Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 774/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w C. z dnia 28.10.2022 r., sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. P.

Niekaralność oskarżonego

Karta karna

197

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Karta karna

Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja prokuratora

Obraza przepisów prawa materialnego, inna niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, w postaci nie orzeczenia środka karnego, mimo że na podstawie art. 37a § 1 kk na sądzie spoczywał taki obowiązek.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prokurator w apelacji wywodził, iż doszło do naruszenia przepisu prawa materialnego i wobec tego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec J. P. na podstawie art. 43b kk środka karnego w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości.

Wobec zaistnienia podstaw do zmiany zaskarżonego poprzez uniewinnienie J. P. od popełnienia zarzuconego mu czynu (o czym szerzej mowa w punktach 3.1. oraz 5.2. niniejszego uzasadnienia) rozstrzyganie w przedmiocie zarzutu odnoszącego się do nie orzeczenia środka karnego stało się bezprzedmiotowe.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

Apelacja obrońcy oskarżonego

Naruszenie przepisów postępowania, tj. :

a) art. 7 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez uwzględnienie jedynie dowolnie wybranej części wyjaśnień oskarżonego, uznanie za niewiarygodne tej ich części w której oskarżony wskazywał na brak zamiaru wprowadzenia w błąd banku, co stanowi naruszenie dyrektywy oceny dowodów z uwzględnieniem wszystkich zgromadzonych dowodów, a także zasad prawidłowego rozumowania oraz zasad doświadczenia życiowego;

b) art. 7 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez nieuwzględnienie pełnej treści zeznań świadka M. H. i pominięcie części zeznań odnoszących się do braku zamiaru oskarżonego oświadczenia nieprawdy o jego stanie cywilnym oraz niepoddanie ocenie całości zeznań świadka M. Z.;

c) art. 4 kpk w zw. z art. 92 kpk oraz art. 410 kpk poprzez nieuwzględnienie istotnych okoliczności sprawy ujawnionych w toku rozprawy, w postaci poinformowania pośrednika przez oskarżonego o swoim stanie cywilnym, wysokiej zdolności kredytowej oskarżonego, zabezpieczeniu spłaty kredytu, wynikającym z możliwości finansowych i skali obciążeń oskarżonego;

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony nie powiadomił pośrednika finansowego o tym, że jest żonaty i zataił fakt, że pozostaje w związku małżeńskim podczas gdy oskarżony przedstawił pośrednikowi wszelkie okoliczności dotyczące aktualnej sytuacji osobistej, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego, w której zanegowane zostało wypełnienie przez J. P. znamion przestępstwa wyłudzenia kredytu, okazała się zasadna. Argumenty apelacji wespół z analizą akt i zawartych w nich dowodów doprowadziły Sąd Okręgowy do stwierdzenia, iż zachowanie J. P. nie wypełniało znamion zarzuconego mu czynu zabronionego.

Na wstępie zaznaczyć trzeba, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był kompletny. W aktach sprawy znajdowały się zarówno dowody w postaci wyjaśnień oskarżonego, a także zeznań kluczowych świadków to jest M. H. oraz M. Z., a także dowody obiektywne w postaci dokumentów związanych z przeprowadzeniem rozpatrywanej transakcji kredytowej stanowiącej przedmiot postawionego J. P. zarzutu. Dowody te Sąd Rejonowy – zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w apelacji obrońcy – ocenił jednak z naruszeniem art. 7 kpk , a naruszenie to miało zasadniczy wpływ na treść orzeczenia.

Sąd Okręgowy nie zgodził się z dokonaną przez Sąd Rejonowy oceną wyjaśnień oskarżonego. Obrońca w apelacji trafnie stwierdził, iż sąd ten niesłusznie uznał za niewiarygodne wyjaśnienia J. P., w których wskazywał on, że nie miał zamiaru wprowadzić banku w błąd. W ocenie Sądu odwoławczego wyjaśnienia J. P. były rzeczowe, szczere, spontaniczne i obszerne. Sąd Rejonowy całkowicie stracił z pola widzenia, iż okoliczności przez niego podawane w pełni korespondowały z twierdzeniami nie tylko jego konkubiny – M. H., ale także osoby postronnej – to jest pośrednika kredytowego czyli M. Z.. Oskarżony rzetelnie przedstawił stan faktyczny i Sąd II instancji nie dostrzega podstaw, by jego wyjaśnieniom odmówić przyznania przymiotu wiarygodności. Oczywiście sytuacja wymagała bacznego przyjrzenia się jego twierdzeniom, ale całokształt materiału dowodowego sprawy (w tym także treść formularza danych osobowych, o czym szerzej mowa w dalszej części uzasadnienia) pozytywnie je zweryfikował.

Sąd I instancji stwierdził, że oskarżony celowo podał pośrednikowi finansowemu informację, że jest on w konkubinacie, a nie poinformował go, że nadal pozostaje w związku małżeńskim. Okoliczność iż J. P. pozostaje w konkubinacie nie budzi żadnych wątpliwości i była wskazywana przez oskarżonego, a także przez M. H.. Oboje podali, iż w formularzu została zawarta informacja odnośnie ich faktycznego związku (sytuacji faktycznej) i wykorzystali do tego powszechnie stosowane określenie „konkubinat”, które stanowiło jedną z opcji w formularzu bankowym. Pośrednik kredytowy wypełnił formularze zgodnie z podanymi danymi. Kredytobiorcy zaś informacje w nich zawarte sprawdzili. Skoro taką opcję przewidywał formularz bankowy na określenie stanu cywilnego to trudno się dziwić, iż kredytobiorcy i podmiot fachowy (pośrednik kredytowy) taką wybrali (zgodną z sytuacja faktyczną).

Na marginesie rozważań warto odnotować trzy kwestie.

Po pierwsze konkubinat jest nieformalnym, choć faktycznym, określeniem na związek partnerski dwojga osób. Jego zastosowanie do relacji w jakiej pozostawali J. P. oraz M. H. nie budziło zastrzeżeń, to znaczy stanowiło adekwatne określenie charakteru związku w jakim pozostają.

Po drugie o tyle o ile przepisy prawa rodzinnego wykluczają możność zawarcia związku małżeńskiego w sytuacji pozostawania już w związku małżeńskim (art. 13 kro) o tyle formalne pozostawanie w związku małżeńskim nie wyklucza możliwości pozostawania w nieformalnym związku konkubenckim. Tu warto odnotować, że J. P. wielokrotnie podkreślał, iż od 2017 r. pozostaje w separacji faktycznej z M. P. (Sąd meriti odnotował to w ustaleniach stanu faktycznego sprawy), a od kilku lat toczy się sprawa rozwodowa. Nie ulega także wątpliwości, że J. P. wraz z M. H. wspólnie prowadzi gospodarstwo domowe i razem spłacają zaciągnięty kredyt (ten wątek zostanie podniesiony w dalszej części uzasadnienia).

Wreszcie po trzecie warto zwrócić uwagę na taką okoliczność, że tak jak J. P. w rubryce stan cywilny wskazał konkubinat tak również M. H. w tej rubryce wskazała konkubinat, co tylko potwierdza, że oboje prawdziwie i szczerze wskazywali, że podawali stan faktyczny jaki tyczył ich związku i że w ich ocenie to właśnie miało znaczenie dla kwestii kredytowych - wszak byli współkredytobiercami.

Po czwarte : prawo uznaje i dostrzega niewątpliwy fakt pozostawania ludzi w związkach nieformalnych traktując je jako osoby najbliższe (art. 115 §11 kk) i przyznając im nawet konkretne uprawnienia procesowe (por. art. 182§1 kpk).

Wracając do meritum : M. H. była rozwódką i na to bezsprzecznie został przedłożony pośrednikowi kredytowemu dokument. To jednak nie wzbudziło żadnych zastrzeżeń ani ze strony pośrednika ani ze strony banku. Jeżeli zastrzeżeń w tym kierunku nie było ze strony tych podmiotów to Sąd Okręgowy – wobec rzeczywistego stanu rzeczy czyli tego, ze byli oni w związku konkubenckim – nie dostrzega tu złej woli oskarżonego. Na marginesie warto wskazać, że J. P. oraz M. H. dostrzeżenia tego zapisu nie negowali, a po prostu uzasadniali dlaczego taki zapis w tej rubryce nie został przez nich zakwestionowany przy sprawdzaniu formularza. Podawane przez nich motywy dla Sądu II instancji były logiczne i przekonywujące.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko obrońcy, który zanegował stwierdzenie Sądu Rejonowego, iż oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę, że podanie w formularzu jego prawdziwego stanu cywilnego znacznie skomplikuje procedurę ubiegania się o kredyt. Obrońca ma rację, że teza ta nie jest zgodna z okolicznościami ujawnionymi w zgromadzonym materiale dowodowym. Przede wszystkim stwierdzić trzeba, że gdyby ta okoliczność miała kluczowe znaczenie dla akceptacji wniosku kredytowego to absolutnie nie zostałby on pozytywnie zweryfikowany przez bank bez przedłożenia przez wnioskodawców aktów stanu cywilnego. Z akt sprawy wynika natomiast że bank tych dokumentów się nie domagał, a wniosek kredytowy został zaakceptowany w stosunkowo krótkim terminie. A co chyba najistotniejsze – mimo uzyskanej przez bank świadomości co do szeroko pojętej sytuacji osobistej i prawnej oskarżonego, bank tego kredytu nie wypowiedział, co pozwala uznać, ze okoliczność ta nie miała dla banku żadnego czy to praktycznego czy to faktycznego znaczenia. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że – jak wynika z zeznań M. H. oraz wyjaśnień J. P., a także dokumentów – z uwagi na ich rzetelność jako kredytobiorców bank przyznał im jeszcze dodatkowe środki pieniężne (limit odnawialny) i to w kwocie kilkudziesięciu tysięcy złotych, z których skorzystali. Nie bez znaczenia pozostaje tu także okoliczność, że przedmiotowy kredyt był i jest rzetelnie przez nich spłacany. Brak było jakichkolwiek zaległości w regulowaniu zobowiązania kredytowego. Oskarżony posiada znaczne dochody, M. H. dokonała wkładu własnego w dom w kwocie 100.000 zł - dla banku byli oni ze wszech miar rzetelnymi kredytobiorcami. Zdolność kredytowa oskarżonego, nawet przy uwzględnieniu okoliczności, które nie zostały wskazane w formularzu, nie budziła żadnych zastrzeżeń, a świetle spłacania rat kredytu - słusznie. Taki stan rzeczy dobitnie wskazuje, że w żadnym razie do pokrzywdzenia banku, nawet w najmniejszym stopniu, nie doszło, co jest uzasadnione także w świetle postawy banku w trakcie trwającego postępowania.

I druga płaszczyzna analizy to postępowanie oskarżonego, który zwrócił się do profesjonalnego pośrednika kredytowego, dostarczał mu żądanych informacji i dokumentów – działał w zaufaniu do jego wiedzy i profesjonalnych umiejętności.

Obrońca trafnie wskazuje, iż oskarżony przedstawił pośrednikowi finansowemu swoją sytuację rodzinną w całości. Skoro pozyskał on swój akt stanu cywilnego i podjął starania celem przekazania go bankowi (poprzez pośrednika) to nie sposób uznać, iż jego celem było zatajenie swojego stanu cywilnego. M. H. przesłała pośrednikowi drogą mailową swój wyrok rozwodowy. Tu warto przywołać zeznania M. Z., który zeznając na rozprawie w dniu 14 października 2022 r. (k. 143 akt) : na pytanie : „ czy był obowiązek przedstawienia aktów stanu cywilnego?” odpowiedział : „Bank tego nie żądał, a ja o to poprosiłem, ale zanim je otrzymałem, to bank wydał decyzję pozytywną”, natomiast na pytanie: „otrzymał pan akty stanu cywilnego Pani M. i pana J.?” odpowiedział: „tak, ale to nie miało żadnego znaczenia, bo bank wydał decyzję – podpisujemy umowę i koniec”. Stanowisko to skądinąd okazało się słuszne, bowiem bank nie zerwał umowy kredytowej uzyskawszy wiedzę szerszą co do stanu cywilnego współkredytobiorców. Gdyby oskarżony miał zamiar wprowadzić bank w błąd, to nie przedstawiałby tego rodzaju dokumentów. Wykonał on natomiast polecenia pośrednika współpracującego z bankiem. W takiej sytuacji brak jest podstaw do ustalenia oszukańczego zamiaru u J. P.. O szczerości intencji oskarżonego świadczy także fakt, że wraz z M. H. kontaktowali się z ich opiekunem w banku, by poinformować, że spodziewają się dziecka, ale uzyskali informację, że z punktu widzenia banku nie jest to istotna informacja, a tylko skomplikuje analizę analitykowi”.

Sąd Rejonowy w swojej analizie całkowicie pominął znaczenie faktu, iż J. P. wraz z M. H. skorzystali z pomocy podmiotu profesjonalnego, jakim był pośrednik kredytowy, a przecież uczynić tego nie musieli, zwłaszcza iż wiąże się to z dodatkowymi kosztami. Całkowicie przekonywujące dla Sądu Okręgowego jest przedstawione przez oskarżonego stanowisko, iż razem z konkubiną chcąc rzetelnie przeprowadzić proces kredytowy zwrócili się o pomoc do pośrednika kredytowego, gdyż nie znali oni procedur z tym związanych. Na bieżąco dostarczali oni wszystkie dokumenty pośrednikowi (to także wynika z zeznań M. Z.) i korzystając z pomocy takiego podmiotu J. P. nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że formalności są rzetelnie realizowane, gdyż właśnie po to zaangażowali profesjonalnego doradcę (protokół rozprawy apelacyjnej k. 198v). To wszystko potwierdza podejście oskarżonego do czynności kredytobrania. Podejmowane przez niego działania oparte były na zaufaniu do pośrednika, który reprezentował instytucję finansową. Niewątpliwie miał on podstawy ku temu by zakładać, iż jego czynności nadzorowane przez pośrednika są zgodne z prawem. Nieuprawnione i nieracjonlane jest założenie że oskarżony podejmując takie kroki miał jednocześnie zamiar wyłudzić kredyt. W całym kontekście sprawy (bank złożył doniesienie o możliwości popełnienia przestępstwa z art. 286§1 kk po piśmie M. P.) szczególnego znaczenia nabierają słowa oskarżonego, iż nie odważyłby się on niczego kombinować mając świadomość toczących się spraw z inicjatywy jego żony – M. P..

Niewątpliwie J. P. oraz M. H. w złożonych formularzach mieli na względzie rzeczywisty stan faktyczny w jakim pozostają. Oskarżony wskazał, że pozostaje w konkubinacie (co nawet przy aktualności stanu cywilnego żonaty nie było wykluczone) czemu trudno odmówić racjonalności wobec faktu, że od 2017 r. (czyli od kilku lat wstecz od zawarcia umowy kredytu) pozostawał w separacji faktycznej z M. P. i między stronami toczy się sprawa rozwodowa, a jednocześnie w ogóle nie łączą ich więzi gospodarcze. Podczas gdy z M. H. prowadzi on wspólne gospodarstwo domowe, oboje osiągają dochody, z których spłacają nienagannie przedmiotowe zobowiązanie kredytowe. Warto też zaznaczyć, że z jednej strony pozytywnym komunikatem dla banku był istotny wkład własny M. H. (100.000 zł), natomiast też ze strony J. P. było zabezpieczenie w postaci nieruchomości. Nie bez znaczenia pozostaje także okoliczność, że głównym kredytobiorcą była M. H., natomiast J. P. był tak zwanym żyrantem.

Słusznie obrońca skrytykował zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzenie, iż oskarżony jako osoba doświadczona życiowo, wykształcona, nie mógł nie zdawać sobie sprawy, że w polskim ustawodawstwie nie ma takie stanu cywilnego jak konkubinat. Prawdą jest, że konkubinat nie jest stanem cywilnym, ale trudno mieć pretensje do oskarżonego, skoro możliwość wpisania takiego stanu rzeczy przewidywał formularz danych osobowych wypełniony przez niego w toku procedury kredytowej. Najwidoczniej dla konkretnego banku taka informacja jest jednak miarodajna i w świetle poddawanych analizie kredytowej informacji przydatna. Wpis ten nie został zanegowany ani przez pośrednika kredytowego ani – przede wszystkim – przez bank. Pośrednik zbierał informacje co do relacji wiążących oskarżonego z M. H., czyli drugim kredytobiorcą. Najwyraźniej te informacje były dla banku istotne i ustalał je pośrednik kredytowy znając warunki uzyskania kredytu w konkretnym banku. Oskarżony podpisując wniosek kredytowy złożył oświadczenie, iż wszystkie informacje podane przez niego w niniejszym wniosku są zgodne ze stanem faktycznym. Taka treść oświadczenia znajduje się w formularzy przedstawionym przez bank. W ocenie oskarżonego jego oświadczenie o życiu w konkubinacie było zaś zgodne ze stanem faktycznym, a co więcej miał tak prawo uważać w świetle wyżej wskazanych okoliczności.

Obrońca trafnie stwierdził, iż w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd Rejonowy jako kluczową okoliczność wskazywał stan cywilny J. P.. Trzeba jednak przyznać rację skarżącemu, iż istotne dla udzielenia kredytu i jego żyrowania były także okoliczności : sytuacja majątkowa oskarżonego, a w tym osiąganie miesięcznym zarobków na poziomie średnio 9.000 zł netto, posiadanie w majątku osobistym mieszkania o powierzchni 36 m2 w W., którego wartość wynosiła ok. 360 tys. zł. Analityk banku z pewnością sprawdzał historię kredytową oskarżonego w Bankowej Informacji Kredytowej, zatem był w posiadaniu informacji co do jego dotychczasowej historii kredytowej. Te okoliczności zapewne dla banku miały kluczowe znaczenie dla przyznania w trybie niemal natychmiastowym kredytu w wysokości kilkuset tysięcy złotych. Zresztą wymowna pozostaje okoliczność wskazana przez K. P. na rozprawie apelacyjnej, że bank umowy kredytu nie rozwiązał.

Pobocznie podnieść należy, iż – jak słusznie wskazał skarżący - w realiach niniejszej sprawy nie sposób uznać, by bank miał wątpliwości co do zabezpieczenia spłaty kredytu, gdyż zobowiązanie było zabezpieczone hipoteką umowną do wysokości kwoty 670 tys. Zł. Tak jak wskazano właścicielem nieruchomości i głównym kredytobiorcą była M. H., zatem w przypadku nieterminowej spłaty (która nie miała dotychczas miejsca) ewentualna egzekucja byłaby zainicjowana wpierw wobec niej, a dopiero w przypadku bezskuteczności wobec oskarżonego. W chwili obecnej wartość nieruchomości szacowana jest na kwotę ok. 1 mln zł, co oznacza iż nie zachodzą wątpliwości co do zabezpieczenia spłaty kredytu. Interes banku nie został w żaden sposób nawet zagrożony, ani narażony.

Zasadna była także argumentacja skarżącego, iż w pisemnych motywach wyroku Sąd meriti nietrafnie zakwestionował oświadczenie oskarżonego co do liczby posiadanych dzieci na utrzymaniu pomijając całkowicie tłumaczenie oskarżonego, iż w trakcie ubiegania się o kredyt przedstawił aktualną sytuację rodzinną pośrednikowi wskazując na liczbę dzieci na utrzymaniu (nie było to przedmiotem zarzutu, ani nie znalazło się w opisie czynu przypisanego). Zresztą o sumienności oskarżonego oraz M. H. świadczy dobitnie wypowiedź z rozprawy apelacyjnej, iż gdy urodziło się ich wspólne dziecko i przedstawili ten fakt opiekunowi klienta w banku, co także nie wpłynęło na kredyt.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w C. z dnia 28.10.2022 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec argumentów wskazanych w punkcie 3.2. niniejszego uzasadnienia Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnił J. P. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w akcie oskarżenia.

Sąd odwoławczy w wyniku kontroli instancyjnej w ramach którego nastąpiła analiza akt sprawy oraz wywiedzionych w sprawie apelacji stwierdził, iż zachowanie J. P. rozpatrywane w niniejszym procesie nie nosiło znamion przestępstwa wyłudzenia kredytu. Nie przedstawił ani nierzetelnej informacji, ani informacji, która miałaby istotne znaczenie dla przyznania kredytu i możliwości bycia żyrantem.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach procesu Sąd odwoławczy orzekł stosownie do art. 632§2 kpk.

PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w C. z dnia 28.10.2022 r., sygn. akt (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana