Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23. lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu w składzie:

Przewodniczący – S.S.O. Barbara Plewińska

Sędziowie: S.S.O. Aleksandra Nowicka

S.S.O. Rafał Sadowski (spr.)

Protokolant – st. sekr. sąd. Magdalena Maćkiewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Golubiu-Dobrzyniu Ireneusza Maliszewskiego,

po rozpoznaniu w dniu 23. lutego 2017 r.,

sprawy K. Ł. – oskarżonego z art. 244 kk i art. 180a kk w zw. z art. 11§2 kk,

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego,

od wyroku Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu z dnia 2. września 2016 r., sygn. akt II K 85/16,

I.  zaskarżony wyrok w całości utrzymuje w mocy;

II.  obciąża oskarżonego kosztami procesu w postępowaniu odwoławczym – w tym opłatą w kwocie 390 ( trzystu dziewięćdziesięciu) zł.

Sygn. akt IX Ka 745/16

UZASADNIENIE

W toku kontroli odwoławczej Sąd Okręgowy dostrzegł, że zaskarżonym wyrokiem z naruszeniem art. 69 § 1 kk została wymierzona oskarżonemu, który w momencie orzekania był skazany na karę pozbawienia wolności, kara pozbawienia wolności z zastosowaniem środka probacyjnego. Brak było jednak podstaw do zmiany orzeczenia o karze zarówno w taki sposób, jak domagał się tego oskarżony, który zaskarżył wyrok twierdząc, że jego sytuacja materialna wykluczała jednoczesne orzeczenie obok w/w kary fakultatywnej kary grzywny na podstawie art. 71 § 1 kk, jak i poprzez orzeczenie wobec niego kary innego rodzaju, zgodnie z tym, co sugerował prokurator, sygnalizując w odpowiedzi na apelację oskarżonego istnienie w/w obrazy prawa materialnego.

W kontekście twierdzeń prokuratora przypomnieć należy, że w sytuacji braku zaskarżenia wyroku na niekorzyść oskarżonego, związany zakazem reformationis in peius sąd odwoławczy zobowiązany był baczyć, by jego rozstrzygnięcie nie prowadziło do pogorszenia sytuacji oskarżonego w stosunku do sytuacji wynikającej z zaskarżonego (wyłącznie na jego korzyść) wyroku. Jedyną realną dolegliwość wynikającą dla niego z zaskarżonego wyroku stanowiła orzeczona obok nie podlegającej efektywnemu wykonaniu kary pozbawienia wolności kara o charakterze finansowym. Aktualna sytuacja materialna oskarżonego jest zaś taka, że nie czyni wątpliwym tego, czy będzie on w stanie ją ponieść, ani nie rodzi niebezpieczeństwa, że brak możliwości zapłacenia grzywny spowoduje odbywanie przez oskarżonego, któremu nie było konieczne wymierzanie kary prowadzącej do izolacji, kary pozbawienia wolności. Z pisma nadesłanego przez niego przed rozprawą apelacyjną wynika wszak, że warunki materialne, które miały uniemożliwiać mu wykonanie wymierzonej na podstawie art. 71 § 1 kk kary grzywny i usprawiedliwiać żądanie zmiany orzeczenia o karze poprzez odstąpienie od jej orzekania, od czasu wniesienia apelacji uległy zasadniczej poprawie, gdyż ponownie udało mu się podjąć zatrudnienie, z tytułu którego osiąga on obecnie regularne dochody (k. 139-140). Brak podstaw, by tym oświadczeniom - w świetle których oskarżony jawił się jako osoba posiadająca zdolności płatnicze - odmówić dania wiary. Fakt osiągania przez niego regularnych dochodów z wykonywania pracy zarobkowej pozwala zaś zasadnie przyjąć, że będzie miał on możliwość uiszczenia grzywny w wysokości 140 stawek dziennych po 15 zł każda, a tym samym - przy pozytywnym przebiegu próby – będzie miał szansę uniknąć dalszych dolegliwości związanych ze skazaniem wynikających z faktu wykonania kary pozbawienia wolności. Zmiana wyroku poprzez orzeczenie kary ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu prac społecznych, która jest również karą wolnościową podlegającą efektywnemu wykonaniu, zamiast kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz akcesoryjnej kary grzywny, wiązałaby się natomiast z realnym pogorszeniem sytuacji K. Ł., co on sam dostrzegł i zwerbalizował w swoim piśmie procesowym stanowiącym odpowiedź na wniosek prokuratora zawarty w odpowiedzi na apelację. Po dokonaniu takiej zmiany kary miałby on bowiem do odcierpienia dolegliwość wiążącą się z realizacją tejże kary uznawanej w hierarchii kar za karę surowszą, niż kara grzywny. W praktyce, z uwagi na fakt, że bezskutecznie poszukujący do tej pory zatrudnienia w kraju oskarżony wyemigrował w celu podjęcia pracy zarobkowej i aktualnie przebywa w związku z tym poza granicami Polski, w zasadzie niemożliwe byłoby wywiązanie się przez niego z obowiązków wynikających z istoty kary ograniczenia wolności. Oskarżony, który ma na utrzymaniu rodzinę i dotychczas mimo posiadania poszukiwanego na rynku zawodu pozostawał bez pracy, musiałby porzucić pracę zarobkową stanowiącą źródło utrzymania jego rodziny, aby móc wykonać karę.

W kontekście twierdzeń skarżącego wskazać należy, że brak podstaw do przyjęcia, że łączna dolegliwość wynikająca z zastosowania kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i kary grzywny nieadekwatna była do wagi czynu K. Ł., posiadającego stałe zatrudnienie oraz możliwości zarobkowe związane z wiekiem i posiadaniem kwalifikacji w poszukiwanym na rynku pracy zawodzie. Niemożliwe było też wymierzenie uprzednio karanemu oskarżonemu kary na podstawie art. 37a kk.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji, gdy brak było apelacji na niekorzyść oskarżonego, zaskarżone wyłącznie przez niego rozstrzygnięcie o karze należało utrzymać w mocy.

Brak było również podstaw do zmiany zawartego w wyroku sądu I instancji orzeczenia o kosztach w sposób wnioskowany w apelacji, gdyż nie istniały podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową, czy wysokość dochodów.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu.

Na podstawie art. 636 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983, nr 49, poz. 223 ze zm.), sąd odwoławczy obciążył oskarżonego kosztami procesu w postępowaniu odwoławczym, w tym opłatą w kwocie 390 zł.