Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 406/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 11 maja 2023 r., sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

T. K.

niekaralność oskarżonego

karta karna

123

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

T. K.

fakt, z którego kierunku oskarżony jechał w momencie zdarzenia

zeznania

R. B.

M. K.

A. C.

protokół rozprawy z dnia 15 maja 2024 roku

2.1.2.2.

T. K.

fakt, z którego kierunku oskarżony jechał w momencie zdarzenia

zeznania Z. C.

protokół rozprawy z dnia 19 czerwca 2024 r.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Karta karna

Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

zeznania R. B. M. K. A. C.

Nie zostało przez Sąd Okręgowy zaaprobowane tłumaczenie, iż oskarżony był wcześniej w warsztacie R. B. i nie miał potrzeby nakładania drogi dojazdu drogą krajową nr (...) do drogi wojewódzkiej nr (...) prowadzącej do O. i powrotu w kierunku Ł. ulicą (...).

Świadek A. C. nie widział samego zdarzenia. Tożsame wynikało z jego zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego.

Świadek R. B. podał, że oskarżony był u niego w godzinach 10.00 - 11.00, natomiast przedmiotowe zdarzenie miało miejsce ok. godz. 19.00. Świadek podał: Oskarżony po 30 - 40 minutach pojechał ode mnie do Ł. . Nie był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia.

Świadek M. K. odnosi się do spotkania z ojcem u R. B., a a tak jak już wskazano wystąpiła duża rozbieżność czasowa. Przy tym świadek oddzielnie od oskarżonego wyjechał od R. B.. To, że ojciec nie powiedział mu, że przed wizytą u znajomych nie pojechał jeszcze gdzieś indziej nie oznacza, że tego nie uczynił. Świadek nie był w stanie wskazać o której godzinie był z T. K. u R. B..

Zeznania wskazanych świadków nie potwierdzają tezy obrony i nie niweczą przyjętego na podstawie zeznań pokrzywdzonego J. S. stanu faktycznego.

2.1.2.2

zeznania Z. C.

Z. C. nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Jego zeznania były tendencyjne, zdecydowanie forsowały przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Nie były one jednak podstawą do zanegowania przyjętego stanu faktycznego ustalonego w oparciu o wiarygodne zeznania pokrzywdzonego.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, który to błąd wyraża się w przyjęciu, że oskarżony nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, nie ustąpił pokrzywdzonemu pierwszeństwa przejazdu, doprowadził pokrzywdzonego do upadku, czego następstwem - u tego pokrzywdzonego - było nieumyślne spowodowanie urazów, podczas gdy ścieżka asfaltowa na której doszło do zdarzenia, dla kierowcy jadącego od strony Ł. nie jest oznakowana znakiem C-13/ C-16, a ograniczenie prędkości na jezdni wzdłuż ścieżki do 50 km/h zgodnie z treścią przepisu art. 33 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. z 28.04.2022 r. Dz. U. z 2022 roku poz. 988) zakazuje jazdy rowerem po chodniku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna.

Zeznania pokrzywdzonego, które kwestionował skarżący w ocenie Sądu II instancji były wiarygodne. Relacje J. S. były rzeczowe, logiczne i spontaniczne. Pomylenie koloru samochodu nie było drastyczne (k. 29v akt "kierujący pojazdem (koloru szarego/srebrnego"). Gdyby wskazał on kolor żółty, czerwony to świadczyłoby, że nie obserwował on dobrze drogi, natomiast kolor szary jest zbliżony do koloru metalik niebieski i mogło dojść do takiej pomyłki. Pokrzywdzony podał: (k. 29v akt) n a wysokości wjazdu do posesji, gdzie znajduje się zakład mechaniczny kierujący pojazdem (...), który jechał w przeciwnym kierunku niż ja, skręcił na teren posesji, właśnie do tego mechanika (...) . Tak samo w toku postępowania sądowego (k. 95v akt) "Ten samochód jechał ulicą z naprzeciwka i skręcił dla niego w lewo w ten podjazd . Widziałem, że ten samochód jedzie z naprzeciwka, ale nie odniosłem wrażenia, że on chce skręcać." M. S. (k. 95 akt) "Ja założyłem, że pan T. jechał od strony T., bo mówił o braku tego znaku, ale J. wyraźnie powiedział, że to auto jechało z przeciwnej strony, czyli od O. ".

Obrońca podniósł, że Sąd Rejonowy nie wskazał dlaczego wersja podawana przez oskarżonego jest mniej wiarygodna niż wersja pokrzywdzonego. Przywołani przez obronę świadkowie nie potwierdzili lansowanej przez T. K. tezy odnośnie kierunku jazdy. Ma rację skarżący że wyłącznymi bezpośrednimi świadkami były strony – pokrzywdzony oraz oskarżony. Sąd Okręgowy zaaprobował przyjęcie wersji pokrzywdzonego, albowiem ten spójnie i konsekwentnie w toku procesu to wskazywał przed organami postępowania karnego. Zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak również postępowania sądowego tak podawał. Natomiast oskarżony przeciwne stanowisko przedstawił dopiero na etapie postępowania sądowego (w postępowaniu przygotowawczym skorzystał z prawa procesowego odmowy składania wyjaśnień) i było to związane z lansowaną linią obrony przyjmującą tezę, iż wjazd od strony T. nie był oznakowany tabliczką droga rowerowa. Przy tym Sąd II instancji zważył, że choć ojciec J. S. nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia, to jednak także i jemu syn spontanicznie i szczerze przedstawił kierunek jazdy pojazdu oskarżonego zgodny z tym co podał względem organów ścigania. W ocenie Sądu Okręgowego nastolatek relacjonował prawdomównie i nie byłby skłonny do konfabulowania faktów przeciwko oskarżonemu.

Nie ma powodu do kwestionowania wskazanego przez pokrzywdzonego J. S. kierunku poruszania się samochodu oskarżonego. Nie podważyły tego zeznania świadków wnioskowanych o przesłuchanie dopiero na etapie postępowania odwoławczego, tj. A. C., R. B., M. K. oraz Z. C.. A. C. (k. 35v akt): Ja niestety nie widziałem zaistniałego zdarzenia. Nie widziałem momentu - ani wjazdu na teren posesji przez T. K. ani momentu upadku rowerzysty. Świadek A. C. nie widział zatem momentu samego zdarzenia i w związku z powyższym nie był on w stanie rzetelnie wskazać z jakiego kierunku przybył oskarżony. Świadek R. B. podał, że oskarżony był u niego w godzinach 10.00 - 11.00, natomiast przedmiotowe zdarzenie miało miejsce ok. godz. 19.00 aczkolwiek Sąd nie kwestionuje, że oskarżony kierował się do warsztatu Z. C. od świadka B.. Świadek M. K. odniósł się do spotkania z ojcem u R. B., ale między tymi zdarzeniami wystąpiła znaczna rozbieżność czasowa. Syn oskarżonego jedynie wiedział, że oskarżony miał jechać do pana C. do Ł. i nigdzie indziej. Zeznania właściciela warsztatu Z. C. wzbudziły wątpliwość sądu, albowiem stanowcze powiedzenie, że na pewno oskarżony jechał z danej strony wymagało dokładnej obserwacji, a wtedy widziałby również zdarzenie; skoro zaś tak nie było nie sposób przyjąć za słuszne formułowane przez niego tezy w kwestii spornej obalające przedstawioną przez pokrzywdzonego w pełni wiarygodną wersję zdarzeń. Wobec powyższego Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował przyjęcie przez Sąd Rejonowy stosowanie do tego, co wskazał pokrzywdzony, że oskarżony jechał od strony O., a nie T..

Istnieje zawsze możliwość, że na skrzyżowaniu z torami w Ł. nie doszło do zmiany pasa na prawy przez oskarżonego i koniecznością było pojechanie prosto na oświetlonym skrzyżowaniu i w kierunku O. oraz skręcenie w ul. (...) od strony O. i w konsekwencji podjechanie z tej strony do posesji - tak jak twierdzi pokrzywdzony.

Niezależnie jednak, od której strony oskarżony podjechał to przy skręcie na wjazd do posesji winien zachować ostrożność i dobrze obserwować ścieżkę asfaltową przecinającą wjazd w poprzek. Niezależnie, czy była drogą rowerową czy nie była drogą rowerową. Faktem jest, że oskarżony nie widział roweru pokrzywdzonego (k. 88 akt "Jak jechałem to w ogóle nie widziałem tego rowerzysty") świadczy o tym, że nie obserwował dobrze drogi poprzecznej w postaci ścieżki asfaltowej. Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości co do tego, że T. K. jako kierowca winien ze szczególną uwagą obserwować asfaltową drogę poprzeczną. Naiwne jest natomiast tłumaczenie oskarżonego, że "Ja obserwowałem ten chodnik wzdłuż jezdni, ale szukałem na nich pieszych, a nie rowerzysty, bo wiedziałem że tam jest chodnik. Żadnego rowerzysty nie zauważyłem" k. 88v akt). Droga asfaltowa była tego rodzaju, że nawet bez znaku droga dla rowerów można było spodziewać się, iż po niej będzie poruszał się rowerzysta. Przecież obserwacja drogi nawet pod kątem dostrzeżenia pieszego jeżeli należycie przeprowadzona uwzględnia możliwość dostrzeżenia także rowerzysty. Nawet jeżeli oskarżony zakładał, że owa ścieżka jest tylko chodnikiem choć wcale do tego nie ma podstaw - bo z jej charakteru wynikało że tak nie jest - to właśnie mógł spodziewać się szybko jadącego rowerzysty i to by nastąpiło gdyby prawidłowo obserwował sytuację drogową przed skrętem we wjazd i w trakcie poruszania się po wjeździe. Powyższe, tak naprawdę, doprowadziło do zaistnienia kolizji.

Irrelewantna jest kwestia motywów, dla których rodzice pokrzywdzonego zainicjowali proces karny, a nie wyłącznie cywilny. Zostało zgłoszone zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa, a przedmiotowe postępowania pozytywnie twierdzenia zawiadamiającego potwierdziło.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 11 maja 2023 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Racje wskazane w punkcie 3.1. zadecydowały o uznaniu wywiedzionej apelacji za bezzasadną.

Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że zachodziły podstawy do warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec T. K., albowiem jego wina oraz społeczna szkodliwość popełnionego przez niego czynu zabronionego nie były znaczne, a przy tym występowała względem oskarżonego pozytywna prognoza kryminologiczna. Sąd Rejonowy słusznie orzekł okres 2 lat tytułem próby.

Wobec zaistnienia u pokrzywdzonego J. S. krzywdy Sąd I instancji prawidłowo orzekł o środku kompensacyjnym poprzez zobowiązanie oskarżonego do częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną przestępstwem przez wpłacenie na rzecz pokrzywdzonego J. S. do rąk jego przedstawiciela ustawowego w osobie ojca kwoty 4.000 zł.

Prawidłowe było zasądzenie od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w W. kwoty 500 zł tytułem świadczenia pieniężnego.

Sąd odwoławczy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego, nie dopatrując się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, a wydatkami tego postępowania obciążył Skarb Państwa.

PODPIS