Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2024 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Danuta Domańska

Protokolant: st. sekr. sąd. Emilia Witkowska - Marciniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 grudnia 2024 roku w Toruniu

sprawy D. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne

na skutek odwołania D. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T.

z dnia 01 lipca 2024 roku nr (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od ubezpieczonego D. F. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. kwotę 3.600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych, 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego organu rentowego, z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia Danuta Domańska

Sygn. akt IVU 700/24

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 01 lipca 2024r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na podstawie art. 83 ust. 1 pkt.3 ustawy z dnia 13 października o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2024r. poz.497) i art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2024r., poz. 146) stwierdził, że roczna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności opodatkowanej według stawki liniowej dla D. F. wynosi 383 268,36 zł. za 2023 rok.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż jego stanowisko oparte jest na literalnej wykładni art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych. Oznacza to, że do komorników traktowanych na gruncie przepisów ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych jako osoby prowadzące działalność gospodarczą należy ustalać wysokość podstawy wymiaru składki zdrowotnej w ścisłym powiązaniu z ich formą opodatkowania oraz wysokością uzyskiwanych dochodów/ przychodów z działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów podatkowych, czyli na podstawie art. 81 ust. 2 ustawy zdrowotnej.

Zgodnie z art. 81 ust. 2 ustawy zdrowotnej roczną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne osób prowadzących działalność pozarolniczą, opłacających podatek dochodowy na zasadzie podatku liniowego, stanowi dochód z działalności gospodarczej ustalony za rok kalendarzowy jako różnica między osiągniętymi przychodami, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych z wyłączeniem przychodów niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a poniesionymi kosztami uzyskania tych przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomniejszony o kwotę opłaconych w tym roku składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Podstawa wymiaru składki w nowej wysokości obowiązuje od 1 lutego danego roku do 31 stycznia roku następnego. ZUS stwierdził, iż biorąc pod uwagę akty prawne regulujące kwestie rocznej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne dla komorników sądowych, dane przekazane przez organ podatkowy wskazujące, iż ubezpieczony dokonał rozliczenia podatkowego według formy opodatkowania zasady ogólne - podatek liniowy, oraz pozyskane informacje wskazujące, że ubezpieczony osiągnął dochód z działalności gospodarczej w roku, którego dotyczy roczne rozliczenie, czyli w roku 2023 w wysokości 383 268,36 zł. - ZUS ustalił, że roczną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne w roku 2023 stanowi dla ubezpieczonego kwota 383 268,36 zł.

W odwołaniu od powyższej decyzji ZUS Oddziału w T. ubezpieczony – D. F., powołując się na stanowisko Krajowej Rady Komorniczej – wskazał, że podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne komorników ustalać należy na podstawie art. 81 ust. 2za (nie zaś art. 81 ust. 2) ustawy z 27.08.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, wniósł o oddalenie odwołania i o zasądzenie od odwołującego na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego. ZUS powołał się na art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych, odsyłających do wybranych przepisów dotyczących osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, w tym art. 81 ust. 2 ustawy z 27 sierpnia 2004 r.

Sąd ustalił, co następuje:

Decyzją z dnia 01 lipca 2024r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na podstawie art. 83 ust. 1 pkt.3 ustawy z dnia 13 października o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2024r. poz.497) i art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2024r., poz. 146) stwierdził, że roczna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności opodatkowanej według stawki liniowej dla D. F. wynosi 383 268,36 zł. za 2023 rok.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał m.in., że do ubezpieczonego – wykonującego zawód komornika sądowego – w zakresie ustalenia podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne zastosowanie znajduje (za pośrednictwem art. 33 ust. 3 ustawy z 22.03.2018 r. o komornikach sądowych) przepis art. 81 ust. 2 ustawy z 27.08.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Dowód: decyzja ZUS – k. 49 - 53 akt ubezpieczeniowych.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentu, którego autentyczności nie podważała żadna ze stron.

Przechodząc do rozważań prawnych wskazać należy, że zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 1691, dalej jako „u.k.s.”), komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej. Komornik nie może prowadzić działalności gospodarczej (art. 33 ust. 2 u.k.s.). Jednocześnie, stosownie do art. 33 ust. 3 u.k.s., do komornika stosuje się przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647, ze zm.), ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1230) oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2561, ze zm.), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Komornika uważa się więc za szczególny rodzaj organu państwowego, niejako pomocniczy organ wymiaru sprawiedliwości, powoływany do wykonywania orzeczeń sądowych w drodze przymusowej egzekucji świadczeń pieniężnych i niepieniężnych, a także wykonywania innych czynności określonych w ustawach, posiadający w ramach wykonywania swoich zadań władcze kompetencje wobec innych podmiotów stosunków prawnych. Komornik sądowy prowadzi swoją działalność na własny rachunek, jednak kompetencje, które posiada, wymagają relacji z innymi uczestnikami postępowania egzekucyjnego o charakterze publicznoprawnym. Znajduje to wyraz w samodzielności i niezależności komornika w wykonywaniu zadań, wysokich kwalifikacjach zawodowych, czy też uregulowaniu zawodu komornika w odrębnej ustawie, określającej między innymi jego odpowiedzialność oraz zasady uzyskania i utraty prawa do wykonywania zawodu (zob. M. Kostwiński, Kilka uwag o statusie prawnym komornika sądowego, PPE 2021/4, s. 1 i n. oraz powołane tam poglądy judykatury i doktryny).

W piśmiennictwie zwrócono nadto uwagę, że w poprzedniej ustawie (z 29.08.1997 r.), choć komornik miał status funkcjonariusza publicznego i nie był przedsiębiorcą, jednak katalog jego praw i obowiązków, jak również możliwość zatrudniania pracowników w prowadzonej kancelarii sytuowało go w przestrzeni pomiędzy „funkcjonariuszem publicznym” a „przedsiębiorcą” (z uwagi na prowadzenie przez niego w ramach kancelarii zorganizowaną działalność (zarobkowej) wykonywanej we własnym imieniu w sposób ciągły. Obecnie obowiązujący akt prawny wzmocnił pozycję komornika sądowego jako funkcjonariusza publicznego – m.in. wprowadzając nadzór nad nim prezesa sądu, czy też rozszerzając zakaz podejmowania dodatkowego zatrudnienia – a także jednoznacznie stwierdził, że komornik nie jest przedsiębiorcą i nie może prowadzić działalności (M. Kostwiński, Kilka…, s. 3).

Ze względu natomiast na przepis art. 33 ust. 3 u.k.s. w doktrynie mówi się o sui generis hybrydyzacji statusu komornika sądowego. Z jednej strony bowiem stanowi się o tym, że prowadzenie kancelarii komorniczej nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej oraz że komornik nie może prowadzić działalności gospodarczej (przy czym chodzi tu o przepisy regulujące podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej). Z drugiej strony natomiast stanowi się, że komornik jest jakby przedsiębiorcą dla potrzeb przepisów o podatku dochodowym (jego przychody z kancelarii traktuje się jako przychody ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza) oraz w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniach społecznych i zdrowotnych (prowadzenie kancelarii jest tytułem do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczeń zdrowotnych). Z tego względu, w pewnym stanach prawnych, na gruncie przepisów o podatku dochodowym oraz przepisów o ubezpieczeniu społecznym i zdrowotnym, powinno się go traktować jak przedsiębiorcę (por. A. Bartosiewicz, Dokumentowanie na gruncie VAT transakcji z komornikiem sądowym, BISP 2021/10, s. 2-3, publ. w Legalis/el; M. Simbierowicz i M. Świtkowski [red.], Komentarz do ustawy o komornikach sądowych, [w:] Ustawa o komornikach sądowych. Ustawa o kosztach komorniczych. Komentarz, LEX/el. 2023, teza 2 do art. 33).

Przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. w Dz. U. z 2024 r. poz. 497, dalej jako „u.s.u.s.”) posługują się zbiorczą kategorią „osób prowadzących pozarolniczą działalność”, uznając osoby przynależące do tej kategorii do jednej z grup ubezpieczonych, podlegających obligatoryjnie ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu (art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust. 1 u.s.u.s.) i fakultatywnie ubezpieczeniu chorobowemu (art. 11 ust. 2 u.s.u.s.). Jednocześnie, zgodnie z art. 8 ust. 6 u.s.u.s., za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się:

1) osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych, z wyjątkiem osoby fizycznej wskazanej w art. 18 ust. 1 Prawo przedsiębiorców (ust. 6a);

2) twórcę i artystę;

3) osobę prowadzącą działalność w zakresie wolnego zawodu:

a) w rozumieniu przepisów o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,

b) z której przychody są przychodami z działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych;

4) wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólników spółki jawnej, komandytowej lub partnerskiej;

4a) akcjonariusza prostej spółki akcyjnej wnoszącego do spółki wkład, którego przedmiotem jest świadczenie pracy lub usług; 4b) komplementariusza w spółce komandytowo-akcyjnej;

5) osobę prowadzącą publiczną lub niepubliczną szkołę, inną formę wychowania przedszkolnego, placówkę lub ich zespół, na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2023 r. poz. 900, 1672, 1718 i 2005).

Za twórcę, o którym mowa w ust. 6 pkt 2, uważa się zarazem osobę, która tworzy dzieła w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej, sztuk plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, choreografii i lutnictwa artystycznego oraz sztuki ludowej, będące przedmiotem prawa autorskiego (art. 6 ust. 7 u.s.u.s.), natomiast za artystę, o którym mowa w ust. 6 pkt 2 – osobę wykonującą zarobkowo działalność artystyczną w dziedzinie sztuki aktorskiej i estradowej, reżyserii teatralnej i estradowej, sztuki tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki, instrumentalistyki, kostiumografii, scenografii, a także w dziedzinie produkcji audiowizualnej reżyserów, scenarzystów, operatorów obrazu i dźwięku, montażystów i kaskaderów (art. 6 ust. 8 u.s.u.s.).

Uznanie działalności za twórczą lub artystyczną i ustalenie daty jej rozpoczęcia następuje w formie decyzji Komisji do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców, działającej przy ministrze właściwym do spraw kultury, który w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego powołuje, w drodze rozporządzenia, taką komisję oraz szczegółowo określa jej zadania, a także skład i tryb działania (art. 6 ust. 9 i 10 u.s.u.s.). Na podstawie przekazanej kompetencji prawodawczej, rozporządzeniem Ministra Kultury i Sztuki z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie powołania Komisji do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców oraz szczegółowego określenia jej zadań, składu i trybu działania (Dz. U. Nr 27 poz. 250), powołano w/w Komisję (§ 1 rozporządzenia), powierzając jej – jako główne zadanie – uznawanie działalności za twórczą lub artystyczną i ustalanie daty jej rozpoczęcia (§ 2 ust. 1 rozporządzenia). Komisja – działając wyłącznie na wniosek osoby zainteresowanej – wydaje w tym zakresie decyzje, na podstawie dokumentów potwierdzających czas trwania i charakter działalności twórczej bądź artystycznej, wykonywanej na podstawie umowy o pracę, umowy o dzieło, umowy zlecenia, a także katalogów z wystaw, recenzji, przyznanych nagród i wyróżnień oraz 1) dyplomu ukończenia szkoły artystycznej odpowiedniego typu lub szkoły wyższej na kierunku odpowiednim do wykonywanej działalności twórczej lub artystycznej albo 2) wydanego przez właściwe stowarzyszenie zrzeszające twórców lub artystów zaświadczenia o nabyciu w drodze praktyki umiejętności zawodowych (§ 2 ust. 2 rozporządzenia). Od decyzji Komisji osobie zainteresowanej przysługuje odwołanie do ministra właściwego do spraw kultury w terminie 2 miesięcy od daty doręczenia decyzji (§ 8 rozporządzenia), od którego decyzji zainteresowany może odwołać się do sądu administracyjnego (por. przykładowo wyrok WSA z 17.03.2008 r., VI SA/Wa 47/08, LEX nr 506219).

Wskazać też trzeba, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym nie budzi wątpliwości fakt, że uznanie działalności za twórczą lub artystyczną i ustalenie daty jej rozpoczęcia następuje w formie decyzji, która posiada wszystkie cechy decyzji administracyjnej. Stanowi ona bowiem jednostronną czynność prawną organu administracji publicznej, określającą konsekwencje stosowanej normy prawnej w odniesieniu do konkretnie oznaczonego adresata w sprawie indywidualnej. Uznanie działalności za twórczą lub artystyczną i ustalenie daty jej rozpoczęcia nie następuje przy tym bezpośrednio z mocy prawa, ale właściwy organ obowiązany jest dokonać konkretyzacji tej normy prawnej w drodze decyzji administracyjnej. Oznacza to, że postępowanie poprzedzające wydanie tej decyzji powinno być prowadzone zgodnie z wymogami kodeksu postępowania administracyjnego, w którym organy podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy (art. 7 k.p.a.) (zob. wyrok WSA w Warszawie z 18.08.2021 r., VII SA/Wa 1182/21, LEX nr 3310922).

Wydanie powyższej decyzji stanowi zarazem warunek powstania obowiązku ubezpieczenia społecznego z tytułu wykonywania działalności twórczej lub artystyczne. Samo wykonywanie działalności twórczej lub artystycznej nie wystarcza do powstania obowiązku ubezpieczenia społecznego z tego tytułu. Prowadzona przez zainteresowanego działalność musi zostać uznana za działalność twórczą lub artystyczną i dopiero wtedy stanowi tytuł do objęcia go ubezpieczeniem społecznym. Decyzja ta ma wprawdzie charakter deklaratoryjny, jednak bez jej wydania organ rentowy – który samodzielnie nie może decydować czy daną działalność uznać za twórczą lub artystyczną (nie ma do takiej oceny odpowiednich kompetencji ani instrumentów) – nie może przyjąć do ubezpieczenia zgłoszenia prowadzenia danej działalności (por. wyrok SN z 1.10.2019 r., I UK 192/18, OSNP 2020/12/136). Dopiero od daty otrzymania takiej decyzji twórcy i artyści mogą – w wyznaczonym terminie – zgłosić się do ubezpieczeń społecznych (art. 36 ust. 4a u.s.u.s.).

Analizując przepisy zauważyć też trzeba, iż przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn. w Dz. U. z 2024 r. poz. 146, dalej jako „ustawa”) nie zawierają własnej definicji pojęcia „osób prowadzących działalność pozarolniczą”, odwołując się w tym zakresie do art. 8 ust. 6 u.s.u.s. (art. 5 pkt 21 ustawy). Z uwagi więc na powyższe odesłanie zachodzi ścisła tożsamość tego pojęcia w obu aktach prawnych. Świadczą o tym również dodatkowe bezpośrednie nawiązania, w poszczególnych przepisach ustawy, do regulacji art. 8 ust. 6 u.s.u.s., jak chociażby w art. 79 ust. 1 albo art. 81 ust. 2 ustawy. Z uwagi na wskazaną zależność między sposobem rozumienia użytego w przepisach ustawy pojęcia „osoba prowadząca działalność pozarolniczą” a definicją tego wyrażenia zawartą w art. 8 ust. 6 u.s.u.s., - jest oczywiste, że to, do którego z punktów art. 8 ust. 6 u.s.u.s. – poprzez odesłanie art. 33 ust. 3 u.k.s. – zostałby przyporządkowany komornik, zdeterminuje następnie które z przepisów ustawy (w części dotyczącej określenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne) miałby do niego zastosowanie.

W ocenie Sądu, identyfikacji takiej należy dokonać z uwzględnieniem przede wszystkim zasad wykładni językowej. Odesłanie w art. 33 ust. 3 u.k.s. posługuje się kryterium podmiotowym, nakazując stosowanie (i to wprost, nie zaś odpowiednio) przepisów trzech aktów prawnych dotyczących „osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą”. Termin „działalność” został tu wyraźnie doprecyzowany przez dwie przydawki klasyfikujące (gatunkujące), przy czym – mając na uwadze treść art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 8 ust. 6 u.s.u.s. – przydawka „pozarolniczy” ma niewątpliwie charakter bardziej ogólny niż dodatkowo uszczegółowiająca przydawka „gospodarczy”. Posłużenie się w art. 33 ust. 3 u.s.r. taką konstrukcją odesłania oznacza zatem, że do komorników należy stosować nie przepisy odnoszące się do jakiejkolwiek grupy osób prowadzących pozarolniczą działalność, ale reguły dotyczące tylko jednej z tych grup tj. osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. W katalogu podmiotów objętych zbiorczym pojęciem „osób prowadzących pozarolniczą działalność” (art. 8 ust. 6 in principio u.s.u.s.), tylko jedna grupa wyraźnie odpowiada tej charakterystyce. Byłaby to zatem kategoria podmiotów oznaczona w art. 8 ust. 6 pkt 1 u.s.u.s. Przepis ten posługuje się bowiem identycznym wyrażeniem złożonym („pozarolnicza działalność gospodarcza”) na oznaczenie rodzaju prowadzonej aktywności objętej ogólnym pojęciem „pozarolniczej działalności”.

Oczywiście, komornik nie jest przedsiębiorcą i nie prowadzi działalności gospodarczej, o czym wyraźnie stanowi art. 33 ust. 1 i 2 u.k.s. Niewątpliwie jednak prowadzona przez niego działalności nosi określone cechy, stanowiące differentia specifica działalności gospodarczej (zob. art. 3 ustawy z 6.03.2018 r. Prawo Przedsiębiorców, tekst jedn. w Dz. U. z 2024 r. poz. 236). Ma ona niewątpliwie charakter działalności zorganizowanej, o czym świadczy prowadzenie jej w formie kancelarii tj. w postaci zespołu osób i środków materialnych służących do obsługi komornika w zakresie powierzonych mu zadań i czynności (art. 7 u.s.r.; zob. także art. 153 u.s.r.). Działalność ta z pewnością prowadzona jest w sposób ciągły (nie jednorazowy), w imieniu samego komornika, który za własne działania, ale także działania zatrudnionych w kancelarii osób ponosi odpowiedzialność (art. 153 ust. 3 u.k.s.). Działalność ta ma także charakter zarobkowy; komornik za pełnioną służbę uzyskuje bowiem wynagrodzenie prowizyjne (art. 150 u.s.r.). Ponosi także samodzielnie koszty owej działalności, pokrywając je z wynagrodzenia prowizyjnego oraz opłat komorniczych innych niż opłaty egzekucyjne (art. 152 ust. 2 u.k.s.). Choć aktywność komornika została wyłączona poza obręb działalności gospodarczej, wykazuje typowe dla niej cechy, dzięki czemu – jak wcześniej wskazano – pod rządem poprzedniej ustawy (nie zawierającej analogicznego rozwiązania jak art. 33 ust. 1 i 2 u.k.s.) sytuowano komornika w przestrzeni między „funkcjonariuszem publicznym” a „przedsiębiorcą”.

Sąd uznał, że powyższe względy, tzn. wynik wykładni językowej oraz wskazane cechy zbieżne między działalnością komorniczą i gospodarczą, dają asumpt do przyjęcia, że art. 33 ust. 3 u.k.s. w obszarze przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych odsyła przede wszystkim do art. 8 ust. 6 pkt 1 u.s.u.s., jako przepisu opisującego podgrupę osób prowadzących pozarolniczą działalność, do której – w zakresie objętym ustawą – komornik zostałby przyporządkowany.

Nie ma zarazem podstaw do tego, aby komornika identyfikować z pozostałymi kategoriami „osób prowadzących pozarolniczą działalność”, wyszczególnionymi w dalszych punktach art. 8 ust. 6 u.s.u.s. Nie można go zatem utożsamiać z osobami prowadzącymi szkoły lub inne placówki edukacyjne (art. 8 ust. 6 pkt 5 u.s.u.s.), która to działalność nie stanowi działalności gospodarczej (art. 170 ust. 1 ustawy z 14.12.2016 r. Prawo oświatowe, tekst jedn. w Dz. U. z 2024 r. poz. 737). Nie sposób identyfikować go także z osobami, których „prowadzenie pozarolniczej działalności” wynika wyłącznie z faktu posiadania statusu wspólnika jednej z wymienionych w przepisie spółek (art. 8 ust. 1 pkt 4 do 4b u.s.u.s.). Nie ma równie podstaw do stosowania wobec komornika art. 8 ust. 6 pkt 3 u.s.u.s., aczkolwiek osoby wykonujące taki zawód (w tym notariusze, adwokaci, radcy prawni) na gruncie przepisów prawa podatkowego traktowane są jako osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą (zob. art. 4 ust. 1 pkt 11 ustawy z 20.11.1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, tekst jedn. w Dz. U. z 2024 r. poz. 776 ze zm.).

Działalności komorniczej nie powinno się tym bardziej ujmować w ramy wyznaczone przez art. 8 ust. 6 pkt 2 u.s.u.s., a więc utożsamiać z działalnością twórców i artystów. Należy ponownie podkreślić, że działalność ta jako podstawa zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych ma charakter w pewnym stopniu reglamentowany i ściśle regulowany. O takiej identyfikacji danej aktywności nie decyduje bowiem sam artysta lub twórca, czy też organ rentowy, lecz specjalnie powołana komisja, wydająca w tym zakresie decyzję administracyjną. Aktywność ta została nadto wyraźnie ograniczona do enumeratywnego wyliczenia znajdującego się w art. 8 ust. 7 i 8 u.s.u.s. Działalność komornicza w żaden sposób nie wpisuje się w tak ujęty zamknięty katalog działalności artystycznej lub twórczej. Co więcej, chcąc zgłosić się do ubezpieczeń społecznych na podstawie tytułu wskazanego w art. 6 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 8 ust. 6 pkt 2 u.s.u.s., wobec komornika musiałaby wcześniej zostać wydana wspomniana decyzja administracyjna.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że również na gruncie przepisów prawa podatkowego wprowadza się wyraźne zróżnicowanie między przychodami uzyskiwanymi w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, a przychodami osiąganymi z działalności artystycznej/twórczej. Druga z wymienionych aktywności jest uważana za działalność wykonywaną osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 2 ustawy z 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tekst jedn. w Dz. U. z 2024 r. poz. 226), będąca rodzajowo czymś innym niż pozarolnicza działalność gospodarcza, do której odnoszą się m.in. przepisy art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 14 tego aktu prawnego. Do przychodów komornika zastosowanie miałyby niewątpliwie przepisy ustawy podatkowej odnoszące się do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, nie zaś z działalności artystycznej (wykonywanej osobiście). Trudno byłoby zatem znaleźć logiczne wytłumaczenie do innego traktowania komornika na gruncie przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który to akt prawny w pewnym obszarach pozostaje przecież w ścisłej korelacji z ustawą podatkową (por. chociażby definicja „przychodu” w 4 pkt 9 u.s.u.s.).

Przechodząc do oceny przepisów ustawy w zakresie podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne, w tym do ustalenia regulacji, która odnosiłaby się do komorników sądowych, należy ponownie zaznaczyć, że użyta w nich konstrukcja „osoby prowadzącej pozarolniczą działalność” stanowi wierną recepcję rozwiązań przyjętych na gruncie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. To zatem w jaki sposób komornik byłby identyfikowany w obszarze ubezpieczeń społecznych, a więc do której z grup wymienionych w art. 8 ust. 6 u.s.u.s. zostałby przyporządkowany, wpływa bezpośrednio na wybór przepisów ustawy określających podstawę wymiaru składki zdrowotnej. Podstawę wymiaru składki dla poszczególnych kategorii osób prowadzących pozarolniczą działalność wymienionych w art. 8 ust. 6 u.s.u.s. przewidują przepisy:

1) dla osób „ o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1, 3, 4 i 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, opłacających podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 27, art. 30c lub art. 30ca ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ” – art. 81 ust. 2 ustawy,

2) dla osób „ o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1, 3, 4 i 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, które stosują opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne ” – art. 81 ust. 2e ustawy,

3) dla osób „ o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, które stosują opodatkowanie w formie karty podatkowej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne ” – art. 81 ust. 2z,

4) dla „ pozostałych osób prowadzących działalność pozarolniczą wymienionych w art. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, innych niż wskazane w ust. 2, 2e, 2z i 2zaa” – art. 81 ust. 2za (w brzmieniu nadanym z dniem 1.07.2022 r.),

5) dla osób „ prowadzących działalność pozarolniczą wymienionych w art. 8 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, które jednocześnie prowadzą inną działalność pozarolniczą wymienioną w art. 8 ust. 6 tej ustawy, z której opłacają podatek dochodowy z działalności gospodarczej” – art. 81 ust. 2zaa w zw. z ust. 2 lub ust. 2e.

Z powyższego zestawienia wynika, że do osób, o których mowa art. 8 ust. 6 pkt 1 u.s.u.s. – który to przepis (jak wcześniej wykazano) odnosiłby się także do komorników sądowych – zastosowanie miałby, w zależności od przyjętej przez te osoby formy opodatkowania, przepis art. 81 ust. 2, art. 81 ust. 2e albo art. 81 ust. 2z ustawy. Przepis art. 81 ust. 2zaa ustawy, jako wprost odnoszący się do twórców i artystów (art. 8 ust. 6 pkt 2 u.s.u.s.), już z tego chociażby względu nie dotyczyłby komornika. Jednocześnie, przepis art. 81 ust. 2za posługuje się wprawdzie oznaczenie „ pozostałych osób prowadzących działalność pozarolniczą”, jednak dalsza jego część nie pozostawia wątpliwości, do której z grup ubezpieczonych się odnosi. Byłaby to zatem kategoria ubezpieczonych wymieniona w art. 8 ust. 6 u.s.u.s., inna niż grupy osób wskazane w ust. 2, 2e, 2z i 2zaa art. 81 ustawy. Przepisy te wymieniają:

1) osoby wyszczególnione w art. 8 ust. 6 pkt. 1, 3, 4 i 5 u.s.u.s. (przede wszystkim art. 81 ust. 2 i 2e ustawy) oraz,

2) osoby wymienione w art. 8 ust. 6 pkt 2 u.s.u.s. (czyli twórców i artystów), które równolegle prowadzą inną działalność pozarolniczą (niż wskazana w art. 8 ust. 6 pkt 2 u.s.u.s.), a więc działalność o której mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1, 3, 4 i 5 u.s.u.s. (art. 81 ust. 2zaa ustawy)

Tym samym, przepis art. 81 ust. 2za ustawy odnosiłby się – zgodnie z regułą wykładni literalnej i systemowej – wyłącznie do osób wymienionych w art. 8 ust. 6 pkt 2 u.s.u.s., które nie prowadzą równolegle innego rodzaju działalności pozarolniczej (te bowiem podlegałyby regulacji art. 81 ust. 2zaa ustawy), a także do osób wskazanych w art. 8 ust. 6 pkt 4a i 4b u.s.u.s. (co raczej trzeba by postrzegać jako przejaw niedopatrzenia/pominięcia legislacyjnego). Przepis ten byłyby zatem dedykowany przede wszystkim twórcom i artystom, z którymi – jak wcześniej wyjaśniono – nie powinno się identyfikować komornika (za pośrednictwem odesłania z art. 33 ust. 3 u.k.s.).

Nie można zatem zgodzić się z ubezpieczonym, że podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne należałoby ustalić na podstawie tego właśnie przepisu. Stosując do niego regulację przewidzianą dla grupy ubezpieczonych wymienionej w art. 8 ust. 6 pkt 1 u.s.u.s., a także mając na uwadze przyjętą formę opodatkowania (podatek liniowy – art. 30c ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych), podstawę wymiaru trzeba by ustalić według art. 81 ust. 2 ustawy. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, dla tej kategorii ubezpieczonych roczną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne stanowić powinien dochód z działalności gospodarczej ustalony za rok kalendarzowy jako różnica między osiągniętymi przychodami, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, z wyłączeniem przychodów niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym innych niż określone w art. 21 ust. 1 pkt 63a, 63b, 152-154 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a poniesionymi kosztami uzyskania tych przychodów, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 24 ust. 1-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomniejszony o kwotę opłaconych w tym roku składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów; podstawa wymiaru składki w nowej wysokości obowiązuje od 1 lutego danego roku do 31 stycznia roku następnego, zwanego dalej „rokiem składkowym”.

W związku z powyższym należy uznać, że zaskarżona decyzja ZUS jest prawidłowa.

Organ rentowy właściwie określił dla ubezpieczonego roczną podstawę wymiaru składki zdrowotnej za rok 2023. Podzielając w tym względzie stanowisko organu rentowego należy jednocześnie zanegować prawidłowość wydanych wcześniej w analogicznych sprawach orzeczeń sądów powszechnych, w których podstawę wymiaru dla komornika sądowego ustalono w oparciu o art. 81 ust. 2za ustawy. Należy przede wszystkim podkreślić, że w orzeczeniach tych błędnie zidentyfikowano zbiór podmiotów, do których odnosi się art. 81 ust. 2za ustawy, wskazując, że byłby to przepisy dotyczący „ grupy osób określonych jako pozostałe osoby prowadzące działalność gospodarczą” (tak SA w Białymstoku w wyroku z 18.04.2024 r., III AUa 15/24, LEX nr 3722831), czy też że – skoro komornik nie jest osobą wymienioną w art. 8 ust. 6 pkt 1, 3, 4 i 5 u.s.u.s. – to „ (…) ustalenie podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne należnej od niego, winno nastąpić w oparciu o ust. 2za tego przepisu, który wyraźnie stanowi, iż dla pozostałych osób prowadzących działalność pozarolniczą, podstawą wymiaru miesięcznej składki na ubezpieczenie zdrowotne będzie kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedzającego, włącznie z wpłatami z zysku, ogłoszonego przez Prezesa GUS w Monitorze Polskim.” (tak SA w Łodzi w wyroku z 28.09.2023 r., III AUa 230/23, LEX nr 3625040). Ponownie trzeba podkreślić, że przepis art. 81 ust. 2za ustawy odnosi się przede wszystkim do twórców i artystów, tj. osób wymienionych w art. 8 ust. 6 pkt 2 u.s.u.s., a zatem nie do osób „prowadzących działalność gospodarczą”, czy też jakichkolwiek innych – niż ujęte w art. 8 ust. 6 pkt 1, 3, 4 i 5 u.s.u.s. – osób prowadzących pozarolniczą działalność. Zwrócono na to zresztą uwagę w innych orzeczeniach sądów powszechnych, w których zaaprobowano stanowisko organu rentowego (zob. wyrok SA w Białymstoku z 15.05.2024 r., III AUa 17/24, LEX nr 3737842; wyrok SO w Warszawie z 13 września 2023 r., XXI U 72/23, LEX nr 3663129; wyrok SO w Łodzi z 28.02.2024 r., VIII U 1526/23, LEX nr 3737544).

Nie można zgodzić się z poglądem,że komornik nie jest przedsiębiorcą i nie prowadzi działalności gospodarczej, dlatego nie jest podmiotem wymienionym m.in. w art. 8 ust. 6 pkt 1 u.s.u.s., a tym samym nie można do niego stosować art. 81 ust. 2 ustawy (tak SA w Białymstoku w wyroku w sprawie III AUa 15/24 i SA w Łodzi w wyroku w sprawie III AUa 230/23). Wynika to bowiem wprost z art. 33 ust. 1 i 2 u.k.s.; Sąd nie twierdzi, że komornik – wbrew oczywistej treści przytoczonych przepisów – miałby taki status, czy też że jego aktywność stanowiłaby pozarolniczą działalność gospodarczą. Temu natomiast właśnie służy odesłanie z art. 33 ust. 3 u.k.s., który bynajmniej nie pozostaje w kolizji z art. 33 ust. 1 i 2 u.k.s., lecz – przy nie zmienionym statusie komornika (nie-przedsiębiorca i osoba nie prowadząca działalności gospodarczej) – nakazuje stosowanie do niego określonej grupy przepisów (dotyczących osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą) wymienionych w trzech aktach prawnych.

Sąd nie podziela argumentacji zaprezentowanej w „ Analizie prawnej dot. określania składki na ubezpieczenie zdrowotne komornika sądowego” (dalej jako „Analiza”), sporządzonej na użytek Krajowej Rady Komorniczej i dotyczącej omawianej kwestii. Odnosząc się do głównych jej założeń, co do potrzeby stosowania wobec nich art. 81 ust. 2za ustawy, należy stwierdzić, iż w Analizie dostrzeżono ewentualny związek między art. 33 ust. 3 u.k.s. i art. 8 ust. 6 pkt 1 u.s.u.s. (s. 7-8 Analizy), podkreślając jednak, że art. 33 ust. 3 u.k.s. „ w żadnym razie nie wskazuje na bezpośrednie stosowanie art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy o sus, jak też brak jest podstaw do dokonania wykładni rozszerzającej poprzez przesunięcie lub włączenie komorników sądowych wprost do grupy osób o jakich mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy o sus, w szczególności, że komornicy nie wypełniają w sposób pełny i kompletny tego przepisu.”

Można zgodzić się z tym spostrzeżeniem, w przeciwnym wypadku odesłanie zawarte w art. 33 ust. 3 u.k.s. okazałoby się zbyteczne. Właśnie ze względu na brak statusu przedsiębiorcy (art. 33 ust. 1 u.k.s.) i zakaz prowadzenia przez komorników działalności gospodarczej (art. 33 ust. 2 u.k.s.), przepisy dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą stosuje się do nich wyłącznie z uwagi na wspomniane odesłanie. Trudno zarazem oczekiwać, aby w art. 33 ust. 3 u.k.s. – w którym przytoczono en bloc­ trzy akty prawne – powoływano wybrany przepis jednego z nich. Odsyłając do całej ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w zakresie odnoszącym się do osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, a więc działalność regulowaną przez przepisy ustawy Prawo Przedsiębiorców (art. 1 tego aktu prawnego) lub przepisy szczególne (zob. ustawa z 22.03.1989 r. o rzemiośle, tekst jedn. w Dz. U. z 2020 r. poz. 2159), nawiązano m.in. do art. 8 ust. 6 pkt 1 u.s.u.s., który właśnie do takiej grupy ubezpieczonych się odnosi.

Nie jest trafne stwierdzenie, że w ten sposób rozszerzono by „ zakres interakcyjny tego przepisu (art. 8 ust. 6 pkt 1 u.s.u.s. – dopisek Sądu ) z bliżej niedookreślonymi aktami prawnymi”, nawiązując korelację z ustawą o komornikach sądowych, do których przepis ten przecież nie odsyła (s. 8-9 Analizy). Zakres przepisu art. 8 ust. 6 pkt 1 u.s.u.s. został w nim samym wyraźnie określony; odnosi się on wyłącznie do osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą (w rozumieniu wskazanym tam aktów prawnych), do których komornicy sądowi – z uwagi na art. 33 ust. 1 i 2 u.k.s. – z pewnością nie przynależą. Natomiast taki tok myślenia pomija zupełnie jednoznaczną treść odesłania z art. 33 ust. 3 u.k.s. Podkreślić trzeba ponownie, że odwołanie się w art. 33 ust. 3 u.k.s. do wybranych aktów prawnych nie czyni z komornika przedsiębiorcy, ani też nie modyfikuje treści powołanych tam aktów prawnych (w tym art. 8 ust. 6 pkt 1 u.s.u.s.). Pozwala natomiast na zastosowanie do komorników sądowych regulacji, z której – jako nie-przedsiębiorcy – pozostawali by co do zasady wykluczeni.

W końcowym fragmencie Analizy (s. 10-12) powołano się na art. 79a ust. 1 ustawy, wskazując, że wymienia się tam „drugi krąg podmiotów”, opisany w art. 18 ust. 1 ustawy Prawo Przedsiębiorców, a – skoro odnosi się do przedsiębiorców wprost – nie ma ze względu na ograniczenia art. 33 ust. 1-3 u.k.s. zastosowania do komorników. Następnie, wskazano, że ponieważ przepis art. 81 ustawy w ust. 2, 2e i 2z powołuje się na tożsame grupy ubezpieczonych (jak art. 79a ustawy), również nie może być użyty jako podstawa wymiaru składki dla komorników. Zdaniem autora Analizy, jedynym przepisem, który można by zastosować byłby art. 81 ust. 2za ustawy, przewidziany dla „ pozostałych osób prowadzących działalność pozarolniczą wymienionych w art. 8 ust. 6 (…) innych niż wskazane w ust. 2, 23 i 2z.” W ten sposób poprzez eliminację podstaw nieadekwatnych do sytuacji komorników sądowych wybrano właściwą podstawę wymiaru składek.

Odnosząc się do tego argumentu trzeba podkreślić, że art. 79a ust. 1 ustawy jako adresatów powołuje przede wszystkim osoby wymienione w art. 8 ust. 1, 3, 4, 5 u.s.u.s., a niejako obok – jako osobnego adresata – podmioty wskazane w art. 18 ust. 1 Prawo Przedsiębiorców. Nie można tym samym twierdzić, aby przepis ten (art. 79a ustawy) dotyczył wyłącznie przedsiębiorców, skoro odnosi się także do osób prowadzących określone jednostki edukacyjne (art. 8 ust. 6 pkt 5 u.s.u.s.), które – co wcześniej wyjaśniono – nie prowadzą działalności gospodarczej. Tym bardziej, nie powinno się wykluczać możliwości stosowania wobec komorników art. 81 ust. 2, 2e i 2z ustawy, tylko dlatego, że jedną z grup wymienionych tam osób są przedsiębiorcy, o których mowa w art. 18 ust. 1 Prawa Przedsiębiorców. Do wniosku, że skoro komornik nie jest osobą wskazaną w tych przepisach, należy stosować do niego art. 81 ust. 2za ustawy (jako do pozostałej osoby prowadzącej działalność pozarolniczą), należy odnieść się krytycznie, z przyczyn szeroko omówionych już wcześniej. Przepis ten ma bowiem zastosowanie przede wszystkim do twórców i artystów, do grona których tym bardziej komornik się nie zalicza, a których status musi zostać uprzednio potwierdzony decyzją administracyjną wydaną przez Komisję do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców.

Powyższe argumenty skłaniają Sąd do wniosku, że – z uwagi na wybraną formę opodatkowania ubezpieczonego (podatek liniowy) – podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne za 2023 r. należało ustalić w oparciu o przepis art. 81 ust. 2 ustawy, a więc przyjmując jako w/w podstawę roczny dochód uzyskany z tytułu prowadzonej przez ubezpieczonego działalności komorniczej.

Wobec tego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzeczono jak w pkt. I sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego rozstrzygnięto w pkt. II sentencji wyroku, na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 2 pkt 5 rozporządzenia MS z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 1935). Wartość przedmiotu sporu – determinującą kwotę stawki minimalnej dla radcy prawnego ZUS – Sąd ustalił na podstawie art. 22 k.p.c. w wysokości 11.884,00 zł. - art. 126 ¹ § 3 k.p.c. ( pismo procesowe ubezpieczonego z dnia 22.08.2024r. - k. 26 akt oraz oświadczenie ubezpieczonego na rozprawie w dniu 18.12.2024r.). Sąd przychyla się do stanowiska ubezpieczonego, że w niniejszej sprawie ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne jest związane z zapłatą samych składek, stąd w.p.s. winna być różnica między oczekiwaną kwotą składek, a kwotą należną składek za 2023 rok ( a nie różnica pomiędzy podstawą wymiaru składek przyjętą przez ZUS w zaskarżonej decyzji a podstawą przyjętą przez ubezpieczonego, jak twierdził organ rentowy).

Poza tym Sąd reprezentuje stanowisko, iż sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych winny być sprawami jak najmniej obciążającymi ubezpieczonych ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z 07 listopada 2013r., II U 59/13, LEX nr 1391553, postanowienie Sądu Najwyższego z 24 marca 2022r., II UZ 98/21).

Sędzia Danuta Domańska