Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

UZASADNIENIE

Z. W. na skutek wniosku o ukaranie złożonym przez Komendanta (...) w B. został obwiniony o to, że w dniu 30 lipca 2021 roku w miejscowości K. pow. (...), woj. (...) zniszczył trawę oraz zasiewy w postaci malin, porzeczek, rabarbaru, słonecznika, pora buraczka i ogórków poprzez dokonanie oprysków, czym spowodował straty w wysokości 400 złotych na szkodę A. P. -

tj. o czyn stanowiący wykroczenie z art. 156§1 kw.

Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2022 r., sygn. akt (...) Sąd Rejonowy w B. uznał Z. W. winnym popełnienia zarzuconego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 156§1 kw z tym ustaleniem, iż został on popełniony w dniu 29 lipca 2021 r. i za to na mocy art. 156§1 kw w zw. z art. 24§1 i §3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 zł. Nadto, Sąd Rejonowy na podstawie art. 156§3 kw orzekł od obwinionego Z. W. na rzecz pokrzywdzonej A. P. nawiązkę w wysokości 400 zł. Sąd Rejonowy zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 120 złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w niniejszej sprawie.

Apelację od powyższego wyroku, nazwaną przez skarżącego „apelacją – odwołaniem” wywiódł obwiniony Z. W.. Nie podnosząc konkretnych zarzutów w motywach środka odwoławczego Z. W., oprócz roztrząsania szeregu okoliczności irrelewantnych (nieistotnych) dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, podnosił, że sąd meriti dowolnie ocenił materiał dowodowy w postaci zeznań świadków oraz nie przeprowadził wnioskowanych przez niego dowodów.

Z. W. na rozprawie apelacyjnej oświadczył, że poza tym co napisał w apelacji nie ma nic do dodania oraz wskazał, że uważa, iż oświadczenie A. P. z dnia 18 stycznia 2023 r. o rezygnacji z przyznanej przez Sąd Rejonowy nawiązki od obwinionego (k. 170 akt) zostało przez nią złożone z uwagi na to, że ona wie, iż Z. W. nic nie zrobił, to jest nie popełnił wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego Z. W. okazała się niezasadna.

Wbrew twierdzeniom skarżącego analiza postępowania przed sądem pierwszej instancji w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy i wyciągnięte na jego podstawie wnioski, które legły u podstaw kwestionowanego rozstrzygnięcia, nie dostarczają podstaw do stwierdzenia uchybień, o jakich mowa w treści apelacji. Kompletność materiału dowodowego, jego ocena pod kątem wiarygodności, poczynione ustalenia faktyczne oraz ich subsumcja pod kątem art. 156§1 kodeksu wykroczeń przemawiają za przyjęciem, że sąd meriti nie dopuścił się błędów, które skutkować by mogły zmianą zaskarżonego orzeczenia zgodnie z postulowanymi w środku odwoławczym wnioskami, to jest uniewinnieniem Z. W..

Na podstawie zgromadzonych dowodów, ocenionych zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, sąd I instancji uznał sprawstwo Z. W. w ramach czynu z art. 156§1 kw polegającego na zniszczeniu trawy oraz zasiewów w postaci malin, porzeczek, rabarbaru, słonecznika, pora, buraczka i ogórków poprzez dokonanie oprysków. Przedmiotowe wykroczenie zostało przez obwinionego popełnione na szkodę A. P..

W ocenie Sądu Okręgowego słusznie Sąd Rejonowy uczynił ustalenia faktyczne w sprawie opierając się na zeznaniach świadków A. P. oraz M. P. obdarzając je w pełni przymiotem wiarygodności. Wykonali oni dokumentację fotograficzną uwidoczniającą konsekwencje zachowania obwinionego, a samo dokonywanie przez niego oprysków w inkryminowanym czasie zostało potwierdzone obiektywnym materiałem dowodowym w postaci nagrania z dnia 29 lipca 2021 r. (płyta CD – k. 34 akt). Tak więc relacje małżeństwa P. znalazły pozytywną weryfikację w materiale dowodowym sprawy. Pozostające z nimi w sprzeczności niekonsekwentne, chaotyczne i wykrętne wyjaśnienia Z. W. nie mogły zostać uznane za wiarygodne. Prowadzona przez niego linia obrony wszak opiewała o różnorodne twierdzenia, które nierzadko odbiegały od istoty niniejszej sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego ocena zebranych w sprawie dowodów dokonana przez sąd I instancji nie budzi żadnych zastrzeżeń. Dokonana ocena dowodów jest rzetelna, wszechstronna i rzeczowa oparta przy tym na kryteriach zakreślonych w art. 7 kodeksu postępowania karnego w zw. z art. 8 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Ocena dowodów jako dokonana w sposób swobodny a nie dowolny podlega więc ochronie prawa procesowego.

Także w uzasadnieniu wywiedzionej apelacji Z. W. w sposób nierzeczowy odniósł się do okoliczności sprawy, a jego argumentacja sprowadzała się do polemiki z prawidłowo poczynionymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami stanu faktycznego sprawy.

Jeżeli chodzi o kwestię tego, że powołani przez Z. W. świadkowie, tj. B. W. oraz R. W. najpierw złożyli oświadczenia (k. 51 i 52 akt), a następnie zeznania (k. 124 akt), iż obwiniony w dniu 30 lipca 2021 r. nie przebywał w miejscowości K. to godzi się zaznaczyć, że podawane przez świadków twierdzenia nie wpływają na ocenę zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia, albowiem sąd I instancji po przeprowadzeniu procesu zmienił (do czego miał prawo dokonując ustaleń faktycznych) ustalenia co do daty popełnionego przez Z. W. czynu z dnia 30 lipca 2021 roku na dzień 29 lipca 2021 r. Data 30 lipca 2021 r. została omyłkowo wskazana przez A. P. w zawiadomieniu o popełnieniu wykroczenia i którą to omyłkę A. P. logicznie i wiarygodnie wytłumaczyła. Okoliczność ta została sprostowana jeszcze przed rozpoczęciem postępowania sądowego w pierwszych zeznaniach męża pokrzywdzonej – M. P. (k. 28 akt). Fakt ten (data zdarzenia 29 lipca 2021 r.) nie ulega wątpliwości, albowiem nagranie na którym widnieje obwiniony wykonujący oprysk jest oznaczone właśnie datą 29 lipca 2021 r.

W swoich wyjaśnieniach Z. W. rzeczywiście wielokrotnie odwoływał się do konfliktu sąsiedzkiego między nim a małżeństwem P.. Tożsame okoliczności związane z relacjami między stronami obwiniony podniósł w środku odwoławczym. Godzi się zaznaczyć, iż dla rozstrzygnięcia przedmiotu niniejszego procesu irrelewantne pozostaje to, że między Z. W. a A. i M. P. trwa spór odnośnie prawa budowlanego i wodnego oraz to, czy ze strony małżeństwa P. dochodzi do pozbawienia Z. W. korzystania ze studni. W tej kwestii – jeżeli obwiniony dostrzega naruszenia – winny zostać przez niego przedsięwzięte stosowne kroki prawne, celem dochodzenia własnych roszczeń, ale to winno zostać uczynione poza postępowaniem dotyczącym przedmiotowego zarzutu.

Także irrelewantne dla oceny popełnienia przez Z. W. zarzuconego mu wykroczenia pozostaje to, że w piątek po Bożym Ciele 2021 r. zwrócił się on do M. P. o przycięcie żywopłotu. Jeżeli chodzi o unormowanie relacji sąsiedzkich to odpowiednią drogą jest droga ugodowa lub droga procesu cywilnego i ewentualne dochodzenie w ramach tegoż procesu podjęcie stosownych czynności przez sąsiada. Tak samo ewentualne zachowania ze strony małżonków P. w tym dniu – jeżeli w ocenie Z. W. stanowiły naruszenie jego praw – winny zostać zgłoszone odpowiednim służbom, natomiast dla oceny tego, czy popełnił on zarzucone mu wykroczenie w dniu 29 lipca 2021 r. pozostają one nieistotne.

W apelacji Z. W. podniósł też, że w toku procesu przed sądem I instancji przedstawił on zdjęcia, które prezentowały, że państwo P. dokonują zbioru warzyw. Ogródek państwa P. obejmował znaczny obszar. Zdjęcia, które przedłożył obwiniony zostały zrobione w październiku 2021 r., a zatem prawie 3 miesiące po inkryminowanym zdarzeniu. Zasady doświadczenia życiowego podpowiadają, że dokonywanie przez obwinionego oprysku mogło doprowadzić do tego, że dokonane przez państwa P. zasiewy jedynie w części uległy zniszczeniu. Fotografie przedłożone do akt sprawy nie pozostawiają cienia wątpliwości, iż do utrwalonych na nich zniszczeń doszło. Poza tym apelujący w sposób ogólnikowy wskazuje, że państwo P. zebrali warzywa, ale nie precyzuje jakie to były gatunki warzyw bądź owoców i w jakiej ilości w stosunku do tego, co pierwotnie zostało przez nich zasiane.

Oceny zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia nie zmienia fakt, że z przyczyn formalnych (niedochowanie terminu zawitego) wniosek A. P. o występowanie w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego nie został uwzględniony.

W apelacji skarżący poruszył zeznania złożone przez A. P. przed sądem I instancji. Zeznania te słusznie – jak wskazano powyżej – zostały przez Sąd Rejonowy uznane za wiarygodne. Pokrzywdzona przedstawiła okoliczności inkryminowanego zdarzenia z udziałem obwinionego, a jej depozycje znalazły potwierdzenie w nagraniu. Pokrzywdzona wskazała lokalizację poszczególnych roślin. Jej relacje były rzeczowe i logiczne, a skarżący nie zdeprecjonował w środku odwoławczym ich waloru dowodowego.

W kwestii porzeczek (k. 122v akt) A. P. logicznie wyjaśniła, że „Porzeczki to były młode krzaczki i były od płotu 15,20 cm. To były młode sadzonki, które dzieci sobie wsadziły.”

Ocena skarżącego co do charakteru zniszczeń (ogórki mogły zrobić się żółte w wyniku zarazy, a porzeczki nigdy w tym miejscu nie rosły – k. 156 akt) nie zyskała aprobaty sądu odwoławczego. Skarżący neguje oczywiste fakty wynikające z obiektywnego materiału dowodowego w postaci fotografii, nagrania oraz wiarygodnych zeznań pokrzywdzonej. Jego twierdzenia to w istocie polemika, która nie niweczy stwierdzenia, że w dniu 29 lipca 2021 r. dokonywał on oprysku w obszarze w jakim doszło do zniszczeń w obrębie traw oraz zasiewów i to jest utrwalone na fotografiach oraz nagraniu. Obiektywne dowodowy dezawuują twierdzenia oskarżonego.

Zeznający w sprawie funkcjonariusz Policji – M. D. odniósł się do istniejącego między stronami konfliktu sąsiedzkiego. Jest on dzielnicowym w miejscu zamieszkania stron i jego depozycje sprowadzały się do wskazania podjętych przez niego w ramach czynności służbowych działań. Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do zakwestionowania jego relacji i w apelacji brak jest argumentów, które zdeprecjonowałyby wartość dowodową rzeczonych relacji. M. D. nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia i jego relacje w istocie wskazały, że pokrzywdzona podjęła określone działania w związku z zachowaniem obwinionego, które naruszało jej prawa.

W apelacji Z. W. zakwestionował oddalenie przez Sąd Rejonowy wniosków dowodowych: o przesłuchanie M. T. (funkcjonariusza Policji na okoliczność kiedy i ile razy obwiniony był przesłuchiwany) oraz o ponowne przesłuchanie A. P. na okoliczności dotyczące zarzucanego zdarzenia (protokół rozprawy z dnia 12 grudnia 2022 r. k. 144 – 145 akt). Rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego kwestionowane przez skarżącego sąd odwoławczy zaaprobował. Pomijając już to, że o przesłuchanie M. T. obwiniony zawnioskował dopiero w finalnym stadium postępowania, to wskazać trzeba, że z wniosku dowodowego nijak nie można wywnioskować co Z. W. chciałby udowodnić poprzez zeznania tego świadka, a z akt sprawy jednoznacznie wynika, że Z. W. przez tego funkcjonariusza był przesłuchiwany dwukrotnie, to jest w dniu 15 października 2021r. oraz w dniu 21 października 2021 r. (k. 23, 30 akt). Natomiast co do ponownego przesłuchania A. P. to pytania odnoszące się do wątpliwości obwinionego co do podawanych przez pokrzywdzoną okoliczności mógł on jej zadać na terminie rozprawy na którym była ona przesłuchiwana. Był to termin dnia 13 lipca 2022 r., na którym obwiniony był obecny osobiście.

Na koniec skarżący wskazał, że sąd skazując go nie miał dostatecznych dowodów jego winy poza słowami państwa P., z którymi tenże jest skonfliktowany. Wyraził on opinię, że A. i M. P. oskarżyli go złośliwie. Takie stanowisko nie znajduje uznania sądu II instancji, albowiem ustalenia stanu faktycznego sprawy zostały nie tylko poczynione na podstawie zeznań małżeństwa P., ale także na podstawie nagrania oraz fotografii i te obiektywne dowody pozwoliły na pozytywną weryfikację przedstawianych przez małżeństwo P. twierdzeń. Postawa jaką prezentowali w toku procesu nie potwierdza stanowiska autora apelacji, by oskarżyli go złośliwie o inkryminowane zachowania ale ukazuje, iż są oni zdesperowani wobec karygodnych zachowań obwinionego i stąd przedsięwzięli oni działania na drodze sądowej.

Racje wskazane powyżej zadecydowały o uznaniu wywiedzionej w sprawie apelacji za bezzasadną.

Ponieważ apelacja odnosiła się do całości orzeczenia dotyczącego czynu zarzucanego obwinionemu, obowiązkiem Sąd Okręgowego było dokonanie całościowej analizy zarówno sposobu procedowania w sprawie, treści orzeczenia, jak i jego uzasadnienia. Kontrola odwoławcza w tym pełnym zakresie, prowadzona również w odniesieniu do wymiaru orzeczonej kary, wskazuje, że kara została orzeczona w rodzaju i wymiarze przewidzianym w sankcji za przypisane obwinionemu wykroczenie i nie jest karą rażąco surową. Sąd Rejonowy przekonywująco uzasadnił orzeczoną karę, wskazując, iż wymierzając ją miał na względzie przesłanki wymiaru kary - art. 33 kw.

Sąd II instancji, ważąc na treść pisma A. P. (k. 170 akt ) z dnia 18 stycznia 2023 r., w którym zawarła ona oświadczenie o tym, że nie chce od Z. W. zasądzonej na jej rzecz zaskarżonym wyrokiem kwoty 400 zł tytułem nawiązki, zmienił tenże wyrok w ten sposób, że uchylił punkt „II”. Na rozprawie apelacyjnej Z. W. wskazał, że rzeczone oświadczenie świadczyło o tym, że pokrzywdzona wie, że on nic nie zrobił. Taka interpretacja postulatu pokrzywdzonej nie zyskała aprobaty Sądu Okręgowego, wszak nie zanegowała ona zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia odnośnie winy i sprawstwa Z. W., ale w przedmiotowym piśmie – co z perspektywy zasad doświadczenia życiowego jest zrozumiałe – wyraziła, że jej intencją jest to, by zaznała spokoju od karygodnych zachowań obwinionego.

Sąd Okręgowy nie stwierdził w sprawie zaistnienia bezwzględnych przyczyn odwoławczych opisanych w art. 104§1 kpw lub art. 440 kpk w zw. z art. 109§2 kpw.

Konsekwencją nieuwzględnienia apelacji obwinionego było obciążenie go kosztami postępowania za II instancję, zgodnie z dyspozycją art. 119§1 kpw w zw. z art. 636§1 kpk, w zw. z art. 121§1 kpw. Na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123) Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego opłatę w kwocie 30 złotych, a nadto obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 50 złotych, których wysokość określa przepis §4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. z 2017 r., poz. 2467).