Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

UZASADNIENIE

J. R. został obwiniony o to, że w okresie od 15 września 2020r. do 16 kwietnia 2021 r. w G. na ul. (...) złośliwie niepokoił Z. R. poprzez kopanie w drzwi pomieszczenia piwnicznego, zamykanie drzwi do korytarza piwnicznego w czasie, gdy pokrzywdzony tam przebywał, używanie słów obraźliwych w miejscu publicznym wobec pokrzywdzonego w obecności osób postronnych – tj. o wykroczenie z art. 107 kw

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2022 r. Sąd Rejonowy w G. , sygn. akt (...), uznał obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z art. 107 kw i za to na podstawie art. 107 kw, wymierzył mu karę 300 zł grzywny.

Zasądził od obwinionego na rzecz oskarżyciela posiłkowego koszty zastępstwa procesowego i zwolnił go od ponoszenia kosztów sadowych.

Wyrok ten zaskarżył w całości obwiniony, zarzucając mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw, polegające na bezpodstawnym uznaniu za wiarygodne kłamliwych zeznań świadków, a zwłaszcza pokrzywdzonego, który pozostaje z nim w konflikcie.

Z treści apelacji i oświadczenia obwinionego z rozprawy apelacyjnej wynika, że powołując się na powyższe, domagał się on zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od popełnienia przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżący bezpodstawnie twierdził, że wydany wobec niego wyrok skazujący, jako nie znajdujący w rzeczywistości oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym, nie mógł się ostać.

Dążąc do podważenia stanowiska sądu, który przyjął za podstawę zaskarżonego orzeczenia m. in. zeznania pokrzywdzonego, skarżący wskazywał na to, że pozostaje z nimi w konflikcie i sugerował, że złożone przez niego zawiadomienia o popełnieniu wykroczenia z art. 107 kw wpisywały się w ciąg podejmowanych przez niego nieprzyjaznych, nękających go działań i w istocie było bezpodstawne.

Ograniczając się do wskazania na sam fakt, że pokrzywdzony żywi do niego niechęć, skarżący nie zdołał skutecznie wykazać, by sąd orzekający naruszył zasady swobodnej oceny dowodów, uznając zeznania oskarżyciela posiłkowego i korespondujące z nimi zeznania pozostałych świadków za pełnowartościowy materiał dowodowy. Obwiniony mylnie uważał, że okoliczność istniejącego konfliktu wykluczała z góry możliwość przyznania waloru wiarygodności słowom oskarżyciela i jego bliskim. W świetle obowiązujących w procesie karnym zasad oceny dowodów to, że pokrzywdzony i obwiniony są skonfliktowani nie oznaczało bowiem automatycznie, że w przedmiotowej sprawie niemożliwe było dokonanie w sposób pewny, zgodny ze standardami oceny dowodów, ustaleń w zakresie przedmiotu postępowania, przy przyjęciu relacji pokrzywdzonego jako ich podstawy. Zakładanie z góry niewiarygodności jakichkolwiek dowodów, w tym i zeznań pochodzących od osób pozostających w konflikcie ze stroną, jest niedopuszczalne. Przymiot wiarygodności nie dotyczy wszak osoby, a konkretnych pochodzących od niej informacji. Nie odmawiając z góry przyznania waloru wiarygodności zeznaniom złożonym w przedmiotowej sprawie przez pokrzywdzonego i jego bliskich, sąd orzekający zobligowany był zatem do podania ich ocenie na równi z pozostałymi dowodami.

Czyniąc zadość temu obowiązkowi, pomny na to, że dla możliwości przypisania obwinionemu zarzucanego mu wykroczenia nie było w istocie ważne to, z jakiego powodu pokrzywdzony złożył zawiadomienie i zeznania, ale to, czy wskazane w nich fakty były zgodne z rzeczywistością, sąd I instancji starannie przeanalizował całokształt zgromadzonych dowodów. Z pisemnych motywów orzeczenia wynikało, że uwadze sądu nie uszło w tym kontekście, że strony są silnie skonfliktowane, pałają do siebie wzajemną niechęcią i miał tę okoliczność - jako mogącą wpływać na ukształtowanie ich relacji - na względzie oceniając wartość dowodową zeznań Z. R. i G. R. .

Po dokonaniu ich analizy słusznie przyjął, że brak było podstaw do przyjęcia, obwiniony został fałszywie pomówiony o złośliwe niepokojenie pokrzywdzonego. Poza zaprzeczeniami obwinionego nic nie podważało twierdzeń świadków. Obwiniony też nie wskazał na żadne konkretne dowody, czy konkretne okoliczności świadczące o tym, że nieprawdziwie przedstawili oni sposób jego zachowania. W sytuacji, gdy ich zeznania były szczegółowe, logiczne, świadkowie wskazywali w nich konsekwentnie na konkretne przejawy negatywnych - w sensie obiektywnym - zachowań obwinionego, a ich sposób zachowania w trakcie składnia zeznań – będący psychologicznym wskaźnikiem wiarygodności - korespondował z treścią ich relacji, sąd słusznie uznał, że zasługiwały one na danie im wiary.

W pełni zaaprobować należało też rozstrzygnięcie o karze. Wymierzona kara adekwatna była do wagi czynu obwinionego i jego zawinienia, zaś uiszczenie przez niego grzywny w stosunkowo niewielkiej wysokości stanowi właściwą reakcję karną .

W trakcie analizy akt sprawy pod kątem zaistnienia przesłanek z art. 104 kpw i art. 440 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień, które skutkować musiały uchyleniem zaskarżonego orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym w wysokości ustalonej zgodnie z § 11 pkt 4 w zw. z §15 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 poz. 1800 ze zm.) - zgodnie z przedłożonym zestawieniem.

Uznając, że suma obciążeń finansowych obwinionego jest znacząca, a poniesienie kosztów sądowych – stanowiłoby dla niego zbytnią uciążliwości, o jakiej stanowi art. 624§1 kpk, Sąd odwoławczy zwolnił J. R. z obowiązku ich poniesienia i obciążył nimi Skarb Państwa.