Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

UZASADNIENIE

M. R. został obwiniony o to, że:

I.  w dniu 19 lipca 20021r. ok. godz. 12.40 w T. przy ul. (...) na terenie parkingu zakłócił spokój i porządek publiczny poprzez awanturę z inkasentem,

II.  I. w dniu 19 lipca 20021r. ok. godz. 12.40 w T. przy ul. (...) poprzez nieuiszczenie opłaty za parking spowodował szkodę w wysokości 10 zł na rzecz (...) sp.z o.o.

tj. o wykroczenia z art. 51§1 kw i z art. 121§1 kw.

Sąd Rejonowy w T. wyrokiem z dnia 22 marca 2024r. uznał obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z art. 51 §1 kw i na podstawie tegoż przepisu wymierzył mu karę 200 zł grzywny; uniewinnił obwinionego od wykroczenia zarzuconego mu w pkt II wniosku o ukaranie; obciążył go kosztami sądowymi tj. połową wydatków i opłatą w wysokości 30 zł.

to jest za wykroczenie z art. 51 § 1 k.w.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca zaskarżając go w zakresie przypisania obwinianemu czynu z art. 51 kw i obciążeniu go kosztami. Skarżący podniósł w środku odwoławczym, iż Sąd popełnił błąd w zakresie ustaleń faktycznych bowiem prawidłowa ocena materiału dowodowego winna prowadzić do ustalenia, iż to inkasent zainicjował zdarzenie poprzez odmowę zwrotu banknotu, pomimo zrezygnowania przez obwinionego z usługi parkingu i uderzył go w twarz. Skarżący podniósł także, iż Sąd w sposób niezgodny w treścią art. 7 kpk dokonał oceny wyjaśnień obwinionego, zeznań B. R. oraz P. L..

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uniewinnienie obwinionego.

Apelację złożył także pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Spółki (...) podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do czynu II tj. wykroczenia z art. 121 kw i w tym zakresie domagał się zmiany wyroku poprzez ukaranie obwinionego karą ograniczenia wolności, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Skarżący podniósł także iż kara wymierzona obwinionemu w pkt I wyroku jest zbyt łagodna i winna zostać podwyższona.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie, zaś apelacja oskarżyciela posiłkowego kwestionująca zasadność uniewinnienia M. R. była słuszna.

Przedstawiony przez obrońcę w środku odwoławczym zarzut dotyczący wadliwej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, a w konsekwencji dokonania na jej podstawie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa i winy obwinionego należało uznać za całkowicie nietrafiony i stanowiący wyłącznie polemikę z treścią zapadłego w sprawie orzeczenia opartą na wybiórczo analizowanych dowodach. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji dokonał rzetelnej, prawidłowej i wnikliwej oceny całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Sąd nie pominął żadnych spośród zebranych w sprawie dowodów, dokonując szczegółowej analizy każdego z nich, w konsekwencji czego doszedł do przekonania o stopniu ich wiarygodności. Przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów została oparta w pełni na materiale dowodowym ujawnionym podczas rozprawy. Sąd meriti uzasadnił następnie należycie przyjęte przez siebie stanowisko w zakresie oceny dowodów, nie pozostawiając w ten sposób wątpliwości, iż uwzględniała ona w pełni zasady prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie zostały w przeważającej mierze oparte na obciążających M. R. zeznaniach K. Z., które znalazły wsparcie w zeznaniach P. L., obserwującego od pewnego momentu zdarzenie, a także A. N., któremu przebieg zdarzeń bezpośrednio po nich zrelacjonował pracownik K. Z.. Analiza pisemnych motywów uzasadnienia Sądu I instancji pozwala bowiem na stwierdzenie, iż ustalenia faktyczne w zakresie przebiegu zajść z dnia 19 lipca 2024 r. zostały poczynione w konsekwencji przeprowadzenia oceny dowodów z uwzględnieniem wszelkich wskazań z art. 7 k.p.k. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji dokonując oceny zeznań wymienionych świadków wziął pod uwagę wszelkie okoliczności sprawy. Zeznania tych świadków Z. i L. były konsekwentne i spójne, jak również znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym w szczególności w zeznaniach innych świadków, którzy znali je z relacji ich uczestników, ale także opisywali wydarzenia zaistniałe post factum.

Reasumując powyższe należało przyjąć, iż ustalenia będące podstawą rozstrzygnięcia stanowią nie tylko efekt oceny całokształtu zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, ale także logicznie poprawnych wniosków, wiedzy i doświadczenia życiowego, próba ich podważenia musiała zostać zatem uznana za bezskuteczną. Sąd I instancji dokonał należytej oceny zarówno dowodu z wyjaśnień obwinionego jak i zeznań świadków, nie przekraczając w żadnym wypadku granic przyznanej mu swobody. Dokonane w następstwie tak przeprowadzonej oceny dowodów ustalenia faktyczne były całkowicie trafne i nie budziły zastrzeżeń, w związku z czym mogły stanowić postawę dla przypisania obwinionemu wykroczenia z art. 51 kw, ale także z art. 121 kw.

Niezasadnie bowiem Sąd uznał, że obwinionemu nie towarzyszył zamiar wyłudzenia usługi parkingu; zdaniem sądu odwoławczego zebrany materiał dowodowy wskazuje na to, że obwiniony taki właśnie zamiar miał. Nie było bowiem żadnych przeszkód by obwiniony uiścił opłatę za parking, gdyby rzeczywiście ją miał. Twierdzenia, że chciał opłacić parking kartą są nieprawdziwe, a te dotyczące powodów odebrania inkasentowi banknotu 500 złotowego (by nie robić mu kłopotu z wydawaniem) rażą brakiem logiki.

M. R. kilkukrotnie w toku prowadzonego postępowania podkreślał, że był częstym klientem parkingu przy ul. (...) – znał stawki tam obowiązujące, wiedział, że można płacić kartą. Miał pełną świadomości, że zapłata banknotem 500 złotowym będzie stanowiła istotną trudność w wydaniu reszty i chciał ją sprowokować. Miał także pełną świadomość, że inkasent będzie musiał wydać ją przynajmniej częściowo w bilonie, a więc reszta pieniędzy, o ile zdoła ją zgromadzić, będzie objętościowo znaczna. Nie było więc powodu by się tym faktem denerwować, bowiem należało się z nim liczyć. Podanie banknotu 500 złotowego i odmowa zapłaty kartą, pomimo takiej możliwości zgłaszanej przez K. Z., miała doprowadzić do odstąpienia od pobrania opłaty i przyzwolenia na bezpłatne zaparkowanie. Determinacja K. Z. w przeprowadzeniu procedury zawiązanej z pobraniem opłaty za parkowanie wywołała agresję obwinionego. Jako, ze sytuacja nie rozwijała się pod jego myśli, postanowił odzyskać banknot , a rzucenie bilonem w inkasenta miało odwrócić jego uwagę (miał wypuścić banknot z ręki) i umożliwić zabranie go. Ponownie nieoczekiwana postawa K. Z., który trzymał banknot i nie chciał go wydać, uniemożliwiła M. R. zrealizowanie swego zamierzenia i poskutkowała wszczęciem awantury opisanej w pkt I. wyroku. O intencjach działania obwinionego świadczy też jego zachowanie po ponownym przyjściu na parking – po upływie 2 godzin. Nie zgłosił się do inkasenta celem uregulowania należności za parkowanie (10zł), natomiast wsiadł do samochodu i mając świadomość podniesionego szlabanu (umożliwienie wjazdu na parking pojazdom chcącym zaparkować) próbował wyjechać z parkingu. Gdy nie zdołał wyjechać (inkasent opuścił szlaban by zapobiec wyjazdowi bez uiszczenia opłaty) miast opłacić parkowanie, zaczął robić zdjęcia inkasentowi i budce, w której ten się znajdował tarasując swoim samochodem wyjazd innym kierowcom. Nie ulega wątpliwości, że niezależnie od nieporozumienia z inkasentem, opłata za 2 godziny parkowania winna była być uiszczona i nie ulega wątpliwości, że obwiniony nawet takiej próby nie podjął. Nie miał zamiaru płacić za parkowanie, bowiem tarasowanie wyjazdu innym pojazdom chcącym opuścić parking i wywołanie zniecierpliwienia u oczekujących kierowców, miało stanowić presję na inkasenta by podniósł szlaban – i tak też się stało.

Obwiniony M. R. nie miał zamiaru zapłacić za parkowanie ani po wjechaniu na parking, ani przy wyjeździe z niego. W istocie okazanie banknotu 500 złotowego miało na celu stworzenie li tylko wrażenia woli uiszczenia opłaty parkingowej i obliczone było, po stwierdzeniu braku możliwości wydania reszty „z winy” inkasenta, na wyłudzenie bezpłatnego parkowania. Obwiniony nie był też zainteresowany interwencją policji, dlatego sam jej nie wezwał (pozorując wezwanie ze swego telefonu i głośno domagając się tego od inkasenta), ponieważ wówczas musiałby taką opłatę wnieść (niezależnie od ustaleń związanych z incydentem z K. Z.), i liczył się z tym, że ocena przebiegu całego zdarzenia mogłaby być dla niego niekorzystna (tak się zresztą stało).

Sąd odwoławczy podzielił zatem argumenty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zawarte w apelacji w odniesieniu do tego zdarzenia tj. w zakresie w jakim reprezentował swój interes prawny, z uwagi jednak na brzmienie art. 454§1 k.p.k. stosowanego poprzez art. 109§2 k.p.o.w. nie mógł uczynić zadość wnioskowi skarżącego o wymierzenie M. R. kary. Zgodnie z brzmieniem art. 437§2 kpk Sąd odwoławczy zobligowany był do uchylenia wyroku w tym zakresie (pkt 2 wyroku Sądu meriti) i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu by ten organ wymierzył stosowną karę.

Kara wymierzona obwinionemu za czyn z art. 51§1 kw została ukształtowana prawidłowo z uwzględnieniem zasad wymiaru kary i jako taka nie wymagała korekty instancyjnej.

Sąd orzekł o kosztach postępowania odwoławczego na postawie art. 119 k.p.ow. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.). Wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego została natomiast określona w oparciu o § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienia postępowania w sprawach o wykroczenia.