary w innej sprawie. Fakt ten jednak w żaden sposób nie uwalnia oskarżonego od odpowiedzialności karnej w niniejszej sprawie. Należy bowiem zauważyć, że pierwszy zarzut dotyczy popełnienia oszustwa w okresie od dnia 25 stycznia 2023 r. do dnia 14 lutego 2023 r., a drugi zarzut okresu od dnia 13 lutego 2023 r. do dnia 14 lutego 2023 r. Należy zaakcentować, że pierwsza z osób pokrzywdzonych nawiązała kontakt w dniu 25 stycznia 2023 r. i w odpowiedzi na ofertę oskarżonego, w dniu 27 stycznia 2023 r. po przesłaniu jej faktury zapłaciła za zamówiony towar. Istotne jest to, że pellet nie został dostarczony w umówionym terminie, a następnie P. D. zwodził pokrzywdzoną co do kolejnych terminów dostaw by w końcu oświadczyć, że ma problem z towarem i wystawi fakturę korygującą i zwróci pieniądze. Rzecz jednak w tym, że oskarżony ani nie dostarczył towaru, ani nie zwrócił wpłaconej kwoty i w efekcie pokrzywdzona utraciła kontakt z oskarżonym. Tak więc jeżeli nawet oskarżony został zatrzymany w dniu 15 lutego 2023 r. to nie było żadnych przeszkód, aby zwrócić pieniądze pokrzywdzonej, w których posiadaniu był P. D., co słusznie zauważa Sąd Rejonowy. Takie okoliczności wprost świadczą o oszukańczym zamiarze P. D. i nie wymagają szerszego komentarza w świetle granic i kierunku apelacji oskarżonego. Nie ma też żadnych wątpliwości co do popełnienia przestępstwa oszustwa na szkodę drugiej z pokrzywdzonych. Co prawda ta pokrzywdzona nawiązała kontakt z oskarżonym w dniu 13 lutego 2023 r., a więc na dwa dni przed zatrzymaniem oskarżonego i teoretycznie fakt ten mógł uniemożliwić oskarżonemu realizację tego zobowiązania, ale tylko w sytuacji gdyby P. D. miał zamiar to zrobić, a więc przesłać pokrzywdzonej zamówiony przez nią pellet czy zwrócić pieniądze. W świetle realiów sprawy i identycznego postępowania jak w przypadku pierwszego zamówienia z całą stanowczością należy stwierdzić, że i w tym przypadku oskarżony trwał w oszukańczym zamiarze. Pokrzywdzona i w tym przypadku otrzymała fakturę i dokonała umówionej zapłaty za towar, którego nie otrzymała, podobnie jak zwrotu pieniędzy. W tych okolicznościach oskarżony nie przyznawał się do winy twierdząc, że nie było jego zamiarem wprowadzenie w błąd osób pokrzywdzonych. Poprawnie natomiast dokonana przez Sąd Rejonowy analiza sprawy powoduje, że okoliczność powyższa nie polega na prawdzie i tym samym w żaden sposób nie zwalnia P. D. od jego odpowiedzialności. Nie ma też żadnych powodów, aby odmówić wiarygodności zeznaniom świadków, które stanowią zbieżny materiał dowodowy i muszą tym samym zyskać aprobatę Sądu Okręgowego. Zauważyć należy, że sąd „opowiedział się po stronie" zeznań pokrzywdzonych, ale fakt ten w najmniejszym stopniu nie pozwala na stawianie sądowi orzekającemu zarzutów obrazy przepisów postępowania, bowiem takie stanowisko sądu jest realizacją prawa do swobodnej oceny dowodów przewidzianego w art. 7 kpk (tak postanowienie SN z dn. 2006.07.19, V KK 37/06, OSNwSK 2006/1/1451). W przypadku, gdy – tak jak w przedmiotowej sprawie - ze zgromadzonych dowodów przed Sądem Rejonowym wynikają dwie różne wersje zdarzenia (oskarżony utrzymuje, że nie miał oszukańczego zamiaru, a pokrzywdzone twierdzą, że zostały oszukane), sąd ma prawo wyboru jednej z nich, zgodnie ze wskazaniami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, po poddaniu analizie wszystkich dowodów i faktów tyczących oskarżonego, zarówno tych, które są dla niego korzystne, jak i tych, które przemawiają na jego niekorzyść. Dokonana w takiej sytuacji z uwzględnieniem wyżej wymienionych kryteriów ocena dowodów, pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, jeśli doprowadziła sąd orzekający do powzięcia przekonania o wiarygodności jednej z dwóch zaprezentowanych w postępowaniu przeciwnych wersji wydarzeń. W ocenie sądu odwoławczego, sąd I instancji sprostał tym wymaganiom.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie można sądowi I instancji postawić zarzutu poczynienia błędnych ustaleń faktycznych. Przypomnieć bowiem należy, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być uznany za trafny jedynie wówczas, gdy skarżący wykaże, iż rozstrzygnięcie sądu nie uwzględnia całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego bądź, że ocena poszczególnych dowodów sprzeczna jest z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, czy też wskazaniami wiedzy. Kwestionowanie stanowiska sądu I instancji nie może jednak sprowadzać się wyłącznie do prezentowania innej, możliwej na gruncie przeprowadzonych dowodów wersji faktycznej zdarzenia. Konieczne jest bowiem wykazanie jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad rozumowania dopuścił się sąd. Sama możliwość przeciwstawienia się ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji bądź też na odmiennej ich ocenie nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 r. OSNPG 1975, nr 9, poz. 84 oraz z dnia 22 stycznia 1975 r. OSNKW 1975, z. 5, poz. 58). Środek odwoławczy, który nie spełnia powyższych wymagań może być postrzegany wyłącznie w kategoriach polemiki ze stanowiskiem wyrażonym w zaskarżonym wyroku. Analiza pism oskarżonego prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie miała miejsce właśnie tego rodzaju polemika. Natomiast ani pisma oskarżonego, ani jego apelacja nie przytacza na poparcie swoich twierdzeń argumentów, które można uznać za uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż dysponując kompletnym i prawidłowo ocenionym materiałem dowodowym, sąd orzekający na jego podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Nie można się zatem zgodzić ze skarżącym, iż materiał dowodowy sprawy nie pozwala na ustalenie sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanych mu w wyroku czynów, to jest przestępstw z art. 286 § 1 kk, bowiem popełnienie tych występków jest bezsporne. Wobec powyższego skoro Sąd Rejonowy w efekcie dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego, to twierdzenie sądu I instancji o tym, że oskarżony popełnił zarzucane mu czyny, uznać należy za w pełni uzasadnione. Fakt, że oskarżony nie przyznając się do winy, w swoich wyjaśnieniach zaprzecza ustalonemu przez Sąd Rejonowy stanowi faktycznemu, w świetle wyżej wskazanych i prawidłowo ocenionych zeznań świadków i zawartej dokumentacji, nie może ta okoliczność uwolnić oskarżonego od odpowiedzialności karnej, co słusznie akcentuje Sąd Rejonowy.

W świetle powyższego, prawidłowość kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu czynów jako występków z art. 286 § 1 kk również nie budziła najmniejszych zastrzeżeń.

Natomiast jak wskazano na wstępie zdaniem sądu odwoławczego rozstrzygnięcie o konsekwencjach popełnienia czynu przez oskarżonego wymagało zmiany, ale jedynie co do orzeczenia świadczenia pieniężnego. Wymierzona natomiast zaskarżonym wyrokiem kara 2 lat ograniczenia wolności polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne jawiła się jako właściwa i nie można mówić o jej rażącej surowości w rozumieniu art 438 pkt 4 kpk. Czyny oskarżonego nie były w żadnym razie błahymi występkami, gdyż skierowane były przeciwko tak istotnym dobrom, jak mienie i własność i biorąc pod uwagę okoliczności działania oskarżonego, wielokrotną jego karalność zwłaszcza za przestępstwa oszustwa, istotnie te dobra naruszył. Okoliczności dotyczące osoby oskarżonego nie uzasadniały przyjęcia, że do zapewnienia w tym wypadku realizacji wszystkich celów postępowania konieczne było wymierzenie kary w innym kształcie, w efekcie łagodniejszej, bowiem kara taka raziłaby łagodnością. Dostrzeżona przez sąd meriti karalność oskarżonego i jego dotychczasowy tryb życia świadczyły niewątpliwie o tym, że jest on osobą w określonym stopniu zdemoralizowaną, wykazującą negatywny stosunek do porządku prawnego. W ocenie sądu odwoławczego wystarczające do zapewnienia realizacji celów postępowania zarówno wobec oskarżonego, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej, będzie orzeczenie kary właśnie 2 lat ograniczenia wolności jako adekwatnej do zawinienia oskarżonego oraz wysokiej społecznej szkodliwości jego czynów i kara ta należycie uwzględniać będzie okoliczności dotyczące samych czynów oraz osoby oskarżonego. W świetle poczynionych ustaleń, jak wyżej wskazano, czyny oskarżonego nie jawiły się bynajmniej jako błahe występki. Z poczynionych ustaleń wynikało wszak, że oskarżony działał w sposób zaplanowany i całkowicie świadomy. Motywacja oskarżonego jako wysoce naganna, a opisane okoliczności popełnienia czynów oraz sposób działania oskarżonego jednoznacznie świadczyły o tym, że był to czyn o dużej społecznej szkodliwości. Jako duże ocenić należało również zawinienie oskarżonego. Mimo to kara ograniczenia wolności orzeczona przez Sąd Rejonowy w należyty sposób uwzględnia zarówno wszystkie okoliczności dotyczące osoby oskarżonego, jak i okoliczności popełnienia czynów, świadczące o lekceważącym stosunku oskarżonego do tak istotnego dobra jakim jest cudze mienie - mające charakter obciążający.

W efekcie, jak wyżej wskazano sąd odwoławczy w punkcie „Ib” wyroku zmienił wyrok Sądu Rejonowego i uchylił orzeczenie o obowiązku zapłaty przez oskarżonego świadczenia pieniężnego w kwocie 2000 zł podając na wstępie niniejszego uzasadnienia powody podjęcia takiej decyzji.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym wyroku żadnych uchybień mogących stanowić o bezwzględnej przyczynie odwoławczej lub rażącej niesprawiedliwości wyroku, dlatego zaskarżone orzeczenie po dokonaniu w nim wyżej wskazanej zmiany, w pozostałym zakresie zostało utrzymane w mocy.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 624§1 kpk sąd II instancji zwolnił oskarżonego P. D. z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, uwzględniając że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe z uwagi na sytuację osobistą i majątkową, a obciążenie innymi zobowiązaniami finansowymi, przez co wydatkami poniesionymi w tym postępowaniu Sąd Okręgowy w całości obciążył Skarb Państwa. Orzekając w ten sposób sąd kierował się sytuacją materialną oskarżonego, którą oceniać należało m.in. przy uwzględnieniu aktualnej sytuacji osobistej i finansowej P. D..

PODPIS

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

- oskarżony P. D.,

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

- wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 27 września 2023 r. w sprawie o sygn. akt (...),

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana