Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu w Wydziale IX Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – S. S.O. Jarosław Sobierajski

Sędziowie: S.O. Aleksandra Nowicka (spr.)

S.O. Andrzej Walenta

Protokolant stażysta Marzena Chojnacka

przy udziale przedstawiciela(...) Urzędu Skarbowego w T. Katarzyny Majchrzak

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2015r.

sprawy M. D. oskarżonej o wykroczenie z art. 57§1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 10 grudnia 2014 r., sygn. akt II W 180/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że :

1.  łagodzi wymierzoną oskarżonej karę grzywny do 1.000 (jednego tysiąca) złotych,

2.  uchyla pkt II

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  obciąża oskarżoną kosztami sądowymi powstałymi od chwili wszczęcia postępowania w tym opłatą w wysokości 100 (stu) złotych za obie instancje.

sygn. akt: IX Ka 23/15

UZASADNIENIE

M. D. została oskarżona o to, że wbrew przepisowi art. 45 ust. 4 pkt 1 w zw. z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2010 r., nr 51, poz. 307 ze. zm. ) uporczywie nie wpłacała w terminie, tj. do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, na rachunek (...)Urzędu Skarbowego w T., podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu zeznania podatkowego PIT – 36 za 2012 r., przez co uszczupliła podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 16.272 zł,

- tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 kks.

Sąd Rejonowy w Toruniu wyrokiem z dnia 10 grudnia 2014r. w sprawie
II W 180/14, uznał oskarżoną za winną popełnienia czynu zarzuconego w akcie oskarżenia, tj. wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 kks i za to, na podstawie art. 57 § 1 kks, wymierzył M. D. karę grzywny w kwocie 2.000 zł oraz zasądził, od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa, kwotę 200 zł tytułem opłaty oraz kwotę 70 zł tytułem, wydatków poniesionych od chwili wszczęcia postępowania.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonej, zaskarżając wyrok
w całości.

Obrońca zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżona miała możliwość zapłaty podatku w terminie
i tylko na skutek własnego, świadomego i ukierunkowanego wyboru nie dokonała terminowej zapłaty, podczas gdy, z uwagi na brak otrzymania zapłaty za wykonane i zafakturowane prace na ponad 200.000 zł, nie była w stanie zapłacić podatku od wynagrodzenia, którego na dzień wniesienia apelacji nie otrzymała, nie mogła więc pomniejszyć nieotrzymanego wynagrodzenia o należny podatek; a nadto, że oskarżona działała uporczywie w celu niezapłacenia zobowiązania podatkowego, podczas gdy wykazała ona Urzędowi Skarbowemu wszystkie możliwe do zajęcia wierzytelności, które posiadała, co doprowadziło do zmniejszenia zaległości podatkowej o kilkadziesiąt tysięcy złotych;

- obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść wyroku, tj. art. 4, 7 oraz 167 kpk, poprzez brak wszechstronnego rozpoznania sprawy, niezbadanie wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej, tj. zadłużenia na ponad 200.000 zł oraz upadłości lub bezskuteczności egzekucji wobec dłużników oskarżonej na kwoty także ponad 200.000 zł, wydanie orzeczenia z naruszeniem swobodnej oceny dowodów oraz pominięciem dowodów ofiarowanych przez oskarżoną, co spowodowało przyjęcie, że brak zapłaty wynikał nie z uporczywości woli jego niezapłacenia, a z faktycznego braku środków;

- obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 167 oraz 424 § 1 pkt 1 i §2 kpk, poprzez niewskazanie, czy i jaki wpływ na treść wyroku miało, istniejące na dzień wniesienia apelacji, zadłużenie oskarżonej na kwotę ponad 200.000 zł oraz niezależna od niej nieściągalność wierzytelności od dłużników oskarżonej na kwotę ponad 200.000 zł, a także współpraca z Urzędem Skarbowym w zakresie wskazywania wierzytelności oskarżonej i zaliczanie kwot w ten sposób ściągniętych na poczet zadłużenia podatkowego oskarżonej, wynikające z dowodów ofiarowanych w tym zakresie przez oskarżoną co uniemożliwia odtworzenie toku decyzyjnego Sądu w tym zakresie;

Obrońca, z ostrożności procesowej, zarzucił zaskarżonemu wyrokowi rażącą surowość wymierzonej M. D. kary.

W związku z podniesionymi zarzutami, obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonej okazała się częściowo zasadna.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że oskarżona, w związku ze złożoną w dniu
24 marca 2013r. deklaracją PIT 36, zobowiązana była do uiszczenia w terminie do dnia
30 kwietnia 2013r. należności podatkowej, stanowiącej podatek dochodowy od osób fizycznych za rok 2012, w kwocie 16.272 zł. Oskarżona nie uiściła wskazanej należności
w terminie ustawowym.

W dniu 20 maja 2014r. oskarżona złożyła w Urzędzie Skarbowym w T. wniosek o rozłożenie na raty zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 rok.

Decyzją z dnia 25 lipca 2014r. Naczelnik (...)Urzędu Skarbowego w T. odmówił uwzględnienia wniosku oskarżonej i rozłożenia ww. zaległości podatkowej na raty.

W dniu 23 września 2014r. i 2 października 2014r. oskarżona uiściła całą należność, stanowiącą zaległość podatkową.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty obrońcy oskarżonej M. D., wskazujące na błąd, którego miał się dopuścić Sąd Rejonowy, ustalając stan faktyczny sprawy, a dotyczący możliwości terminowej zapłaty podatku przez oskarżoną i uporczywości działania w celu niezapłacenia zobowiązania podatkowego.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że sprawstwo oskarżonej i jej wina nie budzą wątpliwości. Oskarżona, będąc osobą prowadzącą działalność gospodarczą, uzyskała za 2012r. przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Z koniecznością uregulowania należności podatkowej winna się liczyć dokonując czynności w obrocie cywilnoprawnym.

Bez wpływu na ocenę winy M. D. pozostaje sytuacja finansowa firmy oskarżonej, czy rynkowe niepowodzenia związane prowadzoną przez oskarżoną działalnością gospodarczą. Zważyć należy, że M. D., przed powstaniem zaległości podatkowych, nie podjęła żadnych czynności prawem przewidzianych, takich jak np. złożenie wniosku
o odroczenie terminu płatności należności podatkowych, zaś wniosek o rozłożenie na raty zaległości podatkowej oskarżona złożyła już po upływie terminu płatności ww. należności. Działania oskarżonej, zmierzające do określenia sposobu uregulowania przez nią należności, po przekształceniu się tej ostatniej w zaległość, czy wreszcie jej uregulowanie we wrześniu i październiku 2014r., nie stanowią okoliczności, która eliminowałaby uporczywość jako cechę zachowania oskarżonej.

Wskazane przez obrońcę zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 4 kpk, 7 kpk oraz 167 kpk, poprzez brak wszechstronnego rozpoznania sprawy, niezbadanie wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej, co miało spowodować przyjęcie, że brak zapłaty wynikał, nie z uporczywości w jego niezapłaceniu, a z faktycznego braku środków, również nie zasługują na aprobatę. Fakt nieotrzymania przez oskarżoną należności z tytułu zawieranych przez nią umów, czy innych zobowiązań, nie jest spornym na gruncie rozstrzyganej sprawy, przy czym nie ma on wpływu na możliwość przypisania M. D. winy za czyn z art. 57 § 1 kks, a w konsekwencji pociągnięcie oskarżonej do odpowiedzialności za wskazane wykroczenie. Trafnie wskazał Sąd meriti, że uporczywość, jako znamię wykroczenia, o którym mowa w art. 57 § 1 kks, stanowi czasowe utrzymywanie się stanu niezgodnego z prawem. Uchylanie się przez oskarżoną od uregulowania zaległości podatkowych, przy braku podjęcia przewidzianych prawem działań, w stosownym momencie, jest wystarczające dla przypisania zachowaniu oskarżonej cechy uporczywości.

Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że fakt przysługiwania oskarżonej wierzytelności wobec innych uczestników obrotu gospodarczego, czy współpraca z Urzędem Skarbowym po powstaniu zaległości podatkowej, skutkująca wykonaniem zobowiązania podatkowego, nie ma wpływu na byt zarzuconego oskarżonej wykroczenia, stąd też za chybiony uznać należy zarzut obrońcy, dotyczący naruszenia przez Sąd meriti art. 167 kpk oraz 424 § 1 pkt 1 i § 2 kpk, ale nie może pozostać bez wpływu na wymiar kary.

Sąd odwoławczy, przychylając się do stanowiska obrońcy zawartego w apelacji, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że złagodził karę grzywny orzeczoną wobec oskarżonej, wymierzając grzywnę w kwocie 1.000 zł. Sąd Okręgowy, mając na uwadze sytuację rodzinną i majątkową oskarżonej, uznał, że grzywna w kwocie 1.000 zł, będzie adekwatna do wagi popełnionego czynu, a jednocześnie, przy uwzględnieniu aktualnych dochodów oskarżonej, nie będzie stanowić dla M. D. nadmiernego obciążenia. Sąd odwoławczy stwierdził, biorąc pod uwagę fakt uregulowania przez oskarżoną zaległych zobowiązań podatkowych, że kara we wskazanym wymiarze będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów postępowania. Pamiętać także należy, iż taką karę wymierzył oskarżonej Sąd wyrokiem nakazowym, po dokonaniu wszechstronnej analizy okoliczności sprawy. Od tego momentu nie ujawniły się żadne fakty stanowiące podstawę szeroko pojętych ustaleń faktycznych, by miały one w sposób niekorzystny dla oskarżonej, rzutować na wymiar kary.

Sąd Okręgowy, wobec braku stwierdzenia podstaw do uchylenia bądź zmiany zaskarżonego wyroku z urzędu, utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w pozostałym zakresie. O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 626 § 1 k.p.k.
w zw. art. 634 k.p.k. i art. 113 § 1 k.k.s. obciążając nimi oskarżoną, w tym jedną opłatą w kwocie 100 zł (art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych).