Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym

przewodniczący SSO Małgorzata Bartczak – Sobierajska

protokolant st. sekr. sąd. Bożena Gościńska

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2016 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w B.

przeciwko J. O. (1)

o zapłatę

utrzymuje w mocy w całości nakaz zapłaty z dnia 14 lipca 2016 r. wydany przez Sąd Okręgowy w Toruniu w sprawie VI GNc 293/16.

Sygn. akt VI GC 160/16

ZARZĄDZENIE

1. (...),

2. (...)

T., dnia 28.12.2016 r.

Sygn. akt VI GC 160/16

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. pozwem z dnia 7 lipca 2016 r. (wniesionym w dniu 8 lipca 2016 r. do Sądu Okręgowego w Toruniu – v. data prezentaty, k.2) dochodził przeciwko pozwanej J. O. (1) w postępowaniu nakazowym zapłaty kwoty 157.944,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 lipca 2016 r. do dnia zapłaty oraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 22 września 2015 r. strony zawarły porozumienie, w wyniku którego pozwana J. O. (1) przystąpiła do długu (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. w zakresie obowiązku zapłaty należności głównej wynikającej z faktury nr (...) z dnia 8 października 2014 r. Dodał ponadto, iż na zabezpieczenie wykonania powyższego porozumienia, pozwana przekazała do dyspozycji powoda weksel własny in blanco wraz z deklaracją wekslową, jak również, że zgodnie z § 2 ust. 3 porozumienia z dnia 22 września 2015 r. warunkiem wstrzymania się powoda od podejmowania czynności windykacyjnych jest realizacja postanowień zawartych w § 2 ust. 2 ww. porozumienia, tj. uregulowanie wierzytelności w terminie do dnia 31 grudnia 2018 r. w kwartalnych ratach płatnych od dnia 31 marca 2016 r., z zastrzeżeniem, iż wysokość corocznych wpłat będzie nie mniejsza, niż 55.000,00 zł. Jednocześnie nadmienił, że pozwana nie wywiązuje się ze zobowiązania wynikającego z ww. porozumienia, wobec czego powód wypełnił znajdujący się w jego dyspozycji weksel i wezwał pozwaną do zapłaty sumy wekslowej, która stanowi kwotę nieuiszczonej należności głównej wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 8 października 2014 r. Weksel, zdaniem powoda został wypełniony zgodnie z treścią deklaracji wekslowej. Jako miejsce płatności sumy wekslowej wskazano miasto T., zaś datę płatności określono na dzień 7 lipca 2016 r. Ponadto powód wyjaśnił, że zawiadomienia wysłano na adresy podane w deklaracji wekslowej, zaś wezwania do zapłaty sumy wekslowej pozostały bez odpowiedzi. Wskazał także, iż w związku z faktem, że termin wykupu weksla upłynął bezskutecznie, dochodzi niniejszym pozwem zapłaty kwoty zobowiązania wekslowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od pierwszego dnia wymagalności sumy wekslowej, tj. od dnia 8 lipca 2016 r.

W dniu 14 lipca 2016 r. Sąd Okręgowy w Toruniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, na mocy którego nakazał pozwanej J. O. (1), aby zapłaciła powodowi z weksla kwotę 157.944,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 lipca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 7.392,00 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 5.417,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu, albo w tym terminie wniosła zarzuty (sygn. akt VI GNc 293/16).

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła zarzuty w ustawowym terminie, zaskarżając nakaz w całości oraz wnosząc o jego uchylenie, o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto, pozwana złożyła wniosek o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty oraz o przeprowadzenie dowodów zawnioskowanych w treści zarzutów.

W uzasadnieniu zarzutów pozwana przyznała, że w dniu 22 września 2015 r. , w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pod firmą P.H.U. (...) z siedzibą w G., zawarła z powodem - (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. porozumienie w sprawie jej przystąpienia do długu (...) sp. z o.o. z siedzibą w G., wynikającego z faktury nr (...). Jednocześnie, pozwana zaprzeczyła, aby w chwili wypełnienia weksla oraz wytoczenia powództwa była zobowiązana do całkowitej spłaty należności wynikającej z faktury nr (...) z dnia 8 października 2014 r. Zdaniem pozwanej, powód wyraził bowiem firmie (...) sp. z o.o. z siedzibą w G., a tym samym i jej, zgodę na przesunięcie terminu płatności faktury nr (...) do dnia 31 grudnia 2016 r. Jak wskazała pozwana w dalszej części zarzutów, stosownie do § 2 ust. 2 porozumienia z dnia 22 września 2015 r. strony ustaliły termin spłaty zaległości do dnia 31 grudnia 2018 r. w ratach kwartalnych, z zastrzeżeniem, iż wysokość rat rocznych będzie nie mniejsza, niż 55.000,00 zł. Ponadto, pozwana podniosła, że zgodnie z § 2 ust. 3 zawarcie niniejszego porozumienia miało wywołać skutek w postaci powstrzymania się przez (...) sp. z o.o. od podejmowania czynności windykacyjnych pod warunkiem realizacji przez (...) sp. z o.o., bądź pozwaną J. O. (1) powyższych postanowień. Podkreśliła również, iż w dniu 12 października 2015 r. (...) sp. z o.o. złożył firmie (...) sp. z o.o. oświadczenie potwierdzające przedłużenie terminu zapłaty zobowiązań do terminu określonego postanowieniami porozumienia z dnia 22 września 2015 r., tj. do dnia 31 grudnia 2018 r. W dalszej kolejności wyjaśniła natomiast, że powyższe postanowienia zostały zmienione pismem z dnia 21 marca 2016 r., w którym (...) sp. z o.o. wyraził zgodę firmie (...) sp. z o.o. na przesunięcie terminu płatności zobowiązania wynikającego z faktury nr (...) do dnia 31 grudnia 2016 r., bez żadnych dodatkowych zastrzeżeń. W związku z powyższym, w ocenie pozwanej, niniejsza zgoda na przesunięcie terminu płatności zobowiązania udzielona firmie (...) sp. z o.o. w G. znajduje również zastosowanie do pozwanej J. O. (1). Pozwana dodała zarazem, iż (...) sp. z o.o. sukcesywnie dokonuje wpłat na poczet zaległej należności wynikającej z faktury nr (...). W związku z tym, jak również w związku z faktem przedłużenia terminu zapłaty przedmiotowej faktury do dnia 31 grudnia 2016 r., według pozwanej wniesienie pozwu w niniejszej sprawie jest niedopuszczalne, a żądanie pozwu bezzasadne.

Postanowieniem z dnia 5 września 2016 r. Sąd Okręgowy w Toruniu oddalił wniosek pozwanej o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty z dnia 14 lipca 2016 r. (sygn. akt VI GC 160/16).

W piśmie procesowym z dnia 14 września 2016 r. powód zaprzeczył wszelkim twierdzeniom pozwanej zawartym w zarzutach od nakazu zapłaty, za wyjątkiem wyraźnie przyznanych, podtrzymał w całości żądanie pozwu oraz wniósł o utrzymanie w mocy nakazu zapłaty z dnia 14 lipca 2016 r. Powód wskazał w szczególności, że pozwana nie wywiązała się z obowiązków wynikających z § 2 ust. 2 porozumienia z dnia 22 września 2015 r., ponieważ do chwili obecnej nie przedłożyła harmonogramu spłaty wierzytelności, a ponadto zakwestionował twierdzenie pozwanej odnośnie przesunięcia względem niej terminu zapłaty. Podkreślił również, że złamanie któregokolwiek postanowienia zawartego w § 2 ust. 2 porozumienia skutkuje podjęciem przez wierzyciela czynności windykacyjnych co do kwoty całej wierzytelności, w związku z czym niniejsze powództwo jest w pełni zasadne i nie może zostać uznane za przedwczesne.

Na rozprawie w dniach 17 listopada 2016 r. i 15 grudnia 2016 r. pełnomocnicy stron podtrzymali dotychczasowe stanowiska w sprawie. Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2016 r. Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania strony powodowej, albowiem prezes M. W., pomimo prawidłowego wezwania nie stawił się i nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Pełnomocnik powoda nie zgłosił zastrzeżeń do protokołu w trybie art. 162 k.p.c. na powyższe postanowienie. Na tej samej rozprawie pełnomocnik pozwanej cofnął wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka M. K. (1).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 22 września 2015 r. powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. zawarł z pozwaną J. O. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą P.H.U. (...) J. O. (1) z siedzibą w G., porozumienie, na mocy którego pozwana J. O. (1) przystąpiła do długu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w G., w zakresie obowiązku zapłaty należności głównej wynikającej z faktury nr (...) z dnia 8 października 2014 r.

Okoliczność bezsporna , a ponadto dowód:

porozumienie z dnia 22 września 2015 r. – k.14-15

faktura VAT nr (...) z dnia 8 października 2014 r. – k.13

zeznania świadka H. K. – k.125 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 00:43:51 - 00:45:38)

zeznania świadka M. K. (2) – k.126 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:09:33 - 01:12:02; 01:14:01 - 01:15:41)

przesłuchanie pozwanej J. O. (1) – k.126v.-127 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:37:13 - 01:40:32; 01:54:43 - 01:55:41)

(...) sp. z o.o. w G. była dłużna powodowi kwotę 163.044,06 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi zgodnie z fakturą (...) z dnia 8 października 2014 r. Przedmiotowa faktura opiewała pierwotnie na wyższą sumę i nie została zapłacona w całości. Część należności została spłacona, natomiast pozostała do zapłaty kwota dochodzona pozwem.

Okoliczność bezsporna , a ponadto dowód:

faktura VAT nr (...) z dnia 8 października 2014 r. – k.13

Strony od kilkunastu lat prowadziły współpracę. (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. była spółką o charakterze rodzinnym. Udziały w tej spółce posiadał brat pozwanej, później mąż pozwanej oraz ojciec pozwanej. Obecnie ojciec pozwanej H. K. jest prezesem tej spółki.

Dowód:

umowa sprzedaży udziałów z dnia 9 grudnia 2015 r. – k. 40-41

umowa sprzedaży udziałów z dnia 22 grudnia 2015 r. – k .43-44

zeznania świadka H. K. – k.124v. (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 00:10:59-00:16:19;) k. 125v. (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 00:49:57-00:51:01)

zeznania świadka M. K. (2) – k.126 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:12:02-01:14:01)

przesłuchanie pozwanej J. O. (1) – k. 126v. (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:33:41 - 01:37:13)

Spółka (...) sp. z o.o. kupowała od powoda węgiel, z zakupu którego nie rozliczyła się w zakresie wynikającym ze spornej faktury, z uwagi na zaistniałe problemy związane z jego zbyciem. Zakupiony węgiel zalegał na placu firmy (...) sp. z o.o., o czym wiedziały obie strony.

Dowód:

zeznania świadka H. K. – k. 124v.-125 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 00:17:28 - 00:32:23 )

zeznania świadka M. K. (2) – k.126 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:18:06 - 01:19:17)

Strony prowadziły pertraktacje w przedmiocie sposobu spłaty zadłużenia przez firmę (...) sp. z o.o., wynikającego z faktury VAT nr (...) z dnia 8 października 2014 r., ponieważ zaległość była już przeterminowana – pochodziła z 2014 r. podczas, gdy następny sezon sprzedaży węgla jeszcze nie rozpoczął się (był wrzesień 2015 r.). Na dzień sporządzenia porozumienia, tj. 22 września 2015 r. przedmiotowy towar nie został sprzedany przez firmę (...) sp. z o.o. Pozwana brała udział w rozmowach dotyczących przesunięcia terminu płatności.

Dowód:

faktura VAT nr (...) z dnia 8 października 2014 r. – k.13

zeznania świadka H. K. – k. 124v.-125 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 00:23:48 - 00:38:09; 00:39:57 - 00:42:26)

zeznania świadka M. K. (2) – k.125v.-126 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:03:54 - 01:12:02)

częściowo przesłuchanie pozwanej J. O. (1) – k.127 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:53:13 - 01:54:43)

Zgodnie z treścią porozumienia z dnia 22 września 2015 r., pozwana oświadczyła, iż przystępuje do długu (...) sp. z o.o., opisanego jako wierzytelność, wyłącznie w zakresie obowiązku zapłaty należności głównej, na co (...) sp. z o.o. wyraził zgodę. Na skutek tego oświadczenia dłużnicy (...) sp. z o.o. i J. O. (1) stali się solidarnie zobowiązani względem (...) sp. z o.o. do zapłaty wierzytelności, tj. kwoty 163.444,06 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 8 października 2014 r. (§ 2 ust. 1 porozumienia).

Dowód:

porozumienie z dnia 22 września 2015 r. – k.14-15

zeznania świadka H. K. – k.125 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 00:43:51 - 00:45:38)

zeznania świadka M. K. (2) – k.126 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:09:33 - 01:12:02; 01:14:01 - 01:15:41)

przesłuchanie pozwanej J. O. (1) – k.126 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:37:13 - 01:40:32)

Strony porozumienia zgodnie oświadczyły, iż wierzytelność w kwocie 163.444,06 zł wynikająca z faktury VAT nr (...) z dnia 8 października 2014 r. zostanie uregulowana w terminie do dnia 31 grudnia 2018 r. w kwartalnych ratach, płatnych od 31 marca 2016 r., których wysokość miała zostać przedstawiona przez pozwaną J. O. (1) w terminie do dnia 15 stycznia 2016 r., z tym zastrzeżeniem, że wysokość corocznych wpłat miała być nie mniejsza, niż 55.000,00 zł (§ 2 ust. 2 porozumienia).

Dowód:

porozumienie z dnia 22 września 2015 r. – k.14-15

zeznania świadka M. K. (2) – k.126 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:09:33 - 01:12:02)

przesłuchanie pozwanej J. O. (1) – k.126v.-127 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:37:13 - 01:42:19)

Ponadto, strony ustaliły, że zawarcie porozumienia, o którym mowa powyżej, wywoła skutek w postaci powstrzymania się powoda od podejmowania czynności windykacyjnych, pod warunkiem realizacji przez (...) sp. z o.o., bądź pozwaną J. O. (1) postanowień zawartych w ustępie drugim porozumienia (§ 2 ust. 3 porozumienia).

Dowód:

porozumienie z dnia 22 września 2015 r. – k.14-15

przesłuchanie pozwanej J. O. (1) – k.126v.-127 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:40:32 - 01:42:19)

Na zabezpieczenie wszelkich roszczeń (...) sp. z o.o. wynikających, bądź mogących powstać na bazie porozumienia z dnia 22 września 2015 r., strony ustanowiły zabezpieczenie w postaci weksla własnego in blanco wraz z deklaracją wekslową (§ 3 ust. 1 porozumienia).

Dowód:

porozumienie z dnia 22 września 2015 r. – k.14-15

deklaracja wekslowa – k.8

weksel własny – k.7

przesłuchanie pozwanej J. O. (1) – k.126v. (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:37:13 - 01:40:32)

Pozwana do dnia 15 stycznia 2016 r. nie przedstawiła harmonogramu spłaty, do czego zobowiązała się na podstawie § 2 ust. 2 porozumienia z dnia 22 września 2015 r. Nie uiszczała także na rzecz powoda rat kwartalnych, począwszy od dnia 31 marca 2016 r. Dopiero w piśmie przedprocesowym z dnia 6 lipca 2016 r. pozwana wskazała, że kwartalne raty miały wynosić po 14.000,00 zł, jednakże nie podała terminów płatności tych rat, nie wpłaciła również stosownych kwot powodowi, naruszając tym samym zapis § 2 ust. 2 porozumienia z dnia 22 września 2015 r.

Dowód:

pismo pozwanej z dnia 6 lipca 2016 r. wraz z potwierdzeniem nadania oraz odbioru – k.35-39v.

Z poczet faktury VAT nr (...) w zakresie kwoty 163.444,06 zł, określonej w treści porozumienia z dnia 22 września 2015 r., spółka (...) sp. z o.o. w sposób dobrowolny dokonała wpłaty na rzecz powoda jedynie kwoty 5.500,00 zł, w tym kwoty 2.500,00 zł w dniu 2 maja 2016 r. oraz kwoty 3.000,00 zł w dniu 10 czerwca 2016 r.

Dowód:

zeznania świadka H. K. – k.125 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 00:32:23 - 00:38:09)

potwierdzenie przelewu z dnia 2 maja 2016 r. – k.34

potwierdzenie przelewu z dnia 10 czerwca 2016 r. – k.33

Wobec braku realizacji postanowień § 2 ust. 2 porozumienia z dnia 22 września 2015 r. przez pozwaną, jak również wobec braku terminowej płatności przez (...) sp. z o.o., w dniu 30 czerwca 2016 r. powód wypełnił weksel wystawiony przez pozwaną oraz pismem z tego samego dnia wezwał pozwaną do jego wykupu.

Dowód:

weksel własny – k.7

wezwanie do wykupu weksla z dnia 30 czerwca 2016 r. wraz z dowodem nadania – k.16-19

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, pozwana przyznała, że przystąpiła do długu spółki (...) sp. z o.o. w G. w zakresie obowiązku zapłaty należności głównej i solidarnie z tą spółką, jak również, że złożyła przedmiotowy weksel do dyspozycji powoda. Jednocześnie wskazała, iż wypełnienie weksla miało nastąpić w przypadku naruszenia postanowień porozumienia z dnia 22 września 2015 r. Według pozwanej, nie naruszyła ona ustaleń stron zawartych w tym porozumieniu, ponieważ jej zdaniem termin spłaty został ustalony na dzień 31 grudnia 2018 r. Jak ponadto dodała, raty miały być płatne kwartalnie, począwszy od dnia 31 marca 2016 r. oraz nie mniejsze, niż 14.000,00 zł. W dalszej kolejności pozwana podniosła, że powód wyraził zgodę na przesunięcie terminu zapłaty spornej faktury VAT z dnia 8 października 2014 r. do terminów określonych w porozumieniu, tj. do dnia 31 grudnia 2018r. Następnie wyjaśniła, że postanowienia te zostały zmodyfikowane przez powoda w piśmie z dnia 21 marca 2016 r., poprzez wyrażenie spółce (...) sp. z o.o. zgody na przedłużenie terminu płatności spornej faktury do dnia 31 grudnia 2016 r. W tej sytuacji, zdaniem pozwanej przedłużenie terminu płatności dotyczy także jej. Biorąc to pod uwagę, jak również powołując się na wieloletnie dobre relacje handlowe między stronami, pozwana wskazała, że wystawienie weksla oraz wezwanie do jego zakupu nie znajduje uzasadnienia.

Dowód:

pismo pozwanej z dnia 6 lipca 2016 r. wraz z potwierdzeniem nadania oraz odbioru – k.35-39v.

W oświadczeniu z dnia 12 października 2015 r. prezes zarządu powodowej spółki (...) wskazał, iż wyraża zgodę na przesunięcie terminu zapłaty spornej faktury VAT z dnia 8 października 2014 r. do terminów określonych w § 2 ust. 2 porozumienia z dnia 22 września 2015 r. Z kolei w piśmie z dnia 21 marca 2016 r., skierowanym do (...) sp. z o.o., M. W. oświadczył, że wyraża zgodę na przedłużenie terminu płatności spornej faktury do dnia 31 grudnia 2016 r. Treść pisma przedstawiciela powodowej spółki z dnia 21 marca 2016 r. odnosiła się wyłącznie do spółki (...) sp. z o.o. i nie dotyczyła pozwanej J. O. (1). Pozwana J. O. (1) nie otrzymała od powoda żadnego oświadczenia odnośnie do zmiany w stosunku do niej terminu zapłaty na dzień 31 grudnia 2016 r. Następnie pismem z dnia 6 maja 2016 r. przedstawiciel (...) sp. z o.o. sporządził harmonogram spłat, który miał zostać uwzględniony przez powoda przy konstruowaniu treści porozumienia.

Dowód:

oświadczenie M. W. z dnia 12 października 2015 r. – k.32

kopia pisma prezesa zarządu powoda z dnia 21 marca 2016 r. – k.31

harmonogram spłaty z dnia 6 maja 2016 r. – k.125 akt sprawy Sądu Okręgowego w Toruniu VI GC 169/16

przesłuchanie pozwanej J. O. (1) – k.127 (rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 01:48:12-01:48:40)

Porozumienie zawarte w dniu 22 września 2015 r. dotyczyło wyłącznie pozwanej J. O. (1), natomiast inne negocjacje prowadzone przez powoda, w tym w kwestii propozycji wyrażenia zgody na przedłużenie terminu zapłaty do dnia 31 grudnia 2016 r. odnosiły się jedynie do spółki (...) sp. z o.o. i ostatecznie nie znalazły odzwierciedlenia w pisemnym porozumieniu między powodem a spółką (...) sp. z o.o. Nie doszło również do pisemnej zmiany warunków porozumienia z dnia 22 września 2015 r., zawartego między powodem a pozwaną J. O. (1).

Dowód:

porozumienie z dnia 22 września 2015 r. – k.14-15

kopia pisma prezesa zarządu powoda z dnia 21 marca 2016 r. – k.31

harmonogram spłaty z dnia 6 maja 2016 r. – k.125 akt sprawy Sądu Okręgowego w Toruniu VI GC 169/16

oświadczenie M. W. dnia 12 października 2015 r. – k.32

odpowiedź powoda na zarzuty w sprawie Sądu Okręgowego w Toruniu, sygn. akt VI GC 169/16 – k.117-122 akt sprawy

Równocześnie Sąd Okręgowy w Toruniu prowadzi sprawę z powództwa (...) sp. z o.o. przeciwko (...) sp. z o.o. oraz M. K. (1), w której postępowanie jest aktualnie zawieszone (sygn. akt VI GC 169/16), dotyczącą tej samej faktury, co powództwo wytoczone w niniejszej sprawie. We wskazanej sprawie pozwana (...) sp. z o.o. przyjęła stanowisko, że termin zapłaty do dnia 31 grudnia 2018 r. z porozumienia zawartego z J. O. (1) w dniu 22 września 2015 r. dotyczy także spółki (...) sp. z o.o., chociaż zgodnie z treścią tego porozumienia, (...) sp. z o.o. nie była jego stroną. Z kolei w niniejszej sprawie pozwana J. O. (1) stwierdziła, że termin 31 grudnia 2016 r. wynikający z pisma powoda z dnia 21 marca 2016 r. dotyczy również i jej, a nie tylko spółki (...) sp. z o.o., pomimo iż adresatem tego pisma była wyłącznie (...) sp. z o.o.

Okoliczność bezsporna , a ponadto dowód:

pozew o zapłatę w sprawie Sądu Okręgowego w Toruniu, sygn. akt VI GC 169/16 – k.2-4 akt sprawy

zarzuty pozwanej (...) sp. z o.o. od nakazu zapłaty – k.31-33v. akt sprawy Sądu Okręgowego w Toruniu VI GC 169/16 – k.117-122 akt sprawy

W sprawie Sądu Okręgowego w Toruniu o sygn. akt VI GC 169/16 powód (...) sp. z o.o., w odpowiedzi na zarzuty pozwanych podniósł, iż zgodnie z wieloletnią praktyką w sytuacji, w której dochodzi do przesunięcia terminu płatności przez (...) sp. z o.o., powód spisuje z kontrahentem stosowną umowę, w której określa nie tylko nowy termin zapłaty, ale również sposób i formę zapłaty, reguluje kwestie związane z długiem odsetkowym oraz ustanawia adekwatne zabezpieczenia.

Dowód:

odpowiedź powoda na zarzuty w sprawie Sądu Okręgowego w Toruniu, sygn. akt VI GC 169/16 – k.117-122 akt sprawy

Roszczenie powoda w przedmiotowej sprawie było wymagalne na dzień 8 lipca 2016 r., tj. na pierwszy dzień przypadający po dacie płatności weksla, określonej przez powoda na dzień 7 lipca 2016 r.

Dowód:

faktura VAT nr (...) z dnia 8 października 2014 r. – k.13

porozumienie z dnia 22 września 2015 r. – k.14-15

deklaracja wekslowa – k.8

weksel własny – k.7

wezwanie do wykupu weksla z dnia 30 czerwca 2016 r. wraz z dowodem nadania – k.16-19

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o okoliczności bezsporne, dowody z dokumentów, częściowo w oparciu o dowód z zeznań świadków H. K. i M. K. (2) oraz częściowo na podstawie przesłuchania pozwanej J. O. (1).

Dokumenty prywatne stanowiły dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.) i w tym znaczeniu przedstawione przez strony dokumenty co do zasady nie były kwestionowane i nie budziły wątpliwości Sądu.

Sąd częściowo dał wiarę zeznaniom H. K., M. K. (2) oraz pozwanej J. O. (1), tj. w zakresie, w jakim zeznania te znalazły potwierdzenie w dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach tej sprawy oraz w aktach VI GC 169/16 tut. Sądu, w szczególności w treści porozumienia z dnia 22 września 2015 r., w fakturze VAT nr (...) z dnia 8 października 2014 r., w treści pisma prezesa zarządu powoda z dnia 21 marca 2016 r., w harmonogramie spłaty z dnia 6 maja 2016 r.

Zeznania świadka H. K. były wiarygodne odnośnie do okoliczności dotyczących wieloletniej współpracy handlowej stron, problemów (...) sp. z o.o. ze zbyciem węgla zakupionego od powoda, przystąpienie do długu firmy (...) sp. z o.o. przez pozwaną J. O. (1), prowadzenia negocjacji w przedmiocie przedłużenia terminu zapłaty spornej faktury VAT oraz dobrowolnej zapłaty przez (...) sp. z o.o. na rzecz powoda kwoty około 5.000,00 zł. W powyższym zakresie zeznania tego świadka pozostawały bowiem w zgodzie z zeznaniami świadka M. K. (2) oraz pozwanej J. O. (1), a ponadto korespondowały z treścią dowodów z dokumentów, w tym z treścią porozumienia z dnia 22 września 2015 r. oraz potwierdzeń przelewów z dnia 2 maja 2016 r. i z 10 czerwca 2016 r.

Zeznania świadka M. K. (2) zasługiwały na uwzględnienie w części, w której mowa o problemach (...) sp. z o.o. z zapłatą spornej faktury oraz ze zbyciem węgla zakupionego od powoda i wiedzy stron o tym fakcie, jak również w zakresie potwierdzającym fakt prowadzenia przez strony negocjacji w przedmiocie przedłużenia terminu zapłaty spornej faktury VAT, przystąpienia pozwanej do długu (...) sp. z o.o. i uczestnictwa pozwanej w tych negocjacjach, a ponadto w części odnoszącej się do kwestii wieloletniej współpracy handlowej stron oraz zawarcia przez strony porozumienia z dnia 22 września 2015 r.

Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanej J. O. (1) co do faktu prowadzenia rozmów i zawarcia przez strony porozumienia z dnia 22 września 2015 r. w przedmiocie przedłużenia terminu zapłaty i przystąpienia pozwanej do długu (...) sp. z o.o., uczestnictwa pozwanej J. O. (1) w rozmowach z powodem, wystawienia weksla, nie skierowania do pozwanej oświadczenia o przedłużeniu terminu zapłaty do dnia 31 grudnia 2016 r. oraz aktualnej sytuacji finansowej pozwanej albowiem w tym zakresie korespondowały z innymi wiarygodnymi dowodami.

Sąd pominął natomiast zeznania świadka H. K. w tym zakresie, w jakim świadek zeznał, że porozumienie było zawarte między powodem a spółką (...) sp. z o.o., jak również, że (...) sp. z o.o. wywiązała się z porozumienia, a ponadto, że pozwanej powód również przedłużył termin płatności. Zdaniem Sądu, zeznania świadka w omawianej części, bądź to pozostawały w sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, bądź też nie znajdowały potwierdzenia w treści tego materiału. Przede wszystkim, wskazana przez świadka okoliczność, iż porozumienie zostało zawarte między powodem a (...) sp. z o.o., stoi w sprzeczności z literalną treścią porozumienia z dnia 22 września 2015 r., z której w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż jego stronami są powód (...) sp. z o.o. oraz pozwana J. O. (1) (k.14-15). Po drugie, sam świadek w dalszej kolejności zeznał, że: „pozwana samodzielnie podpisała porozumienie, że będzie spłacać zadłużenie brata (…)” (k.125, rozprawa z dnia 15 grudnia 2016 r., nagranie nr 00:43:51 - 00:45:38). W materiale dowodowym sprawy, poza dwoma przelewami na łączną kwotę 5.500,00 zł, brak jest także dowodów potwierdzających fakt należytego i dobrowolnego wywiązywania się przez (...) sp. z o.o. z płatności względem powoda z tytułu spornej faktury VAT. Brak jest również dowodów, z których wynikałoby, że powód udzielił pozwanej J. O. (2) prolongaty terminu płatności całości zadłużenia do dnia 31 grudnia 2016 r. Przede wszystkim, okoliczność ta nie wynika z treści samego pisma prezesa zarządu powoda z dnia 21 marca 2016 r. (k.31), które to pismo zostało skierowane wyłącznie do (...) sp. z o.o., przy czym zaznaczyć należy, że do akt sprawy pozwana przedłożyła jedynie kopię tego pisma (wydruk z faksu). Co więcej, sama pozwana na rozprawie w dniu 15 grudnia 2016 r. przyznała, że „do firmy (...) nie przyszło żadne oświadczenie o przedłużeniu terminu” (k.127, nagranie 01:48:12 - 01:48:40). Ponadto, okoliczności sprawy uzasadniają wniosek, iż ostatecznie brak było pisemnego porozumienia pomiędzy powodem a (...) sp. z o.o. w przedmiocie przedłużenia terminu zapłaty do dnia 31 grudnia 2016 r. Sąd nie dał ponadto wiary zeznaniom świadka H. K., według których pozwana realizowała porozumienie z dnia 22 września 2015 r., albowiem okoliczność ta nie znalazła potwierdzenia w innych dowodach przeprowadzonych w sprawie. Przede wszystkim zauważyć trzeba, iż pozwana, wbrew zobowiązaniu przyjętemu na siebie na podstawie § 2 ust. 2 porozumienia z dnia 22 września 2015 r., nie przedstawiła powodowi harmonogramu spłat w terminie do dnia 15 stycznia 2016 r., nie uiściła także żadnej z kwartalnych rat, o których mowa w treści ww. zapisu porozumienia, pomimo iż przystąpiła do długu (...) sp. z o.o. jako dłużnik solidarny.

Nie były wiarygodne zeznania świadka M. K. (2) w miejscu, w którym świadek zeznała, iż pozwana J. O. (1) nie była zobowiązana do spełnienia żadnych warunków na mocy porozumienia. Okoliczność ta pozostaje bowiem w oczywistej sprzeczności z zapisem § 2 ust. 2 i 3 porozumienia z dnia 22 września 2015 r., według którego: „Strony zgodnie oświadczają, iż Wierzytelność zostanie uregulowana w terminie do dnia 31 grudnia 2018 r. w kwartalnych ratach płatnych od 31 marca 2016 r., których wysokość przedstawi do dnia 15 stycznia 2016 r., z tym zastrzeżeniem, że wysokość corocznych wpłat będzie nie mniejsza, niż 55.000,00 zł” (§ 2 ust. 2) oraz „ Zawarcie niniejszego porozumienia wywoła skutek w postaci powstrzymania się przez W. od podejmowania czynności windykacyjnych pod warunkiem realizacji przez (...) Sp. z o.o. bądź Panią J. O. (1) postanowień zawartych w ust. 2” (§ 2 ust. 3). Z powyższych zapisów w sposób jednoznaczny wynika zatem, iż wstrzymanie się przez powoda od czynności windykacyjnych miało charakter warunkowy, tzn. było uzależnione od spełnienia przez pozwaną J. O. (1) lub (...) sp. z o.o. jako współdłużników, warunków, o których mowa w § 2 ust. 2 porozumienia. Do warunków tych należało zaś uregulowanie całej dłużnej sumy w terminie do dnia 31 grudnia 2018 r. w kwartalnych ratach, płatnych począwszy od dnia 31 marca 2016 r., przy czym roczna wysokość wpłat miała być nie mniejsza niż 55.000,00 zł (k.14-15 akt).

Sąd odmówił wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom złożonym przez pozwaną J. O. (1) co do faktu, iż termin zapłaty spornej faktury VAT został jej przedłużony do dnia 31 grudnia 2016 r., jak również, że dług miała spłacić (...) sp. z o.o., a nie pozwana. Przede wszystkim, w ocenie Sądu, okoliczność przedłużenia pozwanej terminu zapłaty do dnia 31 grudnia 2016 r. nie została potwierdzona żadnym innym dowodem przeprowadzonym w sprawie, w szczególności nie wynikała ona z treści pisma prezesa powodowej spółki – (...) z dnia 21 marca 2016 r., które zostało skierowane wyłącznie do firmy (...) sp. z o.o. (k.31). Także sama pozwana na rozprawie w dniu 15 grudnia 2016 r. przyznała, że „do firmy (...) nie przyszło żadne oświadczenie o przedłużeniu terminu” (k.127, nagranie 01:48:12 - 01:48:40). Wbrew zeznaniom pozwanej, nie znalazła potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy również okoliczność, iż dług miała spłacić (...) sp. z o.o., a nie pozwana. Zeznania pozwanej w tym zakresie sprzeczne są wprost z jednoznaczną treścią porozumienia stron z dnia 22 września 2015 r., na mocy którego pozwana przystąpiła do długu (...) sp. z o.o. w charakterze dłużnika solidarnego (k.14 akt, § 2 ust.1 porozumienia).

Fakt przedłużenia terminu zapłaty firmie (...) sp. z o.o. do dnia 31 grudnia 2016 r. nie był natomiast przedmiotem badania Sądu w niniejszym postępowaniu z tej przyczyny, iż po pierwsze pozostawał on bez wpływu na odpowiedzialność pozwanej J. O. (1) jako dłużnika solidarnego względem powoda, wynikającą z porozumienia stron z dnia 22 września 2015 r., a tym samym bez wpływu na wynik postępowania w przedmiotowej sprawie. Po drugie, kwestia ta pozostaje przedmiotem postępowania Sądu Okręgowego w Toruniu w sprawie o sygn. akt VI GC 169/16, wobec czego zostanie przesądzona w tymże postępowaniu.

Przedmiot sporu sprowadzał się zasadniczo do oceny, czy pozwana J. O. (1) wywiązała się z obowiązków przyjętych na siebie na mocy porozumienia stron z dnia 22 września 2015 r. W konsekwencji należało zatem przesądzić, czy powód zasadnie wypełnił weksel i wezwał pozwaną do jego wykupu, w szczególności czy roszczenie powoda było wymagalne na dzień 8 lipca 2016 r., tj. na pierwszy dzień przypadający po dacie płatności weksla, określonej przez powoda na dzień 7 lipca 2016 r.

Powództwo było uzasadnione.

W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności dowody z dokumentów, tj. z porozumienia stron z dnia 22 września 2015 r. (k.14-15), z faktury VAT nr (...) z dnia 8 października 2014 r. (k.13), z weksla własnego z dnia 30 czerwca 2016 r. (k.7), z deklaracji wekslowej (k.8), z wezwania do wykupu weksla wraz z potwierdzeniem nadania (k.16-19), z kopii pisma prezesa zarządu powoda M. W. z dnia 21 marca 2016 r. (k.31), a ponadto dowody z dokumentów zgromadzonych w sprawie Sądu Okręgowego w Toruniu o sygn. akt VI GC 169/16, w tym m.in.: z pozwu (...) sp. z o.o. w B. z dnia 8 lipca 2016 r. wraz z załącznikami (k.2-18), z nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 21 lipca 2016 r. (k.24) oraz z zarzutów pozwanych z dnia 1 sierpnia 2016 r. od nakazu zapłaty wraz z załącznikami (k.31-52), jak również częściowo z zeznań świadków H. K. i M. K. (2) oraz częściowo z zeznań pozwanej J. O. (1), prowadzą do wniosku, że pozwana J. O. (1) nie wywiązała się z warunków porozumienia stron z dnia 22 września 2015 r., w rezultacie czego powód zasadnie wypełnił weksel i wezwał pozwaną do jego wykupu, ponieważ roszczenie powoda wynikające z faktury VAT nr (...) z dnia 8 października 2014 r. było wymagalne na dzień 8 lipca 2016r., tj. na pierwszy dzień przypadający po dacie płatności weksla, określonej przez powoda na dzień 7 lipca 2016 r.

W pierwszej kolejności zważyć należy, iż słusznie powód wskazał, że pozwana ponosi solidarną odpowiedzialność ze spółką (...) sp. z o.o. za zobowiązania i tylko co do należności głównej, ponieważ taka była istota porozumienia z dnia 22 września 2015 r., że pozwana przystąpiła tylko częściowo do długu, mianowicie w zakresie należności głównej. Treść porozumienia stron w tym zakresie była bowiem jasna i precyzyjna, wobec czego nie nasuwała jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych. Jak wynika z § 2 ust. 1 ww. porozumienia, „J. O. (1) oświadcza, iż przystępuje do długu (...) Sp. z o.o. opisanego jako Wierzytelność wyłącznie w zakresie obowiązku zapłaty należności głównej, na co W. wyraża zgodę. Strony zgodnie oświadczają, iż na skutek niniejszego oświadczenia (...) Sp. z o.o. i J. O. (1) są solidarnie zobowiązani względem W. do zapłaty Wierzytelności” (k.14-15 akt).

Z istoty zobowiązania solidarnego wynika natomiast, iż kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalania pozostałych. Aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani (art. 366 § 1 i 2 k.c.). Na gruncie powołanego przepisu ustawy w literaturze przedmiotu podkreśla się m.in., że solidarność dłużników charakteryzuje się: 1) wielością podmiotów po stronie zobowiązanej; 2) niepodzielnością zobowiązania bez względu na przedmiot świadczenia; 3) możliwością żądania przez wierzyciela według jego wyboru całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna; 4) utrzymaniem zobowiązania wszystkich dłużników aż do całkowitego zaspokojenia wierzyciela; 5) zwolnieniem wszystkich dłużników na skutek zaspokojenia wierzyciela przez któregokolwiek z nich. Bezsprzecznie solidarność bierna skonstruowana jest w interesie wierzyciela, który aż do całkowitego zaspokojenia może żądanie spełnienia świadczenia kierować do wybranych przez siebie dłużników. Wybór dokonywany przez wierzyciela nie podlega właściwie żadnym ograniczeniom (…). Procesowy wymiar solidarności biernej dla wierzyciela wyraża się w możliwości skierowania pozwu przeciwko wybranemu przez siebie dłużnikowi czy grupie dłużników, występujące bowiem pomiędzy dłużnikami solidarnymi współuczestnictwo procesowe ma wprawdzie charakter materialny, ale nie jest konieczne, ani jednolite ( Kodeks cywilny. Komentarz 2016, wyd.7, red. E. Gniewek, Legalis; podobnie: SN w wyr. z 23.11.1982 r., IV PR 329/82, OSN 1983, Nr 7, poz. 101 i w wyr. z 6.12.2000 r., III CKN 1352/00, Legalis, czy wyr. z 17.10.2012 r., I CZ 134/12, Legalis).

W związku z powyższym, zgodzić należało się również ze stanowiskiem powoda, według którego w myśl art. 368 k.c. zobowiązanie może być solidarne, chociażby każdy z dłużników był zobowiązany w sposób odmienny. Zróżnicowanie to dotyczyć może czasu, miejsca, sposobu spełnienia świadczenia, zastrzeżenia określonego warunku lub terminu tylko dla jednego z dłużników, a nawet samej wysokości świadczenia, z tym że w tym ostatnim przypadku solidarność utrzymuje się między dłużnikami do wysokości niższego długu. Stanowisko to znajduje potwierdzenie zarówno w judykaturze, jak i w doktrynie prawniczej (vide: Kodeks cywilny. Komentarz 2016, wyd.7, red. E. Gniewek, Legalis).

Jednocześnie rację miał powód wskazując, iż strony od samego początku były odmiennie zobowiązane, ponieważ pozwana J. O. (1) przystąpiła do długu wyłącznie w zakresie obowiązku zapłaty należności głównej. Także ewentualna prolongata terminu płatności, na którą powołuje się pozwana, z mocy art. 373 k.c. per analogiam w zw. z art. 368 k.c . , zgodnie z regułą wykładni a maiori ad minus objęta jest zasadą indywidualizacji więzi łączącej wierzyciela i dłużnika. Stosownie do dyspozycji powołanego przepisu art. 373 k.c., zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników. W konsekwencji, skoro więc ustawodawca przyjął, iż zwolnienie z długu względem jednego z dłużników solidarnych nie odnosi skutku względem pozostałych współdłużników, to tym bardziej skutku takiego nie odniesie również przedłużenie terminu płatności względem jednego ze współdłużników solidarnych.

Wbrew zatem stanowisku pozwanej, ewentualne przedłużenie terminu zapłaty wobec (...) sp. z o.o. do dnia 31 grudnia 2016 r. nie odniosłoby automatycznego (tożsamego) skutku względem pozwanej, która – jak wynika z dowodów przeprowadzonych w sprawie – nie otrzymała od powoda oświadczenia o przedłużeniu terminu płatności do dnia 31 grudnia 2016 r. Stąd też, jak już wyżej wskazano, fakt ten nie był przedmiotem badania Sądu w niniejszym postępowaniu, albowiem pozostawał on bez wpływu na odpowiedzialność pozwanej J. O. (1) jako dłużnika solidarnego względem powoda, wynikającą z porozumienia stron z dnia 22 września 2015 r., a w rezultacie – bez wpływu na wynik postępowania w przedmiotowej sprawie. Raz jeszcze podkreślenia wymaga fakt, iż zgodnie z treścią porozumienia z dnia 22 września 2015 r., pozwana J. O. (1) jako dłużnik solidarny, była zobowiązana względem powoda wspólnie z (...) sp. z o.o., tzn. jednocześnie, obok niej, a nie dopiero w dalszej kolejności, bądź wcale, jak wywodziła pozwana.

W świetle całokształtu okoliczności sprawy nie ulega przy tym wątpliwości fakt, iż pozwana J. O. (1) nie wywiązała się z zapisu § 2 ust. 2 porozumienia z dnia 22 września 2015 r. Nie przedstawiła bowiem powodowi w terminie do dnia 15 stycznia 2016 r. wysokości kwartalnych rat, a ponadto nie dokonała ich dobrowolnej spłaty, począwszy od dnia 31 marca 2016 r. Pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów na okoliczność realizacji porozumienia w powyższym zakresie. Także firma (...) sp. z o.o. nie uiściła kwartalnych rat, począwszy od dnia 31 marca 2016 r. Tymczasem, wstrzymanie czynności windykacyjnych przez powoda, stosownie do zapisu § 2 ust. 3 porozumienia z dnia 22 września 2015 r., uzależnione było właśnie od realizacji przez pozwaną lub przez (...) sp. z o.o.” jako współdłużników solidarnych warunków, o których mowa w § 2 ust. 2 przedmiotowego porozumienia. W braku zaś spełnienia warunków z § 2 ust. 2 porozumienia, zaktualizowało się uprawnienie powoda do dochodzenia przeciwko pozwanej swojego roszczenia wynikającego z faktury VAT nr (...) z dnia 8 października 2014 r.

Wobec powyższego, powód zasadnie w dniu 30 czerwca 2016 r. wypełnił weksel własny wzywając pozwaną do jego wykupu w terminie do dnia 7 lipca 2016 r., co było zgodne z deklaracją wekslową. Skoro termin wykupu weksla upłynął bezskutecznie z dniem 7 lipca 2016 r., to roszczenie powoda stało się wymagalne począwszy od dnia 8 lipca 2016 r. W efekcie, roszczenie powoda o zapłatę kwoty dochodzonej pozwem w niniejszym postępowaniu było zatem uzasadnione, zarówno w świetle dyspozycji powołanych wyżej przepisów art. 366 § 1 i § 2 k.c. oraz art. 368 k.c., jak również w oparciu o regulację art. 9 zdanie pierwsze prawa wekslowego, po myśli którego wystawca (w tym wypadku pozwana) odpowiada za przyjęcie i zapłatę wekslu.

Sąd Okręgowy przeprowadził także dowód z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy tutejszego Sądu o sygn. akt VI GC 169/16, na którą to sprawę pozwana powołała się w zarzutach od nakazu zapłaty. We wskazanej sprawie powód (...) sp. z o.o. dochodzi od pozwanych (...) sp. z o.o. oraz M. K. (1) zapłaty kwoty wynikającej z tej samej faktury VAT z dnia 8 października 2014 r. Pozwana (...) sp. z o.o. przyjęła w ww. sprawie stanowisko, iż termin zapłaty do dnia 31 grudnia 2018 r. z porozumienia zawartego z J. O. (1) w dniu 22 września 2015 r. dotyczy także spółki (...) sp. z o.o., chociaż zgodnie z treścią tego porozumienia, (...) sp. z o.o. nie była jego stroną. Z kolei w niniejszej sprawie pozwana J. O. (1) twierdziła, że termin 31 grudnia 2016 r. wynikający z pisma powoda z dnia 21 marca 2016 r. dotyczy również i jej, a nie tylko spółki (...) sp. z o.o., pomimo iż adresatem tego pisma była wyłącznie (...) sp. z o.o. Zdaniem Sądu meriti, z powyższego wynika, że pozwana w sposób celowy manipulowała propozycjami wskazanymi przez powoda w negocjacjach tak, żeby jak najdłużej nie płacić za istniejące zobowiązania.

W ocenie Sądu Okręgowego, całokształt materiału dowodowego w obydwu sprawach wskazuje, że porozumienie zawarte w dniu 22 września 2015 r. dotyczyło wyłącznie pozwanej J. O. (1), natomiast inne negocjacje prowadzone przez powoda, w tym w kwestii propozycji wyrażenia zgody na przedłużenie terminu zapłaty do dnia 31 grudnia 2016 r., odnosiły się jedynie do spółki (...) sp. z o.o. i ostatecznie nie znalazły odzwierciedlenia w pisemnym porozumieniu między powodem a (...) sp. z o.o. Nie doszło również do pisemnej zmiany warunków porozumienia z dnia 22 września 2015 r., zawartego między powodem a pozwaną J. O. (1).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznał, że istniały podstawy do utrzymania w całości w mocy nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. Całe roszczenie powoda znajdowało bowiem oparcie w dokumentach. Natomiast wszystkie zarzuty pozwanej, iż na dzień wniesienia pozwu i zamknięcia rozprawy roszczenie powoda jest niewymagalne, były oczywiście chybione i Sąd nie podzielił stanowiska pozwanej w tym zakresie.

Reasumując powodowi, zgodnie z przepisem art. 366 § 1 i § 2 k.c. i art. 368 k.c., w zw. z art. 9 prawa wekslowego należał się zwrot dochodzonej pozwem sumy pieniężnej.

Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie art. 496 k.p.c. utrzymał w mocy w całości nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, wydany przez Sąd Okręgowy w Toruniu w dniu 14 lipca 2016 r. w sprawie o sygn. akt VI GNc 293/16.

Z/

1)  (...),

2)  (...),

3)  (...).

T. 03.02.2017 r.