Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 796/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 15 listopada 2022 r., sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. P.

Niekaralność oskarżonego

Karta karna

337

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia i uznanie oskarżonego J. P. za winnego zarzucanego mu przestępstwa z art. 177 § 1 i 2 kk, w tym oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę Sądu meriti co do pisemnej opinii biegłego sądowego W. G., poza wynikami dokonanego przez niego eksperymentu Biegły poczynione w niej wnioski podtrzymał w ustnej opinii uzupełniającej przedstawionej na rozprawie. Opinia pisemna była obszerna, szczegółowa, skrupulatna, a nadto wzbogacona o dokumentację fotograficzną, która w czytelny sposób obrazowała przestawiane przez niego tezy. Biegły bazował na swoim wieloletnim doświadczeniu, przy tym uwzględniał wskazania wiedzy. W sposób rzetelny, logiczny i konsekwentny wyjaśnił wnioski zawarte w opinii. W konsekwencji opinia biegłego sądowego pozwoliła na ustalenie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotu niniejszego procesu. Stąd w pozostałej części uzasadnienia Sąd II instancji konsekwentnie przyjmuje ustalenia poczynione na podstawie pisemnej oraz ustnej opinii biegłego (...) W. G..

W pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia Sąd Rejonowy dokonał oceny zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym także opinii biegłego, wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków, z poszanowaniem normy wynikającej z art. 7 kpk. Jeżeli chodzi o eksperyment dokonany przez biegłego to faktycznie, był on przeprowadzony w odmiennych warunkach niż te które istniały w momencie zdarzenia. Chodzi tu głównie o całkowicie odmienne oświetlenie drogi w momencie dokonania eksperymentu. W związku z tym, wyników eksperymentu Sąd odwoławczy nie brał pod uwagę przy ocenianiu zgromadzonego materiału dowodowego.

Prawidłowa była decyzja procesowa Sądu meriti w przedmiocie wniosku obrońcy oskarżonego o przeprowadzenie dowodu z opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych. Sąd Rejonowy słusznie stwierdził, że opinia (...) W. G. nie zawiera tyle niejasności i wewnętrznych sprzeczności, że należałoby dopuścić dowód z innej opinii, przy uwzględnieniu, że wnioski eksperymentu nie będą brane pod uwagę.

Przyznać rację należy obrońcy w tej części, iż przeprowadzenie eksperymentu procesowego przez biegłego w warunkach, w jakich to uczynił nie było prawidłowe. Między rozpatrywanym zdarzeniem a dniem w którym przeprowadzono eksperyment zmieniły się istotnie warunki w miejscu zdarzenia (zamontowanie dodatkowych lamp oświetlających), zatem eksperyment ten nie mógł dawać podstaw do weryfikacji zaistniałego stanu rzeczy. Eksperyment ten był jednak jedynie jedną z części przeprowadzonej opinii i poza nim opinia ta była spójna i logiczna.

Godzi się także zaznaczyć, że wina oraz sprawstwo oskarżonego zostały ustalone nie tylko w oparciu o opinię biegłego (...) W. G., ale także o obiektywny materiał dowodowy w postaci nagrania z monitoringu.

Biegły w swych wnioskach wyjaśnił, że zachowanie oskarżonego polegało na nieprawidłowej obserwacji przedpola jazdy i spóźnieniu się z podjęciem działań, zmierzających do uniknięcia uderzenia w pieszego. Istotne jest to, że obaj piesi, a w tym pokrzywdzony T. S. przeszli już oś jezdni. Z zapisu monitoringu, niezależnie już od opinii, widać ewidentnie, że oskarżony J. P. nie obserwował przedpola jazdy i nie widział przechodzącego T. S. w związku z czym nie przedsięwziął czynności hamowania. Oskarżony tłumaczył, że było ciemno, ale to nie jest okoliczność, która by go ekskupowała, albowiem jeżeli w zaistniałych warunkach drogowych nie był on w stanie adekwatnie obserwować przedpole jazdy to winien on albo jeszcze bardziej zredukować prędkość albo całkowicie zaniechać jazdy. Oskarżony przejeżdżał przez skrzyżowanie, miał świadomość występowania w tych miejscach przejść dla pieszych, gdzie winien zachować szczególną ostrożność. Tłumaczenie o braku widoczności pieszych zbija także to, że obaj piesi nie weszli nagle „znikąd” na przejście, ale oni już z tego przejścia schodzili. Oświetlenie w miejscu zdarzenia nie ma tu znaczenia, albowiem nie zawsze przejścia dla pieszych są oświetlone, a mimo to zbliżający się do nich kierowcy są zobligowani zachować się tak, by być w stanie ustąpić na nim pierwszeństwa pieszemu.

Jeżeli chodzi o zapis z monitoringu, to odnotowania wymaga okoliczności, iż kamera rejestrująca jest podświetlana stąd nagranie nie odpowiada temu, jak widział oskarżony. Monitoring ukazuje jak przebiegało zdarzenie, a nie odzwierciedla percepcji wzrokowej J. P. w czasie inkryminowanego zajścia.

Nagrania przedłożone przez obronę – co już zaznaczano w toku postępowania przed Sądem I instancji – są zauważalnie ciemniejsze aniżeli pozostałe zawarte w aktach sprawy i także nie oddają tego, jakie warunki obserwacyjne panowały w chwili zdarzenia.

Poza tym – raz jeszcze podkreślić należy – nawet jeżeli było ciemno i oskarżony miał utrudnioną obserwację przedpola jazdy to winien on zredukować prędkość i dostosować się do warunków tak by mógł zareagować odpowiednio na to, co dzieje się na drodze.

Oskarżony na rozprawie apelacyjnej wyjaśnił : „Ci ludzie szli od bloku, krzaki i drzewa zasłaniali ich nawet, gdy szli. Oni wyszli z krzaków na jezdnię i ich nie widziałem”. Ale przecież kwestia jest taka, że piesi schodzili z przejścia dla pieszych, a na przejściu ani krzaków ani drzew nie było. To dowodzi, że J. P. nie obserwował należycie tego, co dzieje się na drodze. Nie było tak, że piesi nagle wyszli zza krzaków wprost oskarżonemu pod koła, ale schodzili z przejścia dla pieszych i oskarżony z uwagi na nieuważne obserwowanie drogi w efekcie uderzył w jednego z nich. Także na rozprawie apelacyjnej oskarżony przyznał, że : „Ja nie widziałem żadnych migających świateł”. Takie zaś były zamontowane w obrębie przejścia dla pieszych, gdzie nastąpiło rozpatrywane zdarzenie i sygnalizowały przechodzenie pieszych przez pasy. Oznacza to, że oskarżony faktycznie nie obserwował przedpola jazdy, skoro nie widział migających świateł na sygnalizatorze. Światło na sygnalizatorze włączało się gdy do przejścia zbliżali się piesi ( w tym pokrzywdzony i jego kolega) jak również cały czas paliło się migająco w momencie gdy piesi przechodzili przez przejście dla pieszych. Ten rodzaj światła jest nawet bardziej widoczny wtedy, gdy jest ciemno. Skoro tych świateł oskarżony także nie widział to wina jego jest tym bardziej oczywista. Ponadto , oskarżony miał włączone światła w samochodzie. Światła owe są zainstalowane po to aby samochód był widoczny na drodze oraz po to aby kierowca widział przedpole jazdy. Są przecież sytuacje gdzie świateł na drodze nie ma w ogóle i kierowca musi właściwie zaobserwować przedpole jazdy, w tym przechodzących przez drogę pieszych. W niniejszej sprawie, oskarżony przejeżdżał przez skrzyżowanie, na którym było 4 przejścia dla pieszych, a oskarżony pokonywał 2 z nich. Każde przejście było należycie oznakowane, co nakazuje kierowcom zachować szczególną ostrożność. Jeżeli przedpole byłoby żle oświetlone, to należało zmniejszyć prędkość na tyle aby nie doszło do potrącenia pieszego. Oskarżony oczywiście jechał z prędkością dozwoloną, ale na tym konkretnie skrzyżowaniu należało dostosować ją do warunków panujących na drodze, czyli do – jak twierdzi oskarżony i jego obrońca – złego oświetlenia jednego z przejść na owym skrzyżowaniu. Ponadto, należało po stronie kierowcy, wyostrzyć wzrok na tyle, aby zauważyć osoby przechodzące przez pasy – aż do całkowitego zatrzymania pojazdu właśnie w tym celu. Takie obowiązki leżą po stronie kierowcy – w tym także po stronie oskarżonego jako kierowcy.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 15 listopada 2022 r., sygn. akt (...) – punkty 1,2,3,4,5

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Racje wskazane powyżej zadecydowały o uznaniu wywiedzionej w sprawie apelacji za bezzasadną.

Brak było również podstaw do podważenia rozstrzygnięcia o karze. Wymierzona, niekaranemu dotąd oskarżonemu J. P., kara 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby nie cechowała się rażącą surowością w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Adekwatna była ona do zawinienia oskarżonego, który nieumyślnie naruszył przepisy ruchu drogowego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, ocenianego przy uwzględnieniu rodzaju naruszonych nieumyślnie reguł ostrożności oraz rozmiaru skutków, a także należycie uwzględniała zarówno okoliczności dotyczące jego osoby (nienaganna linia życiowa oskarżonego), jak i samego zdarzenia (zignorowanie podstawowych zasad ruchu drogowego i doprowadzenie wskutek tego do obrażeń u pokrzywdzonego, które skutkowały jego śmiercią).

Swoim zachowaniem J. P. ukazał, że stwarza realne zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, dlatego słuszne było orzeczenie wobec niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat od uprawomocnienia się orzeczenia.

Sąd Okręgowy zaaprobował także zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych M. S. i B. S. kwot po 3.000 zł na rzecz każdej z nich tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 15 listopada 2022 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach zmiany

Stosownie do art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego środka karnego, o którym mowa w art. 39 pkt 3 (zakaz prowadzenia pojazdów), zalicza się okres zatrzymania prawa jazdy lub innego odpowiedniego dokumentu.

Wobec braku rozstrzygnięcia o zaliczeniu okresu zatrzymania prawa jazdy na poczet orzeczonego oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów (co słusznie wskazał w apelacji obrońca oskarżonego) Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że na poczet środka karnego orzeczonego w punkcie 3 zalicza okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 17.05.2021 r. do dnia 11 maja 2023 r.;

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też – poza zmianą wskazaną powyżej – został on utrzymany w mocy.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie 627 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk oraz art. 8 i art. 2 ust.1 pkt 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j.Dz.U.1983.49.223 ze zm.), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j.Dz.U.2013.663) oraz § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U.2014.861 ze zm.), sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty za drugą instancję oraz obciążył go wydatkami postępowania odwoławczego w wysokości 50 złotych (30 zł za informację z Krajowego Rejestru Karnego + 20 zł za doręczenia).

PODPIS