Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 grudnia 2024 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Danuta Domańska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 02 grudnia 2024 roku w Toruniu

sprawy z odwołania R. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o wysokość świadczenia

na skutek odwołania R. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T.

z dnia 16 sierpnia 2024 roku znak: (...)

oddala odwołanie.

Sędzia Danuta Domańska

Sygn. akt IV U 833/24

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 sierpnia 2024r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., działając na podstawie art. 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2189 ze zm.) oraz art. 57 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2023r., poz. 1251), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 07.06.2024r., przyznał ubezpieczonemu R. J. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy spowodowaną wypadkiem przy pracy od 1 czerwca 2024 r., tj. o miesiąca w którym zgłoszono wniosek. Renta została przyznana na stałe. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że do obliczenia wysokości świadczenia przyjęto:



przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1978 r. do 2008 r.,



wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w wysokości 50,46 %,



podstawę wymiaru w wysokości 3 151,80 zł,



okresy składkowe w wymiarze 30 lat, 4 miesięcy i 18 dni oraz okresy nieskładkowe
w wymiarze 4 lata, 6 miesięcy i 9 dni (ze stażu pracy wyłączony został okres absencji chorobowej niepłatnej od 27 maja 1995 r. do 31 maja 1995 r. oraz okres urlopu bezpłatnego od 18 października 1995 r. do 8 listopada 1995 r.).

Wysokość renty została obliczona w następujący sposób:

24% x 6 246,13 zł = 1 499,07 zł

(364 x 1,3%) / 12 x 3 151,80 = 1 242,75 zł

(54 x 0,7%) / 12 x 3 151,80 = 99,28 zł

RAZEM = 2 841,10 zł

Renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 75% renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i wynosi 2 130,83 zł.

Organ rentowy wyjaśnił, że na poczet należności od 1 czerwca 2024 r. do 30 września 2024 r. w kwocie 8 523,32 zł zalicza kwotę 5 971,71 z tytułu wypłaconej renty. Pozostała należność w kwocie 2 551,61 zł po odliczeniu zaliczki na podatek odprowadzanej do urzędu skarbowego w kwocie 6,00 zł, liczonej od podstawy opodatkowania 2 552 zł, składki na ubezpieczenie zdrowotne w kwocie 229,64 zł organ rentowy przekaże na rachunek w banku w kwocie 2 315,97 zł.

W odwołaniu od powyższej decyzji R. J. wniósł o ponowne rozpoznanie jego wniosku. Zdaniem ubezpieczonego kwota różnicy powinna być naliczona od 02 lutego 2017 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się na argumentację tożsamą z przytoczoną w uzasadnieniu skarżonej decyzji. Dodatkowo wskazał, iż R. J. w dniu 07.06.2024r. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Orzeczeniem z dnia 04.07.2024r. lekarz orzecznik ZUS ustalił, że wnioskodawca jest trwale częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Na tej podstawie organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do renty wypadkowej od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. ZUS podał, iż R. J. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 24.01.2019r.

W piśmie z 22 października 2024 r. R. J. wniósł o dokonanie wyrównania świadczenia rentowego za okres od 02 lutego 2017 r., kiedy to organ rentowy błędnie zakwalifikował rentę ubezpieczonego jako rentę zwykłą zamiast jako rentę wypadkową. Wskazał, że obecnie posiada decyzję o przyznaniu renty wypadkowej, które potwierdza, że jego niezdolność do pracy wynika bezpośrednio z wypadku, do którego doszło 2 lutego
2017 r. W związku z błędną kwalifikacją, przez okres od 02 lutego 2017 r. do 01 czerwca 2024 r. ubezpieczony otrzymywał niższe świadczenie mimo, że powinien był otrzymywać rentę wypadkową. Ubezpieczony wyjaśnił, że w początkowej fazie choroby lekarz źle zdiagnozował jego uraz. Zlecił rehabilitację, po której stan jego zdrowia się pogorszył. Po roku ubezpieczony poszedł do lekarza, który zlecił rezonans. Okazało się, że ma pozrywane ścięgna w barku i stany zapalne. Zdaniem ubezpieczonego skoro organ rentowy przyjął protokół powypadkowy i wypłacił odszkodowanie to powinien był przyznać ubezpieczonemu rentę wypadkową. Ubezpieczony wskazał również, że 04 grudnia 2024 r. czeka go operacja.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony R. J. (ur. (...)) w dniu 01 lutego 2017 r. uległ wypadkowi przy pracy, na skutek którego doznał urazu barku prawego. Początkowo rozpoznawano u niego stan po stłuczeniu barku prawego i zespół bolesnego barku (PHS) prawostronnego. W ramach leczenia ubezpieczony został poddany rehabilitacji i otrzymywał zastrzyki z kwasem hialuronowym. W dniu 18 maja 2018 r. ubezpieczony wykonał badanie rezonansu magnetycznego barku, które wykazało uszkodzenia wewnątrzstawowe.
W dniu 8 sierpnia 2018 r. ubezpieczony przebył artroskopię stawu ramiennego z powodu masywnego uszkodzenia stożka rotatorów. Podczas hospitalizacji rozpoznano u niego:
1) wielopostaciowe uszkodzenie wewnątrzstawowej części LHBT, 2) masywne uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzbietowego, 3) częściowe uszkodzenie ścięgna mięśnia podłopatkowego, 4) zapalnie zmienioną kaletkę podbarkową i 5) CHML II stopnia powierzchni stawowej panewki i głowy kości ramiennej. W późniejszym okresie ubezpieczony kontynuował leczenie w Poradni Urazowo – Ortopedycznej.

W dniu 17 września 2024 r. ubezpieczony otrzymał skierowanie do szpitala na oddział chirurgii urazowo – ortopedycznej z rozpoznaniem zmian zwyrodnieniowych barku P.
Na tej podstawie ubezpieczonemu wyznaczono termin operacji na 04 grudnia 2024 r.

Dowód: - dokumentacja medyczna – k. 18 – 25, 29 akt sądowych, k. 36 akt sądowych

(koperta),

- opinia w sprawie kwalifikacji prawnej wypadku – k. 1 akt ZUS p. VII,

- karta wypadku – k. 21 akt ZUS p. VII.

W okresie od 29 stycznia 2018 r. do 23 stycznia 2019 r. R. J. miał przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowód: - decyzje ZUS – k. 7, 13, 19 akt ZUS p. IV.

W dniu 09 stycznia 2019 r. R. J. wystąpił z wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

W orzeczeniu z 04 lutego 2019 r. Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 29 lutego 2020r. Jako datę powstania częściowej niezdolności do pracy wskazał: od daty po ustaniu okresu świadczenia rehabilitacyjnego.

Decyzją z 21 lutego 2019 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do renty
z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 24 stycznia 2019 r. do 29 lutego 2020 r.

Kolejnymi decyzjami prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy było przedłużane na dalsze okresy, tj. decyzją z 09 marca 2020 r. do 28 lutego 2022 r., zaś decyzją
z 16 maja 2022 r. do 31 stycznia 2025 r.

Dowód: - wniosek - k. I akt ZUS p. VIII,

- orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 25 akt ZUS p. VIII,

- decyzja z 21.02.2019 r. – k. 82 akt ZUS p. VIII,

- decyzja z 9.03.2020 r. – k. 88 akt ZUS p. VIII,

- decyzja z 16.05.2022 r. – k. 98 akt ZUS p. VIII.

W dniu 07 czerwca 2024 r. R. J. wystąpił z wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W orzeczeniu z 04 lipca 2024 r. Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że ubezpieczony jest trwale częściowo niezdolny do pracy, a także, że częściowa niezdolność do pracy pozostaje
w związku z wypadkiem przy pracy.

Zaskarżoną decyzją z dnia 16 sierpnia 2024 r. organ rentowy, działając na podstawie
art. 6 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2189 ze zm.) oraz art. 57 ustawy
z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2023 r., poz. 1251) przyznał ubezpieczonemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy spowodowaną wypadkiem przy pracy od 1 czerwca 2024 r., tj. o miesiąca w którym zgłoszono wniosek. Renta została przyznana na stałe. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że do obliczenia wysokości świadczenia przyjęto:

- przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1978 r. do 2008 r.,

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w wysokości 50,46 %,

- podstawę wymiaru w wysokości 3 151,80 zł,

- okresy składkowe w wymiarze 30 lat, 4 miesięcy i 18 dni oraz okresy nieskładkowe
w wymiarze 4 lata, 6 miesięcy i 9 dni (ze stażu pracy wyłączony został okres absencji chorobowej niepłatnej od 27 maja 1995 r. do 31 maja 1995 r. oraz okres urlopu bezpłatnego od 18 października 1995 r. do 8 listopada 1995 r.).

Wysokość renty została obliczona w następujący sposób:

24% X 6 246,13 zł = 1 499,07 zł

(364 x 1,3%) / 12 x 3 151,80 = 1 242,75 zł

(54 x 0,7%) / 12 x 3 151,80 = 99,28 zł

RAZEM = 2 841,10 zł

Renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 75% renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i wynosi 2 130,83 zł.

Organ rentowy wyjaśnił, że na poczet należności od 1 czerwca 2024 r. do 30 września 2024 r. w kwocie 8 523,32 zł zalicza kwotę 5 971,71 z tytułu wypłaconej renty. Pozostała należność w kwocie 2 551,61 zł po odliczeniu zaliczki na podatek odprowadzanej do urzędu skarbowego w kwocie 6,00 zł, liczonej od podstawy opodatkowania 2 552 zł, składki na ubezpieczenie zdrowotne w kwocie 229,64 zł organ rentowy przekaże na rachunek w banku w kwocie 2 315,97 zł.

Dowód: - wniosek – k. 1 - 3 akt ZUS p. VIII,

- orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 9 akt ZUS p. VIII,

- zaskarżona decyzja ZUS – k. 14 akt ZUS p. VIII.

W dniu 24 października 2024 r. R. J. wystąpił z wnioskiem o wyrównanie świadczenia rentowego za okres od 2 lutego 2017 r. kiedy to organ rentowy błędnie zakwalifikował jego rentę jako zwykłą zamiast wypadkowej.

Decyzją z 05 listopada 2024 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do wyrównania renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy
z 1 lutego 2017 r. W uzasadnieniu wskazał, że przedmiotowy wniosek ubezpieczony zgłosił
07 czerwca 2024 r. Natomiast 09 stycznia 2019 r. ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, który nie stanowił postawy do rozpatrywania niezdolności do pracy związanej z wypadkiem przy pracy.

Dowód: - wniosek – k. 19 akt ZUS p. VIII,

- decyzja ZUS z 5.11.2024 r. – k. 21 akt ZUS p. VIII.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd rozpoznawał odwołanie od decyzji ZUS z dnia 16 sierpnia 2024r.

Stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentów zawartych w aktach sądowych oraz aktach rentowych R. J..

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, gdyż były jasne, pełne i rzetelne, a żadna
ze stron nie kwestionowała ich autentyczności i mocy dowodowej.

Należy wskazać, iż w niniejszym postępowaniu kwestia sporna dotyczyła ustalenia, od jakiej daty organ rentowy winien przyznać ubezpieczonemu prawo do renty wypadkowej. W zaskarżonej decyzji ZUS przyznał to prawo od miesiąca, w którym ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu wypadku przy pracy. Natomiast ubezpieczony uważał, że powinna to być data wcześniejsza, tj. od dnia 02.02.2017r., a świadczenie rentowe winno być wyrównane od dnia 02.02.2017r.

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2189 ze zm. zwanej w dalszym ciągu „ustawą wypadkową”), z tytułu wypadku przy pracy przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy wypadkowej przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS,
z wyjątkiem art. 57 ust. 1 pkt 4 oraz art. 101a tej ustawy, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy. Świadczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową (art. 17 ust. 2 ustawy wypadkowej).

Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 17 marca 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 1631 ze zm. zwanej dalej „ustawą emerytalną”) prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust. 2. Jeżeli ubezpieczony pobiera zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne lub wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacane na podstawie przepisów Kodeksu pracy, prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub renty szkoleniowej powstaje z dniem zaprzestania pobierania tego zasiłku, świadczenia lub wynagrodzenia
(art. 100 ust. 2 ustawy emerytalnej).

Stosownie do art. 116 ust. 1 ustawy emerytalnej postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Z kolei zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem
ust. 2

Mając powyższe na uwadze należy wyjaśnić, że w zakresie wypłaty wszystkich świadczeń z ubezpieczeń społecznych obowiązuje ogólna reguła, wynikająca z art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z którą świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Co prawda w myśl art. 100 tej ustawy, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, albowiem prawo do świadczenia powstaje ex lege (a zatem nie z mocy decyzji organu rentowego) w dniu spełnienia ustawowych warunków (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2001 r., II UKN 136/00, OSNAPiUS 2002, Nr 18, poz. 441), poza wyjątkiem z art. 100 ust. 2 powołanej ustawy (w sprawie niniejszej nieistotnym). Jednakże samo spełnienie warunków wymaganych do nabycia prawa do świadczenia nie rodzi po stronie organu rentowego zobowiązania z tytułu powstałego świadczenia, gdyż zależy to od złożenia przez ubezpieczonego stosownego wniosku. Ustawa emerytalna odróżnia bowiem moment powstania prawa (spełnienie warunków - art. 100) od momentu wypłaty świadczenia (nie wcześniej niż od miesiąca zgłoszenia wniosku lub wydania decyzji z urzędu - art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej). Ogólną zasadą prawa ubezpieczeń społecznych jest zatem wypłata świadczenia na wniosek ubezpieczonego, poczynając od dnia powstania prawa do renty (spełnienia ustawowych warunków), lecz nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie (art. 116 ust. 1 ustawy emerytalnej–por. postanowienie Sądu Najwyższego z 9.01.2024 r., III USK 102/23, LEX nr 3652157; wyrok SN z 27.06.2023 r., III USKP 91/22, LEX nr 3576684).

Istotna jest zatem data wystąpienia z wnioskiem o ustalenie prawa do świadczenia. Sąd podkreśla również, że choć w sprawach z odwołania od decyzji organu rentowego, odwołanie i wcześniejsza decyzja wyznaczają kierunek postępowania, to musi ono być jednak prowadzone w zakresie prawa podmiotowego strony, a więc rozstrzygać o jej prawach
i obowiązkach. Wyznacznikiem i kierunku postępowania nie jest formalne wydanie bądź niewydanie decyzji, lecz przede wszystkim treść wniosku rentowego, gdyż to on wyznacza zakres postępowania administracyjnego przed organem rentowym oraz przedmiot rozstrzygnięcia, jakie winna zawierać decyzja.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że 01 lutego 2017 r. ubezpieczony uległ wypadkowi przy pracy. W dniu 09 stycznia 2019r. złożył wniosek na formularzu standardowym stosowanym przez organ rentowym, a w jego treści nie ma ani jednego słowa o tym, że chodzi o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Organ rentowy prowadził zatem postępowanie orzecznicze w celu ustalenia, czy ubezpieczony kwalifikuje się do przyznania prawa rentowego z ogólnego stanu zdrowia.

W ocenie Sądu nie ma podstaw do przyjęcia, że ubezpieczony nie miał świadomości
o jakie świadczenie występuje. Sąd zwrócił uwagę, że w toku postępowania administracyjnego, w orzeczeniu z 04 lutego 2019 r., Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 29 lutego 2020 r. (bez wskazania, że niezdolność ta ma związek z wypadkiem przy pracy z 1 stycznia 2017 r.). Następnie, decyzją z 21 lutego 2019 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 24 stycznia 2019 r. Kolejnymi decyzjami prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy było przedłużane aż do 31 stycznia 2025 r. Ubezpieczony nie złożył sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS czy też odwołania od decyzji z 21 lutego 2019 r. oraz dalszych decyzji, w których zwróciłby uwagę, że domaga się prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy, a nie z ogólnego stanu zdrowia. Następnie, 07 czerwca 2024 r., R. J. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Powyższe wskazuje, że ubezpieczony zdawał sobie sprawę, że renta z tytułu ogólnego stanu zdrowia i renta wypadkowa to dwa odrębne świadczenia, a także że aż do czerwca 2024 r. nie podejmował starań o uzyskanie prawa do renty wypadkowej.

Nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa, a co sugeruje R. J., obowiązek badania przez organ rentowy prawa ubezpieczonych do wszelkich świadczeń. Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 18 czerwca 2014r., III AUa 1111/13, stwierdził, iż organ rentowy nie jest zobowiązany do każdorazowego informowania potencjalnego świadczeniobiorcy o wszystkich wynikających z obowiązujących przepisów prawa możliwościach przyznawania dodatków, wzrostów, czy też wręcz innych świadczeń,
a jedynie tych, do których potencjalne prawo wynika z charakteru wnioskowanego świadczenia bądź złożonych dokumentów, czy też innych ujawnionych w momencie składania wniosku okoliczności faktycznych i prawnych. Nadto, Sąd Najwyższy w wyroku
z dnia 18 grudnia 1997r. II UKN 425/97, stwierdził, że zmiana pobieranego świadczenia emerytalno-rentowego na inne, nie następuje z urzędu, lecz w wyniku złożenia przez zainteresowanego stosownego wniosku. Na gruncie obowiązującej ustawy emerytalnej orzecznictwo nie pozostawia więc wątpliwości, że zasadą jest, że to ubezpieczony inicjuje postępowanie o przyznanie świadczenia, a organ rentowy może wyręczyć go, działając
z urzędu tylko w ściśle określonych sytuacjach.

Reasumując, ubezpieczony po raz pierwszy z wnioskiem o prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy razy z 01 lutego 2017 r. wystąpił 07 czerwca 2024 r. Prawidłowo zatem organ rentowy, działając na podstawie
art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia
od 01 czerwca 2024 r., tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Brak było podstaw do przyznania prawa do świadczenia od daty wcześniejszej. W okresie od
02 lutego 2017 r. do 24 stycznia 2019 r. ubezpieczony nie miał przyznanego prawa do renty (od 29 stycznia 2018 r. do 23 stycznia 2019 r. miał przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego). Wniosek z 09 stycznia 2019 r. dotyczył zaś prawa do renty z ogólnego stanu zdrowia i nie zobowiązywał organu rentowego do badania dodatkowo uprawnień ubezpieczonego do nabycia prawa do renty wypadkowej.

Mając na względzie powyższe, Sąd działając na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie ubezpieczonego jako bezzasadne.

Sąd nie rozstrzygał w niniejszym wyroku o wyrównaniu świadczeń rentowych za okres od 02.02.2017r. gdyż tej kwestii dotyczyła decyzja ZUS z dnia 05.11.2024r. która nie była przedmiotem rozpoznania Sądu.

Sędzia Danuta Domańska