Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

UZASADNIENIE

A. R. był obwiniony o to, że w okresie od kwietnia 2021r. do maja 2021r. na cudzej nieruchomości w miejscowości S. gm. O., działka nr (...) dokonał wykopania rowu służącego do odprowadzania i zretencjonowania wód opadowych na szkodę M. N.

tj. o wykroczenie z art. 154§1 pkt 4 kw.

Sąd Rejonowy w T. wyrokiem z dnia 7 marca 2024r. orzekł, że :

I. Obwinionego A. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. wykroczenia art. 154§1 pkt 4 kw i za to w myśl art. 154§1 pkt 4 kw wymierza mu karę 500 (pięćset) złotych grzywny;

II. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go zryczałtowanymi wydatkami poniesionymi w toku postępowania w kwocie 100 (stu) złotych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości.

Wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania polegającą na:

1.  Naruszenie art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów, która doprowadziła do niewłaściwego wniosku, że obwiniony wykopał rów na terenie działki (...)

a w rezultacie

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia mający istotny wpływ na treść wyroku, skutkujący uznaniem, ze działanie obwinionego wypełniło znamiona czynu z art. 154§1 pkt 4 kw

a ponadto

3. naruszeniu art. 39 §2 kw w zw. z art. 170 §1 pkt 2 i 5 kpk poprzez oddalenie wniosku o przesłuchanie świadków B. C. i K. M.

Powołując się na powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca obwinionego wniósł o umorzenie postępowania z uwagi na przedawnienie karalności czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego nie została uwzględniona.

Podzielając ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy oraz akceptując wynikające z niej ustalenia faktyczne, nie sposób zgodzić się z zarzutami apelacji.

Zastrzeżeń skarżącego, co do rzetelności oceny dowodów i trafności ustaleń faktycznych nie sposób było podzielić. Analiza przebiegu zdarzenia oraz zachowania obwinionego przeprowadzona przez Sąd Rejonowy uwzględnia całokształt materiału sprawy ocenionego z uwzględnieniem reguł określonych w art. 7 kpk (stosowanym w postępowaniu wykroczeniowym na podstawie art. 8 kpw).

Wbrew sugestiom skarżącego sąd orzekający dokonał prawidłowego zgromadzenia i takiej samej oceny wiarygodności materiału dowodowego. Nie ulega wątpliwości, że na działce oskarżyciela znajdował się rów melioracyjny, który jednak nie pełnił funkcji odprowadzenia i retencjonowania wód opadowych dla działek, na których budowę prowadził obwiniony (okoliczność niesporna udokumentowania zdjęciami). Rów miał szerokość 60 cm i pozostał on na działce pokrzywdzonego po uzgodnieniach z gminą, ponieważ nie podlegał melioracji. Obwiniony samowolnie przeprowadził zabiegi polegające na wykopaniu rowu, który spowodował odprowadzenie wody z jego działek i retencjonowanie deszczówki – taki był cel jego działania. W wyniku jego samowolnych działań zalaniu uległa część nieruchomości pokrzywdzonego. Twierdzenie zatem, że swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion wykroczenia polegających na kopaniu rowu by w taki sposób zmeliorować swoje działki jest chybione, także w świetle wyjaśnień samego obwinionego złożonych na rozprawie. Nie ulega wątpliwości, że obwiniony niepodlegający zabiegom melioracyjnym rów zlokalizowany na nie swojej działce wykopał w ten sposób by odprowadzić wodę ze swoich nieruchomości. Nie ulega też wątpliwości, ze gdyby nawet było tak jak twierdził obrońca, że stan rowu melioracyjnego na działce oskarżyciela powodował zalewanie terenu nieruchomości obwinionego, to nie miał on żadnego umocowania by dokonywać samowolnie jakichkolwiek prac melioracyjnych. Ocena tego, czy prace takie są niezbędne oraz ich wykonanie należy do odpowiednich podmiotów i wykonywanie ich na własną rękę przez obwinionego także w tym aspekcie stanowi naruszenie przepisów prawa.

„Znamię czasownikowe „kopać” należy rozumieć zgodnie z jego potocznym znaczeniem, a mianowicie jako wydobywanie ziemi na wierzch (np. za pomocą łopaty, motyki itp.)” I. Kosierb [w:] Kodeks wykroczeń. Komentarz, red. J. Lachowski, Warszawa 2021, art. 154. W świetle tej definicji próba zakwestionowania działania obwinionego w kontekście znamion wykroczenia z art. 154 kw nie może się powieść.

W rezultacie podnieść należy, iż Sąd Okręgowy nie dostrzegł w treści apelacji żadnych rzeczowych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko sądu I instancji w zakresie dokonanej oceny dowodów, ustalonych faktów czy materialno-karnej oceny zachowania obwinionego.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia zobowiązywała Sąd do dokonania analizy także w kontekście dodatnich i ujemnych przesłanek procesowych, o jakich stanowi art. 5§1 kpw. W jej wyniku Sąd uznał, że zaistniała ujemna przesłanka procesowa w postaci przedawnienia orzekania. W myśl art. 45§1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie w sprawie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu. Jako, że zdarzenie miało miejsce w okresie od kwietnia 2021r.do maja 2021r., przedawnienie jego karalności (możliwość wymierzenia kary) nastąpiło w maju 2024r. Stąd też w oparciu o przepis art. 5§1 pkt 4 kpw postępowanie w sprawie należało umorzyć, zaś wydatkami postępowania w całości obciążyć Skarb Państwa.