Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

IX Ka 390/13 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Toruniu z 2013-08-27

Sygn. akt IX Ka 390/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Mirosław Wiśniewski

Protokolant st.sekr.sądowy Magdalena Maćkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2013 roku

sprawy A. Ł.

obwinionego o wykroczenie z art. 77 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Brodnicy – VII Zamiejscowy Wydział Karny w Golubiu – Dobrzyniu

z dnia 13 czerwca 2013 roku sygn. akt VII W 166/13

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Brodnicy) kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty za II instancję i obciąża go zryczałtowanymi wydatkami postępowania odwoławczego w wysokości 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Sygn. akt IX Ka 390/13

UZASADNIENIE

A. Ł. został obwiniony o to, że:

w dniu 13 kwietnia 2013 roku o godzinie 14.00 w O., Gm. (...), nie zachował należytych środków ostrożności przy trzymaniu psa,

tj. za wykroczenie z art. 77 kw

Sąd Rejonowy w Brodnicy VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Golubiu- Dobrzyniu (sygn. akt II W 166/13) uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu to jest wykroczenia z art. 77 kw i za to w myśl art. 77 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Obwiniony został obciążony opłatą sądową w kwocie 30 złotych oraz zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 złotych

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony zaskarżając wyrok w całości.

Obwiniony podniósł, że sąd meriti dowolnie ocenił zebrane w sprawie dowody i bezpodstawnie dał wiarę zeznaniom M. B. gdy tymczasem jego zeznania są fałszywym pomówieniem. Dodał, ze jego psy są grzeczne i małe.

Obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obwinionego jest pozbawiona słuszności.

Obwiniony prowadząc nieuzasadnioną polemikę z rozstrzygnięciem sądu meriti bezpodstawnie zarzuca, iż sąd ten błędnie oceniając zebrany materiał dowodowy dowolnie przyjął, że popełnił on zarzucany mu czyn. Sąd I instancji przeprowadził bowiem przewód sądowy w sposób prawidłowy, zgromadzone dowody poddał należytej ocenie mieszczącej się w granicach uprawnień wynikających z art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw, w wyniku czego poczynił trafne ustalenia faktyczne.

Analiza dowodów, które uwzględnił sąd I instancji dają podstawy do przypisania obwinionemu popełnienia czynu z art. 77 kw. Konsekwentne i rzeczowe relacje M. B. oraz weryfikacja wyjaśnień obwinionego pod kątem reguł logiki i doświadczenia życiowego, nie pozwalają wątpić, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzuconego mu wykroczenia. Zachowanie obwinionego oceniane obiektywnie pozwala stwierdzić, że nie zachował on zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu psów. Jak wynika z zeznań M. B., psy (łącznie w ilości około 18) biegały swobodnie w okolicy gospodarstwa obwinionego i po działce, która nie jest ogrodzona i psy mogą swobodnie wychodzić poza jej teren. Zresztą obwiniony przyznał, że jego gospodarstwo nie jest ogrodzone. Wykluczył jednak by psy opuszczały teren jego posesji, jednak tym zapewnieniom przez wzgląd na stanowcze zeznania M. B., który podał, że psy obwinionego biegały luzem po okolicy bez żadnego nadzoru (co zresztą skłoniło go do podjęcia interwencji), nie sposób dać wiary. Poza tym sam obwiniony podawał, że psy służyły mu do poskramiania zwierząt na pastwisku, co również przekonuje o tym, że żeby realizować te zadania musiały mieć możliwość nieograniczonego poruszania się po gospodarstwie i po okolicy. Relacje M. B. uzupełniają też zeznania I. Ł., która potwierdziła, że gospodarstwo obwinionego nie jest ogrodzone a psy nie są na uwięzi i mają swobodę poruszania się. Także wyjaśnienia obwinionego

Okoliczności sprawy wskazują zatem, że obwiniony nie sprawował nad psami bieżącego dozoru. Psy biegały bez ograniczeń po gospodarstwie i po okolicy. Wersja obwinionego, że psy znajdowały się pod jego nadzorem nie zasługują na wiarę. Materiał sprawy nie pozwala bowiem na ustalenie by obwiniony sprawował jakąkolwiek kontrolę nad psami. Przeświadczenie obwinionego, że jego psy są małe i grzeczne i nie zrobią nikomu żadnej krzywdy nie ma znaczenia dla materialnoprawnej oceny jego zachowania. Wyczerpanie znamion wykroczenia przypisanego obwinionego nie jest uzależnione od wystąpienia skutku nienależytego trzymania psa (np. ugryzienie), ani od oceny czy psy są łagodne czy groźne. Ta ostatnia okoliczność może ewentualnie zdecydować o zastosowaniu w stosunku do agresywnego i groźnego psa większych (szczególnych) środków ostrożności, jednakże nie ulega wątpliwości, że przy trzymaniu każdego psa należy zachować minimalne, zwyczajowe standardy w zakresie panowania nad psem w stopniu gwarantującym bezpieczeństwo dla osób trzecich, a takich niewątpliwie obwiniony nie dochował skoro psy trzyma na nieogrodzonej posesji i nie ma baczenia gdzie się one znajdują i gdzie chodzą.

Sugestie obwinionego, że wszczęcie niniejszej sprawy i postawienie mu zarzutu jest wynikiem złośliwego działania funkcjonariuszy policji oraz zmowy M. B. z dyżurnym KMP nie została poparta żadnym konkretnym argumentem. Materiał sprawy nie ujawnił by M. B. miał motyw do fałszywego pomawiania obwinionego zwłaszcza, że w takiej sytuacji narażałby się na odpowiedzialność dyscyplinarną i karną. Nie ma też podstaw by twierdzić, że M. B. (czy inny policjanci) mieli interes ukaraniu obwinionego i w tym celu podejmowali bezprawne działania.

W rezultacie podnieść należy, iż Sąd Okręgowy nie dostrzegł w treści apelacji żadnych rzeczowych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko sądu I instancji w zakresie dokonanej oceny dowodów czy ustalonych faktów.

Zastrzeżeń sądu odwoławczego nie budziła również– jako zgodna z dyrektywami wymienionymi w art. 33 kw oraz uwzględniająca dyspozycje art. 24 § 1 i 2 kw - wymierzona obwinionemu kara grzywny .

Wzgląd na powyższe oraz z uwagi na fakt, że w sprawie nie wystąpiły uchybienia, które skutkować by musiały uchyleniem zaskarżonego orzeczenia a o których mowa w art. 104 kpw i art. 440 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 119 kpsw w zw. z art. 636 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z dnia 15 października 2001 r.), sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty oraz obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania odwoławczego.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Magdalena Kaiser
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Toruniu
Osoba, która wytworzyła informację:  Mirosław Wiśniewski
Data wytworzenia informacji: