Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2018 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca: SSO Aleksandra Nowicka

Sędziowie: SSO Jarosław Sobierajski (spr.)

SSO Justyna Kujaczyńska-Gajdamowicz

Protokolant: stażysta Mateusz Holc

przy udziale przedstawiciela oskarżyciela publicznego – Naczelnika (...)Urzędu Skarbowego w T. (...) – M. M.,

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2018 roku

sprawy K. I., oskarżonego art. 56 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks ,

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 12 czerwca 2017 roku sygn. akt II K 139/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) na rzecz radcy prawnego S. C. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) brutto tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za II instancję i wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 583/17

UZASADNIENIE

K. I. został oskarżony o to, że wbrew przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, działając w warunkach czynu ciągłego podał nieprawdę w deklaracjach dla podatku od towarów i usług VAT-7 za okres od II kw. 2011 r. do IV kw. 2012r., poprzez:

1) zawyżenie podatku naliczonego do odliczenia na skutek uwzględnienia:

a)  faktur VAT na których jako przedmiot transakcji wskazano „usługa marketingowa" lub „program edukacyjny", które nie dokumentowały faktycznych zdarzeń gospodarczych tj. faktur wystawionych na rzecz: (...) s.c. z dnia 22 marca 2011 r. nr (...) na kwotę podatku VAT 18,70 zł, z dnia 5 sierpnia 2011 r. Nr (...) na kwotę VAT 93,50 zł oraz (...) D. L. z dnia 2 czerwca 2011 r. (...)na kwotę podatku VAT 37,04 zł, z dnia 13 sierpnia 2011 r. (...)na kwotę podatku 18,52 zł, z dnia 13 września 2011 r. (...)na kwotę VAT 18,52 zł

b)  faktur dokumentujących nabycia dla celów osobistych, które nie były związane z prowadzoną działalnością gospodarczą tj. faktury nr (...) z dnia 20 kwietnia 2011 r. wystawionej przez (...) kwota VAT 1.028,25 zł, faktury nr (...) z dnia 24 marca 2011 wystawionej przez (...) sp. z o.o. (O.) kwota VAT 71,09 zł, faktury nr (...) z dnia 17 maja 2011 r. wystawionej przez M. Z. (...) kwota VAT 187,68 zł, faktury nr (...) z dnia 24 maja 2011 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. (O.), VAT 18,01 zł, faktury nr (...) z dnia 30 maja 2011 wystawionej przez (...) sp. z o.o. (O.), VAT 11,74 zł, faktury nr (...) z dnia 30 maja 2011 r. wystawiona przez J. D. M. (...), VAT 271,11 zł, faktury nr (...) z dnia 26 lipca 2011 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o., VAT 747,97 zł, faktury nr (...) z dnia 19 sierpnia 2011 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. , VAT 1.517,63 zł

2)  niepomniejszenie podatku naliczonego o kwotę 6.730,00 zł wynikającą z faktur korygujących wystawionych przez (...) S.A. oraz (...) s.j. tj. faktury nr (...) z dnia 26.04.2012r oraz faktury nr (...) z dnia 09.05.2012r.

3)  zaniżenie podatku należnego na skutek zastosowania stawki 8% zamiast w prawidłowej 23% do robót budowlanych związanych przebudową oraz zmianą użytkowania tzw. (...) przy ul. (...) w T. na fakturach wystawionych na rzecz G. (...), tj.: fakturze nr (...) z dnia 04 kwietnia 2011r., fakturze nr (...) z dnia 04 maja 2011r., fakturze nr (...) z dnia 1 lipca 2011r. oraz fakturze nr (...) z dnia 5 września 2011r.

4) nieuwzględnienie wszystkich wykonanych robót budowlanych w rozliczeniu dostaw i podatku należnego w ramach umowy (...) z dnia 28 stycznia 2011 r. zawartej z G. (...)na kwotę 246.800,00 zł brutto, w tym VAT 46.149,59 zł oraz umowy (...) z 30 grudnia 2011 r. zawartej z G. (...) na kwotę 90.218,05zł, w tym VAT 16.870,04 zł

5) niedopełnienie obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracjami VAT-7 za okres od II kw. 2011 r. do IV kw. 2011 r. poprzez obniżenie podatku naliczonego wynikającego z niezapłaconych faktur VAT na łączną kwotę podatku VAT 50.928,94 zł tj. faktury nr (...) z dnia 2 czerwca 201 lr. wystawionej przez (...) faktury nr (...) z dnia 11 lipca 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o. o., faktury nr (...) z dnia 18 lipca 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o. o., faktury nr (...) z dnia 22 lipca 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o. o., faktury nr (...) z dnia 29 lipca 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o. o., faktury nr (...) z dnia 8 sierpnia 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o. o., faktury nr (...) z dnia 12 sierpnia 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o. o., faktury nr (...) z dnia 23 sierpnia 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o. o., faktury nr (...) z dnia 24 sierpnia 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o. o., faktury nr (...) z dnia 30 sierpnia 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o. o., faktury nr (...) z dnia 31 sierpnia 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o. o, faktury nr (...) z dnia 6 września 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o. o, faktury nr (...) z dnia 7 września 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o. o., faktury VAT nr (...) z dnia 9 września 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o.o., faktury nr (...) z dnia 10 września 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o.o., faktury nr (...) z dnia 19 września 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o.o., faktury nr (...) z dnia 13 września 2011 r.. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o.o., faktury nr (...) z dnia 15 września 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o.o., faktury nr (...) z dnia 16 września 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o.o., faktury nr (...) z dnia 16 września 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o.o., faktury nr (...) z dnia 23 września 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o.o., faktury nr (...) z dnia 30 września 20lir. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o.o., faktury nr (...) z dnia 16 września 2011 r. wystawionej przez D. B. (...), faktury nr (...) z dnia 16 września 2011 r. wystawionej przez D. B. (...), faktury nr (...) z dnia 8 sierpnia 2011 r. wystawionej przez Firmę (...), faktury nr (...) z dnia 8 sierpnia 2011 r. wystawionej przez Firmę (...), faktury nr (...) z dnia 21 lipca 2011 r. wystawionej przez Z-d Usług (...) sp. z o.o. Sp. Komandytowa, faktury nr (...) z dnia 27 września 2011 r. wystawionej przez Z-d Usług (...) sp. z o.o. Sp. Komandytowa nr (...) z dnia 31 października 2011 r. wystawionej przez (...) Przed. (...). (...) sp. z o.o.,

czym naraził na uszczuplenie podatek od towarów i usług za okres od II kw.2011r. do IV kw. 2012r. w łącznej kwocie 224.697,00 zł

- tj. o popełnienia przestępstwa skarbowego z art.56 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks

Wyrokiem z dnia 12 czerwca 2017 r.Sąd Rejonowy w Toruniu, sygn. akt II K 139/17, uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, stanowiącego przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks, wymierzając mu za to na podstawie art. 56 § 2 kks w zw. z art. 23 § 1 i 3 kks karę 50 stawek dziennych grzywny po 70 zł każda.

Orzekając o kosztach, zwolnił oskarżonego z kosztów sądowych, wydatkami poniesionymi od chwili wszczęcia postępowania obciążając Skarb Państwa.

Wyrok ten zaskarżył w całości obrońca oskarżonego wywodząc, że naruszając przepisy art. 4 kpk w zw. z art. 5 kpk oraz art. 7 kpk sąd meriti przyjął, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, polegającego na opisanych w zarzucie aktu oskarżenia zachowaniach, bez dowodów uprawdopodabniających dostatecznie jego winę. Powołując się na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżący niezasadnie wywodził, że ustalenia, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku, którym przypisano oskarżonemu popełnienie przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 kks, polegającego na dopuszczeniu się opisanych w zarzucie aktu oskarżenia nieprawidłowości przy rozliczaniu podatku VAT, nie znajdowały oparcia w materiale dowodowym.

W pisemnych motywach orzeczenia nie zawarto wprawdzie szczegółowego wyjaśnienia, w jaki sposób sąd meriti doszedł do przekonania o tym, że oskarżony dopuścił się wszystkich zachowań wymienionych w zarzucie, brak było jednakże podstaw do przyjęcia, że kwestia ta została przesądzona w oderwaniu od materiału dowodowego. Dokonując ustaleń faktycznych, sąd wskazał wszak z jakich wynikały one dowodów. Można by wprawdzie zasadnie oczekiwać, że zamiast zbiorczo przywoływać je po zreferowaniu całego stanu faktycznego sprawy, sąd odwoła się do konkretnych dowodów dokonując ustaleń co do poszczególnych nieprawidłowych zachowań oskarżonego, jednakże z punktu widzenia oceny prawidłowości zaskarżonego wyroku istotne było to, że wszystkie przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia okoliczności rzeczywiście znajdowały pełne oparcie w tychże dowodach. Oceniane zgodnie z zasadami wynikającymi z przywołanych w apelacji przepisów postępowania jednoznacznie wskazywały one na sprawstwo i winę oskarżonego.

Jeśli chodziło o zachowanie opisane w pkt 1 zarzutu oskarżenia, polegające na zawyżeniu podatku naliczonego wskutek uwzględniania faktur VAT niedokumentujących rzeczywistych zdarzeń i dokumentujących nabycia dla celów osobistych niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, zauważyć należało, że z pisemnych motywów orzeczenia wyraźnie wynikało, że sąd meriti odmówił dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego, z których wynikało, że towary z faktur opisanych w pkt 1b zarzutu nie zostały zakupione dla niego, mając na uwadze – przywołane przez siebie pośród dowodów – oświadczenie złożone przez niego w postępowaniu podatkowym, w którym nie negował on tego, że ww. faktury dotyczyły zakupów na cele prywatne (k. 168). Powyższą decyzję ocenić należało jako słuszną. Gdyby towary zostały rozdysponowane poza jego wiedzą przez zaopatrzeniowców firmy, ale na pewno były nabyte na cele związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, oskarżony nie miałby żadnego powodu, by w toczącym się postępowaniu podatkowym przyznawać, że omyłkowo uwzględnił w rozliczeniach VAT firmy zakupy towarów na cele prywatne. W świetle ww. oświadczenia jego odmienne wyjaśnienia rzeczywiście jawiły się jako niewiarygodne. Sąd meriti zasadnie zauważył też w tym kontekście, że w istocie niemożliwe byłoby, aby prywatne faktury oskarżonego uwzględnione zostały w rozliczeniach firmy bez jego wiedzy. W odniesieniu do reszty faktur (opisanych w pkt 1a zarzutu), sąd meriti ograniczył się do lakonicznego stwierdzenia, że wyjaśnienia oskarżonego, z których wynikało, że wskazane w nich zdarzenia rzeczywiście miały miejsce, pozostawały w sprzeczności ze wskazaniami logiki i doświadczenia życiowego, gdyż nie sposób było przyjąć, że zagraniczne szkoły zwróciły się o wsparcie akurat do oskarżonego. Z ustaleń poczynionych w trakcie postępowania podatkowego, które znalazły odzwierciedlenie w protokole kontroli podatkowej i decyzji podatkowej - które sąd przywołał pośród dowodów – wynikało natomiast, że wspomniane faktury dotyczyć miały nie tylko programu edukacyjnego (faktury na rzecz (...) D. L.), ale i usługi marketingowej (faktury na rzecz (...)). W dokumentach tych wskazano, że w oświadczeniu złożonym w tym postępowaniu oskarżony podał, że w rzeczywistości nie nabył usług opisanych w ww. fakturach, tylko dokonał na rzecz podmiotów, które je wystawiły darowizn z przeznaczeniem na zakup pomocy naukowych dla szkół na L. (...), B. (...)i w K. (strona 8 protokołu kontroli – k. 35v.). Uwzględnienie w rozliczeniu podatku VAT wydatków udokumentowanych tymi fakturami było w tej sytuacji niemożliwe, gdyż nie zostały one poniesione w celu nabycia towarów i usług wykorzystywanych do czynności opodatkowanych. Skoro oskarżony odpowiadający za to, jakie zdarzenia przyjmowane były za podstawę rozliczeń podatkowych, miał świadomość, czego dotyczyły faktury opisane w pkt 1 zarzutu aktu oskarżenia, umyślność jego zachowania nie ulegała wątpliwości.

W kontekście zarzutu bezpodstawnego przypisania oskarżonemu dopuszczenia się zachowania opisanego w pkt 2 zarzutu aktu oskarżenia, polegającego na niepomniejszeniu podatku naliczonego o kwotę wynikającą z faktur korygujących wystawionych przez (...) i (...), zauważyć należało, że z ustaleń, które znalazły odzwierciedlenie w protokole kontroli podatkowej i decyzji podatkowej – które pośród dowodów powołał sąd – wynikało, że z obydwiema firmami oskarżony zawarł umowy na wykonanie usług reklamowych, w związku z którymi wystawiły one faktury uwzględnione przez niego w rozliczeniach. Do realizacji ww. umów jednak nie doszło z uwagi na rozwiązanie ich przez oskarżonego, w reakcji na co (...) i (...) wystawiły stosowne faktury korygujące, które zostały mu doręczone odpowiednio dnia 26.04.2012 r. i dnia 17.05.2012 r. (strona 9 protokołu kontroli – k. 50 oraz strona 11 protokołu kontroli – k. 51). Przedstawiając w rozliczeniach za II kwartał 2012 roku kwotę podatku naliczonego bez uwzględnienia kwot wynikających z faktur korygujących oskarżony naruszył zatem art. 86 ust. 10a ustawy o VAT, z którego wynika, że nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę korygującą, jest zobowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał korektę. Sprawstwo i wina oskarżonego również i w tym zakresie nie budziły zatem wątpliwości.

Jeśli chodziło o zachowanie opisane w pkt 3 zarzutu aktu oskarżenia, polegające na zaniżeniu podatku należnego wskutek zastosowania 8% zamiast 23% stawki podatku do robót budowlanych związanych z przebudową oraz zmianą użytkowania tzw. (...), to zarzut błędnego przyjęcia, że ww. działanie oskarżonego było świadomym posunięciem ukierunkowanym na uszczuplenie należności Skarbu Państwa, nie zasługiwał na uwzględnienie. Stwierdzenie sądu, że fakt zasięgnięcia przez niego opinii, do której odwoływał się skarżący, nie wyłączał przypisania mu zawinienia w tym zakresie, było w pełni uzasadnione. W sytuacji, gdy z jej treści wyraźnie wynikało, że zastosowanie niższej stawki opodatkowania byłoby uprawnione, o ile roboty budowlane wewnętrzne związane byłyby z budynkiem instytucji ochrony zdrowia przeznaczonym na cele zakwaterowania z opieką lekarską, oskarżony, który w złożonych wyjaśnieniach nie kwestionował posiadania świadomości tego, że przypadająca na niego w praktyce część robót dotyczyła pomieszczeń administracyjno-biurowych, nie mógł skutecznie twierdzić, że przyjmując do rozliczeń stawkę 8% działał w zaufaniu do organów administracji podatkowej. Nie było tak, że nie zastosował on samodzielnie wybranej stawki, tylko wybrał wskazaną mu w interpretacji stawkę, jak sugerował skarżący.

W kontekście zarzutu bezpodstawnego przypisania oskarżonemu dopuszczenia się zachowania opisanego w pkt 4 zarzutu aktu oskarżenia, polegającego na nieuwzględnieniu wszystkich wykonanych robót budowlanych w rozliczeniu dostaw i podatku należnego w ramach umowy (...) z dnia 28 stycznia 2011 r. oraz umowy (...) z dnia 30 grudnia 2011 r., zauważyć należało, że z protokołu kontroli podatkowej i treści decyzji podatkowej – przywołanych pośród dowodów przez sąd - wynikało, że w toku realizacji przez oskarżonego wynikających z nich zadań, dotyczących przebudowy oraz zmiany sposobu użytkowania tzw. (...) i modernizacji basenu szkolnego w (...), G. (...) odstąpiła od ww. umów, a na tle wzajemnych rozliczeń między stronami powstał spór. Bezspornym jednak było, że jeśli chodziło u umowę nr (...), to oskarżony wystawił fakturę nr (...) z dnia 24.05.2012 r., jako fakturę końcową, wyceniając w niej wykonane przez siebie prace na kwotę 246.800 zł o wiele wyższą niż kwota, która odzwierciedlała wartość prac według G. (...). W odpowiedzi na to G. (...) wskazała, że z ww. faktury potrąciła wierzytelności do uznanej przez siebie kwoty 167.118,56 zł i wezwała oskarżonego do wystawienia stosownej korekty tejże faktury. Przedmiotowa faktura została w ten sposób wprowadzona do obrotu prawnego. Oskarżony miał zatem – stosownie do art. 29 ust. 4 ustawy o VAT - obowiązek jej rozliczenia niezależnie od tego, że uważał, iż kwota określona przez kontrahenta była nieprawidłowa (strona 48 decyzji podatkowej – k. 25v.). W ramach rozliczenia prac wykonanych na podstawie umowy (...) oskarżony wystawił natomiast na rzecz G. (...) faktury (...). Gmina odesłała mu je bez zapłaty, stwierdzając, że kwestionuje wynikające z nich wartości i po dokonaniu inwentaryzacji wyceniła wartość robót budowlanych, których dotyczyły, na kwotę o wiele niższą, niż oskarżony, wzywając go ostatecznie do wystawienia faktury opiewającej na tę właśnie kwotę (do tej kwoty uznała roszczenie). Ów spór nie uprawniał jednak oskarżonego do rezygnacji z rozliczenia wszystkich wykonanych robót przy uwzględnieniu wystawionych przez siebie faktur, zwłaszcza skoro twierdził on, że przynajmniej jedna z nich na pewno była prawidłowa.

Jeśli chodziło natomiast o zachowanie oskarżonego w sprawie tzw. złych długów wynikających z faktur opisanych w pkt 5 zarzutu aktu oskarżenia, to skarżący niezasadnie wywodził, że obciążenie oskarżonego niedokonaniem korekty danych objętych deklaracjami VAT za okres od II kwartału 2011 roku do IV kwartału 2011 roku poprzez obniżenie podatku naliczonego wynikającego z niezapłaconych faktur VAT, było niesłuszne z uwagi na brak formalnej możliwości dokonania przez niego takich czynności spowodowany utratą statusu czynnego podatnika VAT. Ww. twierdzenie nie przystawało do realiów przedmiotowej sprawy. Określając datę wykreślenia oskarżonego z rejestru podatników VAT sąd wprawdzie wskazał, że nastąpiło to już dnia 4 lutego 2012 roku, jednakże dane zgromadzone w tym zakresie w postępowaniu podatkowym świadczyły o tym, że takie określenie daty nastąpiło przez pomyłkę, a zarówno wierzyciele oskarżonego, jak i sam oskarżony mieli możliwość dokonania korekt podatku. Wynikało z nich, że oskarżony był zarejestrowanym podatnikiem VAT aż do 4 grudnia 2012 r. (strona 2 decyzji podatkowej – k. 2v.). To właśnie ten moment był zaś relewantny dla stwierdzenia, kiedy utracił on status czynnego podatnika VAT. Skarżący błędnie uważał, że nastąpiło to z chwilą zawieszenia działalności gospodarczej. Zawieszenie działalności gospodarczej nie jest wszak równoznaczne z trwałym zaprzestaniem tej działalności i ma znaczenie jedynie z punktu widzenia ubezpieczeń społecznych, gdyż przesłanką wykreślenia podatnika z rejestru czynnych podatników VAT jest dopiero rezygnacja z czynności podlegających opodatkowaniu. Mając na uwadze, że analiza dokumentów zgromadzonych w toku postępowania podatkowego ujawniła, że wierzyciele oskarżonego nie otrzymali zapłaty (dowód - pisma (...) sp. z o.o., (...) (...), (...), (...) D. B., (...), firmy (...) (...) przywołane w uzasadnieniu przez sąd) i dokonali korekt podatku należnego w ramach tzw. ulgi za złe długi przed wykreśleniem go z rejestru podatników VAT, a on odebrał przesłane przez nich zawiadomienia o skorzystaniu z tejże ulgi (strona 37 decyzji podatkowej – k. 20-20v.), jako w pełni słuszne ocenić należało przyjęcie, że oskarżony winien był - stosownie do art. 89b ust. 1 ustawy o VAT - dokonać korekt w zakresie podatku naliczonego.

Z twierdzeniem skarżącego, jakoby oskarżony został bezpodstawnie uznany za winnego dopuszczenia się wszystkich zarzucanych mu zachowań, składających się na czyn, stanowiący przestępstwo z art. 56 § 2 kks, nie sposób było się zatem zgodzić.

Brak było również podstaw do zmiany rozstrzygnięcia o karze. Zważywszy na to, że oskarżony na przestrzeni półtora roku, w ramach czynu ciągłego, podając nieprawdę, naraził na uszczuplenie podatek VAT w kwocie ponad 200 tys. zł wymierzona kara grzywny żadną miarą nie mogła zostać uznana za rażąco surową w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk w zw. z. art. 113 § 1 kks Czynu jego nie można było określić mianem błahego. Zważywszy na okres przestępczej działalności oskarżonego, świadczący o dużym natężeniu jego złej woli i rozmiar spowodowanego wskutek tego uszczuplenia, słuszne było przyjęcie, że orzeczenie kary grzywny - przy uwzględnieniu stawki jednostkowej ustalonej w dolnych granicach dopuszczalnego wymiaru - poprzez dolegliwość ekonomiczną pozwalającą odczuć mu naganność popełnionego czynu, należycie spełni wszystkie cele postępowania.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też został on utrzymany w mocy.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono w oparciu o przepisy § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2016.1715 ze zm.).

Na podstawie w art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za II instancję, a wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciążył Skarb Państwa, uznając, że przemawia za tym jego sytuacja materialna, oceniana przy uwzględnieniu obciążeń finansowych wynikających z zaskarżonego wyroku.