Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 646/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 3 sierpnia 2023 r. sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. Z.

karalność oskarżonego

karta karna

77-79

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Karta karna

Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia tj. art. 413§2 pkt 1 kpk poprzez pominiecie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I wyroku czynu tzw. modalnego znamienia czynu zabronionego stypizowanego w art. 226§1 kk tj. wskazania, że do popełnienia przez oskarżonego tegoż czynu doszło podczas i w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych przez pokrzywdzonych funkcjonariuszy policji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora okazała się niezasadna. Sąd odwoławczy nie podzielił poglądu skarżącego co do uchybieniu przez Sąd meriti dyspozycji art. 413 §2 pkt 1 kpk w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I (w istocie bowiem prokurator podniósł zarzutu w odniesieniu do pkt I wyroku, a nie do jego całości).

Sąd Okręgowy swoje rozważania poprzedza przytoczeniem poglądów judykatury, które są ich kanwą.

Sąd redagując opis czynu przypisanego oskarżonemu może posłużyć się jedną z dwóch metod konkretyzowania istoty czynu w wyroku. Metodą repetycji, polegającą na przytoczeniu ustawowych znamion, a następnie po słowach np. "przez to", "w szczególności" wyrażeń konkretyzujących te znamiona przez opis odpowiadający ustaleniom, bądź za pomocą metody podstawiania, polegającą na zaniechaniu przytaczania ustawowych znamion i wskazania wprost na ustalenia faktyczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 marca 2022r. II AKa 324/21).

Przepis art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. normujący strukturę wyroku skazującego wcale nie formułuje wymogu, by w opisie czynu przytaczano expressis verbis brzmienie ustawowe wszystkich znamion czynu zabronionego. Pominięcie ustawowego określenia znamienia przestępstwa w opisie czynu przypisanego nie stanowi przeszkody w uznaniu, iż wypełnia on znamiona konkretnego przestępstwa, jeśli opis ten mieści w granicach pojęć, którymi przepis prawa materialnego określa te znamiona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2022r. V KK 545/20).

Proces karny nie jest procesem formułkowym, tym samym w opisie czynu nie trzeba bezwzględnie posługiwać się zwrotami ustawowymi”(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2023 r. I KK 468/22) „treść zawarta w opisie czynu przypisanego powinna odpowiadać zawartością semantyczną znaczeniu wszystkich znamion określających typ przestępstwa, a każde znamię typu przestępstwa powinno znajdować konkretyzację w opisie czynu. Znamiona zakreślają wszak granice obszaru kryminalizacji w sposób abstrakcyjny, natomiast celem procesu karnego w stadium jurysdykcyjnym jest rozstrzygnięcie, czy zarzuconym czynem oskarżony wypełnił każde z syntetycznie ujętych znamion typu przestępstwa, a jeśli tak, na czym to polegało. Uznanie, że czyn odpowiada znamionom przestępstwa następuje w drodze subsumpcji, a więc podciągania konkretnego stanu faktycznego pod ogólną normę sankcjonowaną, wysłowioną w przepisie prawa karnego materialnego. W konsekwencji należy stwierdzić, że pominięcie ustawowego określenia znamienia przestępstwa w opisie czynu przypisanego nie stanowi przeszkody w uznaniu, iż wypełnia on znamiona konkretnego przestępstwa, jeśli opis ten mieści w granicach pojęć, którymi przepis prawa materialnego określa te znamiona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2022 r., sygn. V KK 545/20 oraz wyroki: z 22 października 2009 r., IV KK 111/09; z dnia 24 czerwca 2013 r., V KK 435/12; z dnia 26 listopada 2014 r., II KK 141/14, OSNKW 2015, z. 5, poz. 42 i z dnia 2 lipca 2015 r., V KK 138/15, OSNKW 2015, z. 11, poz. 97 oraz postanowienia z dnia 5 grudnia 2013 r., sygn. II KK 212/13, OSNKW”.

Wracając zatem do opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I to wskazać należy, że Sąd ustalił, iż oskarżony znieważył słownie funkcjonariuszy policji w czasie przeprowadzanej przez nich interwencji poprzez kierowanie wobec nich słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe.

Tymczasem dyspozycja art. 226§1 kk brzmi: kto znieważa funkcjonariusza publicznego (….), podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Określenie więc w czasie przeprowadzanej przez nich interwencji – jest jasna i nie pozostawia żadnych wątpliwości co do, że znieważeni zostali:

1.  funkcjonariusze publiczni (policjanci – wskazanie stopnia służbowego),

2.  w trakcie przeprowadzanej przez nich interwencji (czynności podejmowane w trakcie realizowania interwencji są niewątpliwie podejmowane podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych).

Niewątpliwym jest, że przeprowadzanie interwencji jest czynnością wykonywaną w ramach obowiązków służbowych (odwołanie się przy tym do stopni służbowych policjantów), a znieważanie funkcjonariuszy w jej trakcie, czy też w czasie jej trwania, w odpowiedzi na podejmowane czynności jest z nią związane.

Sąd odwoławczy nie dostrzega żadnego ryzyka dekompletacji znamion czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku i zakwalifikowania go jako zwykłej zniewagi i nie bardzo widzi, w czym konkretnie owego ryzyka upatruje skarżący dążąc do nadania mu cech hiperpoprawności, co jest zabiegiem całkowicie zbędnym i czemu sprzeciwia się powaga wyroku.

Na zakończenie zauważyć należy, że nie tylko Sąd odwoławczy, w tym składzie, w opisany wyżej sposób postrzega kwestię podniesioną przez skarżącego: s formułowanie zawarte w opisie czynu "w trakcie wykonywania przez nich interwencji", choć wprost nie zawiera koniunkcji zawartej w treści przepisu art. 226 § 1 k.k., obejmuje sytuację w nim przewidzianą. Odniesienie się w opisie czynu do "wykonywania interwencji", przemawia za uznaniem, że chodzi nie tylko o znieważenie podczas, ale również w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. W razie wątpliwości należy dokonać w tym względzie wykładni językowej użytego pojęcia "w trakcie", wspomagając się Słownikiem Języka Polskiego (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 września 2008r. II AKa 236/08).

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 3 sierpnia 2023 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Racje wskazane w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia zadecydowały o uznaniu wywiedzionej w sprawie apelacji za bezzasadną.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też – jako słuszny – został on utrzymany w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk Sąd Okręgowy kosztami sądowymi za II instancję obciążył Skarb Państwa.

PODPIS