Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

POSTANOWIENIE

Dnia 30 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Jerzy P. Naworski (spr.)

Sędziowie: SO Zbigniew Krepski, SO Małgorzata Bartczak-Sobierajska

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2016 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy upadłości Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowo-Usługowego (...) sp. z o.o. w T.

w przedmiocie zatwierdzenia układu

na skutek zażalenia dłużnika na postanowienie Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 11 kwietnia 2016r., sygn. akt V GUp 1/16

postanawia

oddalić zażalenie

Jerzy P. Naworski

Zbigniew Krepski Małgorzata Bartczak-Sobierajska

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy – Sąd upadłościowy – postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2016 r. odmówił zatwierdzenia układu w postępowaniu upadłościowym Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Handlowo - Usługowego (...) spółka z o.o. w T. (dalej jako dłużnik lub upadły) przyjętego na zgromadzeniu wierzycieli w dniu 06 marca 2015 r.

Sąd ten wskazał, że zgromadzenie wierzycieli przyjęło propozycje układowe przedstawione przez dłużnika. Za układem opowiedziała się większość osobowa i kapitałowa wierzycieli w rozumieniu art. 199 ust. 1 oraz art. 285 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (w brzmieniu przed dniem 01 stycznia 2016 r., tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 233 ze zm., dalej jako p.u.n.). Uprawnionych do głosowania było 50 wierzycieli, w głosowaniu wzięło udział 43 wierzycieli, 42 z nich oddało głosy ważne, jeden głos był nieważny. Za przyjęciem układu głosowało 36 wierzycieli posiadających wierzytelności stanowiące 86,88 % ogólnej sumy wierzytelności. W ustawowym terminie wierzyciel Skarb Państwa Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w T. wniósł zarzuty przeciwko układowi podnosząc, że stosowanie ulg w spłacie zobowiązań publiczno-prawnych (podatków), podlega szczególnym i rygorystycznym regulacjom prawnym określonym zarówno w prawie krajowym, jak i w prawie Unii Europejskiej. Wierzyciel wskazał na przepisy ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej. W ocenie wierzyciela dłużnik nie wykazał, że zostały spełnione warunki we wzmiankowanych przepisach oraz w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 29 marca 2010 r., w którym określono szczegółowy zakres informacji przedstawianych przez podmiot ubiegający się o pomoc de minimis, a niezbędnych do oceny czy dany podmiot może skorzystać z takiej pomocy. Umorzenie części należności publicznoprawnych upadłego pozostanie w sprzeczności z przepisami o pomocy publicznej i prawem unijnym. Nadto wierzyciel podniósł, że jest oczywiste, iż układ nie zostanie wykonany. W tej kwestii wierzyciel odwołał się do sprawozdania nadzorcy sądowego, z którego wynika, że upadły osiągnął zysk za poprzedni rok w kwocie około 80.000,00 zł. Ponieważ upadły osiąga dochód de facto wyłącznie z czynszu dzierżawnego, łączna kwota którą może spłacić w ciągu sześciu lat wynosi około 480.000,00 zł. W ocenie wierzyciela, mając na uwadze całkowite zadłużenie, oczywiste jest, że układ nie zostanie wykonany.

Wierzyciel (...) S.A. w B. również wniósł zarzuty przeciwko układowi podnosząc, że układ narusza prawo i oczywiste jest, iż nie zostanie wykonany. Na poparcie swoich twierdzeń ten wierzyciel wskazał na oczywisty brak możliwości wykonania układu, gdyż podawane przez upadłego w treści uzasadnienia do propozycji układowych dane finansowe, mające świadczyć o możliwości wykonania układu, są niewiarygodne i w żaden sposób nie są poparte rzetelną analizą pozwalającą przyjąć, że istnieją jakiekolwiek szanse na ich realizację, a co za tym idzie na realizację układu. Zdaniem wierzyciela układ nie zostanie wykonany również z uwagi na brak spłaty przez upadłego bieżących wymagalnych zobowiązań generowanych już w toku działalności po ogłoszeniu upadłości, których łączna kwota na dzień 31 grudnia 2014 r. wynosiła 667.433,69 zł i cały czas się powiększa; do już istniejących niezaspokojonych postępowaniem upadłościowym wierzycieli dołącza kolejna grupa podmiotów. Według wierzyciela układ nie powinien był być zawarty, bowiem upadły nie posiada organów, tj. wszystkie osoby uprawnione do jego reprezentacji bądź to złożyły rezygnację bądź zostały odwołane, a taki stan tylko pogłębia problemy spółki i przesądza o tym, że układ nie zostanie wykonany. Wierzyciel zarzucił nadto, że nie przedstawiono żadnego realnego planu naprawczego spółki, a także to, iż układ opiera się na błędnym założeniu finansowania znacznej części układu z przychodów generowanych przez nieruchomość położoną w T. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Toruniu prowadzi księgę wieczystą KW (...) podczas gdy nieruchomość ta stanowi składnik majątku nie wchodzący do układu, z którego nie będą mogły być czerpane przychody, które miałyby zaspokajać wierzycieli układowych. Wierzyciel podkreślił także, że układ narusza prawa wierzycieli hipotecznych wbrew treści art. 292 p.u.n., jeżeli bowiem założeniem układu jest finansowanie jego realizacji z dochodów z czynszu najmu lub dzierżawy nieruchomości w T., to już teraz, z przypuszczeniem graniczącym z pewnością można przewidzieć, iż dojdzie do konfliktu i sporu o powyższą nieruchomość pomiędzy upadłą spółką, a wierzycielami pozaukładowymi. Jeżeli bowiem dojdzie do sprzedaży nieruchomości w ramach postępowania egzekucyjnego to układ nie będzie możliwy do wykonania, a jeżeli do takiej sprzedaży nie dojdzie to naruszone zostaną prawa wierzycieli hipotecznych zagwarantowane im właśnie w art. 292 p.u.n. Zdaniem wierzyciela układ narusza nadto art. 273 ust. 2 p.u.n., gdyż całkowicie pomija sytuację, w której wierzyciele hipoteczni, którzy nie znajdą zaspokojenia swoich wierzytelności w posiadanych zabezpieczeniach, np. z uwagi na zbyt dalekie miejsce hipoteczne będą musieli zostać spłaceni w pozostałej części układu. Wierzyciel podniósł także zarzut naruszenia przepisów prawa krajowego oraz prawa unijnego o niedopuszczalności udzielenia upadłemu pomocy de minimis poprzez redukcję zobowiązań publicznoprawnych. Wierzyciel podkreślił, że układ może zostać zatwierdzony tylko wtedy, gdy istnieją szanse na jego wykonanie, a jednocześnie nie narusza on prawa.

Wierzyciel S. A. w S. również wniósł zarzuty przeciwko układowi. Ten wierzyciel podkreślił, że układ nie obejmuje należności ze stosunku pracy i nie wyraził zgody na objęcie układem jego wierzytelności zabezpieczonej hipoteką. Zdaniem wierzyciela układ w sposób oczywisty nie zostanie wykonany. Wierzyciel zaznaczył również, że jego wierzytelność zabezpieczona hipoteką dotyczy nieruchomości zlokalizowanej w T. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Toruniu prowadzi księgę wieczystą KW (...). Wierzyciel oświadczył w zarzutach przeciwko układowi, że zamierza kontynuować egzekucję z nieruchomości.

Postanowieniem z dnia 30 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w Toruniu zatwierdził układ. Zażalenie na to postanowienie złożyli wierzyciele Fabryka (...). w B. i S. A. w S.. Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Toruniu uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

W toku ponownego rozpoznania upadły przedłożył dokumenty, z których wynika między innymi, że zobowiązanie wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zostanie upadłemu rozłożone na raty, również wierzytelność z tytułu podatku od nieruchomości wobec Gminy Miasta T. została rozłożona na raty. Dokumenty te dotyczą również osiągniętego na koniec 2015 r. i do lutego 2016 r. zysku.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd upadłościowy odmówił zatwierdzenia układu podkreślającv, że przyjęty przez wierzycieli układ oparty został na propozycjach układowych przedstawionych przez upadłego wraz z wnioskiem o ogłoszenie upadłości jeszcze w listopadzie 2012 r. Według tego Sądu analiza propozycji układowych oraz planowany sposób przeprowadzenia układu uprawnia wniosek, że nie ma możliwości wykonanie układu, na co wskazywali wierzyciele zarówno w podniesionych zarzutach wobec samego układu, jak i w środkach odwoławczych od postanowienia o zatwierdzeniu układu. Z akt sprawy wynika, że upadła spółka zamiast zmniejszać swoje zobowiązania od dnia ogłoszenia upadłości, zwiększała je corocznie o kwotę ponad 300.000,00 zł; wzrosła również liczba niespłaconych wierzycieli. Wątpliwości budzi pomysł, by układ finansowany był m.in. kwotą 600.000,00 zł ze sprzedaży nieruchomości we W.. Nieruchomość ta należy do (...) sp. z o.o. we W., w której dłużnik posiada 100% udziałów. Nieruchomość ta, obciążona na rzecz wierzycieli hipotecznych, zaspokajała wyłącznie zobowiązania wobec wierzycieli pozaukładowych. Upadła spółka nie posiadała i nie posiada żadnego majątku trwałego, którego sprzedażą mogłaby podeprzeć wykonanie układu, poza obciążoną hipotekami nieruchomością. Układ został zawarty pomimo, że pełnomocnik wierzyciela Fabryki (...) sp. z o.o. w B. wskazywał, że wykonanie układu nie może być oparte o przychody uzyskane z nieruchomości, która jest przedmiotem egzekucji wierzycieli pozaukładowych. A to o tę nieruchomość, tj. nieruchomość położoną w T. przy ul. (...) miało się opierać finansowanie układu. W ocenie Sądu a quo takie założenie jest całkowicie błędne. Słusznie wierzyciel w zarzutach podniósł, że może dojść do konfliktu o tę nieruchomość. Należy zauważyć, prowadzone jest już postępowanie egzekucyjne z nieruchomości, a założenie, że nieruchomość nie zostanie zbyta w toku postępowania egzekucyjnego narusza przepis art. 292 p.u.n., bowiem wierzyciele nie wyrazili zgody na objęcie układem swoich wierzytelności zabezpieczonych hipoteką ustanowioną na tej nieruchomości. Wierzyciel S. A. w S. oświadczył wręcz, że zamierza kontynuować egzekucję z nieruchomości zabezpieczonej hipoteką. Wszyscy wierzyciele hipoteczni uprawnieni są do prowadzenia egzekucji z nieruchomości całkowicie niezależnie od prowadzonego postępowania układowego. Wierzyciele ci są uprawiani nie tylko do żądania zaspokojenia poprzez egzekucję należności zabezpieczonych hipotekami z tej nieruchomości poprzez jej sprzedaż licytacyjną w trybie kodeksu postępowania cywilnego, ale również i zajęcia wierzytelności wynikających z należności czynszowych z umów najmu i dzierżawy. Co więcej, stosownie do art. 1002 k.p.c., z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności nabywca wstępuje w prawa i obowiązki dłużnika wynikające ze stosunku najmu i dzierżawy stosownie do przepisów prawa normujących te stosunki w wypadku zbycia rzeczy wynajętej lub wydzierżawionej. Dlatego, jak podkreślił Sąd a quo, trafnie wskazuje się w doktrynie, że przy obliczaniu prawdopodobieństwa zaspokojenia wierzycieli nie powinno się brać pod uwagę sum przeznaczanych na zaspokojenie roszczeń zabezpieczonych rzeczowo (hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym, hipoteką morską), gdyż wierzytelności te w zasadzie nie są objęte układem zgodnie z art. 273 ust. 3 p.u.n. Nie ulega wątpliwości, jak zauważył Sąd meriti, że stosownie do art. 292 ust. 1 p.u.n. układ nie narusza praw wynikających z hipoteki, zastawu, zastawu rejestrowego, zastawu skarbowego i hipoteki morskiej, jeżeli były ustanowione na mieniu upadłego, chyba że uprawniony wyraził zgodę na objęcie zabezpieczonej wierzytelności układem. Jednocześnie stosownie do art. 273 ust. 2 p.u.n. układ nie obejmuje należności ze stosunku pracy oraz wierzytelności zabezpieczonej na mieniu upadłego hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską, w części znajdującej pokrycie w wartości przedmiotu zabezpieczenia, chyba że wierzyciel wyraził zgodę na jej objęcie układem. Zgoda na objęcie wierzytelności układem powinna być wyrażona w sposób bezwarunkowy i nieodwołalny, najpóźniej przed przystąpieniem do głosowania nad układem. Zgoda może być wyrażona ustnie do protokołu z przebiegu zgromadzenia wierzycieli. Łączna suma hipotek wynosi 5.527.700,53 zł i zabezpiecza roszczenia kilku wierzycieli. Wartość rynkowa zaś nieruchomości, w ocenie nadzorcy sądowego, wynosi 2.000.000,00 zł, czyli jest to wartość dwukrotnie niższa niż wysokość hipotek. Zaznaczyć trzeba, że upadły korzysta z przedmiotowej nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jej sprzedaż licytacyjna nie tylko uszczupli przychody upadłego, ale też będzie generowała konieczność wynajęcia dodatkowych powierzchni, a co za tym idzie dalsze koszty. Wierzyciele S. A. wS.i Fabryka (...). w B. konsekwentnie dążą do prowadzenia egzekucji z nieruchomości, choć upadły blokuje jej działania w tym kierunku; obecnie prowadzone postępowanie egzekucyjne z nieruchomości zlokalizowanej w T. przy ul. (...) jest na etapie opisu i oszacowania i nie ulega wątpliwości, że wierzyciele zmierzają do sprzedaży tej nieruchomości i uzyskania w ten sposób zaspokojenia swoich wierzytelności. Sąd Rejonowy podkreślił, że wierzyciel ma prawo korzystać ze wszelkich uprawnień z zakresu egzekucji z nieruchomości, o których jest mowa w odpowiednich przepisach procedury cywilnej. Bez znaczenia pozostaje fakt, że upadły do lutego 2016 r. włącznie osiągnął zysk w wysokości 114.204,02 zł. Zysk ten został osiągnięty głównie ze sprzedaży usług, która to sprzedaż usług realizowana jest poprzez nieruchomości upadłego; prowadzona egzekucja stanowi zatem poważne utrudnienie, poddające pod wątpliwość wykonanie układu, wszak w przypadku sprzedaży nieruchomości w toku egzekucji, upadły zostanie pozbawiony de facto źródła zysku, co jak wyżej zaznaczono wygeneruje kolejne koszty, związane z ewentualnym najmem powierzchni użytkowej, a w skrajnym przypadku może doprowadzić do tego, że upadły w ogóle nie będzie w stanie osiągnąć zysku, a co za tym idzie, nie będzie realizował zobowiązań. Upadły toku postępowania podnosił, iż nieruchomość przy ul (...) w T. jest mu niezbędna do prowadzenia aktywnej działalności gospodarczej i stanowi w zasadzie jedyny istotny składnik osiąganego dochodu. Obecnie upadły nie przedstawił dokumentów pozwalających na odmienną oceną. Ponadto wierzyciele hipoteczni podtrzymują wolę kontynowania postępowań egzekucyjnych z nieruchomości. Co więcej, wskazany obecnie zysk osiągnięty tylko do lutego bieżącego roku i trudno przewidzieć jaki zysk upadły wpracuje do końca roku, zwłaszcza w kontekście postępowania egzekucyjnego z nieruchomości i mając na uwadze, że do końca 2015 r. upadły wygenerował zysk rzędu 74.292,03 zł. Obecnie upadły przedstawił tylko jedną umowę na dostawę i montaż pomostu magazynowego z dnia 02 lutego 2016 r. z wynagrodzeniem prognozowanym na kwotę 98.000,00 zł netto. Aneks z dnia 15 grudnia 2015 r. dotyczy umowy z roku 2015 r., przy prognozowanym obrocie za 2015 i 2016 r. na kwotę 180.193,88 zł. Zważywszy, iż obrót z tego kontraktu za 2015 r. wyniósł 167.284.76 zł prognozowane obroty za 2016 r. są nieznaczne. Przy takiej prognozowanej strukturze wpływów nie można zasadnie przewidywać znacznego zwiększenie wyników finansowych za 2016 r. w stosunku do 2015 r. Tym bardziej, że cały czas upadły generuje w większości zysk z dzierżawy lub najmu nieruchomości, co do której można założyć, że zostanie zbyta w ramach egzekucji. Upadły nie przedłożył żadnych dokumentów, które pozwalałyby na odmienna ocenę. W tym stanie rzeczy, przy braku wskazania innego źródła finasowania układu jest oczywistym, iż przy takiej strukturze dochodów układ nie będzie wykonany. Oceny tej nie zmienia ewentualna możliwość zawarcia układu ratalnego z Zakładem Ubezpieczeń Społeczny, tym bardziej, że upadły nie przedstawił dowodu wpłaty kosztów postępowania egzekucyjnego będących warunkiem zawarcia układu. Nawet hipotetyczne zawarcie układu ratalnego z ZUS-em spowoduje konieczność ponoszenia comiesięcznych kosztów związanych z jego obsługą. Reprezentant upadłego na rozprawie w dniu 31 marca 2016 r. twierdził, iż doszło do znacznego zmniejszenia bieżących zobowiązań, niemniej jednak nie przedstawił na te okoliczność stosownych dokumentów. Ponadto z informacji nadzory wynika, iż cały czas pozostają niezaspokojone bieżące zobowiązania. Pozostały majątek upadłego, według nadzorcy sądowego wart jest około 10.000,00 zł. Co prawda upadły posiada udziały w (...) sp. z o.o., ale majątek ten jest w zasadzie pozorny, albowiem jedyną wartość tej spółki stanowi nieruchomość położona we W., która także jest obciążona hipotekami na rzecz kilku wierzycieli. Zważyć również należy, że upadły posiada zobowiązania wobec łącznie 53 wierzycieli na kwotę ponad 6 milionów zł. W światle powyższych okoliczności, według Sądu pierwszej instancji, oczywistym jest, że układ nie zostanie wykonany. Oczywistość niewykonania układu występuje w tych wszystkich wypadkach, gdzie wiadomo na podstawie okoliczności obiektywnych, że układ nie będzie wykonany. Wśród przykładów takiej sytuacji najczęściej występuje działanie wierzyciela pozaukładowego, który na drodze egzekucji pozbawi przedsiębiorstwa dłużnika zdolności produkcyjnych. Taka sytuacja niewątpliwie zachodzi w mniejszym postępowaniu. Nieruchomość położona w T. przy ul. (...) w T. stanowi jadro działalności i przychodów dłużnika, natomiast wierzyciele pozaukładowi nie zamierzają odstąpić od jej egzekucji. Nie bez znaczenia pozostają inne zarzuty stawiane układowi zwłaszcza przez Fabrykę (...)w B.. Wierzyciel zarzucił, że upadły nie przedstawił żadnego planu naprawczego co do realizacji planu uzyskiwania zysku na poziomie 390.000,00 zł, inną kwestią jest rotacja na stanowiskach zarządzających. To może wskazywać, że upadły jest na tyle osłabiony problemami ze spłatą zobowiązań, że nie będzie w stanie wykonać układu. Tuż przed rozprawą wyznaczoną na dzień 31 marca 2016 r. doszło do kolejnej zmiany w organach upadłego. Mając na uwadze powyższą argumentację, Sąd Rejonowy odmówił zatwierdzenia układu.

Sąd ten podkreślił, że w myśl przepisu art. 288 ust. 1 i 2 p.u.n. sąd odmawia zatwierdzenia układu, jeżeli narusza on prawo albo jeżeli jest oczywiste, że układ nie będzie wykonany, a ponadto może odmówić zatwierdzenia układu, jeżeli jego warunki są rażąco krzywdzące dla wierzycieli, którzy głosowali przeciwko układowi i zgłosili zarzuty. Powołany przepis reguluje przyczyny odmowy zatwierdzenia układu przez sąd i wyraźnie rozróżnia obligatoryjne przyczyny odmowy zatwierdzenia układu oraz fakultatywne przyczyny odmowy zatwierdzenia układu. Obligatoryjne przyczyny odmowy zatwierdzenia układu zachodzą, gdy: układ narusza prawo albo jest oczywiste, że układ nie będzie wykonany. Fakultatywna przyczyna odmowy zatwierdzenia układu zgodnie z art. 288 ust. 2 istnieje wtedy, gdy warunki przyjęte w układzie są rażąco krzywdzące dla wierzycieli, którzy głosowali przeciwko układowi i zgłosili zarzuty przeciwko układowi. Przy czym redakcja art. 288 ust. 2 jednoznacznie wskazuje, że obydwa te elementy muszą wystąpić łącznie. W ocenie Sądu a quo analiza zebranej dokumentacji wskazuje w sposób oczywisty, że układ zawarty w dniu 06 marca 2015 r. na zgromadzeniu wierzycieli w postępowaniu upadłościowym dłużnika nie będzie wykonany. Takie ustalenie zwalnia sąd od badania dalszych przesłanek, albowiem zaistnienie tej przesłanki nie pozwala obligatoryjnie na zatwierdzenie układu. Na marginesie Sąd ten zauważył, iż dłużnik w ramach zawartego układu zamierzał doprowadzić do umorzenia zobowiązań publiczno-prawnych o 55%, co mogłoby stanowić pomoc publiczną w rozumieniu przepisów o pomocy de minimis. W sprawie dłużnik nie przedstawił wymaganych dokumentów, ubiegania się o tę formę pomocy, co wyklucza możliwość oceny jej zgodności z punktu widzenia prawa krajowego i unijnego, tym samym nie pozwala na zatwierdzenie układu (k. 1972 i 1979-1984).

W zażaleniu na to postanowienie dłużnik zarzucił mu:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 328 § 2 k.p.c. przez niedokonanie wszechstronnego rozważenia sprawy i oceny zebranego w sprawie materiału, podczas gdy należałoby zwrócić uwagę na treść propozycji układowych oraz dowodów wpłaty potwierdzających wykonanie przez dłużnika bieżących zobowiązań czy dokumentów finansowych dłużnika, tj. rachunku zysków i strat oraz bilansu aktywów i pasywów,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 288 ust. 1 p.u.n. polegającą na uznaniu, że oczywistym jest, iż układ zawarty w dniu 06 marca 2015 r. nie będzie wykonany, podczas gdy propozycje układowe oraz źródła finansowania wykonania układu, ale także rachunek zysków i strat oraz bilans aktywów i pasywów w pełni udowadniają, że układ ma wysokie prawdopodobieństwo wykonania; przemawia za tym także fakt, że za przyjęciem głosowało 36 wierzycieli mających wierzytelności stanowiące 86,88 % ogólnej sumy wierzytelności, przy czym uprawnionych do głosowania było 50 wierzycieli, w głosowaniu wzięło udział 43, a 42 oddało głosy ważne, a jeden nieważny,

3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że:

a) upadły nie reguluje bieżących zobowiązań i zwiększa zobowiązania od dnia ogłoszenia upadłości o 300.000,00 zł, jak również zwiększa się liczba wierzycieli, podczas gdy upadły reguluje bieżące zobowiązania, nie powiększa zobowiązań, a liczba wierzycieli pozostaje na tym samym poziomie,

b) układ miał być finansowany głownie ze sprzedaży nieruchomości we W. należącej do (...) sp. z o.o., w której dłużnik ma 100% udziałów, podczas gdy dłużnik jako główne metody i źródła finansowania układu wskazywał na dopłaty udziałowców, wpływy rozliczenia należności od odbiorców, wpływy ze sprzedaży magazynów, co potwierdził w załączonym do wniosku o ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu propozycji układowych,

c) twierdzenie jednego z wierzycieli, tj. Fabryki (...), jakoby wykonanie i finansowanie układu miałoby być oparte na przychodach uzyskanych z nieruchomości położonej w T. przy ul. (...), która jest przedmiotem egzekucji wierzycieli pozaukładowych, podczas gdy dłużnik w ogóle nie wykazywał przedmiotowej nieruchomości w dokumencie zwierającym propozycje układowe i źródła finansowania układu.

Żalący się wskazując na te podstawy wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania ze wskazaniem, że nie zachodzi przesłanka wyrażona w art. 288 ust. 1 p.u.n., tj. że nie jest oczywistym, iż zawarty układ nie będzie wykonany, a tym samym o wydanie postanowienia w przedmiocie jego zatwierdzenia. Uzasadnienie zażalenie zawiera szerszą argumentację odnoszącą się do poszczególnych zarzutów (k. 1988-1993).

Nadzorca sądowy wniósł o oddalenie zażalenia dłużnika podzielając argumentację Sądu upadłościowego (k. 2027).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. jest wynikiem nieporozumienia. Przepis ten normuje treść uzasadnienia wyroku i z mocy art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c. i art. 229 p.u.n. ma odpowiednie zastosowanie do uzasadnienia postanowienia. Zarzut naruszenia art. 328 § 2 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (orzeczenie SN z dnia 16 października 2009 r., I UK 129/09, Lex nr 558286). Żalący się nawet nie twierdzi, że uzasadnienie zaskarżonego postanowienia nie zawiera wymienionych w art. 328 § 2 k.p.c. elementów.

Niedokonanie przez Sąd pierwszej instancji, jak twierdzi żalący się, wszechstronnego rozważenia i oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie dotyczy naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., lecz błędnych ustaleń lub ich sprzeczności z materiałem dowodowym. W konsekwencji, mimo widocznych niedostatków uzasadnienia, zarzut naruszenia wymienionej regulacji jest chybiony.

Zarzut błędnych ustaleń dotyczy w pierwszej kolejności przyjęciu przez Sąd merti, że upadły nie reguluje bieżących zobowiązań i zwiększa swoje zadłużenie od dnia ogłoszenia upadłości i liczbę wierzycieli. Rzeczywiście w pisemnych motywach uzasadnienia zaskarżonego postanowienia znalazło się stwierdzenie o zwiększaniu corocznie zobowiązań upadłego o 300.000,00 zł i wzroście liczny wierzycieli (k. 1981, s. 2) bez wskazania dowodów na te okoliczności, lecz odwołanie się jedynie do wskazań wierzycieli. Zarzut ten należy więc uznać za uprawniony, co jednak nie przesądza o zasadności zażalenia.

Pozostałe bowiem zarzuty błędnych ustaleń są chybione.

Pierwszy z nich dotyczy przyjęcia przez Sąd a quo, że układ ma być finansowany głównie ze sprzedaży nieruchomości we W. należącej do (...) sp. z o.o., podczas gdy dłużnik jako główne metody i źródła finansowania układu wskazał na dopłaty udziałowców, wpływ z rozliczeń należności od odbiorców i wpływy ze sprzedaży magazynów.

Wbrew skarżącemu wśród źródeł finasowania wykonania układu upadły wymienił wpływy ze sprzedaży spółki (...) (k. 1199). Jak trafnie podkreślił Sąd pierwszej instancji majątek tej spółki jest pozorny, albowiem jedyną wartość tej spółki stanowi nieruchomość położona we W., która także jest obciążona hipotekami na rzecz kilku wierzycieli.

Rzeczywiście, i to dotyczy kolejnego zarzutu błędnych ustaleń, dłużnik nie wskazał nieruchomości w T. przy ul. (...) w dokumencie zawierającym propozycje układowe i źródła finasowania wykonania układu. Nie ma to jednak znaczenia, skoro Sąd Rejonowy dokonał oceny możliwości wykonania układu przy poprawnym uwzględnieniu tej nieruchomości jako podstawowego źródła działalności i przychodów dłużnika. Wprawdzie skarżący podniósł, że może prowadzić działalność bez posiadania tej nieruchomości, ale stanowisko to budzi zasadnicze zastrzeżenia.

Zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 288 ust. 1 p.u.n. jest niezrozumiały. Ten przypadek naruszenia prawa materialnego polega na mylnym rozumieniu treści lub znaczenia przepisu prawnego. Żalący się nawet nie twierdzi, że Sąd Rejonowy dokonał wadliwej interpretacji wymienionego przepisu, lecz poniósł, że go zastosował, mimo że nie było ku temu podstaw. Nie ma jednak dostatecznych racji do uznania, że w rachubę wchodzi naruszenia prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie. Przy tej postaci naruszenia prawa materialnego chodzi o wadliwy wybór normy prawnej lub mylną subsumcję.

Jak wynika z treści pkt 2 lit b petitum zażalenia, skarżącemu chodzi w istocie o sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego, skoro kwestionuje przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, że jest oczywiste, iż układ nie będzie wykonany. W konsekwencji zarzut naruszenia art. 288 ust. 1 p.u.n. jest nietrafny, a rozważania muszą się skupić na zarzucie sprzeczności, o której mowa.

Sąd odwoławczy zasadniczo podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd a quo oraz wynikający z nich w konkluzji wniosek, co czyni zarzut o sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego za chybiony. Rację ma Sąd Rejonowy, że upadły nie przedstawił dokumentów pozwalających na odmienną ocenę możliwości wykonania układu. Analiza umowy dostawy i montażu pomostu magazynowego z dnia 02 lutego 2016 r. oraz aneksu z dnia 15 grudnia 2015 r. do umowy z 2015 r. i ich skutków dokonana przez Sąd meriti nie budzi zastrzeżeń. Ich poprawności nie podważa w żadnym razie prowadzenia przez upadłego negocjacji z potencjalnymi kontrahentami, bo przecież ich finał nie jest znany, a ponadto skarżący nawet nie uprawdopodobnił ich prowadzenia.

Skarżący wskazał, że wbrew ustaleniom Sądu a quo majątek dłużnika wynosi nie 10.000,00 zł, bo ma jeszcze towary o wartości 1.400.000,00 zł, co wynika z bilansu, a ponadto wierzytelności. Wprawdzie z bilansu wynika, że dłużnik ma zapasy i wierzytelności (k. 2003), co podważa to ustalenie Sądu, ale nie poprawność wniosku. Zapasy i wierzytelności, mimo ich figurowania w bilansie już z chwilą złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, widocznie nie mają wartości, skoro w źródłach finansowania układu są one uwzględnione, ale, mimo wielu lat, postępowania wierzytelności nie zostały ściągnięte, a zapasy zbyte. Zresztą wielkość zobowiązań na kwotę ponad 6 milionów złotych oraz brak wskazania innego niż nieruchomość położona w T. źródła finansowania układu uprawnia ustalenia Sądu pierwszej instancji, że układ nie będzie wykonany. Rację ma też Sąd a quo, że skarżący nie przedstawił planu naprawczego pozwalającego na uzyskanie zysku na poziomie 390.000,00 zł. Także rotacje w składzie zarządu nie rokują dobrze na przyszłość. Wprawdzie jako źródło finasowania układu skarżący wskazał na dopłaty wspólników, ale w zażaleniu nie ma mowy o inicjatywie podjęcia takiej uchwały przez wspólników.

Z przedstawionych względów chybiony jest także zarzut sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

W konsekwencji zażalenie jako bezzasadne należało oddalić (art. 385 w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c. i art. 229 p.u.n.).

Jerzy P. Naworski

Zbigniew Krepski Małgorzata Bartczak-Sobierajska

Skarga kasacyjna nie służy

Z.

(...)

(...)

-(...)

(...)

- (...) Fabryki (...) S.A. i S.,

(...)