Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - SSO Jarosław Sobierajski

Sędziowie - SO Andrzej Walenta

- SO Barbara Plewińska / spr /

Protokolant - st. sekr. sąd. Katarzyna Kotarska

przy udziale funkcjonariusza celnego Urzędu Celnego w T. T. K.

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2013 roku

sprawy B. B.

oskarżonego z art. 54 § 2 kks

na skutek apelacji wniesionej przez Urząd Celny w T.

od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu

z dnia 21 czerwca 2013 roku sygn. akt II K 1453 / 12

I.  uznając apelację za oczywiście bezzasadną, zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 503/13

UZASADNIENIE

B. B. został oskarżony o to, że uchylił się od opodatkowania poprzez niezłożenie Naczelnikowi Urzędu celnego w T.deklaracji uproszczonej nabycia wewnątrzwsólnotowego ( (...)) od nabytego wewnątrzwspólnotowo samochodu osobowego marki N. (...), nr VIN: (...), za obowiązek podatkowy powstały w dniu 28 listopada 20008 roku, przez co naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy w kwocie 10.577,00 zł.,

– tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 54 § 2 kks.

Sąd Rejonowy w Toruniu wyrokiem z dnia 21 czerwca 2013 roku uniewinnił oskarżonego B. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu oraz kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Powyższe rozstrzygnięcie w dniu 24 lipca 2013 r. zostało w całości zaskarżone na niekorzyść przez występujący w charakterze oskarżyciela publicznego Urząd Celny
w T. .

Skarżący podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uniewinnieniu oskarżonego, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy prowadzi do wniosku, że B. B. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego określonego w art. 54 § 2 kks.

Podnosząc powyższe uchybienie skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Toruniu do ponownego rozpoznania.

W ocenie Sądu Okręgowego nie budzi wątpliwości kwestia, iż wyrok został zaskarżony w całości, a nie jak wskazuje skarżący „w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonego”. Zgodnie z art. 447 § 1 kpk apelację wniesioną, co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja została uznana za oczywiście bezzasadną i wyrok został utrzymany w mocy.

Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez sąd pierwszej instancji, jak również ocenę zgromadzonego materiału dowodowego. W uzasadnieniu sąd meriti wskazał jakie fakty uznał za ustalone, na czy opierał poszczególne ustalenia, a następnie wskazał prawidłowe wnioski jakie wyprowadził z dokonanych ustaleń.

Wskazać należy, iż przestępstwa skarbowego z art. 54 § 2 kks można dopuścić się jedynie umyślnie działając w zamiarze bezpośrednim kierunkowym. Oznacza to, iż sprawca musi działać w celu uchylenia się od uiszczenia należności publicznoprawnej - podatku. Podatkiem - zgodnie z art. 6 Ordynacji podatkowej jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

W uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego podniesiono, iż zeznania złożone przez A. B. nie zasługują aby uznać je za wiarygodne. Ponadto z uwagi na fakt trudnienia się przez oskarżonego „zawodowo” sprowadzaniem i sprzedażą samochodów zza granicy należy przyjąć, iż musiał mieć on świadomość powstania obowiązku zapłaty podatku akcyzowego w związku ze sprowadzeniem do Polski pojazdu marki N. (...).

Jednakże Sąd Rejonowy – zdaniem sądu odwoławczego - słusznie zaakcentował,
iż pojazd który został sprowadzony do kraju przez oskarżonego, zgodnie z załącznikiem numer 1 do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 października 200 5 roku
w sprawie homologacji typu pojazdów samochodowych i przyczep (Dz. U. 238, poz. 2010 ze zm.) należy do kategorii N1 tj. do pojazdów ciężarowych. Pojazd przechodząc badania techniczne również został zakwalifikowany, jako auto ciężarowe. Ponadto został skutecznie zarejestrowany, również jako auto ciężarowe.

Pojazd ten w grudniu 2008 roku został nabyty przez I. K. i był przez niego wykorzystywany do przewozu materiałów. Auto po raz kolejny zostało zarejestrowane, jako ciężarowe i w taki też sposób było „traktowane” m.in. przez Urząd Skarbowy.

Urząd Celny dokonując „kwalifikacji” pojazdu marki N. (...), kierował się
tzw. „nomenklaturą scaloną” (ustanowioną rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 roku w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz Wspólnej Taryfy Celnej – Dz. U. L 256, str. 1 z 7 września 1987 roku ze zm.), zgodnie z którą w decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w T. z 23 lutego 2013 roku utrzymaną w mocy decyzją Dyrektora Izby Celnej w T. z 25 lipca 2012 roku pojazd został uznany jako służący „co do zasady” do przewozu ludzi, a nie towarów tj. jako auto osobowe, a nie ciężarowe. Urząd Celny doszedł do powyższej konkluzji uznając, iż przemawia za tym przewaga cech uznanych za charakterystyczne dla pojazdów osobowych.

Kwestia związana z istnieniem „dualizmu” w kwestii związanej z zakwalifikowaniem pojazdu w pewnych wypadkach jako auta ciężarowego – m.in. na gruncie prawa o ruchu drogowym, czy w innych jako samochodu osobowego – m.in. na gruncie ustawy o podatku akcyzowym, nie jest do końca jasna nawet dla podmiotów profesjonalnych. Okoliczność ta musi zatem wpływać na dokonaną prawno - karną ocenę zachowania oskarżonego,
a w szczególności możliwości przypisania mu działania w zamiarze kierunkowym uchylenia się od opodatkowania.

Jak wynika z zeznań A. B. – żony oskarżonego, zeznań którym Sąd Rejonowy dał wiarę, gdyby wspólnie z mężem mieli świadomość, iż sprowadzenie w/w pojazdu wiąże się
z koniecznością uiszczenia podatku akcyzowego w wysokości 10.577,- zł. to nigdy nie zdecydowaliby się na jego sprowadzenie, gdyż zwyczajnie byłoby to dla nich nieopłacalne. Oskarżony profesjonalnie zajmował się obrotem sprowadzanych samochodów zza granicy
i nigdy przedtem z tego tytułu nie było przeciw niemu wszczynane postępowanie karne, czy też karno - skarbowe. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób było wykazać, aby oskarżony działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim kierunkowym uchylenia się od opodatkowania. Sprawca dopuszczając się czynu z art. 54 § 2 kks musi mieć świadomość, iż nie ujawniając przedmiotu lub podstawy opodatkowania, jak również nie składając wymaganej deklaracji uchyla się uiszczenia należności publicznoprawnej i swoim zachowaniem zmierza do wywołania takiego skutku. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sadu Rejonowego, iż przesądzenie kwestii związanej z faktem uzyskania przez A. B. informacji od pracownika Urzędu Celnego, czy od sprowadzonego samochodu ciężarowego należy uiścić podatek akcyzowy pozostaje bez większego wpływu na ocenę zachowanie oskarżonego.

Wskazać również należało, że we wniesionej apelacji nie wskazano
w przekonywujący sposób błędów w poczynionych przez sąd pierwszej instancji ustaleniach, czy też innych uchybień, jakich miałby dopuścić się sąd orzekający. Wszelkie kwestie podniesione w uzasadnieniu apelacji stanowiły przedmiot szczegółowych rozważań sądu meriti. W szczególności nie wskazano na podstawie jakich dowodów należałoby przyjąć,
odmiennie niż to uczynił sąd pierwszej instancji, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona strony podmiotowej zarzucanego mu czynu. Fakt prowadzenia wówczas działalności gospodarczej związanej ze sprowadzaniem samochodów i mogąca z tego wynikać „orientacja” oskarżonego w obowiązującej w tym zakresie regulacji prawnej nie mogła przesądzać kwestii jego odpowiedzialności.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się jednocześnie w zaskarżonym orzeczeniu żadnych innych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia lub zmiany wyroku z urzędu i dlatego zaskarżony wyrok w utrzymał w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk wobec nieuwzględnienie środka odwoławczego wniesionego wyłącznie przez oskarżyciela publicznego – którego funkcję w niniejszej sprawie pełnił Urząd Celny, i obciążono nimi Skarb Państwa.