Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) z siedzibą w B. działający przez (...) Bank (...). Odział w Polsce z siedzibą w W. w pozwie z dnia 08.02.2024 r. skierowanym przeciwko A. K. domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 108.014,56 zł z odsetkami liczonymi od kwot:

b) 99.354,67 zł w wysokości odsetek umownych za opóźnienie według stopy 21,50% w stosunku rocznym, lecz nie wyższej, niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 31 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty,

b) 8.659,89 zł (osiem tysięcy sześćset pięćdziesiąt dziewięć i 89/100 złotych) w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od 6 października 2023r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu.

Pozew zawierał uzasadnienie (k. 3 i nast.).

Dnia 01.12.2023 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i umorzył postępowanie (k. 23).

Strona pozwana wniosła odpowiedz na pozew (k. 41 i nast.), w której domagała się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania. Odpowiedź na pozew zawiera uzasadnienie (k. 42 i nast.).

W dalszym toku sprawy strony podtrzymały swoje stanowiska.

Mając na uwadze wynikający z art. 327 (1) § 2 k.p.c. wymóg zwięzłości uzasadnienia Sąd ustalił, co następuje:

Powoda i pozwaną łączyła Umowa o Kredyt (...) nr (...) z dnia 15.11.2022 r., na podstawie której bank oddał do dyspozycji pozwanej środki pieniężne w wysokości 100.990,00 zł.

Wedle ww. umowy całkowita kwota kredytu wynosiła 110.000 zł. Prowizja bankowa wynosiła 990 zł, całkowity koszt kredytu wynosił 58.927,44 zł, całkowita kwota do zapłaty wynosiła 158.927,44 zł. Stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego była stała i wynosiła 21,50% w skali roku. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wyliczona w dniu sporządzenia umowy wynosiła 15,31 %.

Umowa została zawarta na 84 miesiące. Pierwsza rata kapitału wraz z odsetkami była wymagalna w terminie miesiąca od daty wypłaty kredytu, pozostałe raty kapitału wraz z odsetkami wymagalne były w okresach miesięcznych liczonych od daty wypłaty kredytu.

Z zastrzeżeniem obowiązujących przepisów prawa bank uprawniony był do wypowiedzenia umowy kredytów z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia w razie niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu.

Tytułem wypłaty kredytu w dniu 15.11.2022 r. bank przelał na konto pozwanej kwotę 100.000 zł.

(dowód: umowa kredytu wraz z załącznikami – k. 8-13, 69, korespondencja e-mail – k. 71, polecenie przelewu – k. 77, historia rachunku - k. 78, wykaz osób upoważnionych do zaciągania zobowiązań – k. 81)

A. K. zaprzestała spłat rat wynikających z umowy. Powód w dniu 19.05.2023 r. skierował do niej „wezwanie do zapłaty przed wypowiedzeniem”. Wezwanie wysłano na adres (...), (...) Golub-Dobrzyń; zostało ono odebrane w dniu 2 czerwca 2023 r.

( dowód: wezwanie – k. 16, 72, wydruk ze strony śledzenia przesyłek – k. 73, korespondencja e-mail – k. 79-80)

Dnia 20.06.2023 r. powód skierował do A. K. - na adres: (...), (...) G. - oświadczenie o wypowiedzeniu ww. umowy kredytu. Zostało ono odebrane w dniu 18.07.2023 r.

(dowód: – k. 17, 74, kserokopia przesyłki – k. 18-18v., 75-75v., wydruk ze strony śledzenia przesyłek – k. 19,76)

Na dzień 30.08.2023 r. zadłużenie A. K. względem powoda z tytułu ww. umowy kredytu wynosiło:

- należność główna: 99.354,67 zł,

- naliczone od dnia 15.11.2022 r. odsetki umowne: 8.653,09 zł,

- koszty windykacji: 6,80 zł.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych – k. 14, historia rachunku - k. 78, korespondencja e-mail – k. 79-80 )

Mając na uwadze wynikający z art. 327 (1) § 2 k.p.c. wymóg zwięzłości uzasadnienia Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił biorąc pod uwagę dokumenty przedłożone przez stronę powodową. Sąd uznał je za wiarygodne.

Pozwana jakichkolwiek dowodów w sprawie nie przedstawiła. Ograniczyła się jedynie do twierdzeń kwestionujących roszczenie powoda. Wezwana na rozprawę w dniu 09.08.2024 r. nie stawiła się uniemożliwiając tym samym przeprowadzenie dowodu z jej przesłuchania.

Pozostałe wnioski dowodowe zgłoszone przez powoda Sąd oddalił na rozprawie w dniu 09.08.2024 r. uznając w szczególności, że prowadziłyby one jedynie do niezasadnego przedłużenia postępowania.

Przechodząc do rozważań prawnych należy wskazać, iż pozwana jest podmiotem zobowiązanym z tytułu umowy kredytu zawartej dnia 15.11.2022 r.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.2015.128 j.t. z późń zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Na pozwanej ciążą obecnie dwa obowiązki: zwrotu pozostałej kwoty kredytu oraz zwrotu odsetek, w tym odsetek za opóźnienie.

Wszystkie zarzuty zgłoszone w odpowiedzi na pozew Sąd uznał za bezzasadne. Powód wykazał umocowanie osób, które w jego imieniu rzeczoną umowę kredytu zawarły. Powód udowodnił zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia. Wykazał też, iż oświadczenie o wypowiedzeniu zostało złożone zgodnie z umową – w sytuacji niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków określonych w umowie. Załączył dowód nadania tegoż oświadczenia na adres pozwanej wynikający z umowy kredytu (G.14,(...) G.). Załączył dowody odebrania korespondencji pod wyżej wymienionym adresem. Pozwana miała co najmniej możliwość zapoznania się z treścią przedmiotowego oświadczenia (art. 61 § 1 zd. I k.c.). Co więcej, z bazy PESEL-SAD (k. 27) wynika, iż adres pozwanej określony w umowie jest nadal jej aktualnym adresem.

Należy podkreślić, że - zgodnie z art. 77(3) k.c. - dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią. Przepis ten wprowadzono do systemu prawnego dnia 8.09.2016r. Procesowym wyrazem tej nowelizacji stało się wprowadzenie do k.p.c., w tym samym dniu, art. 243(1). Od tego momentu, dowodem w postępowaniu cywilnym może być również niepoświadczona podpisem kserokopia czy też wydruk komputerowy, choć – jak wynika z orzecznictwa sądów – nie stanowią one dokumentów prywatnych (zob. np.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 8 kwietnia 2019 r.,V ACa 613/18, LEX nr 2702645; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 22 lutego 2019 r., I AGa 367/18, LEX nr 2712216 ;wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 sierpnia 2018 r., I ACa 405/18, LEX nr 2561755).

Z przedłożonej historii wpłat oraz licznych wezwań oraz upomnień wynika, iż pozwana na początku respektowała zawartą umowę i dokonywała jej tytułem świadczeń na rzecz pozwanego.

Pozwany przedłożył także dowód wypłaty pozwanej kwoty objętej kwestionowanym przez nią kredytem (k. 77).

Sąd nie dopatrzył się istnienia w analizowanej umowie klauzul abuzywnych; w szczególności należy zwrócić uwagę, iż prowizja bankowa pobrana przy zawarciu była niewielka i wynosiła tylko 990 zł. Z kolei kwestia kredytowana rzeczonej prowizji i pobierania następnie od takiej sumy odsetek nie jest jednoznacznie oceniana w orzecznictwie sądów.

Moc dowodowa to przekonanie sądu, jakie uzyskał po przeprowadzeniu dowodu o istnieniu lub nieistnieniu określonego faktu, którego dowód dotyczył (zob. wyrok SA w Gdańsku z dnia 5 maja 2009 r., I ACa 111/09). Ramy swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por.: wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, Lex nr 41437).

To strony są dysponentem procesu. Powinny przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne. Strona powodowa przedłożyła szereg dokumentów wskazujących na zawarcie przez pozwanego umowy kredytu i jej późniejsze wykonywanie. Wskazała również w sposób szczegółowy sposób wyliczenia kwoty żądanej pozwem. Dokumenty przedłożone przez powoda tworzą logiczną i wzajemnie uzupełniającą się całość. Strona pozwana tymczasem ograniczyła się do sformułowania licznych, ale chybionych zarzutów względem żądania pozwu. Wezwana na rozprawę, gdzie Sąd zamierzał dopuścić dowód z jej przesłuchania - nie stawiła się. Dlatego Sąd miał tu względzie przepisy art. 233 § 1 i 2 k.p.c. Stanowią one, iż – po pierwsze: Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, po drugie zaś: Sąd oceni na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu.

Biorąc to wszystko pod uwagę Sąd uznał, iż powód udowodnił dochodzone roszczenie, zarówno co do zasady, jak i co do wysokości.

Dlatego orzeczono jak w pkt 1. wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt 2. wyroku na podstawie przepisu art. 98 § 1 i 1(1) k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności za wynik postępowania. Pozwana przegrała proces w całości i powinna ponieść wysokość uiszczonej przez powoda opłaty sądowej od pozwu - 5.401 zł, koszt wynagrodzenia profesjonalnego pomocnika w wysokości 5.400 zł oraz koszt opłaty skarbowej od przedłożenia dokumentu pełnomocnictwa wynoszącej 17 zł - razem 10.818 zł.

ZARZĄDZENIE

1. odnotować w kontrolce uzasadnień;

2. odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. pozwanej – poprzez PI;

3. przedłożyć z wpływem lub po 14 dniach od daty doręczenia.

G., 04.09.2024 r. sędzia (del.) Dominik Bednarski