Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział IX Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Walenta

Sędziowie : SO Jarosław Sobierajski

SO Mirosław Wiśniewski (spr.)

Protokolant : staż. Marzena Chojnacka

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Toruniu Mariusza Rosińskiego

po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2015 r.

sprawy T. B. oskarżonego z art. 278 § 1 kk;

na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Rejonowego w Golubiu – Dobrzyniu i przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Brodnicy, VII Zamiejscowego Wydziału Karnego w Golubiu - Dobrzyniu

z 19 grudnia 2014 r. sygn. akt VII K 315/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że

a)  uchyla punkt I oraz II i w to miejsce uznaje oskarżonego za winnego popełnienia obu zarzucanych mu czynów, z tymi ustaleniami, że :

- wartość telefonu (wraz z oprzyrządowaniem) należącego do A. B. wynosiła 422,50-,zł (czterysta dwadzieścia dwa złote i pięćdziesiąt groszy);

- wartość telefonu (wraz z oprzyrządowaniem) należącego do M. K. wynosiła 223,33-,zł (dwieście dwadzieścia trzy złote i trzydzieści trzy grosze);

tj. za winnego popełnienia dwu wykroczeń z art. 119 § 1 kw i wymierza

mu za to, w myśl art. 9 § 2 kw, na podstawie art. 119 § 1 kw w zw. z art.

20 § 1 kw i art. 21 § 1 kw karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności

zobowiązując go do wykonania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele

społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin;

b)  w punkcie III jako podstawę prawną zaliczenia okresu zatrzymania ustala przepis art. 10 § 2 kw, przyjmując, że okres ten podlega zaliczeniu na poczet kary ograniczenia wolności orzeczonej w punkcie Ia) niniejszego wyroku;

c)  uchyla punkt IV wyroku;

d)  przyjmuje jako podstawę prawną orzeczonego w punkcie V obowiązku naprawienia szkody przepis art. 119 § 4 kw;

e)  ustala, że osobą uprawnioną do otrzymania wskazanej w punkcie VI kwoty jest A. B.;

II.  w pozostałym zakresie utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Brodnicy) na rzecz adw. M. Z. kwotę 516,60-, zł. (pięciuset szesnastu złotych i sześćdziesięciu groszy) brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za drugą instancję, obciążając wydatkami postępowania odwoławczego Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 116/15

UZASADNIENIE

T. B. został oskarżony o to, że:

I. w okresie od dnia 02 lipca 2014 roku do dnia 03 lipca 2014 roku w G. przy ul. (...), pow. (...), woj. (...)- (...), dokonał zaboru celem przywłaszczenia telefonu komórkowego m-ki (...) o nr (...) wartości 400,00 złotych wraz z kartą pamięci (...) wartości 45,00 złotych oraz kartą sieci (...) wartości 5,00 złotych, tj. mienia o łącznej wartości 450,00 złotych na szkodę A. B., przy czym zarzucanego jemu czynu dopuścił się działając w ramach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 kk tj. przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 30.11.2009 roku do 30.11.2010 roku kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w G.w sprawie sygn. akt(...) z dnia 28.04.2009 roku za przestępstwo z art. 279 § 1 kk, od odbycia w okresie od 30.11.2010 roku do 30.12.2011 roku kary 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w G. w sprawie (...) z dnia 28.09.2009 roku za przestępstwo z art. 279 § 1 kk, od odbycia w okresie od 30.12.2011 roku do 02.02.2012 roku części kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego wG.w sprawie sygn. akt (...) z dnia 26.03.2010 roku za przestępstwa z art. 279 § 1 kk i innych, po czym został warunkowo przedterminowo zwolniony,

- tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

II. w dniu 13 sierpnia 2014 roku w G. przy ul. (...), pow. (...), woj. (...)- (...), przebywając w mieszkaniu pokrzywdzonego z jego wnętrza dokonał kradzieży telefonu komórkowego marki L. (...) o numerze (...) wraz z ładowarką, kartą pamięci oraz kartą sim w sieci (...) o numerze abonenckim (...)o łącznej wartości 500,- złotych na szkodę M. K., przy czym zarzucanego jemu czynu dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 kk tj. przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 30.11.2009 roku do 30.11.2010 roku kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w (...)w sprawie sygn. akt (...)z dnia 28.04.2009 roku za przestępstwo z art. 279 § 1 kk, od odbycia w okresie od 30.11.2010 roku do 30.12.2011 roku kary 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w G. w sprawie (...) z dnia 28.09.2009 roku za przestępstwo z art. 279 § 1 kk, od odbycia w okresie od 30.12.2011 roku do 02.02.2012 roku części kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego wG.w sprawie sygn. akt (...) z dnia 26.03.2010 roku za przestępstwa z art. 279 § 1 kk i innych, po czym został warunkowo przedterminowo zwolniony,

- tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Brodnicy VII Zamiejscowy Wydział Karny w Golubiu - Dobrzyniu , sygn. akt VII K 315/14, uznał oskarżonego T. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. I aktu oskarżenia czynu, z tym ustaleniem, iż wartość telefonu wynosi 226,33 zł (dwieście dwadzieścia sześć złotych trzydzieści trzy grosze), tj. wykroczenia z art. 119 § 1 kw i za to na mocy art. 119 § 1 kw w zw. z art. 20 kw i art. 21 § 1 kw wymierzył mu karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie. Sąd uznał oskarżonego także za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia czynu, z tym ustaleniem, iż wartość telefonu wynosi 422,50 zł (czterysta dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt groszy), tj. przestępstwa z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na mocy art. 278 § 1 kk w zw. z art. 34 kk i art. 35 § 1 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie.

Na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej w punkcie II wyroku kary ograniczenia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 08 lipca 2014 roku, przyjmując, iż stanowi to dwa dni kary ograniczenia wolności.

Na mocy art. 45 § 1 kk Sąd nakazał zwrócić oskarżonemu T. B. na rzecz D. M. kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych.

Na mocy art. 46 § 1 kk orzeczono wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz M. K. kwoty 5 (pięć) złotych.

Z kolei na mocy art. 119 § 4 kw Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz J. B. kwoty 5 (pięć) złotych.

Jednocześnie Sąd zasądził od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w B.) na rzecz adwokat M. Z. kwotę 531,36 zł (pięćset trzydzieści jeden złotych trzydzieści sześć groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Orzekając o kosztach, Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Wyrok ten zaskarżyli obrońca oskarżonego i oskarżyciel publiczny.

Prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego, zarzucając mu na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 1, 2 i 3 kpk:

1) mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania tj. art. 366 § 1 kpk i art. 201 kpk oraz wynikający z tego błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegające na wydaniu wyroku bez wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy w zakresie wartości skradzionych rzeczy i w oparciu o opinię biegłego, która jest niejasna, wewnętrznie sprzeczna i wydana na podstawie błędnych, sprzecznych z dowodami, założeń biegłego i w konsekwencji - na mylnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż wartość skradzionych rzeczy była niższa i w związku z tym jeden z zarzucanych oskarżonemu czynów stanowi wykroczenie;

2) obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 278 § 1 kk i art. 58 § 3 kk, wyrażającą się w orzeczeniu wobec oskarżonego za przypisane mu przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 34 kk i art. 35 § 1 kk, kary ograniczenia wolności, podczas gdy przepis art. 278 § 1 kk nie przewiduje takiej kary oraz niezastosowaniu, przy wymierzeniu wskazanej kary art. 58 § 3 kk.

W konsekwencji, w związku z podniesionymi zarzutami, w myśl art. 427 § 1 kpk i art. 437 § 1 i 2 kpk prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Obrońca zaskarżył wyrok w części, tj. w zakresie jego pkt. II, co do uznania oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że wartość telefonu wyniosła 422,50 zł.

Zaskarżonemu wyrokowi obrońca zarzucił:

1)  na mocy art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie naruszenie:

a)  zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk) poprzez uznanie, wbrew wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, iż karta pamięci zamontowana w telefonie jest samodzielną rzeczą, a nie częścią telefonu,

b)  zasad domniemania niewinności (art. 5 § 1 kpk) oraz in dubio pro reo (art. 5 § 2 kpk) poprzez rozstrzygnięcie rozbieżności między wnioskami dowodowymi złożonymi przez obrońcę, a opinią biegłego na niekorzyść oskarżonego, a w konsekwencji ustalenie wartości telefonu opisanego w pkt. II aktu oskarżenia na kwotę 422,50 zł,

2)  na mocy art. 438 pkt. 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, a mających wpływ na treść wyroku, polegający na uznaniu, że wartość telefonu opisanego w pkt. II aktu oskarżenia wynosi 422,50 zł oraz powiększenie wartości telefonu o wartość karty pamięci, co wpłynęło na kwalifikację czynu jako przestępstwa kradzieży zamiast wykroczenia.

Powołując się na w/w zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie czynu oskarżonego opisanego w pkt. II aktu oskarżenia jako wykroczenia z art. 119 § 1 kw i wymierzenie oskarżonemu kary w mniejszym wymiarze, na podstawie tegoż przepisu. Nadto obrońca wniosła o zasądzenie kosztów pomocy prawnej za obie instancje, udzielonej oskarżonemu z urzędu, które nie zostały opłacone ani w całości, ani w części.

Na rozprawie apelacyjnej, na podstawie art. 458 kpk w zw. z art. 399 § 1 kpk Sąd postanowił uprzedzić strony o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. II wyroku na art. 119 § 1 kw. Skarżący wywodzili i wnosili, jak w apelacjach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W realiach sprawy zarzuty apelacyjne okazały się zasadne o tyle, że skutkowały zmianą zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się natomiast podstaw do uchylenia wyroku.

Prokurator kwestionował zarówno ustalenia faktyczne w zakresie ustalenia wartości skradzionego mienia oraz ocenę zgromadzonych dowodów (opinii biegłego). Mimo zastrzeżeń, jakie niewątpliwie można mieć do opinii biegłego, to Prokuratorowi nie udało się skutecznie podważyć opinii. Oskarżyciel publiczny w istocie trafnie punktuje niektóre ustalenia biegłego, wskazuje na wady opinii, rację ma również, że znajdują się w niej sprzeczności, rzecz jednak w tym, że jej wnikliwa analiza pozwala, mimo błędów w niej zawartych, na prawidłowe, jasne i logiczne ustalenie wartości telefonów. Rację ma też oskarżyciel publiczny o tyle, że w istocie Sąd I instancji błędnie przypisał wartość poszczególnym telefonom (za biegłym). Dlatego też w ramach zebranych dowodów, Sąd odwoławczy, bez konieczności uchylania wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, mógł dokonać niezbędnych jego modyfikacji.

Zdaniem Sądu, z uwagi na zmianę kwalifikacji prawnej II. czynu, za zupełnie chybiony należało uznać zarzut skarżącego obrazy prawa materialnego art. 278 § 1 kk i art. 58 § 3 kk

Z kolei zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego sprowadzały się do tego, by doprowadzić do zmiany wyroku i zakwalifikowania II. czynu zarzucanego oskarżonemu, jako wykroczenia. Z tych względów, skarżąca wywodziła, że bezkrytyczne przyjęcie przez Sąd I instancji wartości mienia ustalonego przez biegłego doprowadziło do skazania oskarżonego za przestępstwo, w sytuacji, gdy w jej ocenie, uznanie, iż karta pamięci stanowi samodzielną rzecz, a nie część telefonu, spowodowało zawyżenie wartości skradzionego mienia, a co za tym idzie uniemożliwienie zakwalifikowania tego czynu jako wykroczenia. Obrońca podkreślała, że wartość mienia przyjętego przez Sąd Rejonowy jedynie minimalnie wykracza poza wartość ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę (o kwotę 2,50 zł).

W realiach sprawy, zasadna okazała się zmiana kwalifikacji prawnej II. czynu, jak wnosiła obrońca oskarżonego, przy czym nie na skutek uwzględnienia zarzutów obrońcy, a wobec zmiany ustaleń co do wartości poszczególnych telefonów, a także w istocie zmiany wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, a co za tym idzie wartości granicznej, do której kradzież będzie kwalifikowana jako przestępstwo, a do której jako wykroczenie.

W pierwszym rzędzie zauważyć wypada, że kwestią sporną w sprawie była w istocie wartość przedmiotowych telefonów komórkowych LG - E460. Konieczne okazało się najpierw dokonanie prawidłowych ustaleń w tym zakresie w stosunku do poszczególnych modeli telefonów. Innymi słowy należało ustalić, na ile wyceniono telefon pokrzywdzonej, a na ile pokrzywdzonego. Następnie zmiana wysokości minimalnego wynagrodzenia skutkować musiała zmianą kwalifikacji jednego z czynów. W konsekwencji, powyższe skutkować musiało natomiast modyfikacją zaskarżonego wyroku nie tylko w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, ale też co do orzeczeń związanych choćby z naprawieniem szkody i zaliczeniem okresu zatrzymania.

Konieczność zmiany wyroku w zakresie opisu czynu (wartości poszczególnych telefonów) wynikała z tego faktu, że opinia biegłego z wyceny telefonów komórkowych stanowiących przedmiot kradzieży, wydana na potrzeby niniejszej sprawy, zawierała pewien lapsus, który został powielony przez Sąd meriti. W ocenie Sądu Okręgowego ów błąd nie dyskredytuje jednak opinii w całości i nie podważa jej ustaleń jako takich. Wnikliwa analiza całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym właśnie wydanej opinii biegłego, poczyniona w oparciu o zasady logicznego myślenia i doświadczenia życiowego, pozwala uznać opinię za wystarczającą dla prawidłowego ustalenia wartości przedmiotów przestępstwa.

Błąd zawarty w opinii sprowadza się do tego, że biegły pomylił dwa telefony, będące przedmiotem wyceny. W istocie, błąd ten został dostrzeżony przez Prokuratora, który prawidłowo identyfikuje telefony pokrzywdzonych. Oba modele były marki L. (...), ich podstawowe różnice to kolor, jeden z nich był bowiem biały, drugi czarny. Te istotniejsze różnice natomiast sprowadzały się do tego, że jeden z nich - ten należący do A. B. nie miał karty (...), posiadał natomiast kartę pamięci (...), zaś ten stanowiący własność M. K. choć miał ładowarkę, kartę pamięci (...) i kartę sieciową (...), to był przede wszystkim gorszej jakości, był bowiem zarysowany - miał pękniętą szybę. Rzecz jednak w tym, że biegły we wnioskach, opacznie wyższą wartość, tj. 422,50 zł przypisał telefonowi uszkodzonemu, a nie temu wolnemu od takiej wady, któremu przypisał wartość 223,33 zł. We wnioskach, również wadliwie biegły wskazał, jakoby oba telefony miały pęknięte szyby. Tak nie było. Telefon A. B. niewątpliwie nie miał takiego uszkodzenia. Sama treść opinii wskazuje jednak na to, że niższa wartość winna odnosić się bez wątpienia do modelu uszkodzonego. Telefony przedstawiane w ofertach od numeru 6 do 8 dotyczą właśnie tych z pękniętą szybą i to one wycenione zostały w granicach od 180 zł do 299 zł, zaś te z ofert od numeru 1 do 5 są powiązane z tymi modelami wolnymi od takich mechanicznych wad. Biegły analizował zatem i porównywał na portalach sprzedażowych, ceny, zarówno modeli dotkniętych wadą w postaci zarysowań na szybie, jak i te wolne od takich uszkodzeń. Zdaniem Sądu odwoławczego błąd biegłego (odwrotne oznaczenie cen telefonów w konkluzjach) stanowi wyłącznie pomyłkę.

Ustalenie biegłego, mechanicznie i automatycznie, bez głębszego pochylenia się, powtórzył Sąd a quo. Sąd również „pomylił” telefony. Ustalenia odwrotne, jakich dokonał Sąd Odwoławczy nie są dowolne. Innymi słowy, zastosowane reguły oceny dowodów określone w art. 7 kpk pozwalały przyjąć, że telefon komórkowy należący do A. B., jako ten nieuszkodzony a zawierający dodatkowo kartę pamięci (...) jest wartości 422,50 zł, a aparat M. K., jako ten zarysowany z pękniętą szybą bez wątpienia ma wartość mniejszą, tj. 226,33 zł.

Zgodnie z art. 119 § 1 kk znamię wartości mienia stanowiącego przedmiot kradzieży obecnie jest zmienna i odnosi się do minimalnego wynagrodzenia za pracę aktualizowanego w rocznych przedziałach czasowych. Z dniem 1 stycznia 2015 roku weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 września 2014 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2015 r. (Dz. U. z dnia 15 września 2014 r.), ustalające, iż od dnia 1 stycznia 2015 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosi 1750 zł (w 2014 r. – była to kwota 1680 zł). Tym samym wartość graniczna mienia stanowiącego przedmiot kradzieży stanowi na chwilę obecną kwota 437,50 zł, powyżej której czyn będzie stanowić przestępstwo. Skoro wartość obu telefonów kształtuje się poniżej tej kwoty, to oba czyny, których dopuścił się oskarżony, winny zostać zakwalifikowane jako wykroczenie. Wartość mienia stanowiącego przedmiot wykroczenia kradzieży z art. 119 § 1 kw winna być oceniona w odniesieniu do czasu wyrokowania, a nie chwili popełnienia czynu (art. 119 kw w zw. z art. 47 § 9 kw nie zawiera zastrzeżenia, jak to ma miejsce np. w art. 115 § 5 i 6 kk zawierających legalną definicję mienia znacznej i wielkiej wartości z odwołaniem się do czasu popełnienia czynu zabronionego)

W tej sytuacji okazało się zatem, że oba czyny stanowią wykroczenia. Powyższa konstatacja musiała zatem skutkować zmianą kwalifikacji prawnej II. z zarzucanych oskarżonemu czynów, o czym na rozprawie apelacyjnej Sąd uprzedził strony oraz zmianą opisu czynów, poprzez właściwe oznaczenie przedmiotów kradzieży i ich wartości oraz pokrzywdzonych.

Z tych względów, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że: uchylił punkt I i II i w to miejsce uznał oskarżonego za winnego popełnienia obu zarzucanych czynów, z tymi ustaleniami, że:

- wartość telefonu (wraz z oprzyrządowaniem) należącego do A. B. wynosiła 422,50 zł,

- wartość telefonu (wraz z oprzyrządowaniem) należącego do M. K. wynosiła 223,33 zł,

tj. za winnego popełnienia dwu wykroczeń z art. 119 § 1 kw i wymierzył mu za to, w myśl art. 9 § 2 kw, na podstawie art. 119 § 1 kw w zw. z art. 20 § 1 kw i art. 21 § 1 kw karę jednego miesiąca ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin.

W realiach sprawy niezbędne okazało się w konsekwencji zmodyfikowanie podstaw prawnych w zakresie naprawienia szkody oraz zaliczenia okresu zatrzymania. Sąd ad quem zmienił zatem zaskarżony wyrok także w zakresie punktu III., jako podstawę prawną zaliczenia okresu zatrzymania ustalając przepis art. 10 § 2 kw, przyjmując, że okres ten podlega zaliczeniu na poczet kary ograniczenia wolności orzeczonej w punkcie Ia) wyroku reformatoryjnego. Sąd Okręgowy przyjął, że podstawę prawną orzeczonego w pkt. V zaskarżonego wyroku obowiązku naprawienia szkody, winien stanowić przepis art. 119 § 4 kw. Niezbędne okazało się również uchylenie punktu IV zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy ustalił również, iż osobą uprawnioną do otrzymania w punkcie VI. zaskarżonego wyroku, kwoty jako pokrzywdzona jest A. B.. W ocenie Sądu Odwoławczego, nie można orzec o obowiązku naprawienia szkody na rzecz J. B., mimo że pokrzywdzona A. B. zmarła. Mąż oskarżonej reprezentował prawa pokrzywdzonej w toku postępowania. Czym innym jest jednak kwestia korzystania z uprawnień, o jakich mowa w art. 25 § 2 kpsw, w razie śmierci pokrzywdzonego (czy z art. 52 kpk), czym innym zaś orzeczenie środka karnego w postaci naprawienia szkody. Zgodnie z przepisem art. 28 § 2 kw środki karne można orzec, jeżeli są one przewidziane w przepisie szczególnym, a orzeka się je, jeżeli przepis szczególny tak stanowi. Z kolei przepis art. 28 § 4 kw wskazuje, że środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody orzeka się zawsze w sposób określony w przepisie szczególnym. Nie ma bowiem w prawie wykroczeń jednolitej postaci naprawiania szkody. Obowiązek ten można przewidywać jedynie wtedy, gdy określonym wykroczeniem można wyrządzić lub z jego natury wynika, że wyrządza się szkodę, a więc powoduje uszczerbek w cudzych dobrach majątkowych. W przypadku wykroczenia kradzieży, obowiązek naprawienia szkody w kodeksie wykroczeń przewiduje się tylko w formie "zapłaty równowartości" skradzionego mienia. W realiach sprawy, brak było podstaw, by beneficjentem naprawienia szkody mógł być mąż pokrzywdzonej.

Konkludując – mając na względzie powyższą argumentację, Sąd na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw zmienił zaskarżony wyrok.

W trakcie analizy akt sprawy pod kątem zaistnienia przesłanek z art. 104 kpw Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień, które skutkować musiałyby uchyleniem zaskarżonego orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w B.) na rzecz adw. M. Z. kwotę 516,60 zł, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej oskarżonemu z urzędu, opierając się w tym zakresie na przepisach art. 29 § 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. 2014.635 t.j.) oraz § 14 ust. 2 pkt 4, § 2 ust. 3, § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.).

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 119 kpsw, sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, zryczałtowanymi wydatkami tego postępowania obciążając Skarb Państwa, gdyż przemawiała za tym jego sytuacja materialna.