Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2017r.

Sąd Okręgowy w Toruniu - IX Wydział Karny - Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący - SSO Andrzej Walenta (spr)

Sędziowie - SSO Marzena Polak

- SSO Barbara Plewińska

Protokolant - st. sek. sądowy Magdalena Maćkiewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Toruń - Wschód w Toruniu Marcina Mazura,

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2017r.,

sprawy P. M. i K. S. oskarżonych o przestępstwo z art. 278§1 kk w zw. z art. 64§1 kk,

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych P. M. i K. S. od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 24 sierpnia 2016r., sygn. akt VIIIK 297/16,

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustala, iż czynu przypisanego oskarżonemu P. M. w punkcie „I” wyroku, P. M. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia 29 czerwca 2010r. do dnia 14 maja 2014r. kary łącznej 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonych na mocy wyroku łącznego Sądu Rejonowego w T.z dnia 27 października 2011r., sygn. akt (...)wymierzonych za przestępstwa z art. 279§1 kk, art. 280§1 kk w zw. z art. 283 kk;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy:

III.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) na rzecz adwokata D. K. kwotę 516,60zł. (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej P. M. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia P. M. i K. S. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za II instancję, zaś wydatkami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IXKa 797/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Toruniu wyrokiem z dnia 24 sierpnia 2016r. (sygn. akt VIIIK 297/16):

I.  uznał oskarżonego P. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, że czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 278§1 i §3 kk w zw. z art. 64§1 kk i za to na mocy art. 278§3 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego K. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, że czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 278§1 i §3 kk w zw. z art. 64§1 kk i za to na mocy art. 278§3 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na mocy art. 46§1 kk zobowiązał solidarnie oskarżonych do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez opłacenie kwoty 759,40 złotych na rzecz pokrzywdzonego (...) ul. (...) 87-100 T.;

IV.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata D. K. kwotę 516,60 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. M. z urzędu;

V.  zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonych zaskarżając wyrok w całości podnosząc zarzut wadliwych ustaleń faktycznych i niewłaściwej oceny dowodów przejawiający się w niezasadnym uwzględnieniem zeznań K. M. a odrzuceniem wersji oskarżonych, co skutkowało błędnym uznaniem winy oskarżonych w zakresie przypisanego im czynu.

Nadto obrońca zasugerował niewłaściwe ustalenie co do kary jaką odbył oskarżony P. M., a jaka stanowi podstawę ustalenia działania w recydywie z art. 64§1 kk.

W związku z powyższymi zarzutami obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy była pozbawiona słuszności.

Obrońca wytykając sądowi I instancji uchybienia w zakresie oceny dowodów oraz wskazując na dowolność ustaleń faktycznych bezpodstawnie wywodzi, że niesłuszne jest przyjęcie, iż oskarżeni K. S. i P. M. popełnili przypisany im zaskarżonym wyrokiem czyn. Przeprowadzona kontrola odwoławcza nie potwierdziła bowiem aby sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów proceduralnych w zakresie postępowania dowodowego, naruszenia przepisów prawa materialnego czy też zarzucanego błędu w ustaleniach faktycznych.

Negując wyniki oceny dowodów obrońca kładzie nacisk na wykazanie niewiarygodności zeznań świadka M. M., jednakże jego zastrzeżenia nie są uzasadnione. Wprawdzie należy się zgodzić z obrońcą, że faktycznie po analizie zapisu monitoringu trudno byłoby osobie postronnej zorientować się kim byli mężczyźni dokonujący kradzieży. Monitoring zarejestrował dwóch mężczyzn ubranych w bluzy z kapturami; nie było widać ich twarzy ani nie były dostrzegalne żadne inne charakterystyczne elementy ich wyglądu zewnętrznego ani znaki szczególne, które pozwalałyby na ich identyfikację. Rzecz jednak w tym, że powyższe okoliczności nie są w stanie podważyć prawdziwości zeznań świadka K. M., która po zapoznaniu się z zapisem monitoringu rozpoznała oskarżonych. Rozpoznanie świadka jest przekonujące i stanowcze. K. M. podała, że mężczyźni byli jej znani. Miała wielokrotnie z nimi styczność i doskonale znała ich wizerunki gdyż są stałymi klientami sklepu (...) na ul. (...) zaznaczając przy tym, że ubierali się w taki sam sposób jak w czasie zajścia zapisanego na monitoringu. Świadek dodała, że kojarzyła K. S. z sytuacji, w której jego brat dopuścił się kradzieży w sklepie i wówczas oskarżony awanturował się z nią żądając by wypuściła jego brata. Osoba P. M. była jej natomiast znana z uwagi na fakt, że kradzieży sklepowych dopuszczała się także jego matka E. M..

Treść zeznań K. M. wskazuje, że dysponowała ona szeregiem konkretnych informacji pozwalających jej na identyfikację mężczyzn, którzy dokonali kradzieży. Nie było bynajmniej tak, że świadek widziała oskarżonych na monitoringu po raz pierwszy. Ciąg skojarzeniowy i sytuacyjny umożliwił świadkowi ustalenie personaliów sprawców i to bez cienia wątpliwości, co w swoich wypowiedziach podkreślała. Tak więc, choć dla osoby nie mającej nigdy styczności z oskarżonymi i nie znającej ich, zapis z monitoringu nie byłby na tyle czytelny by w oparciu tylko o ten dowód składać oświadczenia co do sprawstwa oskarżonych, to jednak świadek K. M. dysponowała kilkoma sugestywnymi i obiektywnymi przesłankami ułatwiającymi rozpoznanie oskarżonych, o których przekonująco i konsekwentnie opowiadała w postępowaniu przygotowawczym jak i przed sądem. W kontekście zeznań K. M. należy zaznaczyć, że świadek nie miała powodu by bezpodstawnie obciążać oskarżonych narażając się na odpowiedzialność za fałszywe zeznania. Jej oświadczenia sprawiają wrażenie szczerych, rozsądnych, i nie sposób wątpić, że gdyby świadek nie byłaby w stanie zidentyfikować oskarżonych to nie zdecydowałaby się na zeznania o takiej treści jakie składała na potrzeby niniejszej sprawy, zwłaszcza zdając sobie sprawę, że jej stanowisko będzie weryfikowane przy pomocy innych dostępnych dowodów. Tak więc o ile zapis monitoringu samodzielnie bez stanowiska K. M. nie stanowiłby przekonującego dowodu obciążającego oskarżonych, to jednak łączna i logiczna analiza treści obydwu w/w dowodów przekonała o tym, że mężczyznami zarejestrowanymi na monitoringu byli oskarżeni. I choć oskarżeni temu przeczą to jednak ich wyjaśnienia nie wytrzymują konfrontacji z rzeczowymi i konsekwentnymi zeznaniami K. M., której nie sposób zarzucić nieuczciwości ani realizowania – z niewiadomych powodów - jakiejś podstępnej intrygi przeciwko oskarżonym.

Okoliczność, że sąd I instancji w odniesieniu do oskarżonego P. M. ustalił, że był ubrany w czarną kurtkę, gdy tymczasem jak twierdzi obrońca, była to czarna bluza nie miała większego znaczenia w sprawie. Istotne jest to - i co ważne jest to fakt sprawdzalny za pomocą zapisu monitoringu - że ustalono, iż oskarżony miał okrycie wierzchnie koloru czarnego. Kwestia zaś nazewnictwa tego okrycia (czy była to kurtka łudząco przypominająca bluzę z racji wyposażenia w kaptur czy bluza) była bez znaczenia. Także kwestia tego, że w zeznaniach świadka K. M. pojawił się wątek rozpoznania P. M. po rysach twarzy (co zdaniem obrońcy nie było możliwe z uwagi na zakrycie ich twarzy kapturami) nie oznaczała, że świadek popadała w sprzeczności. Świadek nie kwestionowała zakrycia twarzy kapturem precyzując jednocześnie na rozprawie, że rozpoznała oskarżonego po profilu.

Biorąc pod uwagę powyższe, sąd odwoławczy zaakceptował wszystkie ustalenia sądu I instancji oraz wnioski co do winy oskarżonych w zakresie przypisanego im czynu. Dowody i okoliczności uwzględnione przez sąd I instancji i wykorzystane do weryfikacji wersji oskarżonych, nie pozwalają na ich uwzględnienie i bezsprzecznie obalają ich stanowisko prezentowane w niniejszym postępowaniu, dlatego rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, który przyjął winę oskarżonych należy w pełni podzielić.

Należało jednak dokonać korekty wyroku w odniesieniu do oskarżonego P. M. poprzez ustalenie, że czynu przypisanego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia 29 czerwca 2010r. do dnia 14 maja 2014r. kary łącznej 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonych na mocy wyroku łącznego Sądu Rejonowego w T. z dnia 27 października 2011r., sygn. akt (...) wymierzonych za przestępstwa z art. 279§1 kk, art. 280§1 kk w zw. z art. 283 kk.

Kary wymierzone oskarżonym nie budzą zastrzeżeń. Choć są to kary bezwzględne pozbawienia wolności to w żadnym razie nie mogą zostać uznane za zbyt surowe. Kary ukształtowane na poziomie 3 miesięcy pozbawienia wolności są konieczne do zapewnienia realizacji celów kary, stanowiąc uzasadnioną i współmierną dolegliwość do wagi postępku oskarżonych. Oskarżeni nie zasługiwali na karę w niższym wymiarze ani na karę łagodniejszego rodzaju. Oskarżeni i tak zostali potraktowani przez sąd I instancji z wyrozumiałością, co się przejawiało zakwalifikowaniem ich czynu jako wypadku mniejszej wagi jak i wymierzeniem im kar w dolnej granicy zagrożenia. Należy podkreślić, że popełnianie przestępstw nie jest oskarżonym obce. Mimo młodego wieku mają już po kilka wyroków za poważne przestępstwa (głownie kradzieże i kradzieże z włamaniem) i odpowiadają w warunkach recydywy z art. 64§1 kk. Oskarżeni zachowują się nieodpowiedzialnie, bezrefleksyjnie i bezmyślnie. Ignorują wydawane wobec nich wyroki i bagatelizują orzekane kary okazując swoje rażące lekceważenie dla porządku prawnego. Oskarżeni są osobami wyrachowanymi i zdemoralizowanymi i żadna inna kara (tylko kara bezwzględna pozbawienia wolności) nie byłaby w stanie oddziaływać na nich prewencyjnie.

Wymierzenie oskarżonym kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania stanowiłoby zbyt dużą pobłażliwość i byłoby wyrazem nadmiernej wyrozumiałości dla ich kolejnego z rzędu przestępstwa przeciwko mieniu. Prewencyjnego oddziaływania na oskarżonych nie zrealizowały ani dotychczasowe wyroki ani wymierzone kary pozbawienia wolności ani nawet pobyty w zakładzie karnym. W chwili obecnej ani oskarżony P. M. ani K. S. nie rokują pozytywnie na przyszłość. Oskarżeni regularnie wchodzą w konflikt z prawem nie licząc się z konsekwencjami swojego postępowania. Analiza ich dotychczasowej postawy życiowej wskazuje na potrzebę wzmocnienia wychowawczego oddziaływania w warunkach izolacji penitencjarnej.

Na oskarżonych słusznie nałożono obowiązek naprawienia szkody w trybie art. 46§1 kk. Wysokość nałożonego obowiązku odpowiada wartości skradzionego mienia.

W sprawie nie wystąpiły żadne uchybienia stanowiące bezwzględne przyczyny odwoławcze będące podstawą do uchylenia lub zmiany wyroku z urzędu.

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 624§1 kk w zw. z art. 634 kpk, zwalniając oskarżonych od kosztów sądowych, obciążając wydatkami postępowania odwoławczego - w tym kosztami nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. M. z urzędu - Skarb Państwa albowiem przemawiają za tym trudne sytuacje majątkowe i rodzinne obydwu oskarżonych.