Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3. czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu w składzie:

Przewodniczący – S.S.O. Barbara Plewińska

Sędziowie: S.S.O. Mirosław Wiśniewski

S.S.O. Rafał Sadowski (spr.)

Protokolant – staż. Marzena Chojnacka

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Toruniu Barbary Dryzner

po rozpoznaniu w dniu 3. czerwca 2015 r.

sprawy W. P. – oskarżonego z art. 279§1 kk i art. 278§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i w zw. z art. 64§2 kk;

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego oraz przez jego obrońcę,

od wyroku Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 22. stycznia 2015 r., sygn. akt II K 146/14,

I.  uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne, zaskarżony wyrok w całości utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Grudziądzu) na rzecz kancelarii adwokackiej adw. K. M. 516,60 (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) zł (brutto), tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego z obowiązku poniesienia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, a wydatkami poniesionymi w tym postępowaniu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 198/15

UZASADNIENIE

W. P. został oskarżony o to, że:

w dniu 28 grudnia 2013 roku godzina 11:30 w G. przy ul. (...) teren gospodarstwa rolnego, dokonał kradzieży z włamaniem do domu holenderskiego gdzie po uprzednim wybiciu szyby w oknie z wnętrza domu dokonał zaboru w celu przywłaszczenia radioodtwarzacza koloru srebrnego, o wartości 200 zł, czajnika bezprzewodowego koloru srebrnego o wartości 80 zł oraz pralki wirnikowej typu ”Frania” o wartości 100 zł o wartości strat 380 złotych oraz z niezabezpieczonego terenu gospodarstwa dokonał zaboru w celu przywłaszczenia wanny żeliwnej o wartości 10 zł i 4 sztuk sznurów z suszonym tytoniem o wartości 10 zł za każdy sznur o wartości strat 50 zł czym spowodował straty w łącznej kwocie 430 zł na szkodę A. Z. przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 05 lutego 2011 roku do dnia 21 kwietnia 2011 roku i od dnia 06 maja 2011 roku do dnia 27 września 2012 roku, kiedy to został przedterminowo zwolniony kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i siedmiu miesięcy orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w G.sygn. akt (...)z dnia 21 czerwca 2012 roku za przestępstwo z art. 279 § 1 kk, 278 § 1 kk, 291 § 1 kk w zw. z art. 13 § 1 kk i w zw. z art. 61 § 1 kk

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk i 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i w zw. z art. 64 § 2 kk

W. dnia 22 stycznia 2015 roku, wydanym w sprawie II K 146/14 Sąd Rejonowy w Grudziądzu uznał oskarżonego W. P. za winnego tego, że w dniu 28 grudnia 2013 roku godzina 11:30 w G. przy ul. (...) teren gospodarstwa rolnego, dokonał kradzieży z włamaniem do domu holenderskiego gdzie po uprzednim wybiciu szyby w oknie z wnętrza domu dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kuchenki gazowej koloru białego o wartości 100 zł, radioodtwarzacza koloru srebrnego, o wartości 200 zł, czajnika bezprzewodowego koloru srebrnego o wartości 80 zł oraz pralki wirnikowej typu ”Frania” o wartości 100 zł o wartości strat 480 złotych oraz z niezabezpieczonego terenu gospodarstwa dokonał zaboru w celu przywłaszczenia wanny żeliwnej o wartości 10 zł i 4 sztuk sznurów z suszonym tytoniem o wartości 10 zł za każdy sznur o wartości strat 50 zł czym spowodował straty w łącznej kwocie 530 zł na szkodę A. Z. przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 05 lutego 2011 roku do dnia 21 kwietnia 2011 roku i od dnia 06 maja 2011 roku do dnia 4 listopada 2011 roku, od dnia 4 maja 2012 roku do dnia 27 września 2012 roku kary w wymiarze jednego roku i dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w G.sygn. akt (...)z dnia 21 czerwca 2012 roku za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk tj. przestępstwa z art. 279 § 1 kk i art. 278 § 1 kk z zw. z art. 11 § 2 kk i w zw. z art. 64 § 2 kk i za to na mocy art. 279 § 1 kk i w z zw. z art. 11 § 3 kk i w zw. z art. 64 § 2 kk skazał go na karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 46 § 1 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego A. Z. kwoty 320 (trzysta dwadzieścia) złotych tytułem naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem.

Ponadto Sąd zasądził od Skarbu Państwa - kasy Sądu Rejonowego w Grudziądzu- na rzecz kancelarii adwokackiej adw. K. M. kwotę 504 złote plus podatek VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu.

Jednocześnie Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania, którymi obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli: oskarżony oraz jego obrońca.

Obrońca oskarżonego zaskarżył powyższy wyrok również w całości, zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść wyroku, polegający na uznaniu oskarżonego za winnego występku zarzuconego mu w akcie oskarżenia, pomimo zakwestionowania przez W. P. swojego sprawstwa w toku procesu przed Sądem I instancji.

W konkluzji, obrońca oskarżonego W. P. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Na rozprawie apelacyjnej obrońca nadto podniósł (z ostrożności procesowej) zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu i wniósł o rozważenie wymierzenia kary łagodniejszej w szczególności, możliwości wymierzenia mu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Oskarżony również zaskarżył wyrok w całości, podkreślając, iż nie dopuścił się zarzucanego mu czynu. Odnosząc sie do swoich pierwszych wyjaśnień, złożonych w postępowaniu przygotowawczym, w których to przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, tłumaczył, że uczynił to bowiem, chciał obronić i uchronić przed odpowiedzialnością swoją ówczesną partnerkę. Zmianę wyjaśnień przed Sądem i wycofanie tych pierwszych, argumentował rozstaniem się konkubiną. Oskarżony zaznaczył, że jest niewinny. Z lektury uzasadnienia apelacji można wnioskować, że oskarżony również zarzucił wyrokowi błędną ocenę materiału dowodowego, poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku postępowania przygotowawczego i przypisanie na ich podstawie winy oskarżonemu. Oskarżony wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie go.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje, jako bezzasadne w stopniu oczywistym, nie zasługiwały na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie sąd odwoławczy nie dostrzegł błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, na który powołał się obrońca oskarżonego. Błąd ów polegać miał na bezpodstawnym uznaniu oskarżonego za winnego w sytuacji, gdy zakwestionował on swoje wcześniejsze wyjaśnienia w toku postępowania przed Sądem. Skarżący szerzej nie argumentuje swojego zarzutu. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji bezbłędnie ustalił stan faktyczny.

Wskazać należy, że błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Zarzut w tej materii wiąże się z zasadą prawdy i powinien być podnoszony, gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych, jakie legły u podstaw zastosowania materialnego prawa karnego oraz konsekwencji prawnych jego zastosowania. Gdy chodzi o błąd "dowolności" w dokonanych ustaleniach, to może on być wynikiem niepełnej znajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten jest jednak słuszny tylko wówczas, "gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania". Nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (zob. wyrok SN z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 1995, nr 9, poz. 84), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze "dowolności". Tego typu zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wymaga wykazania nie tyle odmiennej oceny materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazania, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58). Nie może więc sprowadzać się on jedynie do kwestionowania stanowiska sądu meriti czy polemiki z dokonanymi przez ten sąd ustaleniami, a skarżący powinien wskazywać na nieprawidłowości w rozumowaniu sądu przy dokonywaniu ustaleń, jako że sama możliwość przeciwstawienia dokonanym ustaleniom odmiennego poglądu nie oznacza jeszcze, iż w sprawie dopuszczono się błędu w ustaleniach faktycznych (zob. np. wyrok SA w Krakowie z dnia 19 maja 2009 r., II AKa 73/09, KZS 2009, z. 9, poz. 52, czy wyrok SA w Łodzi z dnia 24 maja 2007 r., II AKa 70/07, Prok. i Pr.-wkł. 2008, nr 7-8, poz. 55; Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tomasz Grzegorczyk. Tom I, art. 1-467 – komentarz do art. 438, tezy: 10 i 11, LEX nr 429005).

W realiach sprawy postępowanie dowodowe nie wymaga uzupełnienia, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd a quo nie była dowolna, czy arbitralna. Zgromadzone dowody Sąd I instancji poddał należytej ocenie, mieszczącej się w granicach uprawnień wynikających z art. 7 kpk, ocena ta jest zatem zgodna z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów logicznych ani faktycznych. Sąd nie pominął wyjaśnień oskarżonego ani tych z postępowania przygotowawczego, ani tez tych złożonych przed sądem. Wobec sprzeczności miedzy tymi wyjaśnieniami sąd miał prawo, a nawet obowiązek rozstrzygnąć, którym z nich daje wiarę, a którym wiary odmawia. Oczywiście musiał też wykazać w uzasadnieniu wyroku dlaczego tak ocenił te wyjaśnienia – i ten wymóg został spełniony

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał przyjąć, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa. Sąd I instancji przekonująco uzasadnił, dlaczego wina oskarżonego nie budziła wątpliwości. Wersja zdarzeń przyjęta przez sąd orzekający w istocie oparta została przede wszystkim na wyjaśnieniach W. P. złożonych w toku postępowania przygotowawczego w dniach 16 stycznia 2014 r. i 19 lutego 2014 r. (k. 26 i 40), w których to w sposób dokładny i szczegółowy opisał on, w jaki sposób dokonał zarzucanego mu czynu, jak dostał się na teren działki i do domku holenderskiego, znajdującego się na jej terenie i precyzyjnie przedstawił, jakie przedmioty zabrał z posesji przy ulicy (...) w G., nadto na zeznaniach świadków A. Ż., A. Z. i J. S.. Argumentacja Sądu a quo, z jakich względów wiarą obdarzył właśnie wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie, jest logiczna, w pełni przekonująca, a Sąd Okręgowy ją aprobuje. Oskarżony składał wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym dwukrotnie, za drugim razem podtrzymał pierwsze wyjaśnienia. W pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z regułami określonymi w art. 424 kpk w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną, Sąd Rejonowy wskazał, że wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku postępowania przygotowawczego przede wszystkim były zgodne i spójne z zeznaniami powołanych powyżej świadków, a przede wszystkim, że wersja zdarzeń, jaką zaprezentował oskarżony, jej drobiazgowość i poziom dokładności, pozwalała uznać, że tylko sprawca zarzucanego czynu mógł znać takie okoliczności. Sąd a quo przekonująco uzasadnił również, dlaczego w jego ocenie na wiarę nie zasługują wyjaśnienia oskarżonego złożone przed Sądem. Słusznie należało upatrywać w zmianie wyjaśnień przez oskarżonego chęci uniknięcia grożącej mu surowej kary związanej z jego uprzednią karalnością. Argumentacja oskarżonego prezentowana przed Sądem, że chciał wcześniej wziąć winę na siebie z uwagi na łączącą go relację z A. Ż., nie broni się, jeśli zważymy – co słusznie dostrzegł Sąd meriti, że już w czasie składania wyjaśnień w toku postępowania przygotowawczego twierdził, że nie był już z nią w związku. Na rozprawie w dniu 18 listopada 2014 r. oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, wyjaśnił "Z panią Ż. mieszkałem do grudnia lub listopada ubiegłego roku. 28 grudnia z nią nie mieszkałem. Broniłem ją bo mi rozum odebrało" (k. 94v). Ani w dniu popełnienia czynu, ani tym bardziej w chwili składania wcześniejszych wyjaśnień oskarżony nie mieszkał już z A. Ż., stąd jego linia obrony w tym zakresie jest zupełnie nieprzekonująca. To oskarżony przekazał A. Ż. wannę i pralkę, by ta oddała je do skupu złomu J. S., to on ją prosił o pomoc, nie odwrotnie, sam bowiem nie mógł tego zrobić z uwagi na "zatarg", jaki miał z J. S.; właściciel skupu złomu nie chciał bowiem od niego kupować złomu. Wersja zdarzeń oskarżonego przedstawiona na rozprawie o jego pośredniczeniu w sprzedaży przedmiotów nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Zresztą sam oskarżony stwierdził: "Nie mam świadków w tej sprawie" (k. 94v).

Ocena pozostałych dowodów, jakiej dokonał Sąd Rejonowy jest również prawidłowa. W istocie zeznania świadków A. Ż., J. S. oraz A. Z., oceniane we wzajemnym powiązaniu, uzupełniają się, jawią się jako spójne i tworzące logiczną całość w szczególności z wyjaśnieniami oskarżonego z postępowania przygotowawczego.

Przesądzenie o winie oskarżonego nie było zatem następstwem bezkrytycznej i arbitralnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego.

Podkreślić należy, że obdarzenie wiarą w całości lub w części jednych dowodów oraz odmówienie tej wiary innym, jest prawem sądu, który zetknął się z tymi dowodami bezpośrednio i pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, jeżeli tylko zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 5 czerwca 2014 r., II AKa 113/14, LEX nr 1488651).

W ocenie Sądu odwoławczego, także zarzuty obrońcy, podniesione "z ostrożności procesowej" odnośnie rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary okazały się zupełnie nietrafione. Oskarżonemu Sąd a quo wymierzył karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy. Wobec skazania w warunkach multirecydywy, Sąd mógł wymierzyć mu karę do górnej granicy ustawowego zagrożenia (10 lat) zwiększonego o połowę. Sąd zatem wymierzył mu karę w dolnej granicy, niewątpliwie kara tak ukształtowana nie jest w żadnym razie ani surowa, ani tym bardziej rażąco surowa w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk, a tylko taka ocena jej wymiaru uprawniałby sąd odwoławczy do złagodzenia dolegliwości orzeczenia o karze. Oceny tej nie zmienia fakt, że orzeczona kara, wymierzona została mu jako kara bezwzględna. Ustalając jej wymiar, sąd orzekający wziął pod uwagę wszystkie dyrektywy z art. 53 kk, właściwie ocenił znaczenie poszczególnych okoliczności, jakie in concreto winny mieć wpływ na wybór adekwatnej sankcji. Kara ta uwzględnia należycie nie tylko całokształt okoliczności dotyczących osoby oskarżonego, ale i te związane z samym inkryminowanym zdarzeniem. Wymierzona oskarżonemu kara jawi się zatem jako adekwatna do stopnia jego winy, społecznej szkodliwości czynu, uwzględnia motywy i pobudki jego działania. W ocenie Sądu ad quem postawa oskarżonego świadczy o jego ewidentnym lekceważącym stosunku do panujących zasad i norm, o tym, że jest on sprawcą zupełnie niepoprawnym. Słusznie, uprzednia karalność oskarżonego miała decydujący wpływ na ocenę prognozy kryminologiczno – społecznej względem niego dokonaną przez Sąd meriti, która także jest prawidłowa. Nie mogła być po prostu inna! Podkreślić należy, że przesłanką decydującą o tym, czy kara ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa, a więc rozstrzygnięcie to musi znajdować uzasadnienie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej. Decydując, czy możliwym jest zastosowanie instytucji probacyjnej względem oskarżonego, Sąd bierze pod uwagę przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk, tj. przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa i to ich ocena, a nie np. analiza znamion czynu, decyduje, czy oskarżony otrzyma szansę na resocjalizację wolnościową. W przypadku oskarżonego prognoza kryminologiczna względem niego jawi się wręcz jaskrawo negatywnie, wskazać wypada, że tożsamej oceny dokonywały już wcześniej Sądy, wszak dotychczas wymierzano mu kary bezwzględne. Wobec oskarżonego zapadły dotychczas 24 wyroki skazujące (w tym wyroki łączne), lektura 3 - stronicowej karty karnej wskazuje, że Sądy nie stosowały względem niego warunkowego zawieszenia wykonania kary, a jego historia naruszania porządku prawnego sięga jeszcze kodeksu karnego z 1932 roku. Pierwszy raz został on skazany u progu pełnoletniości,. Oskarżony dopuszczał się przestępstw dość systematycznie i wyjątkowo konsekwentnie. W ostatnim dwóch dziesięcioleciach dopuszczał się wyłącznie czynów przeciwko mieniu. Fakt ponownego naruszenia porządku prawnego w żadnym wypadku oceny prognozy zmienić przecież nie może. Nie można także tracić z pola widzenia, że oskarżony już wcześniej nie raz nie sprostał wymogom okresu próby w czasie korzystania z dobrodziejstwa warunkowego zwolnienia, oskarżony nie potrafił docenić szans, jakie otrzymał. Przestępstwa będącego przedmiotem osądu w niniejszej sprawie dopuścił sie w okresie próby, co skutkowało odwołaniem warunkowego zwolnienia. Nadmienić wypada, że społeczne oddziaływanie kary, jej współmierność do stopnia społecznej szkodliwości oraz limitujący wymiar kary stopień winy, to elementy wymiaru kary jako takiej i nie mają one żadnego wpływu na instytucję warunkowego zawieszenia jej wykonania. W przypadku oskarżonego orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie byłoby wystarczające dla osiągnięcia celów kary. Oskarżony jest po prostu sprawcą wysoce niepoprawnym, bezkrytycznym, który nie wyciąga wniosków ze swych dotychczasowych błędów. Sąd meriti przekonująco uzasadnił, dlaczego oskarżony nie zasługuje na dobrodziejstwo instytucji probacyjnej. Trafnie wskazał, że wielokrotność karania jednoznacznie przemawia przeciwko warunkowemu zawieszeniu wykonania kary.

Nie znajdując zatem podstaw do uwzględnienia apelacji oskarżonego i jego obrońcy, sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 kpk zaskarżony wyrok utrzymał w mocy uznając wniesione w sprawie apelacje za oczywiście bezzasadne.

W sprawie nie wystąpiły też żadne uchybienia mogące stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze będące podstawą do uchylenia bądź zmiany wyroku z urzędu. Sąd meriti zasadnie przyjął, że tylko kara pozbawienia wolności w bezwzględnym wymiarze spełni cele wychowawcze i prewencyjne. Brak było zatem dostatecznych podstaw do złagodzenia wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego. Oceny Sądu meriti, który przyjął, iż w stosunku od oskarżonego nie zachodzą podstawy do warunkowego zawieszenia wymierzonej mu kary, nie sposób kwestionować.

O kosztach nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono w oparciu o przepisy art. 29 § 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. 2014.635 t.j.) oraz § 14 ust. 2 pkt 4, § 2 ust. 3, § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.).

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk, sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za drugą instancję, obciążając wydatkami postępowania odwoławczego Skarb Państwa. Oskarżony przebywa w izolacji penitencjarnej, stąd jego możliwości pozyskiwania dochodów są znacznie ograniczone.