Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

POSTANOWIENIE

Dnia 30 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kończal

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2024 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. S.

przeciwko S. S.

o opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego

na skutek zażalenia powódki

od postanowienia Sądu Rejonowego w Toruniu

z dnia 12 września 2024 r.

sygn. akt X C 145/24

p o s t a n a w i a : uchylić zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 12 września 2024 r. Sąd Rejonowy w Toruniu w sprawie z powództwa B. S. przeciwko S. S. o opóźnienie lokalu mieszkalnego zmienił tryb postępowania w sprawie na nieprocesowy ( k. 42).

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał, że sąd w wyroku rozwodowym nie podzielił małżeńskiego dorobku stron poprzez przyznanie prawa do wkładu mieszkaniowego wnioskodawczyni (choć sformułowanie tegoż wyroku jest w tym zakresie niefortunne i powinno brzmieć inaczej), ale rozstrzygnął tylko o prawie wnioskodawczyni do zamieszkiwania w tym lokalu, co nie ma nic wspólnego z przesądzeniem ,komu przyznano wkład mieszkaniowy i nie niweczy roszczeń uczestnika o jego rozliczenie. Wskazano, że decyzja sądu rozwodowego była w istocie tzw. podziałem quo ad usum, czyli tylko do używania – rodziła tylko skutki obligacyjne a nie rzeczowe (nie mogła przesądzić o prawie własności wkładu mieszkaniowego związanego z lokalem). Sąd Rejonowy wskazał, że skoro uczestnik podnosi okoliczności związane z nakładem na ów wkład, oczywistym staje się, ze sprawa winna być traktowana jako wniosek o podział dorobku, co wymaga zmiany trybu na nieprocesowy. Wskazano, że w postępowaniu o podział majątku sąd weźmie pod uwagę wszystkie podnoszone przez strony argumenty związane z nakładami na sporny wkład (art. 45 k.r.io.). Nadto Sąd I instancji wskazał, że w razie wątpliwości wnioskodawczyni winna domagać się wykładni wyroku rozwodowego w tym zakresie (uzasadnienie – k. 47).

Zażalenie na powyższe orzeczenie w całości wniosła powódka, wskazując, że dokonana przez Sąd I instancji zmiana trybu była zbyt daleko idąca i niezasadna. W związku z tym powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego ( k. 49-50v.)

W odpowiedzi na zażalenie pozwany wniósł o oddalenie zażalenia ( k. 82-82v.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie powódki zasługiwało na uwzględnienie w całości i skutkować musiało uchyleniem zaskarżonego postanowienia.

Zgodnie z art. 201 § 1 k.p.c. przewodniczący bada, w jakim trybie sprawa powinna być rozpoznana oraz czy podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu odrębnym, i wydaje odpowiednie zarządzenia.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji niezasadnie przyjął, że powództwo wniesione przez powódkę w istocie dotyczy podziału majątku wspólnego małżonków, a nie, tak jak wyraźnie w pozwie wskazano, eksmisji pozwanego z lokalu należącego do powódki. Niewątpliwie treść orzeczenia sądu rozwodowego była co najmniej niefortunna, ale w niniejszej sprawie, nie miała takiego znaczenia, jaką nadał mu Sąd I instancji. Wskazać bowiem należy, że z zażalenia, a bardziej z dołączonych do niego dokumentów wynika, że lokal przy ul. (...) w T., który obecnie zajmują wspólnie powódka i pozwany, należy wyłącznie do B. S. (vide: wydruk księgi wieczystej – k. 56-66). Nadto powódka załączyła również kopię umowy stron o podział części majątku wspólnego małżonków z dna (...)., która dotyczyła m.in. spółdzielczego lokatorskiego prawa do ww. lokalu mieszkalnego przy ul. (...). Pozwany w umowie tej przekazał własność wkładu mieszkaniowego powódce, bez spłat ani dopłat (umowa – k. 55). Wskazać należy, że okoliczność wyłącznego nabycia przez powódkę ww. lokalu wynikała także z dołączonego do pozwu wypisu aktu notarialnego z dnia 18.12.2019 r. ( k. 12-15v.). Wynika z tego, że powódka jako właścicielka mieszkania ma uprawnienie wynikające z art. 222 § 1 k.c. do żądania eksmisji pozwanego.

Sąd Rejonowy niezasadnie więc przyjął, że wobec rozbieżności stanowisk stron, powódka w istocie żąda podziału majątku wspólnego stron. Argumentacja pozwanego dotycząca żądania spłat dorobku małżonków, a także kwestionująca zawartą przez strony umowę o częściowy podział majątku nie ma żadnego znaczenia w sprawie o eksmisję. Sąd bowiem przyjmuje rękojmię wiary publicznej księgi wieczystej, która stanowi, że lokal, który obecnie strony zajmują, a o którego opuszczenie przez pozwanego powódka wnosi, należy wyłącznie do powódki. Wobec czego uznać należało, że skoro powódka wnosi o nakazanie opuszczenia i opróżnienia przez pozwanego mieszkania przy ul. (...) w T., to w istocie właśnie tego żąda i korzysta ze swoich uprawnień jako wyłączny właściciel nieruchomości, a sprawa nie dotyczy podziału majątku wspólnego małżonków. Z tych też względów zmiana trybu postępowania nie była zasadna i w tym momencie zbyt daleko idąca. Jeśli pozwany kwestionuje dokonany podział majątku i rozliczenie dorobku, a także sam fakt nabycia przez powódkę ww. mieszkania, może sam złożyć odpowiedni wniosek , czy wytoczyć powództwo. W niniejszej w sprawie żądanie powódki dotyczy jedynie eksmisji i zmiana trybu postępowania przez Sąd Rejonowy nie była w tym zakresie potrzebna i zasadna.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 3 k.p.c. uchylił zaskarżone postanowienie w całości.