Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 103/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 4 grudnia 2023 r., sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. S.

karalność oskarżonego

karta karna

134-135

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Karta karna

Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na nieprawidłowym ustaleniu, że oskarżony miał się dopuścić czynu zarzucanego i przypisanego mu w zaskarżonym wyroku, będący konsekwencją naruszenia przepisów postępowania w postaci art. 4 kpk poprzez uwzględnienie okoliczności przemawiających wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, art. 7 kpk polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i ustaleniu stanu faktycznego w oderwaniu od zgromadzonych dowodów w sposób sprzeczny z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do rozstrzygnięcia wszystkich rozbieżności w materiale dowodowym zebranym w sprawie na niekorzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna.

Wbrew wywodom apelacji zapadły w sprawie wyrok jest słuszny. Sąd Rejonowy oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy w poszanowaniu dla normy z art. 7 kpk (ocena ta była swobodna, ale nie dowolna) dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego sprawy i rozstrzygnął o przedmiocie niniejszego procesu czyli kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego – M. S. za zarzucony mu aktem oskarżenia czyn zabroniony.

Aprobatę Sądu odwoławczego uzyskało poczynienie ustaleń stanu faktycznego przez Sąd meriti w oparciu o materiał dowodowy w postaci: zeznań pokrzywdzonego K. O. oraz zeznań świadków W. R. i G. P.. Dowody dały spójny obraz zdarzenia, w którym M. S. popełnił zarzucone mu przestępstwo.

Obrońca w apelacji podjął próbę podważenia logicznych wniosków Sądu Rejonowego wyprowadzonych na podstawie rzetelnie zgromadzonego materiału dowodowego. Argumenty apelacji były polemiczne. Podawanych przez skarżącego twierdzeń nie można w żadnym razie poczytać za przemawiające za unicestwieniem wniosku o sprawstwie oskarżonego. Skarżący posługiwał się ogólnikami, lecz te wobec rzetelnych dowodów nie mogły zdeprecjonować walorów dowodowych relacji pokrzywdzonego i świadków, które łącznie pozwoliły ponad wszelką wątpliwość stwierdzić, że M. S. dokonał z nieustaloną osobą rozboju na szkodę K. O..

Zasadniczym dowodem sprawstwa oskarżonego były zeznania pokrzywdzonego. Te były logiczne, spójne, rzeczowe i rzetelne. Znalazły one pozytywną weryfikację w zeznaniach W. R. oraz G. P., którzy wprawdzie nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia, ale opisywali przebieg styczności z pokrzywdzony bezpośrednio przed (W. R.) i po (G. P.) inkryminowanym zdarzeniu. Tu warto odnotować, że słuszna była refleksja pokrzywdzonego na rozprawie głównej, że gdyby świadkowie bezpośredni byli, to do zachowania sprawców by nie doszło. Zachowanie spontaniczne K. O. polegające na niezwłocznym udaniu się do sąsiada, zrelacjonowaniu zdarzenia i zawiadomieniu Policji świadczy niezbicie wiarygodności.

Stanowisko skarżącego, że w sprawie brak jest wiarygodnych dowodów sprawstwa oskarżonego nie jest zasadne. W toku postępowania przygotowawczego oraz konsekwentnie i spójnie w toku postępowania sądowego, K. O. przedstawił rysopisy sprawców dokonanego na nim rozboju. Powtarzalnie zarówno przed organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości, jak również spontanicznie następczo po rozboju G. P. podawał, że było ich dwóch. W toku postępowania przygotowawczego (k. 4-5 akt) na okazanej mu tablicy poglądowej (k. 6 akt) wskazał osobę nr 1 (M. S.) jako tego, który popchnął go, uciskał gardło kolanem i ukradł pieniądze. Koherentne z tym, co podawał pokrzywdzony pozostają zeznania niniejszych świadków. Świadek G. P. (k. 9 – 12 akt) relacjonował, że jest sąsiadem K. O. i tenże przybył do niego bezpośrednio po rozboju na nim i powiedział, że został napadnięty przed mieszkaniem, gdy do niego wchodzi i zostało mu ukradzione ponad 1000 zł. Świadek W. R. (k. 14- 15 akt) potwierdziła okoliczności, o których mówił pokrzywdzonych związanych z czasokresem bezpośrednio poprzedzającym inkryminowane zdarzenie. Na okazanej jej tablicy poglądowej (k. 16 akt) rozpoznała jako jednego ze stojący pod sklepem mężczyzn (którego pokrzywdzony wskazał jako jednego ze sprawców rozboju) M. S. podając, że mieszka on na ul. (...). W toku postępowania sądowego świadkowie potrzymali swoje relacje. Przy tym W. R. (k. 97 akt) podała, że „Poznaję oskarżonego jako osobę, która tam była”.

Wywody autora apelacji o interesie pokrzywdzonego w pomawianiu oskarżonego stanowią li tylko dywagacje. K. O. od początku procesu wskazywał, że nie zna danych sprawców. Przedstawił on ich rysopisy. Na okazanej mu tablicy poglądowej rozpoznał jednego ze sprawców. Pokrzywdzony w sposób szczery i spójny, a nie tendencyjny i obliczony na bezpodstawne oskarżenie, przedstawił posiadane informacje. Jego relacje były szczegółowe i wyważone. To, czego nie wiedział zaznaczał. W żadnym razie w jego depozycjach Sąd Okręgowy nie dopatrzył się sugerowanej przez obrońcę oskarżonego postawy polegającej na zmierzenie do uzyskania orzeczenia nakładającego obowiązek do naprawienia szkody. Wydaje się, ze oskarżony nie słynął w swoim środowisku jako osoba szczególnie majętna, na której zasoby finansowe miałby dybać pokrzywdzony. Nie wiadomo także, dlaczego miałby domagać się odszkodowania od oskarżonego, a nie od rzeczywistego sprawcy?

Podawana przez pokrzywdzonego oraz świadków kwota szkody oscylowała wokół kwoty 1000 zł. Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął tę wartość jako kwotę szkody wyrządzonej przestępstwem popełniony przez oskarżonego. To, że świadkowie bądź pokrzywdzony nie podawali precyzyjnie wysokości skradzionego mienia nie dezawuuje wartości ich relacji, albowiem zdarzenie miało charakter dynamiczny i to, ze pokrzywdzony nie był w stanie G. P. podać kwoty zabranej mu gotówki, bądź świadek dokładnie tego nie pamiętał, pozostaje w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Nieprecyzyjność wypowiedzi świadka, do której odnosi się skarżący utwierdza Sąd w przekonaniu o szczerości relacji świadków i braku umówienia wersji zdarzeń z pokrzywdzonym.

Nie jest słuszne zapatrywanie autora apelacji, że przedmiotowe zajście musiało być słyszalne przez pokrzywdzonego. Z wiarygodnych zeznań K. O. wynikało, że w momencie napadu zdążył on jednokrotnie krzyknąć „pomocy” i w reakcji na to M. S. przytknął kolano do jego gardła zastraszając go, że jeżeli będzie krzyczał to wepchnie mu kolano w gardło. Jest to w pełni zrozumiałe, że pokrzywdzony obawiając się o swoje zdrowie będąc osaczonym przez dwóch mężczyzn mających względem niego bezsprzeczną przewagę zaniechał działań obronnych. Dlatego też G. P. będący sąsiadem pokrzywdzonego nie słyszał żadnych głosów. Powyższe nie niweczy okoliczność, że G. P. nie dostrzegł u pokrzywdzonego żadnych obrażeń oraz ten nie korzystał z pomocy medycznej. Pokrzywdzony wskazał z jakimi dolegliwościami po zdarzeniu się borykał i przedstawił stosowną dokumentację medyczną.

W toku postępowania przygotowawczego (k. 10 akt) G. P. zeznał: „Wydaje mi się, że chyba mówił o trzech mężczyznach, ale nie jestem tego pewien”, jednakże trudno upatrywać w niniejszym – zgodnie z sugestią skarżącego – okoliczności poddającej w wątpliwość wiarygodność pokrzywdzonego. K. O. stanowczo i konsekwentnie wskazywał, że było dwóch sprawców rozboju. To jest koherentne z zeznaniami W. R. o tym, że oskarżony M. S. w pobliżu jej i pokrzywdzonego przebywał w towarzystwie jednego mężczyzny. Poza tym w toku postępowania sądowego G. P. (k. 87 akt) zeznał, że pokrzywdzony powiedział mu, że „napadły na niego 2 osoby”.

Całkowicie bez znaczenia dla wiarygodności pokrzywdzonego była okoliczność, że w czasie zdarzenia był on po spożyciu dwóch piw. Jego zeznania były spójne i konsekwentne. Brak jest podstaw do przyjęcia, by rzeczona kwestia jakkolwiek rzutowała na wiarygodność relacji K. O..

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 4 grudnia 2023 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Racje wskazane w punkcie 3.1. zadecydowały o uznaniu wywiedzionej w sprawie apelacji za bezzasadną.

Sąd Okręgowy zaaprobował wymierzoną M. S. karę 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta była adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu zabronionego. Uwzględniała ona okoliczności popełnionego przestępstwa. M. S. dokonał rozboju na osobie K. O. wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Rozbój jest przestępstwem, które cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. Jego zachowanie było motywowane niskimi pobudkami. Zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1000 zł. Przedmiotowego zachowania dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 par. 2 kk. Jest on osobą wielokrotnie karaną sądownie za przestępstwa różnego rodzaju. Jest osobą zdemoralizowaną i zdecydowanie wymaga izolacji penitencjarnej, wszak dotychczas stosowane względem niego kary różnego rodzaju nie wzbudziły w nim oczekiwanych refleksji. Przy tym odnotować trzeba, że orzeczona wobec M. S. kara zdecydowanie oscyluje w dolnych granicach zagrożenia ustawowego.

Z popełnionego przez M. S. czynu zabronionego wynikła szkoda majątkowa dlatego Sąd Rejonowy prawidłowo – na podstawie art. 46 par. 2 kk – orzekł względem oskarżonego obowiązek naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego K. O..

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego, nie dopatrując się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

III.

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w G.) na rzecz adw. T. W. kwotę 1.033,20 zł brutto tytułem zwrotu nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym.

M. S. korzystał z pomocy obrońcy udzielonego mu z urzędu, a Sąd odwoławczy, wydając rozstrzygnięcie w tym przedmiocie, uwzględnił wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r., sygn. akt SK 78/21, opublikowany w Dzienniku Ustaw z dnia 28 grudnia 2022 r. Dlatego wynagrodzenie wskazanego obrońcy w niniejszej sprawie zostało przyznane na podstawie minimalnej stawki za obronę w wysokości określonej w § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2023.1964 t.j.).

Sąd Okręgowy koszty obrony zasądził z dodatkowym uwzględnieniem stawki VAT, liczonej od stawki minimalnej, kierując się treścią § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2023.0.2631 t.j.).

Sąd Okręgowy zasądził także na rzecz adw. T. W. koszty dojazdu na rozprawę w kwocie 149,50 zł zgodnie z zestawieniem, które obrońca przedłożył do akt sprawy (k. 140 akt).

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty za II instancję, a wydatkami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.

PODPIS