Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 760/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 6 października 2022 r., sygn. akt (...)

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. N.

Karalność oskarżonego

karta karna

202

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Karta karna

Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego

Obraza przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia:

Art. 7 kpk w zw. z art. 175 § kpk polegająca na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego poprzez przyjęcie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego P. N., który wskazywał że to on jest osobą, która ucierpiała w wyniku zdarzenia z dnia 19.09.2020 r. oraz że zdarzenie mogło być wynikiem tłoku oraz, że oskarżony wydawał klientom klubu dyspozycje, podczas gdy jego wyjaśnienia korelują z zeznaniami innych świadków, z których wynika że z jego strony nie było agresji ani nie padały polecenia,

Art. 7 kpk w zw. z art. 177 § kpk polegająca na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego poprzez przyjęcie za niewiarygodne zeznań M. S., gdzie wskazywał że P. N. nie dokonał zarzuconego mu czyni i który cały czas przebywał w towarzystwie oskarżonego widział jego zachowanie w klubie,

Art. 7 kpk w zw. z art. 177 § kpk polegająca na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego poprzez przyjęcie za nieistotne zeznań świadka M. Z., a świadek podał okoliczności dotyczące postawy oskarżonego i jego zachowania w klubie,

Art. 7 kpk w zw. z art. 177 § kpk polegająca na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego poprzez przyjęcie za wiarygodne zeznań N. S., podczas gdy pokrzywdzona nie widziała sprawcy, nie rozpoznała go przy okazaniu, a jej zeznania ulegały zmianie,

Art. 7 kpk w zw. z art. 177 § kpk polegająca na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego poprzez przyjęcie za wiarygodne zeznań E. S., podczas gdy z zeznań pozostałych świadków nie wynika, by P. N. dopuścił się czynu zabronionego,

Art. 7 kpk w zw. z art. 177 § kpk polegająca na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego poprzez przyjęcie za wiarygodne zeznań P. S., E. S., podczas gdy z zeznań pozostałych świadków nie wynika, by P. N. dopuścił się czynu zabronionego,

Art. 7 kpk w zw. z art. 177 § kpk polegająca na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego poprzez ustalenie błędnych wniosków, wynikających z treści zeznań J. K., gdyż świadek wskazał, że oskarżony był spokojny i nie przejawiał agresji,

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego nasuwających się w sprawie wątpliwości wokół ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego, gdyż nie ma bezpośredniego dowodu wskazującego na to, by oskarżony popełnił zarzucany mu czyn zabroniony i żaden ze świadków nie wskazał w sposób jednoznaczny P. N. jako sprawcy przestępstwa, a nadto żadne dowody typu nagranie z kamer tego nie potwierdziły,

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 kpk, poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych okoliczności wynikających z zeznań M. Z., który podał, że oskarżony nie był agresywny, bawił się normalnie w klubie, rozmawiał z barmanka, a także że wyprowadzono z klubu innego niż oskarżony mężczyznę,

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że oskarżony musiał celowo pchnąć pokrzywdzoną, albowiem w wyniku nieumyślnego popchnięcia pokrzywdzona nie doznałaby tak poważnych obrażeń, które skutkowałyby naruszeniem czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni, w sytuacji gdy całokształt okoliczności sprawy wskazuje, że prawdopodobne jest iż pokrzywdzona przewróciła się np. w wyniku tańca pogo lub straciła równowagę z uwagi na stan upojenia alkoholowego,

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że sprawcą zdarzenia był oskarżony P. N., podczas gdy nie zostało to jednoznacznie i bezsprzecznie wskazane przez świadków zdarzenia, czy inne dowody w postaci np. nagrań,

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzuconego mu przestępstwa umyślnie w zamiarze ewentualnym, tj. że oskarżony chciał popchnąć pokrzywdzoną, a z okoliczności wynika, że godził się na następstwa, jakie mogło to spowodować, podczas gdy świadkowie oraz oskarżony wskazali, że nie był on agresywny wobec innych klientów klubu i gdyby nawet przyjąć za prawdziwe twierdzenia świadków, że oskarżony ich uprzednio zaczepiał, to z tego faktu nie można wyciągać daleko idących wniosków w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, a w tym chęci wyrządzenia krzywdy pokrzywdzonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna.

Środek odwoławczy koncentrował się zasadniczo na kwestii oceny materiału dowodowego sprawy. Skarżący wywodził, iż przeprowadzona przez Sąd meriti ocena dowodów była dowolna i naruszała wytyczne z art. 7 kpk. Kontrola instancyjna zastrzeżeń autora apelacji nie potwierdziła. W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy rzetelnie przeanalizował zgromadzone w sprawie dowody, a ich ocena była swobodna, lecz nie dowolna. Sąd meriti w oparciu o prawidłowo oceniony materiał dowodowy poczynił ustalenia stanu faktycznego sprawy, które Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował.

Wbrew wywodom apelacji Sąd I instancji zasadnie uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej N. S. oraz świadków zdarzenia – E. S., P. S., D. D. oraz Ł. S.. Relacje tych osób były logiczne, rzeczowe oraz konsekwentne. Korespondowały one ze sobą i wspólnie tworzyły spójny obraz zaistniałego zdarzenia z udziałem P. N.. Sąd II instancji w pełni podzielił zapatrywania Sądu meriti, iż wymienieni świadkowie zdarzenia opisali jego przebieg szczegółowo i wskazali oskarżonego jako sprawcę czynu zabronionego. Także zeznania pokrzywdzonej w zakresie w jakim odtworzyła ona przebieg traumatycznego dla niej przeżycia, znalazły swoje wsparcie w materiale dowodowym sprawy w postaci zeznań naocznych świadków. Antycypując dalszą część rozważań stwierdzić trzeba, że skarżący w istocie nie przedstawił żadnych argumentów, które skutecznie obaliłyby dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zeznań ww. świadków. Jego argumentacja sprowadzała się do polemiki z trafnym stanowiskiem organu orzekającego w I instancji. Z pewnością wszak za taki nie może zostać uznany wyprowadzony przez obrońcę argument, że świadkowie w różny sposób opisywali wygląd i ubiór sprawcy zdarzenia, czego dowodom było, że jeden z nich wskazał, że sprawca miał czapkę, a inni pominęli ten fakt. Świadkowie jednoznacznie i stanowczo wskazali na osobę P. N. jako sprawcę zdarzenia (kojarzyli go także jako osobę już wcześniej ich zaczepiającą), a to że niemające znaczenia szczegóły w ich relacjach się różniły pozostawało bez wpływu dla oceny tych depozycji i wynikało z dynami zdarzenia oraz charakterystyki miejsca, w którym nastąpiło (ciemność, dużo osób, zamieszanie). Trzeba tez stwierdzić, że takie rozbieżności ukazują, że świadkowie nie byli umówieni co do treści zeznań, ale każdy z nich szczerze i spontanicznie wskazał to, co pamiętał. Obrońca podniósł, że z uwagi na ciemność w miejscu zdarzenia, na którą wskazał jeden ze świadków, nie mogli oni widzieć w jaki sposób sprawca popchnął pokrzywdzoną. Są to jednak spekulacje ze strony obrońcy, albowiem świadkowie podawali szczegółowo jak wyglądało zachowanie oskarżonego. To że w klubie panowała ciemność nie jest tożsame z całkowitym brakiem widoczności. Przecież były światła przy scenie i w pomieszczeniu zapewniające bezpieczeństwo osób tam się znajdujących. Poza tym, subiektywna jest kwestia możności czynienia spostrzeżeń w danym oświetleniu i kwestionowanie tego co mówili świadkowie przez obrońcę nie znajduje uzasadnienia w świetle wyników analizy zgromadzonego materiału dowodowego. Także co do zeznań pokrzywdzonej godzi się zaznaczyć, iż Sąd meriti dostrzegł, iż nie widziała ona atakującej ją osoby, ale to nie umniejsza waloru dowodowego jej depozycji, a wręcz przeciwnie, skoro to przyznała i bezpodstawnie nie wskazywała na osobę oskarżonego, to świadczy o tym, że jej zeznania nie były ubarwione, a to co podawała, pokrywało się z pozostałymi dowodami. Pokrzywdzona na wezwanie na czynność okazania w toku postępowania przygotowawczego wskazała, że ta czynność nie ma sensu, ponieważ nie widziała osoby sprawcy. Przyznała ona tę okoliczność organom ścigania szczerze i jej postawa w toku procesu nie wykazywała, by usilnie dążyła do bezpodstawnego oskarżenia P. N..

Obrońca niesłusznie dywagował odnośnie do tego, czy stan po spożyciu alkoholu pokrzywdzonej nie miał wpływu na jej równowagę i koordynację, a w następstwie, czy nie przyczynił się do jej upadku i powstania obrażeń. Taka argumentacja nie znajduje uznania Sądu Okręgowego, albowiem z akt sprawy – zeznań świadków – wynika niezbicie, że to określone zachowanie oskarżonego P. N. spowodowało, że pokrzywdzona upadła i doznała obrażeń głowy oraz ręki. Zakres tych obrażeń, jak trafnie stwierdził Sąd meriti, był natomiast taki, iż nie sposób przyjąć, by nastąpiło to wskutek przypadkowego jej potknięcia w ramach tańca pogo. Autor apelacji mnożył możliwe stany faktyczne, ale jego twierdzenia nie wytrzymują konfrontacji z dowodami sprawy, a zwłaszcza zeznaniami świadków zdarzenia E. S., P. S., D. D. oraz Ł. S..

W kwestii oceny zeznań E. S. obrońca podniósł nietrafne zastrzeżenia. Przede wszystkim kwestia spożywania przez świadka alkoholu nie miała wpływu na ocenę jej relacji, które były rzeczowe, logiczne i spójne. Jako osoba dorosła mogła ona spożywać alkohol, a z akt sprawy nie wynika, by nawet jeżeli spożywała go, to by miało to wpływ na jej zachowanie. Niewątpliwie świadek mogła też zauważyć, że oskarżony zaczepiał jej męża. Wobec relacji między nią a Ł. S. zwracała ona szczególną uwagę na jego osobę, a też mogła zweryfikować, że nawiązuje z nim kontakt osoba jej nieznana. Zachowania oskarżonego było na tyle symptomatyczne, że E. S. była w stanie odczytać nastawienie P. N. w stosunku do Ł. S..

Sąd Rejonowy słusznie odmówił przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. P. N. kwestionował swoje sprawstwo w toku procesu, lecz forsowana przez niego linia obrony nie wytrzymała konfrontacji z materiałem dowodowym sprawy, na którym Sąd Rejonowy oparł ustalenia stanu faktycznego sprawy. W wyjaśnieniach P. N. wskazywał, że w istocie to on był osobą, która ucierpiała. Warto odnotować, że to wskazuje, iż oskarżony nie kwestionuje samego faktu pozostawania w bliskiej odległości od pokrzywdzonej (co koresponduje z tym co mówią wskazani wyżej świadkowie), a jedynie w odmienny sposób relacjonuje to, jak przebiegało inkryminowane zdarzenie. Jego twierdzenia odnośnie do przypadkowości upadku pokrzywdzonej nie są wiarygodne wobec zeznań świadków oraz odniesionych przez N. S. obrażeń. Także z zeznań świadków wynikało, że przed zajściem ściśle dotyczącym N. S. P. N. wydawał jej znajomym dyspozycje co do zachowania w klubie. Obrońca podniósł, że wyjaśnienia oskarżonego korespondują z zeznaniami innych świadków, ale jednoczenie nie wskazał jednoznacznie, którymi i w jakim zakresie.

Jeżeli chodzi o zeznania M. S., to Sąd I instancji słusznie odnotował, że świadek jest kolegą oskarżonego i kreował narrację, by to tenże był osobą, która ucierpiała w wyniku tego zdarzenia ( nota bene ani on, ani oskarżony nie wskazywali w jaki sposób i w jakim zakresie P. N. doznał obrażeń). Trafnie Sąd meriti przyjął, że zeznania M. S. należało uznać za nieudolna próbę uprawdopodobnienia wersji zaprezentowanej przez oskarżonego. To, że M. S. przebywał w towarzystwie oskarżonego i jego zachowanie w klubie w towarzystwie i wobec kolegi nie budziło jego zastrzeżeń nie niweczy możności wystąpienia zdarzenia rozpatrywanego w niniejszej sprawie. Także Sąd Rejonowy trafnie uznał za nieistotne zeznania świadka M. Z.. Owszem, świadek podał okoliczności dotyczące postawy oskarżonego i jego zachowania w klubie, ale to także nie wyklucza dokonania przez P. N. karygodnego czynu na szkodę N. S.. To, że oskarżony bawił się nienagannie przez jakiś czas w klubie, rozmawiał z barmanką nie powoduje, że jego zachowanie, o którym relacjonują spójnie świadkowie, nie miały miejsca. Także to, że z klubu wyprowadzono innych mężczyzn, o czym mówił świadek M. Z., a na co powoływał się obrońca, nie powoduje odmiennej oceny zaistniałego zdarzenia. Niejednokrotnie wszak w klubach dochodzi do sytuacji, że osoby zachowujące się nieodpowiednio są z nich przez ochronę wyprowadzane. To, że poza przedmiotowym zajściem doszło także do takiej sytuacji pozostaje bez wpływu na ocenę zachowania P. N..

Skarżący odniósł się do zeznań J. K. podnosząc, że świadek wskazał, że oskarżony był spokojny i nie przejawiał agresji. J. K. był policjantem i jego zeznania dotyczyły przebiegu interwencji. Jego zeznania były wiarygodne i zapewne w jego obecności – wobec respektu względem funkcjonariusza Policji – P. N. zachowywał się spokojnie i nie przejawiał agresji. J. K. nie był jednak świadkiem wcześniejszych zachowań oskarżonego będących podstawą interwencji, stąd jego relacje nie wykluczają przyjęcia przez Sąd Rejonowy wystąpienia wcześniejszych agresywnych zachowań P. N. w stosunku do pokrzywdzonej N. S.. Z oczywistych względów oskarżony następczo w obecności Policji zachowywał się poprawnie, ale to nie zmienia wymowy całokształtu zdarzenia.

W sprawie nie zaistniały podstawy do zastosowania instytucji przewidzianej w art. 5 § 2 kpk. Materiał dowodowy sprawy pozwolił na ustalenie ponad wszelką wątpliwość, iż P. N. popełnił zarzucany mu czyn zabroniony. W sprawie nie zaistniały niedające się usunąć wątpliwości, albowiem dowody zgromadzone w sprawie ocenione w poszanowaniu art. 7 kpk nie pozostawiły cienia wątpliwości co do sprawstwa i winy oskarżonego. Brak obiektywnego materiału dowodowego w postaci przykładowo nagrania z kamer nie wykluczał możności ustalenia przebiegu zdarzenia. Pozwoliły na to spójne osobowe źródła dowodowe, które utworzyły obraz zajścia z udziałem P. N..

Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzuconego mu przestępstwa umyślnie w zamiarze ewentualnym, tj. że oskarżony chciał popchnąć pokrzywdzoną, a z okoliczności wynika, że godził się na następstwa, jakie mogło to spowodować. Nie dezawuuje takiej konstatacji twierdzenie autora środka odwoławczego, iż byli świadkowie (znajomi oskarżonego), którzy wskazywali, że P. N. nie był agresywny wobec innych klientów klubu. Nie jest wykluczone, iż wyłącznie w stosunku do pokrzywdzonej i jej znajomych oskarżony zachowywał się niepoprawnie, zaś w stosunku do innych uczestników imprezy jego postawa była właściwa. Tym niemniej ta okoliczność - kategorycznie trzeba stwierdzić - nie niweczy tego, że karygodne zachowanie P. N. wobec N. S. miało miejsce. Podstawą dla przyjęcia tego, wbrew wywodom apelacji, nie jest też to, że znajomych pokrzywdzonej oskarżony uprzednio zaczepiał, choć jest to fakt, który ukazuje jego podejście do tej grupy osób. Zachowanie P. N. opisywane przez świadków zdarzenia i jego następstwa (zeznania pokrzywdzonej, świadków i dokumentacja medyczna) nie pozostawiają cienia wątpliwości co do tego, że poczynione przez Sąd I instancji w zakresie jego oceny były właściwe.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 6 października 20222 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec względów wskazanych w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia apelacja obrońcy oskarżonego została uznana za bezzasadną.

Sąd Okręgowy zaaprobował rozstrzygnięcie o karze. Wymierzona P. N. kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie Sąd Rejonowy warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący dwa lata, była adekwatna do wysokiego stopnia winy oskarżonego oraz wysokiego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu zabronionego. Oskarżony był dotychczas jednokrotnie karany sądownie. Obecnie prowadzi on ustabilizowany tryb życia, dlatego zachodzą podstawy do przyjęcia wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Z uwagi na wywołane zachowaniem P. N. cierpienia psychiczne u N. S. zasadnie Sąd I instancji zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej kwotę 800 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też – jako słuszny – został on utrzymany w mocy.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123), a także § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j.Dz.U.2013.663) oraz § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U.2014.861 ze zm.) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w T.) kwotę 120 zł tytułem opłaty za II instancję i obciążył go wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł.

PODPIS