Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

UZASADNIENIE

A. K. został obwiniony o to że:

w dniu 1 lipca 2022 roku w W., będąc właścicielem pojazdu marki (...) o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi nie wskazał kierującego, który poruszał się ww. pojazdem, którego kierujący w dniu 22 kwietnia 2022 roku około godziny 12.20 w B. na ul. (...) nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu wchodzącemu na przejście dla pieszych,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw.

Sąd Rejonowy w W. wyrokiem zaocznym z dnia 23 marca 2023 r., sygn. akt (...), uznał obwinionego A. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 96 § 3 kw, i za to na podstawie art. 96 § 3 kw wymierzył mu karę 1500 złotych grzywny. Ponadto Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 zł tytułem opłaty oraz kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony, zaskarżając go w całości.

Apelujący zarzucił wyrokowi:

brak spełnienia przesłanek formalnych do wydania wyroku zaocznego,

nieprzeprowadzenie przez Sąd merytorycznego postępowania dowodowego,

błędne ustalenie, jakoby obwiniony był właścicielem pojazdu (...) o nr rej. (...),

niewykazanie przez Sąd, że obwiniony miał wiedzę co osoby kierującej samochodem, a w konsekwencji niesłuszne przypisanie mu popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

W konkluzji apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W sprawie zaistniała bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 104 § 1 pkt 1 kpw, co sprawiło, że zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu, niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów i wpływu uchybienia na treść orzeczenia.

Zaskarżony wyrok został wydany przez Sąd Rejonowy w W. pod przewodnictwem sędziego Krzysztofa Twarogowskiego. Rzecz w tym, że sędzia ten był z mocy prawa wyłączony o udziału w sprawie. Zgodnie z treścią art. 40 § 1 pkt 7 kpk, który to przepis – w myśl art. 16 § 1 kpw – ma odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia, sędzia jest z mocy prawa wyłączony od udziału w sprawie, jeżeli brał udział w wydaniu orzeczenia, które zostało uchylone. Taka właśnie sytuacja miała miejsce w rozpoznawanej sprawie. Sędzia Krzysztof Twarogowski przewodniczył bowiem również składowi Sądu Rejonowego w W., który postanowieniem z dnia 19 października 2022 r., sygn. akt (...), na podstawie art. 5 § 1 pkt 1 kpw odmówił wszczęcia postępowania w sprawie przeciwko A. K. o czyn zarzucany mu we wniosku o ukaranie – wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia. Orzeczenie to w sposób niebudzący wątpliwości dotyczyło głównego nurtu postępowania – odpowiedzialności obwinionego za zarzucane mu wykroczenie. Powyższe postanowienie, na skutek zaskarżenia go przez oskarżyciela publicznego, zostało uchylone przez Sąd Okręgowy w T. postanowieniem z dnia 17 stycznia 2023 r., sygn. akt (...), a sprawa została przekazana Sądowi Rejonowemu w W. do ponownego rozpoznania. Oczywistym jest zatem, że sędzia Krzysztof Twarogowski był z mocy prawa wyłączony od udziału w sprawie i nie mógł przewodniczyć Sądowi rozpoznającemu ponownie sprawę i wydającemu zaskarżony wyrok. Niezastosowanie się do powyższego zakazu stanowiło naruszenie prawa procesowego o charakterze bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 104 § 1 pkt 1 kpw.

Ze wskazanych przyczyn Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w W. do ponownego rozpoznania, w ramach którego należy baczyć, by skład sądu odpowiadał przepisom prawa. Sąd I instancji winien też rozważyć sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej w opisie czynu zarzucanego obwinionemu w zakresie numeru rejestracyjnego pojazdu (...), o którym mowa we wniosku o ukaranie, albowiem nie budzi najmniejszych wątpliwości – w świetle dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy (k. 9, 3-5) – że ów numer to (...), czego obwiniony zresztą nie kwestionował (k. 21-22).

Jeśli chodzi o zarzuty i wnioski apelacji, to ich rozpoznanie w zaistniałej sytuacji procesowej byłoby przedwczesne (art. 436 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw).