Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 595/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 27 maja 2022 r., sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. K.

dotychczasowa karalność oskarżonego

karta karna

656-657

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Karta karna

Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- apelacja obrońcy oskarżonego -

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu przez Sąd Rejonowy w T., że oskarżony doskonale wiedział, że bierze udział w przestępstwie oszustwa, a jego rola w tym przestępstwie miała istotne znaczenie co zdaniem Sądu Rejonowego miało wpływ na wyższy stopień zawinienia, a tym samym na wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności, podczas gdy udział oskarżonego w tym przestępstwie był raczej marginalny, sprowadzał się wyłącznie do odbierania pozostawionych przez pokrzywdzonych pieniędzy.

- apelacja oskarżonego -

- obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk poprzez niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego uznanie, iż oskarżony miał świadomość od samego początku, że uczestniczy w przestępczym procederze, gdyż metoda „na wnuczka i policjanta” znana jest od lat, a w takim razie kara bezwzględna pozbawienia wolności spełni swe cele wychowawcze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje wywiedzione przez obrońcę A. K. oraz osobiście przez oskarżonego okazały się niezasadne.

Z uwagi na tożsamość zarzutów zawartych w obu środkach odwoławczych Sąd Okręgowy całość rozważań odnośnie podnoszonych przez skarżących argumentów przeprowadzi w ramach niniejszej części uzasadnienia.

Na samym wstępie stwierdzić należy, iż zdaniem sądu odwołąwczego, sąd I instancji przeprowadził przewód sądowy w sposób wszechstronny i wnikliwy, dokonując wszelkich niezbędnych czynności dowodowych, koniecznych dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Ocena zgromadzonego materiału dowodowego mieściła się przy tym w granicach sędziowskiej swobody, należycie uwzględniając zasady logiki i prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Pozostawała ona wobec powyższego pod pełną ochroną dyspozycji art. 7 kpk, spotykając się w związku z tym z całkowitą akceptacją Sądu Okręgowego.

Odnotowania wymaga również fakt, iż pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku sporządzone zostało zgodnie ze wszystkimi wymogami, jakie stawia mu art. 424 kpk, pozwalając tym samym sądowi II instancji na pełną i właściwą ocenę motywów, jakimi kierował się Sąd Rejonowy przy wydaniu orzeczenia. W szczególności w uzasadnieniu tym w sposób niebudzący wątpliwości przedstawione zostały poczynione ustalenia faktyczne, jak i ocena zebranych dowodów.

Sąd Okręgowy analizując kolejno akta sprawy treść zaskarżonego wyroku oraz pisemne motywy zaskarżonego rozstrzygnięcia, a wreszcie wywiedzione środki odwoławcze stwierdził, iż sąd meriti rzeczowo i trafnie ocenił podejmowane przez A. K. przestępcze zachowania, natomiast motywy apelacji miały charakter polemiczny, pozostający poza słusznością wniosków, jakie w uzasadnieniu wyroku przedstawił sąd I instancji.

Argumenty apelacji obrońcy oraz oskarżonego zostały uznane za bezzasadne z następujących względów.

Zarówno obrońca, jaki i A. K. w swych apelacjach negowali ustalenie sądu meriti, iż oskarżony wiedział o tym, że bierze udział w przestępczym procederze o charakterze i zasadach opisanych w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Z takim stanowiskiem Sąd Okręgowy się nie zgodził. Przyjęta przez oskarżonego linia obrony polegająca na umniejszaniu swojego udziału w procederze oraz próba zanegowania jego świadomości co do tego, w czym bierze udział pozostawały w sprzeczności z logiczną wymową zaistniałych w sprawie okoliczności. Przestępcze zachowanie A. K. sprowadzało się do tego, iż dostawał on telefoniczną informację odnośnie tego gdzie pokrzywdzeni zostawili gotówkę, a następnie wraz z K. L. odbierał ją. Udawał się on w określone miejsce w określonym celu, a uzyskanymi środkami dokonywał rozporządzeń. Zasady doświadczenia życiowego absolutnie nie pozwalają wykluczyć tego, iż całkowicie wiedział on, co czyni. Słusznie stwierdził sąd meriti, iż niewiedza oskarżonego co do szczegółowych okoliczności związanych z rozmowami między pokrzywdzonymi a nieustalonym mężczyzną będącym trzecią osobą biorącą udział w rozpatrywanym przestępczym procederze nie miał żadnego wpływu na stwierdzenie, że A. K. wiedział w czym bierze udział.

Niesłuszne było zawarte w apelacji stwierdzenie, iż rola oskarżonego w tym przestępstwie była marginalna. W tym zakresie Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował wyczerpujące, rzetelne i trafne wnioski sformułowane w tym kontekście przez sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Przedmiotem niniejszego postępowania było oszustwo „na policjanta” zaś rola oskarżonego sprawdzała się do odebrania gotówki od pokrzywdzonych. Trafnie sąd meriti stwierdził, iż rola oskarżonego miała charakter kluczowy, a nie marginalny, wszak to jego działania powodowały nastąpienie skutku w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonych. Zaś gdyby A. K. nie wypełnił swojego zadania, wówczas do zaistnienia przedmiotowych przestępstw w ogóle by nie doszło. Obrońca wywodząc, że rola A. K. sprowadzała się wyłącznie do wykonywania poleceń mężczyzny, którego tożsamości nie ustalono w toku niniejszego postępowania, nietrafnie marginalizował doniosłość tej roli w całym oszukańczym procederze. Niekwestionowane jest to, że oskarżony w ogóle nie kontaktował się z pokrzywdzonymi. Ale okoliczność ta nie miała wpływu na możność przypisania mu popełnienia przedmiotowego przestępstwa, taki był podział ról w ramach współsprawstwa.

Oskarżony wniósł o ustalenie personaliów osoby trzeciej uczestniczącej w przedmiotowym przestępczym procederze, wywodząc że wyłącznie po przesłuchaniu tego mężczyzny sąd jest w stanie stwierdzić czy udział A. K. był świadomy w całym przestępczym procederze. Po pierwsze świadomość A. K. co do własnej roli w przestępczym procederze oraz rodzaju nagannego przedsięwzięcia w jakim brał udział w żadnym razie nie budzi wątpliwości sądu II instancji. Oskarżony wiedział w czym bierze udział i doskonale zdawał sobie sprawę jakie będą konsekwencje jego zachowanie, tak jeżeli chodzi o wyrządzenie szkód majątkowych pokrzywdzonym, jak również spowodowanie zainicjowania kolejnego postępowania karnego względem własnej osoby. Po drugie formułowanie tego rodzaju wniosku na etapie postępowania odwoławczego nie znajduje w niniejszej sprawie uzasadnienia. Po trzecie trafnie Sąd Rejonowy stwierdził, że nawet ustalenie tożsamości tegoż mężczyzny nie wpłynęłoby na ocenę zachowania oskarżonego. Po czwarte ustalenie tożsamości tegoż mężczyzny było de facto możliwe w oparciu o to, co organom ściągania dostarczyły wyjaśnienia oskarżonych. Zgromadzone w niniejszym postępowaniu dowody nie pozwoliły na ustalenie personaliów trzeciego uczestnika przestępczego procederu, ale jest to kwestia niemająca wpływu na stwierdzenie, iż A. K. dopuścił się czynów zabronionych zarzucanych mu aktem oskarżenia.

Te argumenty ukierunkowane były na zakwestionowanie rozstrzygnięcia o karze.

Sąd Rejonowy orzekł wobec A. K. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolnościa, a sąd II instancji rozstrzygnięcie o karze w pełni zaaprobował.

Skarżący niesłusznie także kwestionowali orzeczoną wobec A. K. karę. Sąd Rejonowy zdecydował o zastosowaniu wobec oskarżonego najsurowszego rodzaju kary, ale motywy wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przy uwzględnieniu danych wynikających z akt niniejszej sprawy nie pozostawiają cienia wątpliwości co do słuszności tegoż rozstrzygnięcia.

W ocenie obrońcy zasadna była zmiana zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie orzeczonej kary pozbawienia wolności do 6 miesięcy. Tymczasem oskarżony domagał się uwzględnienia okoliczności nieświadomego jego udziału w przestępczym procederze i na tej podstawie wymierzenie mu kary 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu w stosunku miesięcznym 30 godzin prac społecznych .

Proponowane przez skarżących zmiany w zakresie rozstrzygnięcia o karze nie zyskały jednak uznania sądu II instancji.

Wymierzona A. K. kara była adekwatna do stopnia jego zawinienia, a także do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów. Oskarżony popełnił zarzucane mu czynu zabronione w warunkach ciągu przestępstw. Działał on wspólnie i w porozumieniu z dwiema osobami. Jego zachowanie doprowadziło do pokrzywdzenia trojga osób, a szkody majątkowe wyrządzone opiewały na kwotę kilkudziesięciu tysięcy złotych. Przestępczych zachowań dopuścił się w warunkach recydywy podstawowej. Jest on osobą wielokrotnie karaną, za przestępstwa różnego rodzaju, ale także za przestępstwa podobne. Stosowane względem niego kary były różnego rodzaju, w tym pozbawienia wolności o bezwzględnym charakterze. Trzeba także odnotować, że orzeczona względem niego kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności – ważąc na to, iż teoretycznie mogła ona być orzeczona w wymiarze 12 lat – oscyluje tak naprawdę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Oskarżony jest osobą zdemoralizowaną, która notorycznie narusza porządek prawny. Z dotychczas stosowanych względem niego reakcji karnych nie wyciągnął on żadnych wniosków i nie poprawił swojego zachowania. Bezsprzecznie wymaga on izolacji penitencjarnej w orzeczonym przez Sąd Rejonowy wymiarze. Przemawiają za tym względy prewencji tak indywidualnej, jak również generalnej.

Obrońca akcentował, że oskarżony od początku przyznawał się do popełnienia czynów objętych aktem oskarżenia oraz składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym wyraził skruchę. Trzeba jednak odnotować, że jednocześnie A. K. podejmował próby umniejszenia swojego udziału w przestępczym procederze, a przez to umniejszenia swojej winy. Z uwagi na dotychczasowe doświadczenie A. K. w inicjowanych względem niego postępowaniach karnych Sąd Okręgowy w sposób rozsądny ocenił wyrażoną przez niego skruchę bardziej jako akt obliczenia procesowego, aniżeli rzeczywistego żalu za karygodne przedsięwzięcia.

Absolutnie nie jest trafne stanowisko obrońcy oskarżonego, iż wymierzenie kary bezwzględnej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności będzie właściwą i zarazem wystarczającą karą dla osiągnięcia wobec A. K. wszystkich jej celów i z pewnością skłoni go do przemyśleń nad własnym postępowaniem i zmobilizuje go do poprawy zachowania w przyszłości. Dotychczasowa linia życia oskarżonego w sposób dobitny ukazuje, iż pobłażliwość względem A. K. nie znajduje żądnego uzasadnienia. Skoro stosowane względem niego reakcje karne nie wzbudziły w nim oczekiwanych refleksji to z pewnością nie uczyni tego zastosowanie względem niego minimalnej kary przewidzianej przez ustawodawcę. Jako nieodzowna jawi się w jego przypadku kara o wymiarze odpowiednio dotkliwym, która ukaże mu, że kolejne występki z jego strony spotkają się z adekwatnie surową odpowiedzią wymiaru sprawiedliwości. Zachowanie oskarżonego ukazuje, że wymaga on oddziaływania w warunkach izolacji penitencjarnej w wymiarze przyjętym przez sąd I instancji.

Na koniec trzeba odnieść się do tego, że oskarżony wniósł o przeprowadzenie badań psychiatrycznych odnośnie jego osoby. Sąd Okręgowy nie doszukał się jednak podstaw do podjęcia w tym kierunku procesowych czynności. Argumentacja oskarżonego sprowadzająca się do twierdzenia, że po długoletnim pobycie w izolacji w chwili opuszczenia zakładu karnego jego świadomość mogła w chwili udziału w przestępczym procederze być ograniczona lub pozbawiona w całości czego skutkiem mogłoby być złe rozpoznanie okoliczności w jakich brał on udział, absolutnie nie miała racji bytu. Poczytalność oskarżonego w chwili czynu, a także w toku całego postępowania nie budziła żadnych wątpliwości. Dotychczasowe jego pobyty w zakładzie karnym absolutnie nie rzutowały na niemożność rozpoznania znaczenia podejmowanych przez niego czynów zabronionych.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 27 maja 2022 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Motywy wskazane w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia spowodowały uznanie wywiedzionych w sprawie apelacji za bezzasadne.

Sąd II instancji zaaprobował także nałożenie, na podstawie art. 46§1 kk, na K. L. i A. K. obowiązku naprawienia szkód wyrządzonych popełnionymi przezeń przestępstwami poprzez zapłatę solidarnie wskazanych w zaskarżonym wyroku kwot na rzecz J. (1) i J. (2) C. oraz I. G.. Kwoty szkód spowodowanych przestępczym zachowaniem oskarżonych nie były kwestionowane. Ustalenia w tym przedmiocie były prawidłowe i oparte na rzetelnym materiale dowodowym. Zachowanie oskarżonych spowodowało szkody majątkowe u pokrzywdzonych, a wniosek o ich naprawienie został w toku procesu złożony.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też – jako słuszny – został on utrzymany w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

III.

Wskazać należy, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 20 grudnia 2022r., sygn. akt SK 78/21, opublikowanym w Dzienniku Ustaw z dnia 28 grudnia 2022r. pod pozycją 2790, orzekł, że §17 ust. 1 pkt 2 oraz §17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019r. poz. 18, ze zm.) są niezgodne z art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 2 i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że wskazane w nich stawki dla adwokatów ustanowionych obrońcami z urzędu są niższe od stawek w tych samych sprawach dla adwokatów ustanowionych obrońcami z wyboru. Wprawdzie stwierdzenie niekonstytucyjności odnosi się do przepisów regulujących wysokość opłat za obronę w śledztwie i w postępowaniu zwyczajnym przed Sądem Rejonowym, tym niemniej nie budzi wątpliwości, iż należy to wiązać wyłącznie z przedmiotem zaskarżenia, zaś ową niekonstytucyjność rozciągać należy także na pozostałe przepisy regulujące wysokość opłat za obronę z urzędu w sposób różny od stawek dla adwokatów ustanowionych obrońcami z wyboru. Za niekonstytucyjny uznać zatem należy także przepis §17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. ustalający wysokość opłaty za obronę z urzędu w sprawach przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją na kwotę 420zł, podczas gdy rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zm.) w §11 ust. 2 pkt 4 stawkę minimalną za obronę w tych sprawach ustala na kwotę 840zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w punkcie „II” zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata L. S. kwotę 840zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej A. K. z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Sąd Okręgowy w swoim orzeczeniu wskazał, że zasądzona kwota 840zł to kwota brutto. Zdaniem sądu odwoławczego brak było podstaw do traktowania zasądzonej opłaty (840zł) jako kwoty netto i dodatkowego powiększenia jej o podatek VAT na podstawie §4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. Wskazać należy, że w rozporządzeniu z dnia 22 października 2015r. nie zamieszczono analogicznego przepisu jak przywołany wyżej przepis §4 ust. 3 rozporządzenia z dnia 3 października 2016r., przewidujący powiększenie opłaty o kwotę podatku od towarów i usług (VAT), co pozwala wnioskować, iż przewidziane w rozporządzeniu z dnia 22 października 2015r. stawki minimalne zawierają już w sobie stawkę podatku VAT. Co istotne, podwyższenie przyjętej jako podstawa ustalenia opłaty za obronę z urzędu stawki minimalnej za obronę z wyboru o stawkę VAT prowadziłoby ponownie do nierówności w zakresie ustalania wynagrodzenia obrońców z urzędu i obrońców z wyboru, sprzeciw wobec czego wyartykułował Trybunał Konstytucyjny. Podobne stanowisko w tym względzie wyraził m.in. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 8 czerwca 2022r., sygn. akt (...) ((...)).

Na podstawie art. 624§1 kpk w zw. z art. 634 kpk Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a wydatkami poniesionymi w tym postepowaniu obciążył Skarb Państwa.

PODPIS

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

- obrońca i oskarżony A. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

- wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 27 maja 2022r. w sprawie o sygn. akt (...),

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana