Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Bartczak – Sobierajska

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2017 r. w Toruniu

w postępowaniu uproszczonym

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. we W.

przeciwko B. P. i P. P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 17 marca 2016 r., sygn. akt V GC 155/15

oddala apelację.

Sygn. akt VI Ga 41/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy we Włocławku wyrokiem z dnia 17 marca 2016 r. zasądził od pozwanych B. P. i P. P. solidarnie na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. kwotę 7 917,51 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1 613 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwani złożyli apelację od powyższego wyroku, niedomagając się sporządzenia jego uzasadnienia na piśmie. W pierwszej kolejności pozwani zarzucili, iż Sąd Rejonowy we Włocławku nie był właściwy do rozpoznania sprawy, sprawa powinna bowiem być rozstrzygnięta przez Sąd właściwy dla ich miejsca zamieszkania. Następnie pozwani zarzucili dokonanie przez Sąd pierwszej instancji błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, co skutkowało wydaniem merytorycznie wadliwego wyroku. Skarżący zarzucili też wadliwe zastosowanie przepisów prawa materialnego, nie wskazując o jakie konkretnie przepisy chodzi. Mając na względzie powyższe zarzuty, skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania właściwemu Sądowi I instancji.

Z akt sprawy wynika, że powód (...) sp. z o.o. we W. prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Przedmiotem działalności spółki jest: produkcja bielizny, sprzedaż hurtowa i detaliczna odzieży, towarowy transport drogowy pojazdami uniwersalnymi.

Pozwani z kolei prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą Firma Usługowo – Handlowa (...) s.c. w S., na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Głównym przedmiotem działalności pozwanych jest sprzedaż detaliczna odzieży prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach.

Sąd Rejonowy ustalił, iż pozwani prowadzili (...) sklepów z bielizną, do których powód dostarczył towar. U pozwanych powstały zaległości w zapłacie wobec powoda. Kierownik sprzedaży w powodowej spółce (...) uzgodnił z pozwanym P. P., że pozwani mogą dokonać zwrotu towaru pod warunkiem zapłaty 20 % jego wartości jako kosztów logistycznych. Pozwani odesłali towar z jednego sklepu, a z drugiego – w G., towar odebrał S. K..

W związku z tym powód wystawił faktury korygujące do faktur obejmujących zwrócony towar. Wartość zwróconego towaru wynosiła 39 587,70 zł.

W dniu 10 czerwca 2014 r. powód wystawił fakturę nr(...) za koszty obsługi towaru na kwotę 7 917,51 zł brutto. Płatność miała nastąpić przelewem w dniu 24 czerwca 2014 r. Wobec nieuregulowania należności, pismem z dnia 11 lipca 2014 r. powód wezwał pozwanych do zapłaty kwoty 89 477,35 zł, w tym 7 917,51 zł. Pozwany w piśmie z dnia 19 sierpnia 2014 r. uznał zadłużenie w stosunku do powoda.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że strony łączyła umowa sprzedaży. Podkreślił, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami, sprzedawca nie ma obowiązku przyjęcia zwrotu niewadliwego towaru, np. z powodu problemów z dalszą jego sprzedażą przez kupującego. Dalej Sąd Rejonowy wskazał, że powód odstąpił od umowy sprzedaży wyrażając zgodę na zwrot towaru i jednoczesną zapłatę kosztów w wysokości 20 % wartości zwróconego towaru, a pozwany wyraził na to zgodę.

Stan faktyczny w sprawie Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, zeznań świadka S. K. i częściowo na podstawie przesłuchania pozwanych.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż strony nie kwestionowały wiarygodności dokumentów. Na wiarę zasługiwały również zeznania świadka S. K. albowiem są logiczne i korespondują z zebranymi dokumentami. Natomiast zeznaniom pozwanych Sąd dał wiarę jedynie częściowo, ponieważ nie pokrywały się w całości z innymi dowodami.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w całości.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Apelacja była bezzasadna.

Stosownie do art. 505 ⁹ § 1 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c., apelację w postępowaniu uproszczonym można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Chybiony był zarzut niewłaściwości Sądu Rejonowego we Włocławku. Wbrew skarżącym Sąd ten był właściwy do rozpoznania sprawy.

Z treści apelacji wynika, iż skarżący zarzucili w istocie naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu wymaga wykazania, że Sąd pierwszej instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu.

Wprawdzie Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że powód odstąpił od umowy sprzedaży. Ze zgromadzonych dowodów wynika bowiem, że została zwrócona tylko część towaru, a za pozostały, sprzedany przez pozwanych towar, nie uregulowali oni należności. Powód, na prośbę pozwanych, wyraził zgodę na zwrot towaru, ale pod warunkiem, że pozwani zapłacą 20 % jego wartości i jednocześnie zostanie wystawiona nota obciążeniowa. Trudno zatem uznać, że zgoda powoda na taki sposób rozliczenia stanowiła odstąpienie od umowy. W pozostałej części stan faktyczny został niewadliwie ustalony w oparciu o dowody zaoferowane przez strony. W tej sytuacji brak było podstaw do uchylenia, czy zmiany wyroku, ponieważ zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu.

Reasumując, bardzo lakoniczne zarzuty apelacji nie pozwalają na przyjęcie, iż w takim stopniu doszło do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., aby mogło to mieć wpływ na wynik sprawy.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji wystarczająco wyjaśnił okoliczności niezbędne do rozstrzygnięcia i rozpoznał istotę sprawy.

Zgodnie z art. 505 ¹² § 3 k.p.c. Sąd drugiej instancji oddala apelację również wtedy, gdy mimo naruszenia prawa materialnego lub przepisów postępowania albo błędnego uzasadnienia, zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym, jeżeli Sąd ten nie przeprowadził postępowania dowodowego, nie wymaga szerszego uzasadnienia.

Mając na uwadze powyższe apelację należało oddalić jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 505 ¹² § 3 k.p.c.

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)