Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 11/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 1 grudnia 2022 r. o sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

E. G.

K. G.

niekaralność oskarżonego

karalność oskarżonego

aktualna karta karna

205

207-208

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

aktualne karty karne

dokument urzędowy wystawiony przez uprawniony podmiot

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego -

- obraza prawa materialnego, to jest naruszenie art. 27c ust. 3 pkt 1 Ustawy z dnia 18 kwietnia 1985r. o rybactwie śródlądowym poprzez jego niezastosowanie i tym samym brak orzeczenia obligatoryjnej nawiązki od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego – (...) w T. w kwocie po 60000 zł.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- szczegółowo punkt 5.2

Wniosek

- szczegółowo punkt 5.2

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- szczegółowo punkt 5.2

Wniosek

- szczegółowo punkt 5.2

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 1 grudnia 2022 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy - po zapoznaniu się z całokształtem zgromadzonego materiału, treścią zaskarżonego wyroku, treścią jego uzasadnienia oraz treścią apelacji - doszedł do przekonania, iż zaskarżony wyrok należy zmienić. Odnosząc się zatem do apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, aprobując w całości przyjęte za podstawę wyroku ustalenia sądu I instancji co do przebiegu zdarzenia, stwierdzić należy, że skarżący trafnie zakwestionował, jako niesłuszny, brak orzeczenia wobec oskarżonych nawiązek na rzecz pokrzywdzonego.

Apelacja pełnomocnika jest zatem zasadna, ale w części, zaś na skutek jej uwzględnienia zaskarżony wyrok został zmieniony, aczkolwiek nie do końca zgodnie z wnioskiem skarżącego.

Mając na uwadze, że oskarżeni E. G. i K. G. wyroku Sądu Rejonowego nie zaskarżyli (uznali zatem swoją winę i wymierzone kary: grzywny wobec E. G. i ograniczenia wolności wobec K. G., za słuszne), a uczynił to jedynie pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, ale wniosku o uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego nie złożył, a uczynił to jedynie obrońca oskarżonych, Sąd Okręgowy sporządzając je ograniczył się do wskazania, czym kierował się oceniając zarzut sformułowany we wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego apelacji w odniesieniu do oskarżonych, w zakresie braku orzeczenia nawiązek, ale także w kwestii formy popełnienia przypisanego im czynu poprzez jego dokonanie, a nie usiłowanie.

W ocenie sądu odwoławczego, sąd I instancji przeprowadził przewód sądowy zgodnie z wymogami procedury karnej i o ile właściwie ustalił stan faktyczny, to niesłusznie jednak uznał, iż oskarżeni dopuścili się popełnienia przypisanego im przestępstwa w formie stadialnej jaką jest usiłowanie. Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w tym zakresie kwestionował w uzasadnieniu środka odwoławczego skarżący.

Sąd I instancji nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, stosownie do wymogów art. 439 kpk lub 440 kpk. Nie budzi również zastrzeżeń prawidłowość dokonania przez Sąd Rejonowy ustaleń dotyczących samego przebiegu zdarzenia. Wspomniane jednak stanowisko Sądu Rejonowego co do faktu, że oskarżeni dopuścili się jedynie usiłowania nielegalnego połowu ryb i ich kradzieży nie może zyskać aprobaty sądu odwoławczego. Wskazać należy, że z samej treści pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego wynika, że powyższe przestępstwo zostało dokonane. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że przed zdarzeniem, w jeziorze zostały zarzucone sieci w celu połowu ryb. Następnie w nocy 16 marca 2022r. oskarżeni udali się nad jezioro. Na brzegu pozostał E. G., a na jezioro pontonem wypłynął K. G. i z miejsca gdzie były zastawione sieci, wyciągnął je wraz z rybami i wrócił na brzeg jeziora, gdzie czekał na niego E. G.. Ryby w sieci zostały wyciągnięte z pontonu na brzeg i następnie przesypane do worka i skrzyni, które tam oskarżeni pozostawili, a sami udali się w kierunku pola uprawnego i w odległości około 20 metrów od linii jeziora zostali zatrzymani przez funkcjonariuszy Straży Rybackiej. W ocenie sądu odwoławczego doszło do dokonania przestępstwa, a nie jego usiłowania. Oskarżeni skutecznie weszli w posiadanie skradzionego mienia i to już w momencie gdy ryby zostały wyciągnięte w sieci z jeziora i następnie na brzegu przesypane do worka i skrzyni. To prawda, że oskarżeni jak zauważa Sąd Rejonowy zostali zatrzymani na „gorącym uczynku” popełnienia przestępstwa, ale fakt ten nie wyklucza jego dokonania, bowiem zatrzymanie ich nastąpiło w sytuacji gdy już przejęli władztwo nad skradzionymi rybami. Nie ma znaczenia dla oceny zachowania oskarżonych jako dokonania czynu zabronionego to, że ryby pozostawili oni na brzegu w worku i skrzyni, a sami odeszli i po chwili zostali zatrzymani bez skradzionego mienia. Oskarżeni wszak nie zrezygnowali z kradzieży ryb. Niewątpliwie przestępstwo zostało dokonane, a jedynie problemy z ich przeniesieniem w tym momencie spowodowały, że ryby pozostawili na brzegu. Oskarżeni wszak oddalali się zapewne do domu, a jeden z nich niósł torbę i wiosło, a drugi sprzęt pływający, co wynika z zeznań funkcjonariusza Straży Rybackiej.

Granica pomiędzy usiłowaniem a dokonaniem przebiega w zakresie wypełnienia (przestępstwo dokonane) lub niewypełnienia (przestępstwo usiłowane) wszystkich znamion przestępstwa określonego w ustawie karnej i tak też było w przedmiotowej sprawie, co wskazano wyżej. Tytułem przykładu potwierdzającego słuszność wskazanego wyżej stanowiska co do dokonania przestępstwa można wskazać wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1982 r. (...) w sprawie, w której oskarżony postawiony został w stan oskarżenia o to, że dokonał włamania do (...) przez wybicie szyby w oknie, skąd zabrał w celu przywłaszczenia 8 kg boczku i 36 kg mięsa wieprzowego, łącznej wartości 6.856 zł, na szkodę (...), tj. o popełnienie czynu określonego w art. 208 kk z 1969 r. W sprawie tej sąd I instancji uznał oskarżonego za winnego tego, że zabrał w celu przywłaszczenia około 8 kg boczku i 36 kg mięsa wieprzowego, łącznej wartości około 6.856 zł, na szkodę (...) i za to na podstawie art. 199§1 kk z 1969 r. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności. Od wyroku tego, wówczas rewizję, wniósł obrońca oskarżonego. Rewizja sprowadzała się do zarzutu tego, że przypisany oskarżonemu czyn stanowił usiłowanie, a nie dokonanie zagarnięcia mienia.

Jak w uzasadnieniu orzeczenia wskazał Sąd Najwyższy: „w świetle nie kwestionowanych w tym zakresie ustaleń oskarżony po wejściu do pomieszczeń ubojni przyniesionym przez siebie nożem wykroił z półtusz wieprzowych 36 kg mięsa (boczek, szynka, golonka), które położył na parapecie okna. Oskarżony nie zdążył tego mięsa wynieść poza teren zakładu, gdyż został ujęty przez funkcjonariuszy MO. Te ustalenia wskazują więc na to, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił normę czasownikową przestępstwa określonego w art. 199§1 kk: "kto zagarnia". Wszedł bowiem już w posiadanie wykrojonego przez siebie mięsa. Natomiast nie wyniesienie tego mięsa poza teren zakładu nie może wskazywać na to - jak twierdzi autor rewizji - że zachowanie oskarżonego pozostawało jedynie w sferze usiłowania. Granica pomiędzy usiłowaniem a dokonaniem przebiega w zakresie wypełnienia (przestępstwo dokonane) lub niewypełnienia (przestępstwo usiłowane) wszystkich znamion przestępstwa określonego w ustawie karnej”.

Sytuacja opisana w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego jest bardzo zbliżona do tej jaka zaistniała w przedmiotowej sprawie i nie może budzić wątpliwości, że przestępstwo popełnione przez oskarżonych zostało dokonane. W takim też zakresie wyrok Sądu Rejonowego został zmieniony poprzez ustalenie, że E. G. i K. G. dokonali nielegalnego połowu ryb i ich kradzieży, które to zachowania pozostawały w zbiegu kumulatywnym opisanym w art. 11§2 kk (punkt „1” i „3” zaskarżonego wyroku, punkt „II” a, b wyroku sądu odwoławczego).

Sąd odwoławczy podzielił także stanowisko skarżącego co do faktu, że Sąd Rejonowy nie orzekł wobec oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w sytuacji gdy to orzeczenie było obligatoryjne. Do takiego wniosku prowadzi analiza art. 27c ust. 3 pkt 1b Ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym. Przepis ten bowiem stanowi, że w razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1 (połów ryb przez podmiot nieuprawniony), sąd dodatkowo orzeka, odpowiednio:

1) na rzecz pokrzywdzonego:

a) obowiązek naprawienia szkody, na wniosek tego pokrzywdzonego, lub

b) uprawnionego do rybactwa nawiązkę w wysokości od pięciokrotnej do dwudziestokrotnej wartości przywłaszczonych ryb;

Nie jest słuszny wywód Sądu Rejonowego co do braku orzekania obligatoryjnej nawiązki w sytuacji gdy przestępstwo zostało popełnione w formie usiłowania, jak to ustalił w wyroku sąd I instancji. Na marginesie wskazać należy, że ustawodawca w powyższym przepisie posługuje się terminem w razie skazania, nie różnicując formy stadialnej popełnienia przestępstwa. Wskazując jednak na powyższe ustalenia Sądu Okręgowego i ostateczne przesądzenie tego, że przestępstwo przypisane w wyroku oskarżonym zostało dokonane, obligatoryjność orzeczenia nawiązki nie może budzić wątpliwości. Z treści wskazanego wyżej przepisu ustawy o rybactwie śródlądowym i określenia użytego przez ustawodawcę „sąd orzeka”, wprost wynika, że orzeczenie nawiązki na rzecz uprawnionego do rybactwa ((...) w T.) jest obligatoryjne w przypadku skazania i to tym bardziej w formie dokonania, czego w uzasadnieniu co do zasady nie neguje Sąd Rejonowy. Jednocześnie powyższy przepis mówi o konieczności orzeczenia nawiązki w wysokości od pięciokrotnej do dwudziestokrotnej wartości przywłaszczonych ryb. Mając zatem na uwadze, z jednej strony całokształt okoliczności sprawy w tym naganne postępowanie oskarżonych oraz to, że tego rodzaju kłusownictwo jest bardzo częste i wyrządza uprawnionym podmiotom niemałe szkody, a z drugiej strony biorąc pod uwagę niewątpliwie niełatwą sytuację finansową, majątkową oskarżonych, Sąd Okręgowy orzekł wobec każdego z oskarżonych na rzecz uprawnionego podmiotu nawiązkę w minimalnej ustawowo pięciokrotnej wysokości wartości ryb, to jest w kwocie po 35847,75 zł. co stanowi i tak kwotę stosunkowo wysoką.

Jak wskazano wyżej oskarżeni wyroku Sądu Rejonowego nie zaskarżyli, a pełnomocnik oskarżyciela zarzutu rażącej niewspółmierności kary w apelacji nie sformułował.

Zauważyć więc jedynie wypada, że w zakresie rodzaju wymierzonych oskarżonym kar (grzywny i ograniczenia wolności) stwierdzić należy, iż sąd I instancji działał w granicach sędziowskiego uznania, o którym mowa w art. 53§1 kk. Podkreślenia wymaga, że zgodnie z dyspozycją art. 438 pkt 4 kpk sąd odwoławczy jedynie wówczas ma podstawy do ingerowania w wymiar kary orzeczonej przez sąd I instancji, kiedy uzna, że orzeczona kara w sposób rażący odbiega od kary, którą sprawca powinien ponieść, a tak nie jest w przedmiotowej sprawie. Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 kpk zachodzi wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego, a więc nie chodzi o ewentualną różnicę w ocenach wymiaru kary, ale różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną można, również w potocznym słowa znaczeniu uznać za rażąco niewspółmierną w stopniu nie dającym się do zaakceptowania. Rażąca niewspółmierność kary zachodzi bowiem wtedy, gdy suma stosowanych kar i środków karnych za przypisane przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie kara ma osiągnąć w stosunku, jak w niniejszej sprawie, do E. G. i K. G.. W świetle powyższych zasad co oczywiste nie można wymierzyć kary ponad winę sprawcy, chociażby przemawiały za tym potrzeby prewencji indywidualnej i ogólnej. Kolejna z dyrektyw to niewspółmierność kary do stopnia szkodliwości społecznej czynu. Zgodnie z regulacją ustawową uwzględnia się tutaj przedmiotowe i podmiotowe przesłanki określające ten stopień – wyraźnie wskazane w art. 115§2 kk. Zdaniem sądu odwoławczego Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonym kary grzywny i ograniczenia wolności wziął pod uwagę wszystkie okoliczności obciążające i łagodzące, a analiza tychże doprowadziła ostatecznie, zdaniem Sądu Okręgowego do prawidłowych i trafnych wniosków. Sąd I instancji właściwie przeanalizował okoliczności istotne dla wymiaru kary, które w efekcie winny skutkować wymierzeniem kar takich jak w wyroku Sądu Rejonowego. W tym względzie, jeżeli chodzi o stopień winy oskarżonych i stopień społecznej szkodliwości czynu przekonywująca jest argumentacja sądu I instancji.

Analizując zatem orzeczenie o karze wymierzonej oskarżonym Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż kary te są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonym czynu, ich zawinienia, a przy tym konieczne do spełnienia celów i funkcji wychowawczych. Występujące w sprawie okoliczności obciążające nie pozwalały uznać, iż wymierzone oskarżonym kary są rażąco niewspółmiernie surowe bądź rażą łagodnością, w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Istnieją zatem podstawy do twierdzenia, iż orzeczenie w niniejszej sprawie kar takich jakie wymierzył Sąd Rejonowy, spełni swoje cele prewencyjne i wychowawcze. W ocenie sądu odwoławczego tak wymierzone kary grzywny i ograniczenia wolności, a także orzeczone nawiązki winny również stanowić jeden z istotnych elementów samokontroli i samodyscypliny oskarżonych.

Reasumując, sąd odwoławczy rozpoznający niniejszą sprawę przyjął, że kary grzywny, ograniczenia wolności jak i wymierzone nawiązki są adekwatne do okoliczności i wagi czynu popełnionego przez oskarżonych i ich właściwości osobistych. Kary orzeczone przez Sąd Rejonowy uzupełnione w postępowaniu odwoławczym o nawiązki są również jak najbardziej współmierne do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonych czynu, powinny spełnić również wymogi w zakresie prewencji generalnej. Stwierdzić raz jeszcze należy, że kary grzywny, ograniczenia wolności oraz nawiązki nie są karą ani zbyt surową, ani zbyt łagodną. W istocie zatem twierdzenie, że tylko tak orzeczone kary spełnią wobec oskarżonych cele kary, jest zasadne.

Wobec tego, iż sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Jednocześnie Sąd Okręgowy dokonał sprostowania oczywistych omyłek pisarskich zawartych w części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego oraz w punktach „1” i „3” zaskarżonego orzeczenia poprzez ustalenie prawidłowej nazwy oskarżyciela posiłkowego, to jest (...) w T..

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III., IV.

Sąd odwoławczy zasądził od E. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych, zaś od K. G. kwotę 300 złotych tytułem opłaty za II instancję (art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych) oraz obciążył ich wydatkami postępowania odwoławczego po ½ części, nie znajdując powodów dla których miałby mieć zastosowanie art. 624§1 kpk. Zasadą bowiem jest, że to osoba popełniająca przestępstwo winna uiścić koszty na rzecz Skarbu Państwa chyba, że istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie kosztów byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy gdy przemawiają za tym względy słuszności, a tego rodzaju przesłanki wobec powyższych okoliczności, zdaniem sądu odwoławczego nie zachodzą.

Sąd Okręgowy zasądził ponadto od oskarżonych E. G. i K. G. na rzecz oskarżyciela posiłkowego - (...) w T. kwoty po 420 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego oskarżycielowi posiłkowemu w postępowaniu odwoławczym (§11 ust. 2 pkt 4, §12 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, art. 627 kpk).

PODPIS

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

- pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

- wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 1 grudnia 2022r. w sprawie o sygn. akt (...),

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana