Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 86/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 6 listopada 2023 r., sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. K.

niekaralność oskarżonego

karta karna

141

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Karta karna

Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzuty obrazy przepisów postępowania (art. 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk) oraz błędu w ustaleniach faktycznych zmierzające do zakwestionowania ustaleń w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego A. K.,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy są prawidłowe. Są one wynikiem wszechstronnej oceny materiału dowodowego sprawy pozostającej w zgodzie z wymogami określonymi w art. 7 kpk. Sąd Rejonowy poddał dowody wnikliwej, wszechstronnej analizie wskazując, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym - i na jakiej podstawie - cech wiarygodności odmówił. Zapatrywania wyrażone w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia znalazły pełną aprobatę sądu odwoławczego.

Akceptację sądu odwoławczego uzyskało poczynienie ustaleń stanu faktycznego przez sąd meriti w oparciu o materiał dowodowy w postaci: zeznań M. O. (złożone przez świadka w postępowaniu przygotowawczym i podtrzymane w postępowaniu sądowym) oraz zeznań M. K. złożonych przez niego w toku postępowania przygotowawczego, a także częściowo wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków B. O. oraz K. K.. Za podstawę ustaleń sąd meriti prawidłowo także przyjął obiektywny materiał dowodowy, który wskazywał na poziom stężenia alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu podczas kontroli przeprowadzonej przez funkcjonariuszy Policji. Kluczowe dla rozstrzygnięcia kwestii spornych były dwa dowody w postaci rzeczonych zeznań M. O. oraz M. K. (z postępowania przygotowawczego).

Obrońca w apelacji podjął próbę podważenia logicznych wniosków Sądu Rejonowego. Argumenty apelacji nie były jednak skuteczne. Podawanych przez skarżącego twierdzeń nie można w żadnym razie poczytać za względy przemawiające za unicestwieniem wniosku o sprawstwie oskarżonego.

W kontekście zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk warto wpierw zaznaczyć, że wyrażona w nim zasada in dubio pro reo ma zastosowanie w przypadku zaistnienia w postępowaniu karnym niedających się usunąć wątpliwości. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 3.04.2012 r. w sprawie o sygn. V KK 335/11 (LEX nr 1163975) wątpliwości te muszą być powzięte przez sąd orzekający, a nie wysuwane przez stronę. Samo bowiem subiektywne przekonanie strony o istnieniu wątpliwości nie przesądza o naruszeniu zasady in dubio pro reo.

Skarżący nie miał racji twierdząc, że w przedmiotowej sprawie zaistniały niedające się usunąć wątpliwości. Sąd Rejonowy przeprowadził wszystkie niezbędne dowody, które w ocenie sądu odwoławczego - wbrew temu, co podnosi się w apelacji - stanowiły podstawę dla dokonania ustaleń faktycznych pozwalających na uznanie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu do czego oczywiście miał prawo. W toku postępowania przygotowawczego A. K. (k. 29 akt) wyjaśnił m. in.: „Ja przyjechałem z kolegami do domu będąc trzeźwym. Pilimy razem na podwórku. Ja nie zamierzałem nigdzie wyjechać tym samochodem, ja nigdy nie jeżdżę po pijanemu samochodem.” W toku postępowania sądowego (protokół rozprawy z dnia 15 czerwca 2023 r. k. 66v akt) oskarżony podtrzymał wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego i nadto wskazał, że: „W oskarżeniu zostało podane, że pijany kierowca nie zdołał wjechać do garażu, ale ja nie posiadam garażu. Najbliższy garaż, który był blisko mojego samochodu był w odległości 100 metrów. Zostało podane, że mój samochód stoczył się w kierunku budynku, ale najbliższy budynek był oddalony około 100 metrów. 12.03. będąc trzeźwym pojechałem na ul. (...) i zabrałem znajomego M.. Zaparkowałem samochód na ul. (...) w pobliżu mojego domu. Następnie piliśmy alkohol w samochodzie, samochód nie był odpalony, piliśmy około 1 godziny. Ponieważ był to marzec i zrobiło się zimno, odpaliłem samochód aby się ogrzać. Dalej piliśmy w aucie wyłączając i odpalając silnik. Gdy podjechała policja wydaje mi się, że samochód miałem zgaszony. Nie miałem zamiaru aby odpalić silnik i wjeżdżać do garażu bo go nie mam. Zaparkowałem obok domu tak jak zazwyczaj.”

Oczywiście zgodzić się należy z oskarżonym gdy twierdzi, że nie zamierzał wjeżdżać do garażu, bo go nie ma. Z uzasadnienia aktu oskarżenia na który powołuje się oskarżony wynika jedynie to, że policjanci którzy udali się na miejsce zdarzenia powzięli informację od Dyżurnego, że kierujący pojazdem nie jest w stanie wjechać do garażu. Tę informację Dyżurny z kolei uzyskał od zgłaszającego telefonicznie o zdarzeniu M. O., który obserwował sytuację z okna i widział, że kierujący pojazdem nie może wjechać na wzgórze prowadzące do garaży i stąd mógł przypuszczać, że chciał on wjechać do garażu, kiedy w rzeczywistości tak nie było.

Natomiast linia obrony obrana przez oskarżonego nie wytrzymuje konfrontacji z następującymi dowodami.

M. O. obserwujący zdarzenie z okna swojego mieszkania w toku postępowania przygotowawczego (k. 7-8 akt) zeznał: „(…) kierujący pojazdem z bardzo dużym impetem podjechał pod górkę znajdującą się przy garażu dwupoziomowym, wjeżdżając na nią z dużą prędkością już wówczas prawie z niej się zsunął przodem, po czym zatrzymał się w miejscu i zaczął dynamicznie cofać po czym zsunął się z górki przez co zwisł jednym kołem i nie mógł podjechać pod górkę. Styl jazdy jednoznacznie wskazywał, że kierujący może być pod wpływem alkoholu poruszał się nieprzepisowo i nieostrożnie. (…) Dodam, że podczas tej sytuacji w pojeździe były już tylko dwie osoby.(…) Osoby będące w samochodzie wyszły z niego już przed przyjazdem policji. (…) Ale ich sposób poruszania się wskazywał, że byli pod wpływem alkoholu.” Zeznania te świadek podtrzymał w toku postępowania sądowego (protokół rozprawy z dnia 15 czerwca 2023 r. k. 67 akt).

M. K. (postępowanie przygotowawcze k. 22 – 23 akt): „W okolicach godz. 2 w nocy kolega B. i jego dziewczyna chcieli już wracać do domu więc postanowiliśmy go zawieźć. (…) Zawieźliśmy B. i wróciliśmy do A., ja też już chciałem wracać do domu. Mieszkam niedaleko chciałem wracać pieszo, ale A. nalegał, żeby mnie zawieźć. Gdy wyjeżdżaliśmy z podwórka A. wjechał na wzniesienie z którego później nie mógł zjechać. (…) Z całą pewnością A. prowadził samochód (…)”

Lektura wskazanych depozycji dowodzi, iż prawidłowe były wnioski Sądu Rejonowego poczynione przy rozstrzygnięciu przedmiotu niniejszego procesu. Sąd I instancji słusznie wskazał, że M. O. obserwował samochód oskarżonego przez okno swojego mieszkania i w oparciu o jego relacje było możliwe ustalenie, iż około 1.00 kierujący pojazdem podjechał pod górkę przy garażu dwupoziomowym, po czym zatrzymał się w miejscu i zaczął dynamicznie cofać, po czym zawisł jednym kołem i nie mógł dalej jechać. Rzeczywiście M. O. nie mógł jednak stwierdzić kto kierował wówczas samochodem i tu kluczowe były zeznania M. K. złożone w toku postępowania przygotowawczego, w których tenże wskazywał, że po odwiezieniu dwójki znajomych i powrocie na ul. (...) pił alkohol z oskarżonym oraz, że A. K. później chciał go odwieźć i wjechał na wzniesienie z którego nie mógł zjechać. Zgodzić należy się z tezą Sądu Rejonowego, że zeznania M. K. złożone w toku postępowania przygotowawczego w sposób jednoznaczny wskazują, iż oskarżony po spożyciu alkoholu chciał odwieźć go do miejsca jego zamieszkania. Wskazanie to jest jednoznacznie koherentne z obserwacją M. O. (k. 8 akt „Styl jazdy jednoznacznie wskazywał, że kierujący może być pod wpływem alkoholu poruszał się nieprzepisowo i nieostrożnie.”).

Sąd I instancji prawidłowo zatem nie uznał za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego, albowiem obrana przez niego linia obrony, co wskazano wyżej, nie wytrzymała konfrontacji z wyżej wskazanymi dowodami.

Rzeczywiście w toku postępowania sądowego zeznania M. K. uległy zmianie. W postępowaniu sądowym świadek zeznał (protokół rozprawy z dnia 30.08.2023 r. k. 87v akt): „ Potem ja wróciłem z A. sam w to samo miejsce i wtedy piliśmy we dwóch. Nie pamiętam jak długo piliśmy we dwójkę ten alkohol. Nie pamiętam ile wypiliśmy. Myślę, że on nie jechał później jak już pił alkohol” Po odczytaniu zeznań świadka M. K. złożonych w postępowaniu przygotowawczym podał, że: „ Podtrzymuję odczytane zeznania. Być może on mnie chciał odwieźć, ale nic z tego nie wyszło.”. Zeznania świadka zmierzające do zatarcia wcześniejszych zeznań o przystąpieniu przez oskarżonego do jazdy będąc pod wpływem alkoholu nie zasługują jednak na przyznanie im przymiotu wiarygodności. Z wiarygodnych zeznań M. O. wynika niezbicie, iż samochód w którym za kierownicą siedział oskarżony (to wynika z zeznań M. K.) przemieszczał się i to w sposób jawnie sugerujący, że osoba nim kierująca znajduje się w stanie nietrzeźwości. Logiczna wymowa zdarzenia, a przede wszystkim fakt zawiśnięcia jednym kołem na krawężniku przez pojazd oskarżonego pozostaje spójne z ustaleniami przebiegu zdarzenia dokonanymi przez Sąd Rejonowy. Zdecydowanie sąd ten prawidłowo ocenił i zinterpretował zeznania świadka M. K., natomiast przywołany przez skarżącego fakt, iż zeznania świadka były przez tłumacza przysięgłego tłumaczone z języka rosyjskiego na język polski pozostaje bez znaczenia, albowiem autor apelacji nie dowiódł, aby tłumaczenie to było skalane jakimikolwiek nieprawidłowościami. Realizując zatem zasadę swobodnej oceny dowodów Sąd Rejonowy dokonał oceny zeznań M. K. złożonych tak w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego i ostatecznie uznał za wiarygodne pierwsze zeznania oraz po części zeznania złożone przed sądem I instancji wyjaśniając dlaczego tak uczynił, co pozostaje w zgodzie z treścią art. 7 kpk. Nie było zatem potrzeby ponownego przesłuchania tego świadka przed sądem odwoławczym (jak akcentował to skarżący) co Sąd Okręgowy uzasadnił w postanowieniu wydanym na rozprawie odwoławczej w dniu 10 maja 2024 r. – k. 143v akt.

Nie jest zasadne twierdzenie skarżącego, że zeznania dwóch świadków tj. B. O. i K. K., którym sąd I instancji dał wiarę stoją w sprzeczności z zeznaniami M. K. złożonymi w postępowaniu przygotowawczym. Z relacji wszystkich wskazanych świadków wynika spójnie, że do czasu odwiezienia B. O. i K. K. oskarżony nie spożywał alkoholu. Jest to kwestia, której podważyć nie sposób i w tej sytuacji nie budzi ona wątpliwości tak Sądu Rejonowego jak i Sądu Okręgowego. Należy zatem przyjąć, że oskarżony A. K. będąc trzeźwym odwiózł dwoje świadków tj. B. O. i K. K. pod wskazane przez nich adresy, zaś następnie wrócił samochodem w okolice swojego mieszkania, gdzie zaczął spożywać alkohol z M. K.. Po tym jednak wbrew wywodom apelacji wobec przedstawionych powyżej argumentów oskarżony kierował samochodem osobowym w opisie wskazanym w akcie oskarżenia i przyjętym prawidłowo przez Sąd Rejonowy.

Należy zaznaczyć co akcentuje obrońca w apelacji, że wskazana w akcie oskarżenia godzina 03:25 jest to godzina przeprowadzenia badania stanu nietrzeźwości oskarżonego dokonana przez funkcjonariuszy Policji (k. 5v akt), a nie - jak sugeruje autor apelacji - godzina prowadzenia przez niego pojazdu. Zatem powyższe nie niweczy tego, że z zeznań M. O. wynikało, iż prowadzenie pojazdu przez oskarżonego miało miejsce około czy po godzinie 01.00 (policja na miejscu zdarzenia zjawiła się około godziny 1.35 - k.1 akt).

Dokonana zatem przez sąd I instancji ocena materiału dowodowego jest kompleksowa i zgodna z zasadami logiki. Zeznania M. K. złożone w toku postępowania przygotowawczego były spójne z niebudzącymi wątpliwości zeznaniami M. O. obserwującego całe zdarzenie z okna mieszkania, który dostrzegł okoliczności budzące zastrzeżenia co do stanu trzeźwości prowadzącego pojazd, którym okazał się nietrzeźwy oskarżony. Treść zeznań obu świadków pozostawała w zgodzie z wymową zaistniałego zdarzenia, w ramach którego samochód prowadzony przez A. K. zawisł jednym kołem na krawężniku. Fakt ten niewątpliwie koresponduje ze stanem nietrzeźwości w jakim pozostawał kierujący pojazdem A. K..

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

- zarzut rażącej niewspółmierności kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący niezasadnie kwestionował wysokość orzeczonej wobec A. K. kary oraz wysokość orzeczonych wobec oskarżonego środków karnych.

Sąd Rejonowy uznając oskarżonego A. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest przestępstwa z art. 178a § 1 kk wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres 2 lat tytułem próby. Sąd I instancji orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat oraz zobowiązał oskarżonego do spełnienia świadczenia pieniężnego poprzez uiszczenie kwoty 5000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Sąd Okręgowy nie podzielił zapatrywania autora apelacji, by wskazane rozstrzygnięcia zaskarżonego wyroku w zakresie reakcji karnej na popełniony przez oskarżonego czyn zabroniony cechowała rażąca niewspółmierność.

Orzeczona wobec A. K. kara była adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu zabronionego. Oskarżony jest osobą dorosłą i poczytalną, zdawał sobie sprawę z naganności swojego zachowania. Stwierdzony u niego stan nietrzeźwości – 1,66 mg/l (ponad 3 promile) ponad sześciokrotnie przekraczał minimalną granicę przyjęcia stanu nietrzeźwości zgodnie z dyspozycją art. 115 § 16 kk: Stan nietrzeźwości w rozumieniu tego kodeksu zachodzi, gdy: 1) zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub 2) zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Przedmiotowego zachowania oskarżony dopuścił się z niskich pobudek, albowiem chciał odwieźć kolegę, który mieszkał niedaleko (deklarował nadto chęć samodzielnego udania się do domu) i nie było żadnych nadzwyczajnych okoliczności, które usprawiedliwiałyby choćby w minimalnym zakresie postępowanie A. K.. Oskarżony swoim zachowaniem naruszył istotne dobro chronione prawem.

Obrońca we wniosku alternatywnym (zasadniczy wniosek apelacji to wniosek o uniewinnienie oskarżonego) domagał się orzeczenia kary w najniższym możliwym wymiarze choć nie sprecyzował swojego żądania. Faktem jest, że popełnione przez A. K. przestępstwo było, w stanie prawnym obowiązującym w dacie popełnienia przestępstwa (12 marca 2023 r.) przyjętym prawidłowo przez Sąd Rejonowy jako korzystniejszy stan prawny dla oskarżonego, zagrożone karą grzywny, ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności do lat 2 (przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.). Mimo alternatywności kar bez wątpienia należy przyjąć, że był i jest to czyn zabroniony znamionujący się wysokim stopniem społecznej szkodliwości (z dniem 1 października 2023 r. czyn taki zagrożony jest jedynie karą pozbawienia wolności do lat 3).

Sąd Rejonowy orzekł więc karę pozbawienia wolności pozostającą zdecydowanie w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Sąd ten ważąc na czynniki rzutujące na wystąpienie wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej trafnie zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności, a orzeczony przez niego okres próby jest adekwatny. Zastosowane przez sąd I instancji dobrodziejstwo w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary jest wyrazem uwzględnienia przez ten sąd okoliczności, na które w apelacji powołuje się skarżący, w tym dotychczasową niekaralność oskarżonego.

Właśnie taka kara jawi się jako nieodzowna celem zaspokojenia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, osiągnięcia wobec A. K. celów wychowawczych i zapobiegawczych kary. Przestępstwo polegające na prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości musi być adekwatnie karane, by uzmysłowić społeczeństwu, że jego popełnienie jest nieopłacalne. Poza tym patrząc na potencjalne skutki pozostawania przez kierowcę pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości (w tym przypadku ponad sześciokrotnie przekraczającym ustawowe minimum) jest niezbędne zapobieganie takim sytuacjom właśnie poprzez sprawiedliwe kary.

Oskarżony nie pozostaje w zdecydowanie trudnej sytuacji. Taki stan rzeczy nie wynika z akt sprawy. Jest on osobą młodą, zdrową mogącą zarobkować na różne sposoby. Podejmując inkryminowane zachowanie musiał liczyć się z jego konsekwencjami. Na utrzymaniu oskarżonego pozostaje jedno nastoletnie dziecko. Kara orzeczona wobec A. K. jest wolnościowa więc nie będzie generowała rozłąki z rodziną. To, że obecnie oskarżony emocjonalnie przeżywa konsekwencje swojego postępowania jest zrozumiałe, tym niemniej okoliczność ta nie rzutuje na odbiór naganności jego zachowania i konieczność adekwatnej odpowiedzi na nią w ramach reakcji karnej.

Wymierzony A. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat uwzględnia występujące w sprawie okoliczności zarówno obciążające, jak również łagodzące. Przede wszystkim zważyć należy, że jego wymiar oscyluje w dolnych granicach ustawowego zagrożenia (minimalna wysokość tego środka karnego to 3 lata – art. 42 § 2 kk). Oskarżony prowadząc pojazd mechaniczny będąc w stanie nietrzeźwości ponad sześciokrotnie przekraczającym wyznaczone ustawą minimum wykazał, iż stwarza realne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nieodzowne jawi się wyłącznie go z uczestnictwa w tym ruchu na okres orzeczony przez Sąd Rejonowy. Dotychczasowa niekaralność oskarżonego została uwzględniona przez sąd meriti. Jednorazowy występek ze strony oskarżonego znalazł swe odzwierciedlenie w wymiarze środka karnego zbliżonego do ustawowego minimum. To, że orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów powoduje niedogodności w zakresie wykonywania pracy zarobkowej stanowi konsekwencje zachowania oskarżonego, jakiej mógł się spodziewać podejmując się jazdy w stanie nietrzeźwości. Nie jest prawdą, że orzeczony środek uniemożliwia mu osiąganie zarobków, albowiem jest wiele sposobów legalnego zarobkowania, do których prawo jazdy nie jest potrzebne.

Sąd Rejonowy prawidłowo zobowiązał A. K. do spełnienia świadczenia pieniężnego poprzez uiszczenie kwoty 5000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Świadczenie to miało charakter obligatoryjny, zaś jego wysokość stanowi minimum ustawowe - art. 43a § 2 kk. Stąd nie sposób zaaprobować stanowiska autora apelacji, iż w niniejszej sprawie doszło do wymierzenie świadczenia pieniężnego w rażąco zawyżonej wysokości.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 6 listopada 2023 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Racje wskazane w punkcie 3.1. oraz 3.2. zadecydowały o uznaniu wywiedzionej apelacji za niezasadną.

Sąd odwoławczy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego, nie dopatrując się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk sąd odwoławczy zwolnił A. K. z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za II instancję, zaś wydatkami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa, mając na uwadze z pewnością niełatwą sytuację finansową oskarżonego, a także obciążenia finansowe wynikające z zaskarżonego wyroku.

PODPIS

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

- obrońca oskarżonego A. K.,

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

- wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 6 listopada 2023 r. w sprawie o sygn. akt (...),

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana