Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 473/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 26 kwietnia 2023 r., sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego D. B., obrońca oskarżonego P. K., obrońca oskarżonego M. S.

☒ oskarżony A. W.

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. K.

karalność oskarżonego

karta karna

580

2.1.1.2.

D. B.

karalność oskarżonego

karta karna

582-583

2.1.1.3.

A. W.

karalność oskarżonego

karta karna

585

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

2.1.1.2

karta karna

dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

2.1.1.3

karta karna

dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

W związku z tym, iż wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego nie złożyli obrońcy oskarżonego M. S., zgodnie z art. 457 § 2 kpk motywy pisemne wyroku sądu odwoławczego ograniczono do odniesienia się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego D. B., obrońcy oskarżonego P. K. i oskarżonego A. W..

- apelacja obrońcy oskarżonego D. B. - karta 514-519 akt -

1. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 5 wyroku na mocy art. 438 pkt 2 kpk obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 5 § 2 kpk oraz art. 7 kpk polegająca na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i oparciu treści wyroku na selektywnie wybranym materiale dowodowym ograniczającym się przede wszystkim do nielogicznych i niespójnych zeznań świadka - S. M., a odmówienie waloru wiarygodności, bez należytego i przekonywującego uzasadnienia wyjaśnieniom i postawie oskarżonego, interpretowania wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, skutkujący błędnym ustaleniem stanu faktycznego polegającym na dowolnym przyjęciu, że oskarżony D. B. popełnił czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk,

2. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 6 wyroku na podstawie art. 438 pkt 4 kpk rażąca niewspółmierność (surowość) kary poprzez wymierzenie oskarżonemu 4 lat pozbawienia wolności.

Obrońca wnosi o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie D. B. od popełnienia czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk, w zw. z art. 64 § 2 kk przypisanego w punkcie 5 wyroku,

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie kary 4 lat pozbawienia wolności wymierzonej za czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk przypisany w punkcie 6 wyroku,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego D. B. okazała się niezasadna.

Obrońca oskarżonego odnośnie przypisania przez Sąd Rejonowy D. B. usiłowania dokonania przestępstwa rozboju na szkodę S. M. (punkt 5 wyroku), kwestionowała oparcie ustaleń stanu faktycznego sprawy na zeznaniach pokrzywdzonego S. M. i odmówieniu przyznania przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego D. B.. Autorka apelacji twierdziła, że sąd meriti nieprawidłowo przyjął, że oskarżony popełnił czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk (usiłowanie dokonania rozboju).

Analiza akt sprawy dokonana przez Sąd Okręgowy w toku kontroli instancyjnej nie potwierdziła, by forsowane przez obrońcę stanowisko było słuszne.

Zeznania pokrzywdzonego S. M. były szczere, spontaniczne, szczegółowe i logiczne. Pokrzywdzony rzeczowo wskazał, iż był w stanie rozpoznać jednego ze sprawców natomiast dwóch pozostałych nie, albowiem została mu przez nich założona kurtka na głowę. S. M. to co w trakcie dynamicznej sytuacji z udziałem jego i oskarżonych dostrzegł to zrelacjonował, a jego depozycje były wyważone.

Obrońca podniosła, że pokrzywdzony na rozprawie przed Sądem Rejonowym nie rozpoznał oskarżonego, a także nie wskazywał na jego udział kiedy rozmawiał z D. B. kilka dni po zdarzeniu. To jednak nie niweczyło możności przypisania mu popełnienia zarzuconego przestępstwa. Jego sprawstwo wszak wynika z wyjaśnień współoskarżonych, to jest M. S. oraz P. K.. Oskarżony P. K. po okazaniu mu tablicy poglądowej (k. 111 akt) pod numerem 3 rozpoznał D. B. i wskazał na jego udział w zdarzeniu (k. 112, 114, 115 akt), zaś M. S. wyjaśnił, że w zdarzeniu oprócz niego brało udział dwóch jego znajomych. Tak więc nie jest słuszne stanowiska autorki apelacji, iż D. B. nie brał udziału w rozpatrywanym zdarzeniu. Obrońca pominęła całkowicie wyjaśnienia współoskarżonych nie przedstawiając żadnych względów deprecjonujących wartość tego środka dowodowego.

Tak więc Sąd Rejonowy – wbrew wywodom apelacji – nie oparł się wyłącznie na zeznaniach S. M., ale także na wyjaśnieniach M. S., a zwłaszcza P. K.. Dodatkowo należy zaakcentować i to, że przesłuchana w trakcie rozprawy odwoławczej K. M. – żona pokrzywdzonego (k. 607-608 akt) zenała co do analizowanego czynu, że po zdarzeniu mąż powiedział je, że w zajściu brało udział „trzech chłopaków”. Zatem całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwolił ponad wszelką wątpliwość stwierdzić, że D. B. popełnił zarzucony mu ten czyn zabroniony. Wobec wymowy wskazanych dowodów słusznie Sąd Rejonowy za wykrętne i ukierunkowane wyłącznie na obronę uznał wyjaśnienia oskarżonego D. B.. Trafnie sąd ten stwierdził, iż pozostawały one w sprzeczności z dowodami uznanymi za wiarygodne.

Kolejno, obrońca w zakresie czynu przypisanego D. B. w punkcie 6 wyroku (rozbój popełniony na szkodę M. W. i J. M.) nie zgodziła się z kształtem orzeczonej wobec oskarżonego kary twierdząc, iż jest ona rażąco niewspółmiernie surowa. Także tego zarzutu nie podzielił sąd odwoławczy, co wynikało z następujących względów.

Wbrew wywodom apelacji kara 4 lat pozbawienia wolności, którą sąd I instancji orzekł za popełniony przez D. B. wyżej wskazany czyn zabroniony była całkowicie adekwatną reakcją karną uwzględniającą wszystkie zaistniałe w sprawie okoliczności relewantne dla wymiaru kary.

Kara ta jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu zabronionego. Uwzględnia ona okoliczności przedmiotowe przestępstwa którego na szkodę M. W. oraz J. M. dopuścił się oskarżony. D. B. będąc pod wpływem alkoholu dodatkowo działał wspólnie i w porozumieniu z A. W.. Przestępstwa rozboju dokonał bez jakiegokolwiek wytłumaczenia, w godzinach nocnych, względem dwóch zupełnie przypadkowo spotkanych osób, w tym jednego znacznie starszego od niego i słabszego z uwagi na wiek tego pokrzywdzonego. Oskarżony działał z niskich pobudek. W istocie brak jest względów usprawiedliwiających jego naganne zachowanie. Godzi się także zaznaczyć, że przedmiotowego przestępstwa dopuścił się w warunkach recydywy wielokrotnej opisanej w art. 64 § 2 kk.

Obrońca podniosła, że zachowanie D. B. w szczególności po popełnieniu czynu zabronionego i podczas pobytu w Zakładzie Karnym w G. uzasadnia wymierzenie mu kary łagodniejszej aniżeli ta, którą orzekł sąd meriti. Skarżąca w istocie jednak nie wskazała jakie aspekty tegoż zachowania umniejszałyby wymiar karygodności zachowania D. B. i przemawiałyby za zastosowaniem względem niego łagodniejszej kary.

Skarżąca straciła z pola widzenia dotychczasową karalność oskarżonego. D. B. jest osobą wielokrotnie karaną za przestępstwa różnego rodzaju. Zauważyć należy, że sześciokrotnie popełniał on przestępstwa rozboju, w tym dwukrotnie w kwalifikowanej, groźniejszej jego postaci, bo z art. 280 § 2 kk. Stosowane względem niego kary zarówno o charakterze izolacyjnym, jak również nie izolacyjnym nie odniosły oczekiwanych rezultatów w zakresie poprawy jego postaw względem obowiązującego porządku prawnego. D. B. wykazuje ewidentnie lekceważący stosunek wobec dóbr prawnych innych osób. Jest on osobą zdemoralizowaną, która wymaga izolacji penitencjarnej. Tylko taka kara – wbrew wywodom apelacji – jest w stanie spełnić cele prewencji indywidualnej, albowiem powinna uzmysłowić oskarżonemu, iż wymiar sprawiedliwości nie będzie odpowiadał pobłażliwie na kolejne łamanie przez niego norm prawnych.

To, czy oskarżony powziął szczerą refleksję i nie zamierza powrócić do popełniania przestępstw dopiero zostanie zweryfikowane. Obecnie – patrząc na dotychczasową karalność D. B. – czynienie takich wniosków jawi się jako nieuprawnione. To, że oskarżony przed osadzeniem w Zakładzie Karnym zarobkował oraz wspierał rodzinę nie zmienia spojrzenia na jego karygodne zachowanie. Stwierdzenie obrońcy, iż D. B. obecnie uświadomił sobie, że popełnianie przestępstwa wiąże się z poniesieniem wszelkich konsekwencji, zrozumiał swoje błędy oraz naganne postępowanie – wobec dotychczasowej jego linii życia i szeregu konfliktów z prawem – nie może zyskać aprobaty sądu odwoławczego. Podkreślić należy na koniec i to, a co świadczy o wysokim stopniu demoralizacji oskarżonego, że przedmiotowych przestępstw D. B. dopuścił się w bardzo krótkim czasie po opuszczeniu w dniu 1 listopada 2022 r. zakładu karnego, po odbyciu kary 7 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w T., sygn. akt (...). Niniejsze bowiem przestępstwa popełnione zostały już 5 stycznia 2023 r. i 3 lutego 2023 r.

Ze wskazanych względów sąd odwoławczy nie podzielił konstatacji autorki apelacji, by orzeczona wobec D. B. kara 4 lat pozbawienia wolności cechowała się oczywistą dysproporcją względem kary sprawiedliwej. W ocenie Sądu Okręgowego rzeczona kara stanowiła właśnie sprawiedliwą odpowiedź na popełniony przez D. B. czyn zabroniony, to jest uwzględniała okoliczności podmiotowe i przedmiotowe przestępstwa przypisanego oskarżonemu i uwzględniała cele prewencji indywidualnej oraz generalnej.

Wobec powyższego, także na aprobatę zasługiwała orzeczona wobec oskarżonego kara 4 lat pozbawiania wolności za czyn popełniony przez oskarżonego na szkodę S. M.. Również i ten czyn charakteryzował się wysokim stopniem winy oskarżonego i wysokim stopniem społecznej szkodliwości. D. B. popełnił go wspólnie i w porozumieniu z dwoma osobami, bez jakiegokolwiek wytłumaczenia wobec całkowicie przypadkowej osoby i z bardzo niskich pobudek. Także w przypadku tegoż czynu uwzględnić należało działanie oskarżonego w warunkach recydywy wielokrotnej. Aktualne są i w tym miejscu powyższe uwagi co do wysokiego stopnia demoralizacji oskarżonego i konieczności jego izolacji.

Wymierzona oskarżonemu kara łączna 6 lat pozbawienia wolności prawidłowo uwzględniała powiązania podmiotowo – przedmiotowe między czynami zabronionymi za które kary zostały objęte węzłem kary łącznej. Zastosowana przez Sąd Rejonowy zasada częściowej absorpcji była uzasadniona. Były to dwa bardzo groźne czyny zabronione, które godziły w dobra prawne tego samego rodzaju przy czym zostały popełnione na szkodę trzech osób i w obu przypadkach wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w pierwszym przypadku z M. S. oraz P. K., natomiast w drugim przypadku z A. W..

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

- apelacja oskarżonego A. W. - karta 541-542 akt -

- rażąca niewspółmierność (surowość) wymierzonej kary 2 lat pozbawienia wolności,

- skarżący wnosi o wymierzenie kary ograniczenia wolności bądź złagodzenie kary pozbawienia wolności i wymierzenie kary mieszanej,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżonego A. W. okazała się niezasadna.

Oskarżony podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności kary domagał się jej złagodzenia poprzez zamianę na karę ograniczenia wolności w formie prac społecznych w maksymalnym wymiarze albo zamianę na tzw. karę mieszaną (jednoczesne wymierzenie kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności).

Orzeczona wobec A. W. kara 2 lat pozbawienia wolności zyskała aprobatę Sądu Okręgowego. Jest ona adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Oskarżony działał pod wpływem alkoholu, wspólnie i w porozumieniu z D. B.. Karygodnego zachowania dopuścił się na szkodę dwóch zupełnie przypadkowo spotkanych pokrzywdzonych, bez jakiegokolwiek wytłumaczenia, w godzinach nocnych wykorzystując to, że jeden z nich był osobą starszą wiekowo oraz słabszą fizycznie. Obaj oskarżeni użyli względem pokrzywdzonych przemocy o znacznym stopniu nasilenia. Zachowanie tak D. B. jak i A. W. było motywowane niskimi pobudkami. Oskarżony jest osobą dwukrotnie karaną na kary grzywny za przestępstwo skierowane przeciwko życiu i zdrowiu i przestępstwo oszustwa. Wymierzona została mu kara w minimalnym przewidzianym przez ustawę wymiarze i Sąd Okręgowy w realiach przedmiotowej sprawy nie dopatrzył się względów które przemawiałyby za nadzwyczajnym jej złagodzeniem.

Skarżący wskazał, że żałuje tego, co się stało. Oczywiście zapewne nieuchronność konsekwencji wzbudziła w A. W. refleksje, które zostały poczytane na jego korzyść przy wymiarze kary, tym niemniej względem jego karygodnego zachowania musi być zastosowana adekwatna reakcja karna. Skoro oskarżony zdaje sobie sprawę z tego, iż ma na utrzymaniu rodzinę to jest partnerkę oraz małe dzieci to winien przestrzegać porządku prawnego oraz skoncentrować się na realizowaniu swoich życiowych obowiązków unikając wchodzenia w konflikt z prawem. Poczucie konieczności wypełniania zobowiązań związanych z utrzymaniem rodziny winno mu towarzyszyć w momencie podejmowania decyzji o naruszeniu porządku prawnego. Zaistniała sytuacja ukazała, iż wówczas nie było to tak istotne dla oskarżonego jak eksponuje to w apelacji. Oskarżony musi mieć świadomość, iż popełnianie przestępstw wiąże się z szeregiem konsekwencji. To, że oskarżony pracuje i generalnie prowadzi ustabilizowany tryb życia zostało poczytane na jego korzyść i przemawiało za orzeczeniem kary w najniższym przewidzianym przez ustawę wymiarze tak jak uczynił to Sąd Rejonowy. Tak samo poczytać należało jego deklarację, iż ponownie takie zachowanie z jego strony się nigdy nie powtórzy. Jednak weryfikacja tegoż postanowienia nastąpi dopiero w odpowiednim czasie.

Sąd Okręgowy w żadnym razie w realiach przedmiotowej sprawy nie dopatrzył się względów uzasadniających złagodzenie orzeczonej względem A. W. kary poprzez czy to nadzwyczajne jej złagodzenie czy też poprzez uznanie popełnionego czynu za wypadek mniejszej wagi. Popełniony przez A. W. czyn zabroniony charakteryzował się bardzo wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Rozbój jest wszak jednym z najgroźniejszych przestępstw, bowiem godzi ono w mienie, ale przy zastosowaniu np. przemocy wobec osoby pokrzywdzonej, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. Okoliczności popełnienia analizowanego przestępstwa absolutnie nie dawały podstaw do pobłażliwego spojrzenia na osobę oskarżonego. Sąd Rejonowy uwzględniając okoliczności które zostały także wskazane w środku odwoławczym słusznie zadecydował o karze odpowiadającej minimum przewidzianym przez ustawodawcę. Oskarżony wchodząc po raz kolejny w konflikt z prawem powinien zdawać sobie sprawę z możliwych, negatywnych tak dla niego jak i zwłaszcza dla rodziny, następstw swojego postępowania.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

- apelacja obrońcy oskarżonego P. K. - karta 550-552 akt -

1. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez brak uwzględnienia szeregu okoliczności łagodzących dla oskarżonego, stanowiących jednocześnie o wypadku mniejszej wagi, które to powinny prowadzić do wniosku, że czyn sprawcy charakteryzuje się nieznacznym stopniem społecznej szkodliwości i należało go zakwalifikować z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 283 kk,

2. rażąca niewspółmierność, tj. surowość orzeczonej kary 2 lat pozbawienia wolności poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w oparciu o przepis przewidujący surowszą odpowiedzialność karną, przy jednoczesnym całkowitym pominięciu przez sąd okoliczności korzystnych dla oskarżonego.

W konsekwencji obrońca wnosi o:

- zmianę punktu „4” zaskarżonego wyroku i uznanie, że popełniony czyn stanowi wypadek mniejszej wagi i wymierzenie oskarżonemu kary 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczenie na rzecz pokrzywdzonego częściowego zadośćuczynienia w wysokości 1000 zł,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego P. K. okazała się niezasadna.

Skarżący wywodził, iż w sprawie sąd meriti nie dostrzegł szeregu okoliczności łagodzących świadczących o tym, iż czyn zabroniony popełniony przez P. K. zakwalifikować należało jako wypadek mniejszej wagi. W ocenie jednak Sądu Okręgowego przywołane przez autora apelacji okoliczności nie wskazywały na zasadność przyjęcia typu uprzywilejowanego przestępstwa rozboju.

Sąd II instancji uznał, iż zaistniałe w sprawie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe nie przemawiały o tym, iż czyn zabroniony popełniony przez P. K. stanowił wypadek mniejszej wagi.

Oskarżony swoim zachowaniem godził w istotne dobra prawne pokrzywdzonego S. M.. Działał on wspólnie i porozumieniu z dwoma osobami. Doprowadził on pokrzywdzonego do stanu bezbronności poprzez założenie kurtki na głowę oraz używał względem niego przemocy. Motywy jego działania były błahe. Podyktowane były bowiem niskimi pobudkami polegającymi na chęci uzyskania korzyści majątkowej. Oskarżony zdawał sobie sprawę z tego, że we trójkę ze współsprawcami atakują jedną osobę, co także podwyższa stopień społecznej szkodliwości jego zachowania. Czyn zabroniony został przez niego popełniony w godzinach wieczornych nieopodal drzwi mieszkania pokrzywdzonego, a zatem w miejscu gdzie ten z założenia mógł czuć się bezpiecznie.

Obrońca podniósł, że w sprawie doszło jedynie do usiłowania popełnienia rozboju. To prawda, ale zaakcentować trzeba, że tylko fakt, iż nie udało się sprawcom ściągnąć obrączki z palca pokrzywdzonego spowodował, iż nie doszło do zaboru tego mienia. Okoliczność ta w żaden sposób nie zmienia jednak nagannej wymowy zachowania oskarżonego, jego stopnia zawinienia i wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu. Trzeba odnotować też, iż P. K. wspólnie ze współsprawcami zastosował przemoc względem pokrzywdzonego. Dywagowanie przez obrońcę, iż szkoda po stronie pokrzywdzonego miała charakter hipotetyczny i w rzeczywistości nie wystąpiła, nie znajduje racji bytu. Skarżący w istocie pomija bowiem negatywne przeżycia po stronie S. M. przekładające się na zaistnienie u niego krzywdy. Poza tym trzeba wskazać na treść art. 14 § 1 kk stosownie do którego sąd wymierza karę za usiłowanie w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa.

To, że P. K., jak akcentuje obrońca, wspólnie z innymi osobami przedsięwziął zamach na mienie o niewysokiej wartości, tj. o szacunkowej wartości nieznacznie przekraczającej kwotę decydującą o rozróżnieniu kradzieży jako przestępstwa od kradzieży jako wykroczenia, także nie przemawia na jego korzyść. Poza tym chodzi tu o specyficzny rodzaj mienia, a mianowicie o obrączkę, która poza wartością materialną miała także dla pokrzywdzonego wartość pamiątkową, rodzinną. Oskarżony nie ważąc jednak na żadne względy moralne, na takie karygodne zachowanie się zdecydował, godzące przecież w elementarne zasady przyzwoitości. Stwierdzenie obrońcy, że była to używana obrączka jest w tej sytuacji całkowicie nieuprawnione.

Nie jest też słuszne stanowisko obrońcy, że rola oskarżonego w popełnieniu przestępstwa była uboczna. Wykazał się on wszak zachowaniami, które warunkowały jego popełnienie. To, że do popełnienia czynu zabronionego doszło z inicjatywy innego sprawcy nie zmienia nagannej wymowy postępowania P. K.. Oskarżony jako osoba dorosła i poczytalna zdawał sobie sprawę z karygodności swojego zachowania i wiedział jakie mogą być jego konsekwencje.

Niezasadne jest stwierdzenie autora apelacji, iż siła fizyczna użyta wobec pokrzywdzonego była niewielka, a w szczególności czyn nie wywołał u niego znacznych obrażeń. Tak jak wskazano powyżej S. M. został zaatakowany przez trzech sprawców. Oskarżeni działali wspólnie i porozumieniu doprowadzając ofiarę do stanu bezbronności, a także używali wobec pokrzywdzonego przemocy. Jak m. in. zeznał pokrzywdzony dwaj mężczyźni stojący z jego prawej i lewej strony zadali mu, każdy z nich uderzenia kolanem w okolice nerek, a następnie pokrzywdzony został popchnięty, wpadł na balustradę schodów i w efekcie upadł na podłogę (byli to P. K. i D. B.), a M. S. usiłował ściągnąć pokrzywdzonemu z palca wspomnianą obrączkę. P. K. w tych okolicznościach niewątpliwie zdawał sobie sprawę z towarzyszącej przewagi fizycznej nad pokrzywdzonym. Akty przemocy względem pokrzywdzonego ze strony oskarżonego P. K., ale i pozostałych sprawców, nie wpisywały się w żadnym razie w termin „niewielkiej siły fizycznej” jak sugerował to obrońca. Za takie, w tych okolicznościach, poczytać nie można wysoce karygodnego zachowania oskarżonego polegającego na założeniu S. M. kurtki na głowę.

To, że oskarżony w toku postępowania przyznał się do winy i wyraził skruchę, a także złożył szczegółowe wyjaśnienia, w których opisał przebieg zdarzenia zostało poczytane przez Sąd Rejonowy na jego korzyść. Godzi się wszak podkreślić, że orzeczona wobec P. K. kara 2 lat pozbawienia wolności odpowiadała ustawowemu minimum jeżeli chodzi o wymiar kary. Analiza natomiast okoliczności przedmiotowo-podmiotowych zdarzenia nie upoważnia do potraktowania czynu oskarżonego jako wypadku mniejszej wagi.

Skarżący stracił z pola widzenia także i to, że P. K. jest osobą karaną sądownie. Oskarżony dwukrotnie naruszył porządek prawny będąc skazany za przestępstwa przeciwko mieniu (oszustwo, kradzieże z włamaniem). W obu przypadkach orzeczono kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania i w jednej ze spraw w efekcie zarządzono o wykonaniu kary pozbawienia wolności. Okoliczności te jednoznacznie wskazują, iż P. K. nie powziął oczekiwanych refleksji jeżeli chodzi o konieczność respektowania obowiązujących norm i popełnił kolejne jeszcze groźniejsze przestępstwo skierowane przeciwko mieniu, ale tym razem z użyciem przemocy wobec ofiary.

To, że oskarżony podjął pracę oraz zaczął uczęszczać na terapię odwykową jest okolicznością pozytywną, jednakże nie umniejsza ona negatywnej wymowy wskazanych powyżej okoliczności.

Z powyższych względów nie została uwzględniona sugestia autora apelacji, by czyn sprawcy charakteryzował się nieznacznym stopniem społecznej szkodliwości i należało go zakwalifikować z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 283 kk, a więc jako wypadek mniejszej wagi.

Wskazane racje nie uzasadniały w konsekwencji stanowiska skarżącego, by wymierzona oskarżonemu P. K. kara 2 lat pozbawienia wolności była rażąco niewspółmiernie surowa. Tym samym za całkowicie bezzasadny uznać należało wniosek obrońcy, by - po przyjęciu wypadku mniejszej wagi - orzec wobec oskarżonego karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 26 kwietnia 2023 r., sygn. akt (...).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Racje wskazane w punktach 3.1., 3.2., 3.3. zadecydowały o uznaniu wywiedzionych w sprawie apelacji za bezzasadne.

Sąd Okręgowy ustalił, że podstawę prawną orzeczenia stanowią w myśl art. 4 § 1 kk przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.

Art. 280 § 1 kk został zmieniony przez art. 1 pkt 105 lit. a ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. (Dz.U.2022.2600) zmieniającej kodeks karny z dniem 1 października 2023 r. poprzez podwyższenie górnej granicy ustawowego zagrożenia z 12 lat na 15 lat. Stąd już z tego tylko powodu ustawa obowiązująca poprzednio była względniejsza dla sprawców.

Sąd Rejonowy prawidłowo, na podstawie art. 46 § 1 kk, zobowiązał oskarżonych D. B. i A. W. do solidarnego naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. W. kwoty 50 zł, albowiem z popełnionego przez oskarżonych wspólnie i w porozumieniu czynu zabronionego wynikła szkoda majątkowa.

Słusznie sąd meriti, na mocy art. 46 § 1 kk, zasądził w punktach 13, 14 i 15 wyroku określone w nich kwoty od poszczególnych oskarżonych tytułem częściowego zadośćuczynienia, albowiem rozpatrywane zachowania oskarżony doprowadziły do zaistnienia krzywd u pokrzywdzonych, a wymiar środków kompensacyjnych był odpowiedni do rozmiaru tychże krzywd.

Zasadnie w punktach 16 i 17 zaskarżonego wyroku Sąd I instancji orzekł wobec oskarżonych środki karne w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych oraz zakaz kontaktowania się z nimi co było podyktowane charakterem popełnionych przez nich przestępstw.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też – jako słuszny – został on utrzymany w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w G.) na rzecz adwokat M. D. kwotę 1008 zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej D. B. z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 299 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu na rozprawę odwoławczą.

Oskarżony korzystał z obrony udzielonej mu z urzędu, a sąd odwoławczy, wydając rozstrzygnięcie w tym przedmiocie, uwzględnił wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r., sygn. akt SK 78/21, opublikowany w Dzienniku Ustaw z dnia 28 grudnia 2022 r. Dlatego wynagrodzenie wskazanego obrońcy w niniejszej sprawie zostało przyznane na podstawie minimalnej stawki za obronę w wysokości określonej w § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.). Wobec liczby terminów rozprawy apelacyjnej (dwa), w których obrońca brała udział, w myśl § 17 rozporządzenia Sąd Okręgowy podwyższył stawkę minimalną.

IV.

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w G.) na rzecz adwokata J. L. oraz radcy prawnego K. J. kwoty po 1008 zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej M. S. z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Oskarżony korzystał z obrony udzielonej mu z urzędu, a sąd odwoławczy, wydając rozstrzygnięcie w tym przedmiocie, uwzględnił wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r., sygn. akt SK 78/21, opublikowany w Dzienniku Ustaw z dnia 28 grudnia 2022 r. Dlatego wynagrodzenie wskazanych obrońców w niniejszej sprawie zostało przyznane na podstawie minimalnej stawki za obronę w wysokości określonej w § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.). Wobec liczby terminów rozprawy apelacyjnej (dwa), w których obrońcy brali udział, w myśl § 17 rozporządzenia Sąd Okręgowy podwyższył stawkę minimalną.

V.

Sąd Okręgowy, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk, zwolnił M. S., P. K., D. B., A. W. z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za II instancję, zaś wydatkami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.

PODPIS

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

- oskarżony A. W.,

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

- wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 26 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt (...),

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

- obrońca oskarżonego P. K.,

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

- wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 26 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt (...),

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

- obrońca oskarżonego D. B.,

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

- wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 26 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt (...),

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana