Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 501/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 13 kwietnia 2023 r., sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. S.

Niekaralność oskarżonego.

Karta karna

426

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Karta karna

Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego

Apelacja oskarżonego

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych, mający istotny wpływ na rozstrzygnięcie, polegający na przyjęciu, iż oskarżony miał zamiar uporczywie nękać pokrzywdzoną lub naruszać jej prywatność, podczas gdy całościowa i wnikliwa analiza materiału sprawy prowadzi do odmiennych wniosków,

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych, mający istotny wpływ na rozstrzygnięcie polegający na przyjęciu, iż doszło do grożenia pokrzywdzonej pozbawieniem życia, podczas gdy całościowa i wnikliwa analiza materiału sprawy prowadzi do odmiennych wniosków,

3.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało bezpośredni wpływ na treść orzeczenia, tj. naruszenie art. 4 kpk poprzez niezbadanie i nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, art. 6 kpk poprzez pozbawienie oskarżonego prawa do obrony i art. 167 kpk poprzez nieodniesienie się do wniosków dowodowych oskarżonego ujętych w piśmie procesowym z dnia 3.11.2022 r. złożonym w sądzie tego samego dnia, a także ar. 410 kpk poprzez wydanie orzeczenia z pominięciem okoliczności opisywanych przez oskarżonego,

4.  Naruszenie art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez jego wadliwe zastosowanie polegające na sporządzeniu uzasadnienia wyroku bez wskazania, czy i jakie znaczenie dla rozstrzygnięcia miały wnioski dowodowe oraz twierdzenia oskarżonego, ujęte w piśmie z dnia 3.11.2022 r.,

5.  Naruszenie art. 4 kpk, art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobody dowodów i wykazanie się dowolnością w odmowie przyznania wyjaśnieniom oskarżonego wiarygodności, podczas gdy są one logiczne, konsekwentne i zbieżne z zeznaniami świadka K. L.,

6.  Naruszenie art. 6 kpk, art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobody dowodów i wykazanie się dowolnością w odmowie przyznania pełnej wiarygodności zeznaniom świadka K. L., podczas gdy nie istniały logiczne przyczyny, by zeznaniom tego świadka wiarygodności odmówić nawet w części,

7.  Naruszenie art. 4 kpk, art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i wykazanie się dowolnością w przyznaniu pełnej wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej, podczas gdy pozostaje ona w głębokim konflikcie z oskarżonym oraz inicjuje kolejne postępowania karne przeciwko niemu,

8.  Naruszenie art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i wykazanie się dowolnością w ocenie akt postępowania (...), w których jako niezasadne zostały ocenione zarzuty pokrzywdzonej wobec oskarżonego związane z bezpieczeństwem seksualnym wspólnej córki stron oraz nieuwzględnione wnioski o pozbawienie oskarżonego władzy rodzicielskiej; prawidłowa i zgodna z logiką oraz doświadczeniem życiowym ocena winna poddać w wątpliwość wiarygodność pokrzywdzonej, zwłaszcza iż jak się wydaje usiłowała pozyskać korzystne dla siebie zeznania świadków, jakoby oskarżony miał ją pobić,

9.  Naruszenie art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i wykazanie się dowolnością w ocenie akt postępowania (...) w których pokrzywdzona potwierdza, że pozbawiła oskarżonego bez jego wiedzy i zgody udziałów w spółce będącej właścicielem m.in. lokalu mieszkalnego ujętego w opisie czynu przypisanego, prawidłowa i zgodna z logiką oraz doświadczeniem życiowym ocena winna poddać w wątpliwość wiarygodność pokrzywdzonej.

Z ostrożności procesowej,

10.  Rażąca niewspółmierność kar jednostkowych oraz kary łącznej orzeczonej względem oskarżonego w relacji do celów kary, którą ta winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W związku z tym, iż wniosek o uzasadnienie złożył tylko obrońca oskarżonego, motywy pisemne wyroku ograniczono do odniesienia się do zarzutów apelacji obrońcy i apelacji osobistej oskarżonego oraz do tych zmian wyroku, które były konsekwencją uwzględnienia apelacji prokuratora (o zmianach w punkcie 5.2. uzasadnienia).

Wobec w istocie tożsamości argumentacji zawartych w obu wywiedzionych przez obrońcę oraz oskarżonego apelacjach Sąd Okręgowy rozważył podniesione zarzuty w jednym punkcie.

Wywiedzione na korzyść oskarżonego apelacje kwestionujące sprawstwo i winę M. S. co do przypisanych mu czynów zabronionych nie zasługiwały na uwzględnienie.

W ocenie sądu odwoławczego, Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził przewód sądowy, zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 7 kpk ocenił wszystkie zebrane dowody, a na ich podstawie poczynił właściwe ustalenia faktyczne i trafnie orzekł o odpowiedzialności oskarżonego. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone dokładnie, rzetelnie i w sposób staranny. Ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti jest rozsądna, a Sąd odwoławczy nie doszukał się w niej błędów, zaniechań i uchybień. Jest ona zgodna z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów logicznych ani faktycznych.

Wywiedzione środki odwoławcze poruszały przede wszystkim kwestię oceny przez Sąd I instancji materiału dowodowego sprawy. Argumentacja przedstawiona w apelacjach nie podważała skutecznie rozumowania, które doprowadziło sąd meriti do wniosku, że M. S. dopuścił się względem I. K. przestępstwa stalkingu i naruszenia miru domowego oraz przestępstwa groźby karalnej.

Sąd I instancji przeprowadził rzeczowy wywód, w którym odniósł się do oceny zawartych w aktach sprawy dowodów, a w tym zeznań pokrzywdzonej oraz screenów wiadomości, bilingów a także zeznań świadków, które zasadnie uznał za wiarygodne. Wywiedzione przez ten organ logiczne wnioski zasługiwały na pełną aprobatę. Skarżący w apelacji nie przedstawił żadnych argumentów, które deprecjonowałyby trafność dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny.

Zeznania I. K., w których pokrzywdzona przedstawiła okoliczności związane z zarzuconymi M. S. czynami zabronionymi, jako logiczne, spójne, rzeczowe i spontaniczne oraz konsekwentne słusznie zostały uznane przez Sąd I instancji za wiarygodne. Kwestionowane przez autorów apelacji depozycje pokrzywdzonej znalazły pozytywną, niebudzącą żadnych wątpliwości weryfikację w obiektywnym materiale dowodowym w postaci bilingów telefonicznych pokrzywdzonej oraz oskarżonego, protokołu oględzin nagrania głosowego, a także wydruków korespondencji SMS. Skarżący stracili z pola widzenia właśnie wymowę i znaczenie wskazanych dowodów obiektywnych, które uwiarygodniły wersję I. K.. Także istotne okazały się zeznania kolegi oskarżonego - A. Z. (k. 164v akt), który podał, że M. S. prosił go o to, by jeździł za I. K. podając mu, iż podejrzewa ją o zdradę.

Dowody powyższe nie pozostawiają cienia wątpliwości, iż kontakty nawiązywane przez oskarżonego z pokrzywdzoną nie ograniczały się do realizacji władzy rodzicielskiej nad wspólnym dzieckiem stron. Nawet jeżeli z punktu widzenia oskarżonego były one w określony sposób umotywowane, to niedopuszczalne prawnie jest takie zachowanie godzące w dobra prawne drugiej osoby, wszak I. K. wyraźnie sobie nie życzyła tego, dawała znać oskarżonemu, nawet wprost nazywała to stalkingiem.

Skarżący odnieśli się do treści pisma z dnia 3 listopada 2022 r. (k. 357-358 akt). Lektura tegoż pisma nie doprowadziła do zamierzonego przez obronę skutku, by Sąd odwoławczy odmiennie aniżeli Sąd meriti ocenił rozpatrywane zachowania M. S.. Podniesione w nim okoliczności pozostają bowiem irrelewantne dla rozstrzygnięcia przedmiotu niniejszego procesu. Jeżeli chodzi o postępowania cywilne toczące się w przedmiocie kwestii związanych z władzą rodzicielską oraz alimentami na rzecz małoletniej córki stron procesu – R. S., nie niweczą faktu, iż dochodziło do uporczywego nękania przez M. S. I. K. w sposób opisany w tezie oskarżenia. To, że strony wymieniały się wiadomościami bądź miały kontakt z uwagi na wspólne dziecko nie umniejsza negatywnej wymowy zachowań oskarżonego finalnie wypełniających znamiona przypisanych mu przestępstw, których dopuścił się w sposób oczywisty wykraczając poza sferę kontaktów związanych z wychowaniem córki. Podobnie rzecz się ma z prowadzoną przez M. S. oraz I. K. spółkę (...). Wzajemne roszczenia stron z tego tytułu, jak również ewentualne rozliczenia winny być podejmowane w ramach wymiany stanowisk w toczącej się sprawie cywilnej. Analiza wysyłanych przez oskarżonego do pokrzywdzonej wiadomości przeczy temu, iż nawiązywanie przez M. S. z I. K. kontaktu było związane wyłącznie z jej czynnościami podjętymi wobec osoby oskarżonego w prowadzonej przez strony spółce.

W apelacjach została podniesiona kwestia prawa M. S. do mieszkania zajmowanego przez pokrzywdzoną. W ocenie Sądu Okręgowego także w tym zakresie (tj. naruszenie miru domowego) słusznie przypisano oskarżonemu sprawstwo.

Przepis art. 193 kk chroni wolność jednostki od naruszeń jej prawa do decydowania o tym, kto może przebywać w miejscach, w których jednostka ta jest gospodarzem. (A. Zoll [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a , red. W. Wróbel, Warszawa 2017, art. 193.) Przedmiot ochrony w art. 193 jest inny niż własność. Jest to przestępstwo przeciwko wolności, przeciwko swobodnemu i niezakłóconemu korzystaniu z mieszkania, lokalu, pomieszczenia lub ogrodzonego terenu przez osobę posiadającą wynikające z przepisów prawa uprawnienie (zob. P. Dyluś, K. Wiśniewska, Właściciel..., s. 23 i n.). Znamię „cudze” należy łączyć ze sferą wolności jednostki oraz swobodą korzystania z mieszkania (P. Dyluś, K. Wiśniewska, Właściciel..., s. 24). W związku z tym przedmiotem ochrony „nie jest własność ani zakres uprawnień właściciela, ale wolność podmiotu i związane z nią prawa do spokojnego, niczym niezakłóconego zamieszkiwania w swoim centrum życia, gwarantujące nienaruszalność mieszkania jednostki oraz poszanowania jej prywatności” (P. Dyluś, K. Wiśniewska, Właściciel..., s. 25).

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 21 lipca 2011 r., I KZP 5/11, OSNKW 2011, nr 8, poz. 65 stwierdził, że sprawcą przestępstwa naruszenia miru domowego określonego w art. 193 k.k. może być także właściciel domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu.

W realiach przedmiotowej sprawy oskarżony M. S. wyprowadził się z lokalu mieszkalnego należącego do spółki, której był udziałowcem. Wprawdzie powrócił, ale na podstawie istniejących okoliczności związanych z rozstaniem stron pokrzywdzona I. K. miała prawo zasadnie przypuszczać, że wyprowadził się on na stałe. Niezaprzeczalnie późniejsze pobyty oskarżonego w mieszkaniu czy pod obecność, czy nieobecność pokrzywdzonej następowały wbrew jej woli. Jego zachowania, zwłaszcza rozwiercenie zamka, godziły w dobra prawne pokrzywdzonej. Wprawdzie kwestia ewentualnego podziału mieszkania pozostaje do wyjaśnienia między stronami, ale to nie zmienia postaci rzeczy, że I. K. artykułowała wprost jednoznacznie wolę, iż nie życzy sobie jego obecności w tym mieszkaniu. Godzi się także zaznaczyć, że zachowanie oskarżonego nie było podyktowane koniecznością skorzystania z przysługującego mu prawnie mieszkania, ale właśnie ukierunkowane na dokuczenie pokrzywdzonej.

Istnienie skonfliktowania stron oraz inicjowanie przez pokrzywdzoną kolejnych postępowań przeciwko oskarżonemu także nie stanowi okoliczności, która w świetle zgromadzonego materiału dowodowego umniejszałaby walor dowodowy zeznań pokrzywdzonej bądź godziła w ich wiarygodność. Oczywiście okoliczność, iż strony pozostawały w konflikcie generowała konieczność bacznej weryfikacji twierdzeń pokrzywdzonej, ale te znalazły niezaprzeczalne wsparcie w obiektywnym materiale dowodowym, z którego wymową nie sposób dyskutować. To, że sprawy cywilne inicjowane przez pokrzywdzoną finalnie nie doprowadziły do zamierzonego przez nią celu, nie ma istotnego znaczenia dla ustaleń faktycznych niniejszej sprawy oraz oceny jej depozycji składanych w przedmiotowym postępowaniu.

Niezasadne było także zastrzeżenie autora apelacji odnośnie do usiłowania przez pokrzywdzoną uzyskania korzystnych dla siebie zeznań świadka K. L. co do rzekomego pobicia pokrzywdzonej przez oskarżonego (protokół rozprawy z dnia 30.03.2023 r. – zeznania świadka). Poruszony przez skarżącego fragment odnosi się do zachowania, które nie zostało oskarżonemu zarzucone. Poza tym zeznania K. L. były jednymi z zeznań świadków, którzy potwierdzali, iż pokrzywdzona skarżyła im się na to, że oskarżony do niej wydzwaniał. Te fakty wynikają także z obiektywnego materiału dowodowego w postaci bilingów. Przywołane przez skarżącego twierdzenia świadka nie wpływają na ocenę wiarygodności pokrzywdzonej.

W ocenie autorów apelacji w sprawie także wystąpiła rażąca niewspółmierność kar jednostkowych oraz kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego w relacji do celów kary, którą ta winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania.

W ocenie Sądu Okręgowego wymierzone M. S. kary jednostkowe 8 miesięcy i 4 miesięcy ograniczenia wolności, każda z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie były adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów zabronionych. Kara za czyn ujęty w punkcie I. uwzględniała okres trwania czynu przestępnego, skalę nagannych zachowań M. S., ich rodzaj oraz natężenie. Sąd Rejonowy słusznie orzekł karę ograniczenia wolności, albowiem będzie ona oddziaływała wychowawczo na oskarżonego. Jego zachowania były karygodne i w związku z nimi musi ponieść odczuwalne konsekwencje na tyle, ile tego wymagają cele kary.

Sąd Rejonowy stosując zasadę pełnej absorpcji orzekł karę łączną w wymiarze 8 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Sąd prawidłowo uwzględnił powiązania podmiotowo-przedmiotowe między przestępstwami, za które kary zostały objęte węzłem kary łącznej.

W związku z powyższym nie sposób uznać, by zastosowana względem M. S. reakcja karna była rażąco niewspółmiernie surowa. Jest ona wyważona i adekwatna oraz sprawiedliwa. Skarżący nie przedstawili żadnych przekonujących argumentów, które uzasadniałyby przyjęcie za słuszne ich punktu widzenia, w szczególności okoliczności o charakterze łagodzącym. Niekaralność oskarżonego została wszak już uwzględniona przez Sąd Rejonowy, co znalazło swój wydźwięk w orzeczeniu wobec niego kary o charakterze wolnościowym.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 13 kwietnia 2023 r., sygn. akt (...) – punkty II, III, V

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 13 kwietnia 2023 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach zmiany

W wyniku kontroli instancyjnej Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. za podstawę prawną orzekania przyjmuje – w myśl art. 4 § 1 kk – przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 marca 2020 r.,

Art. 190a zmieniony został przez art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. (Dz.U.2020.568) zmieniającej kodeks karny z dniem 31 marca 2020 r. W § 1 art. 190a kk została zaostrzona sankcja karna (z zagrożenia karą pozbawienia wolności do lat 3 na karę pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8). W tej sytuacji uznać należało, że przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 marca 2020 r. były względniejsze dla sprawcy.

2. w podstawie prawnej wymiaru kary za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie I przepis art. 37a § 1 kk zastępuje przepisem art. 37a kk,

Konsekwentnie przyjmując wskazany powyżej stan prawny winien zostać zastosowany art. 37a kk.

3. uchyla orzeczenie zawarte w punkcie IV,

4. na podstawie art. 41a § 1 i 4 kk orzeka wobec oskarżonego, w związku ze skazaniem za czyn przypisany mu w punkcie I, zakaz kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną I. K. i zakaz zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 20 metrów, z wyjątkiem sytuacji związanych z wykonywaniem władzy rodzicielskiej nad wspólnym dzieckiem stron, na okres 2 lat.

Prokurator miał rację, że niesłuszne było nieorzeczenie wobec M. S. środka karnego na podstawie art. 41a § 1 i 4 kk, a zamiast tego zastosowanie na podstawie obowiązku na podstawie art. 34 § 3 kk i art. 72 § 1 pkt 7a kk.

Prokurator zasadnie podniósł, że mimo przypisania oskarżonemu przestępstw przeciwko wolności o wysokim stopniu społecznej szkodliwości i zawinieniu, a także biorąc pod uwagę jego zachowanie się po popełnieniu przestępstwa oraz wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do skazanego Sąd zaniechał orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną i zakazu zbliżania się do niej.

Jest trafne wskazanie, że środek karny realizuje cele uboczne postępowania, w szczególności pełniąc rolę prewencyjną .W niniejszej zaś sprawie mając na względzie rodzaj i charakter popełnionych przez oskarżonego przestępstw, sposób jego działania oraz ochronę pokrzywdzonej konieczne jest ograniczenie sfery wolności M. S. i orzeczenie względem niego rzeczonego środka karnego.

Sąd Okręgowy zgodził się także ze stwierdzeniem, iż orzeczony przez Sąd Rejonowy obowiązek powstrzymania się od kontaktowania z pokrzywdzoną we wszelkiej formie bez jej zgody jawi się jako niewystarczający dla zapewnienia bezpieczeństwa i spokoju pokrzywdzonej.

Sąd Okręgowy natomiast uznał, że wystarczającym będzie dwuletni okres zastosowania rzeczonego środka karnego jako adekwatny do zaistniałych w sprawie realiów, a zwłaszcza okoliczności przedmiotowych popełnionych przez oskarżonego przestępstw.

5. na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej I. K., w związku ze skazaniem za czyn przypisany mu w punkcie I, zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 5000 złotych,

6. na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej I. K., w związku ze skazaniem za czyn przypisany mu w punkcie II, zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 1000 złotych;

Prokurator trafnie podniósł, iż doszło do obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 kk poprzez nieorzeczenie wobec M. S. środka kompensacyjnego.

Skarżący trafnie odnotował, że zarówno oskarżyciel publiczny, jak i oskarżycielka posiłkowa I. K. złożyli wnioski o zasądzenie na rzecz pokrzywdzonej częściowego zadośćuczynienia za doznane wskutek popełnionych przez oskarżonego czynów zabronionych krzywd. W tej sytuacji orzeczenie takiego zadośćuczynienia (złożenie wniosku przez osobę uprawnioną zgodnie z dyspozycją art. 46 § 1 kk) było obligatoryjne.

Charakter przypisanego oskarżonemu przestępstwa oraz fakt, że jego zachowanie naruszyło dobro osobiste pokrzywdzonej w postaci wolności, spowodowało niewątpliwie krzywdę u pokrzywdzonej. Przy tym zasądzone zadośćuczynienie pomoże zaspokoić poczucie sprawiedliwości oraz utwierdzi przekonanie, że prawo karne chroni interesy ofiar przestępstw.

Jeżeli chodzi o wymiar zadośćuczynienia, to Sąd Okręgowy przy obu kwotach miał na uwadze rozmiar krzywd doznanych przez I. K. w następstwie karygodnych zachowań M. S.. Oczywiście istnieje możliwość dochodzenia – w razie poczucia niepełnego zadośćuczynienia – pozostałej części zadośćuczynienia na drodze procesu cywilnego.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też – poza zmianami wskazanymi powyżej – został on utrzymany w mocy.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 627 § 1 kpk w zw. z art. 635 kpk oraz art. 2 ust.1 pkt 3 i ust. 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j.Dz.U.2023.123), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j.Dz.U.2013.663) oraz § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U.2014.861 ze zm.), Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w T.) kwotę 180 złotych tytułem opłaty za II instancję i obciążył go wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym w kwocie 50 złotych (30 zł za informację z Krajowego Rejestru Karnego + 20 zł za doręczenia).

PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 13 kwietnia 2023 r., sygn. akt (...)

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 13 kwietnia 2023 r., sygn. akt (...)

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana