Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

UZASADNIENIE

G. R. został obwiniony o to, że w miesiącu kwietniu 2021r. nieustalonego bliżej dnia, w miejscowości Z. gm. Ł., na działkach ewidencyjnych nr (...), na terenie (...), ustanowionego uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 16 grudnia 2019r. jako prezes zarządu przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o., umyślnie zlecił wykonanie prac ziemnych podczas trwającej inwestycji budowlanej, polegających na niwelacji terenu w obrębie zbocza wzniesienia, czym naruszył zakaz wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym, przeciwpowodziowym lub przeciw osuwiskowym lub utrzymaniem, budową, odbudową, naprawą lub remontem urządzeń wodnych, tj. o wykroczenie z art. 127 pkt 1 lit. d Ustawy o ochronie przyrody.

Wyrokiem z dnia 26 września 2023 r., sygn. akt (...) Sąd Rejonowy w T. uznał obwinionego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 127 pkt 1 lit. D Ustawy o ochronie przyrody i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 50 zł grzywny. Sąd Rejonowy zwolnił obwinionego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś zryczałtowanymi wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionego, podnosząc następujące zarzuty:

1.  Naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 17 § 1 ust. 2 kpk poprzez uznanie, że zachowanie obwinionego nosi znamiona czynu określonego w art. 127 pkt 1 lit. D Ustawy o ochronie przyrody, pomimo istnienia dowodów przemawiających przeciwko takim twierdzeniom,

2.  Obraza przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 kpk, polegająca na nieodniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. okoliczności, że obwiniony działał w granicach prawa, posiadał wszelkie niezbędne zgody i zezwolenia na rozpoczęcie i kontynuowanie budowy, a także stwierdzenie przez (...) w T., że obwiniony nie jest zobowiązany do rozbiórki budynku,

3.  Błędna ocena dowodów w sprawie, tj. naruszenie art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw w zw. z art. 410 kpk i przekroczenie swobodnej oceny dowodów, polegającej na ustaleniu okoliczności faktycznych na podstawie niekompletnego materiału dowodowego i uznaniu, że obwiniony dopuścił się zarzucanego czynu, pomimo działania przez obwinionego w granicach prawa, tj. na podstawie decyzji o zezwoleniu na budowę, a następnie decyzji odmawiającej wydanie nakazu rozbiórki i zgody na kontynuowanie prac budowlanych,

4.  Naruszenie zasady domniemania niewinności wyrażonej w art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku, nieuwzględnienie przez sąd przy wyrokowaniu całokształtu materiału dowodowego w sprawie, w tym decyzji Starosty (...) i (...) T. o wyrażeniu zgody na budowę i jej kontynuowanie, a także wątpliwości organów co do tego, aby uchwała Sejmiku Województwa (...) z dnia 16 grudnia 2019 r. w sprawie (...) wprowadzała zakaz jakiejkolwiek zabudowy;

5.  Obraza przepisu prawa materialnego, tj. art. 127 pkt 1 lit. D Ustawy o ochronie przyrody, poprzez jego błędne zastosowanie skutkujące uznaniem, że obwiniony dopuścił się popełnienia to czynu.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania za obie instancje – w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego okazała się wprawdzie niezasadna, jednakże pomimo tego zaskarżony wyrok nie mógł się ostać.

Zaintonować trzeba, że kontrola instancyjna potwierdziła konkluzję Sądu Rejonowego, że G. R. wyczerpał znamiona zarzuconego mu wykroczenia. Zawarte w aktach sprawy dokumenty nie niweczyły wymowy działań przedsiębranych przez obwinionego. Dysponowanie przez G. R. powyższą dokumentacją nie przesądzało o prawie do zmiany rzeźby terenu. Dokonał tego, więc naruszył normę prawną przywołanej ustawy. Ingerencja przez niego w skarpę nie była zgodna z przepisami prawa i nie miał on do tego umocowania na podstawie orzeczenia właściwego organu. Podkreślić trzeba, iż wydanie G. R. warunków zabudowy obejmujących możliwość budowy domu jednorodzinnego nie zmieniało oceny jego zachowania. W konsekwencji brak było podstaw do postulowanej przez obwinionego zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od postawionego mu zarzutu.

Wobec zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 104 § 1 pkt 7 kpw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpw Sąd Okręgowy zmuszony był uchylić zaskarżony wyrok i umorzyć postępowanie.

Zgodnie z art. 45 § 1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu.

Na etapie postepowania międzyinstancyjnego, tj. po upływie 3 lat od daty popełnienia czynu zarzuconego obwinionemu (w miesiącu kwietniu 2021 r., nieustalonego bliżej dnia), doszło do przedawnienia jego karalności. Ujawnienie w toku postępowania odwoławczego ww. okoliczności, stanowiącej negatywną przesłankę dopuszczalności prowadzenia postępowania z art. 5 § 1 pkt 4 kpw, implikowało – w myśl art. 104 § 1 pkt 7 kpw – konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania w przedmiotowej sprawie.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

W konsekwencji Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w T.) na rzecz obwinionego G. R. kwotę 1368 zł (tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w obu instancjach.

Na podstawie 119 § 2 pkt 1 kpw w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw Sąd Okręgowy wydatkami postępowania w obu instancjach obciążył Skarb Państwa.