Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu w Wydziale IX Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – S. S.O. Andrzej Walenta

Sędziowie: S.O. Aleksandra Nowicka (spr.)

S.O. Lech Gutkowski

Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Kotarska

przy udziale przedstawiciela Urzędu Skarbowego w C. W. W.

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2017r.

sprawy S. S. oskarżonego z art. 56 §2 kks

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Chełmnie z dnia 13 grudnia 2016 r., sygn. akt II K 19/16

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za II instancję, a wydatkami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

IX Ka 161/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2016 rokuSąd Rejonowy w Chełmnie, sygn. akt II K 19/16, uznał S. S. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu akcie oskarżenia, czyli występku z art. 56 § 2 kks i wymierzył mu za to na podstawie art.56 § 2 kks, karę 20 stawek dziennych grzywny po 70 zł każda; zwalniając oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych i obciążył wydatkami w sprawie Skarb Państwa.

Wyrok ten zaskarżył w całości oskarżony, twierdząc, że jako wydany po dokonaniu ustaleń w wyniku dowolnej oceny zgromadzonych dowodów i mimo niewyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, nie może się on ostać. Wskazując na to skarżący domagał się zmiany wyroku i uniewinnienia go od przypisanego czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżący bezpodstawnie twierdził, że zaskarżony wyrok, którym oskarżony został uznany za winnego dopuszczenia się przestępstwa skarbowego, jako oparty na dowolnych ustaleniach faktycznych, nie może się ostać.

Dokonując ustaleń w tym przedmiocie, sąd meriti wnikliwie rozważył całokształt zebranych dowodów, mając w polu widzenia wszystkie okoliczności, także te mające zdaniem oskarżonego świadczyć o wprowadzeniu go w błąd przez T. K., które doprowadziło do podważenia przeciwnych twierdzeń, nieprzyznającego się do winy oskarżonego, nie wykazywało błędów logicznych, ani nie kłóciło się z doświadczeniem życiowym.

Zmierzająca do jego podważenia argumentacja skarżącego, sprowadzająca się do powtórzenia twierdzeń prezentowanych w toku postępowania, stanowiła w gruncie rzeczy gołosłowną polemikę z tym nieakceptowanym przez oskarżonego stanowiskiem.

Ze zgromadzonych dowodów rzeczywiście logicznie wynikało, że oskarżony, który pełnił funkcję prezesa zarządu spółki, nie sprawdził rzetelności kontrahenta – T. K., który miał być kolegą jednego ze wspólników. Zadawalając się taką informacją nie ustalił czy osoba taka w ogóle prowadzi działalność i czy jest uprawniona do wystawienia faktury VAT. Tych okoliczności oskarżony nie kwestionował, ale czynił z nich argument przemawiający za swoją niewinnością. Tymczasem ta okoliczność w gruncie rzeczy bezsporna stanowi o przypisaniu jemu winy za popełnienie przestępstwa z art. 56 kks. Dochowanie tych czynności i dostępna także dla oskarżonego możliwość sprawdzenia wiarygodności kontrahenta, uchroniłaby go przed popełnieniem przestępstwa. Skoro tego nie uczynił musi ponieść konsekwencje odliczenia podatku naliczonego za fakturę nieodzwierciedlającą rzeczywistej transakcji. Przeprowadzenie, więc dowodu z zeznań świadków Ś., K. i Ł. na okoliczność, że oskarżony dokonywał z T. K. wiele czynności związanych z obrotem gospodarczym i nie mógł wiedzieć, że jego przedsiębiorstwo przestało istnieć z dnia na dzień, nie może ekskulpować oskarżonego. Nawet gdyby przyjąć, że łączyła obie firmy uprzednia współpraca, to w żaden sposób nie zwalnia to oskarżonego od zachowania minimum staranności w prowadzeniu działalności gospodarczej. Oskarżony zaś miast sprawdzić kontrahenta oparł się na informacjach towarzyskich uzyskanych od jednego ze wspólników spółki.

Brak było jakichkolwiek okoliczności, które oceniane rozsądnie stwarzałyby uzasadnione wątpliwości co do tego, że ów stan rzeczy stanowił wynik omyłki dokładającego należytej staranności wymaganej od rzetelnego podatnika, oskarżonego, który pozostawał w błędnym, ale uzasadnionym przekonaniu, że miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury.

Właściwy jest także rozmiar sankcji zastosowanych wobec S. S.. Orzekając o konsekwencjach popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu i ustalając wysokości kary, Sąd Rejonowy trafnie ocenił stopień społecznej szkodliwości oraz stopień jego zawinienia oraz należycie oszacował jego możliwości płatnicze. Konieczności zapłaty grzywny w kwocie 1.400 zł (20 stawek dziennych), stanowiącej jedyną realną dolegliwość ukarania, nie sposób uznać za nadmierną uciążliwość dla osiągającego regularne dochody oskarżonego.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też – jako słuszny – został on utrzymany w mocy.

Na podstawie art. 113 kks w art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu za drugą instancję, obciążając wydatkami postępowania odwoławczego Skarb Państwa, albowiem przemawiała za tym jego sytuacja materialna, oceniana przy uwzględnieniu obciążeń finansowych nałożonych zaskarżonym wyrokiem.

(SSO Aleksandra Nowicka) (SSO Andrzej Walenta) (SSO Lech Gutkowski)