Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2014r.

Sąd Okręgowy w Toruniu - Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Ewa Lisowiec del. do pełnienia obowiązków sędziego Sądu Okręgowego w Toruniu

Protokolant - sekr. sąd. Anita Trzeciak

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2014r. w Toruniu

sprawy z powództwa W. W.

przeciwko R. B. i C. B.

o zapłatę - na skutek skargi pozwanych o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym nakazem zapłaty Sądu Okręgowego w Toruniu wydanym w sprawie INC 158/11

I.  oddala skargę pozwanych

II.  zasądza solidarnie od pozwanych R. B. i C. B. (skarżących) na rzecz powoda W. W. kwotę 5591,71 (pięć tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt jeden złotych siedemdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  zasądza od Skarbu Państwa kasy Sądu Okręgowego w Toruniu na rzecz radcy prawnego K. K. kwotę 4.428,00 (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem złotych - w tym 23% podatku VAT) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej przyznanej skarżącym z urzędu.

IV.  nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa

UZASADNIENIE

R. B. oraz C. B. wnieśli w dniu 27 listopada 2012r. /zob. koperta/ skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Okręgowy w Toruniu w dniu 30 grudnia 2011r., sygn. akt I Nc 158/11.

Uzasadniając swoje żądanie podali, iż R. B. składając 12 września 2012r. do prokuratury w S. zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa, bo uzyskał informację, iż umowę dystrybucyjną z dnia 31 maja 2006r. oraz aneks nr (...) (z których to wyniknęła kwota długu zasądzona w/w nakazem zapłaty) podpisał ówczesny pracownik spółki W. K. (1) nie mając do tego stosownego upoważnienia. W tej sytuacji zachodzi wymieniona w art. 403 § 2 kpc podstawa wznowienia postępowania, tj. wykrycie nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

W odpowiedzi na skargę (k. 73-78) powód W. W. wniósł o jej odrzucenie i zasądzenie solidarnie od pozwanych na swoją rzecz kosztów postępowania, ewentualnie zaś o oddalenie skargi i zasądzenie solidarnie od pozwanych na swoją rzecz kosztów postępowania.

Motywując swoje stanowisko podkreślił, iż podstawą wydania nakazu zapłaty był wystawiony przez pozwanego weksel, poręczony przez pozwaną oraz deklaracja wekslowa. Zatem podstawą wniosku o wznowienie mogą być tylko okoliczności odnoszące się do weksla lub deklaracji, a takowych pozwani w ogóle nie przedstawili. W sprawie nie zachodzi wymieniona w art. 403 § 2 kpc podstawa wznowienia postępowania, tj. wykrycie nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Pozwani otrzymując nakaz zapłaty z dnia 30 grudnia 2011r. wraz z pozwem mogli podjąć niezwłocznie czynności zmierzające do wyjaśnienia czy weksel został wypełniony zgodnie z podpisaną przez nich deklaracją wekslową, tym bardziej, iż byli wcześniej wzywani do wykupu weksla. Pozwani jednak nie podjęli żadnych czynności w tym kierunku. Pozwani nie wykazali również, iż złożenie jako dowodu umowy z 2006r. i powiadomienie prokuratury o możliwości popełnienia przestępstwa nie mogło nastąpić w poprzednim postępowaniu, niezwłocznie po otrzymaniu nakazu zapłaty i zorientowaniu się o rzekomym przekroczeniu uprawnień przez swego pracownika. Podobnie ma się rzecz z niewykazaniem przez pozwanych żadnych dowodów na to, że wynik postępowania karnego przeciwko pracownikowi będzie miał jakikolwiek wpływ na prawidłowość wypełnienia weksla przez powoda. W ocenie powoda złożenie skargi obyło się z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu z art. 407 § 1 kpc. Sam fakt złożenia zawiadomienia do prokuratury dopiero 12 września 2012r. nie dowodzi tego, iż pozwany faktycznie dopiero wtedy dowiedział się rzekomym przekroczeniu uprawnień przez swojego pracownika, tym bardziej, iż wcześniej otrzymał w/w nakaz zapłaty. Z powyższych względów złożona skarga winna – zdaniem powoda - zostać odrzucona.

Uzasadniając ewentualne żądanie oddalenia skargi powód wskazał, iż dług objęty nakazem zapłaty wynika z weksla, a nie umowy dystrybucyjnej z dnia 31 maja 2006r. Poza tym umowa z 31 maja 2006r. nie obowiązywała miedzy stronami już od 2009r., jako że została zastąpiona umową handlową z dnia 1 listopada 2009r. Zatem przedstawiona przez pozwanych umowa dystrybucyjna z 2006r. pozostaje bez jakiegokolwiek znaczenia dla niniejszej sprawy. Co więcej – treść podpisanej przez pozwanych deklaracji wekslowej jednoznacznie wskazuje na to, że weksel został wystawiony na zabezpieczenie wszelkich roszczeń powoda wynikających z umów wcześniej z nim zawartych. Poza tym – podpisanie weksla przez pozwanych nastąpiło już po rozwiązaniu z pracownikiem W. K. (2) umowy o pracę. Zatem zobowiązanie wekslowe zaciągnął osobiście pozwany, potwierdzając jednocześnie obowiązywanie umowy miedzy jego spółką a powodem.

Pismem z dnia 13 września 2013r. (k. 150-151) pełnomocnik skarżących poparł złożoną skargę. Zgłosił też zarzut niezgodnego z deklaracją wekslową wypełnienia weksla in blanco. Niezgodność ta – jego zdaniem - polegała na wpisaniu do weksla kwoty dotyczącej umów sprzedaży zawartych po 24 marca 2011r. (data wystawienia weksla i deklaracji wekslowej), gdy tymczasem deklaracja wekslowa odnosiła się jedynie do umów zawartych przed tą datą. Dodał, iż pozwani zaprzeczają, jakoby umowa z 31 maja 2006r. nie obowiązywała między stronami od 2009r. i została zastąpiona umową handlową z dnia 1 listopada 2009r.

Pismem z dnia 21 października 2013r. (k. 180-186) powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Zaprzeczył ponadto, ażeby weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową. Jego zdaniem z treści tej deklaracji jednoznacznie wynika, iż weksel in blanco został wystawiony przez pozwanych w celu zabezpieczenia wszelkich należności powoda w stosunku do spółki jawnej (...), w tym także przyszłych. Potwierdza to treść zawartej w tym samym dniu ugody, a konkretnie jej § 5 ust 1. Powód dodał, iż o tym, iż umowa handlowa z dnia 1 listopada 2009r. wiązała strony przesądza jej § 1 ust. 2 in fine oraz § 12 ust. 1 wraz z załącznikiem nr 3.

W pozostałych pismach procesowych oraz w dalszym toku sprawy strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 31 maja 2006r. pomiędzy powodem W. W. oraz (...) sp. jawna w S. została zawarta umowa dystrybucyjna. Za (...)sp. jawna w S. umowę tę podpisał ówczesny pracownik spółki W. K. (1). Dnia 20 listopada 2006r. pomiędzy tymi samymi stronami został podpisany aneks nr (...) do umowy dystrybucyjnej z dnia 31 maja 2006r. Za spółkę jawną umowę tę podpisał ówczesny pracownik spółki W. K. (1).

(dowód: - umowa dystrybucyjna wraz z aneksem – k. 6-13, zeznania świadka A. L. – k. 222v – 223, zeznania świadka R. L.– k. 223 -223v )

Umowa dystrybucyjna z dnia 31 maja 2006r. wraz z załącznikiem nr 1 była przez (...) sp. j. w S., wykonywana przez kilka kolejnych lat. Spółka towar był odbierała i dalej wprowadzała do obrotu.

(dowód: - zeznania świadka P. J. – k. 166v – 167v, zeznania świadka R. J. – k. 168- 168v )

Dnia 1 sierpnia 2007r. pomiędzy (...) sp. jawna w S. oraz (...) sp. z o.o. w K. została zawarta umowa o współpracy.

(dowód: zeznania świadka P. J. – k. 166v – 167v, zeznania świadka R. J. – k. 168- 168v, umowa o współpracy – k. 201-205 akt)

Dnia 1 listopada 2007r. pomiędzy powodem W. W. oraz (...) sp. z o.o. w K. została zawarta umowa handlowa. Powód na potrzeby wskazanej umowy został określony jako „dostawca”. (...) sp. z o.o. w K. na potrzeby wskazanej umowy została określona jako „odbiorca”.

Zgodnie z załącznikiem nr 3 do w/w umowy (...) spółka jawna w S., określona jak ‘dystrybutor’, objęta była w/w umową.

(dowód: zeznania świadka P. J. – k. 166v – 167v, zeznania świadka R. J. – k. 168- 168v, umowa handlowa wraz z załącznikiem nr 3 – k. 81-87 akt)

Spółka przestała wywiązywać się z obowiązku zapłaty. Dnia 21 marca 2011r. pozwany R. B. wystawił weksel własny gwarancyjny in blanco. W treści sporządzonej w tym samym dniu deklaracji wekslowej stwierdzono, iż weksel sporządzony został „celem zabezpieczenia należności (...) W. W. mogących powstać w związku z brakiem zapłaty za zawarte umowy sprzedaży wyrobów cukierniczych przez firmę (...)Spółka Jawna (...) w S.”. W dalszej części deklaracji zapisano, iż weksel pozwanego R. B. złożono „dla zabezpieczenia wszelkich roszczeń (...) z tytułu wszelkich umów sprzedaży zawartej ze spółką (...) Spółka Jawna (...) (…).” Poręczycielem wekslowym, podpisanym na w/w wekslu in blanco oraz w/w deklaracji była pozwana C. B.. Drugi weksel wystawili A. L., a jego żona była poręczycielem.

Pracownicy powoda prowadzili rozmowy ze wspólnikami spółki (...) (głównie R. B.) na temat spłaty zadłużenia.. Nigdy nie było mówione, że towar do tej pory był dostarczany spółce bez umowy i że W. K. (1) nie był upoważniony do jej zawarcia w imieniu spółki.

R. B.i C. B. zostali zawiadomieni o wypełnieniu weksla i wezwani do zapłaty. Nie odpowiedzieli na to wezwanie.

(dowód: zeznania świadka A. L. – k. 222v – 223, zeznania świadka R. L. – k. 223 -223v, zeznania świadka P. J. – k. 166v – 167v, zeznania świadka R. J. – k. 168- 168v, ugoda w sprawie spłaty zadłużenia – k. 188-193, weksel oraz deklaracja – k. 6-8 i 26 akt sprawy I Nc 158/11 Sądu Okręgowego w Toruniu, zawiadomienia o wypełnieniu weksla wraz z dowodami doręczenia - k. 9-14 akt sprawy I Nc 158/11 Sądu Okręgowego w Toruniu )

Prawomocnym nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Okręgowy w Toruniu w dniu 30 grudnia 2011r., sygn. akt I Nc 158/11, nakazano pozwanym R. B. i C. B. aby zapłacili solidarnie z weksla na rzecz powoda W. W. kwotę 77.878, 99zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 grudnia 2011r. oraz kwotą 4.591zł tytułem kosztów postępowania. Została wszczęta egzekucja.

(dowód: zawiadomienia o wszczęciu egzekucji – k. 99-100, nakaz zapłaty - k. 16 akt sprawy I Nc 158/11 Sądu Okręgowego w Toruniu)

W. K. (1) był pracownikiem sp. jawnej (...) do dnia 31 stycznia 2011 r. .

(bezsporne)

Dnia 12 09 2012r. R. B. złożył zawiadomienie o możliwości popełnienia przez W. K. (1) przestępstwa. Wskazał w nim, że pracownik ten nadużył udzielonych mu uprawnień w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

(dowód: zawiadomienie k. 22-26 akt)

Postępowanie (sygn. 3DS 949/13) zostało dnia 16 XII 2013 umorzone. Postanowienie nie jest prawomocne.

(bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie przesłuchania świadków P. J., R. J., A. L., R. L., oraz w oparciu o dokumenty zgromadzone w sprawie, a także na podstawie oznaczonych dokumentów z akt sprawy I Nc 158/11 Sądu Okręgowego w Toruniu.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dokumentom, gdyż żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności oraz autentyczności. Sąd również nie znalazł podstaw do podważania prawdziwości tychże dowodów w jakimkolwiek stopniu.

Na podstawie art. 230 kpc uznano za bezsporne okoliczności faktyczne przytoczone w ramach pozwu, odpowiedzi na pozew oraz dalszych pismach procesowych, którym strona przeciwna nie zaprzeczyła, gdyż nie budziły wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy i znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale procesowym zgromadzonym w sprawie (m. in. nie świadczenie pracy przez W. K. (1) na rzecz sp. (...) od 1 02 2011, umorzenie postępowania z zawiadomienia skarżącego).

Sąd dał wiarę dowodowi z zeznań świadka P. J., albowiem były one jednoznaczne, szczegółowe i spójne. Nadto znalazły potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach.

Podobnie – co do zasady - należało ocenić zeznania świadka R. J.. Sąd odmówił mu wiary jedynie odnośnie tego, iż umowa z dnia 1 listopada 2009r. pomiędzy powodem W. W. oraz (...) sp. z o.o. w K. (dalej (...)) zmieniała tylko niektóre z warunków wcześniejszej umowy dystrybucyjnej z dnia 31 maja 2006r. między powodem W. W. oraz (...)sp. j. w S.. Stwierdzenie to bowiem sprzeczne jest z przytoczonym powyżej § 12 umowy z dnia 1 listopada 2009r. Niespójność tę można tłumaczyć jedynie stanem niepełnej wiedzy świadka lub upływem czasu, bowiem brak było podstaw aby przyjąć, że świadek zamierzenie zeznał niezgodnie z prawdą, tym bardziej że okoliczność ta była łatwa do zweryfikowania. Świadek nie jest już pracownikiem powoda.

Za wiarygodne uznano również zeznania świadków A. L. oraz R. L.. Świadkowie nie potrafili jednak powiedzieć, od kiedy R. B. wiedział, że to W. K. (1) podpisał umowę dystrybucyjną z 2006. Zeznaniom świadków nie odmówiono wiarogodności, ale niewiele one wniosły do sprawy. Zgromadzonym dokumentom dano wiarę w całości. Jak podano wyżej, nie było podstaw by przyjąć, iż jakikolwiek dokument jest nierzetelny i że są podstawy by zakładać, iż nie odzwierciadlają one rzeczywistego stanu rzeczy. Odnośnie dokumenty (jednego) skarżący zdali się kwestionować, że spółka (...) była stroną umowy zawartej z (...) w 2007r. i w konsekwencji, że byli objęci umową między (...) a powodem W. W., ale oczywiście zarzutowi temu odmówiono słuszności z uwagi na jednoznaczną treść umowy o współpracy z 1 sierpnia 2007r. i złożone na niej podpisy (k. 201 i nast.).

Skarżący formułując skargę o wznowienie postępowania powołali się na ustawową przesłankę wznowienia unormowaną w art. 403 § 2 in fine kpc, tj. wykrycie nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Z przepisu art. 403 § 2 in fine kpc wynika, że późniejsze wykrycie okoliczności faktycznych lub środków dowodowych może stanowić podstawę wznowienia postępowania tylko wówczas, gdy te okoliczności lub dowody pozostają potencjalnie w związku przyczynowym z wynikiem sprawy (w szczególności dotyczącą podstawy faktycznej powództwa (zob. postanowienie SN z dnia 24 maja 1982 r., II CO 1/82, OSP 1984, z. 2, poz. 27), a strona nie mogła z nich skorzystać. Wskazać też trzeba, iż Sąd Najwyższy przyjął, że niemożność skorzystania w poprzednim postępowaniu z określonych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych nie zachodzi, gdy istniała obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu, a tylko na skutek opieszałości, zaniedbania, zapomnienia czy błędnej oceny potrzeby ich powołania strona tego nie uczyniła (postanowienie SN z dnia 10 lutego 1999 r., II CKN 807/98, LEX nr 78214 i por. Mariusz P. Wójcik, komentarz do art. 403 kodeksu cywilnego, teza 5, w: Komentarz aktualizowany do ustawy z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego, Lex 2013).

W efekcie przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż sytuacja opisana w art. 403 § 2 in fine kpc – aczkolwiek formalnie przywołana przez skarżących - nie ma miejsca.

Po pierwsze - okoliczność, iż umowa z 31 maja 2006r. była kilka kolejnych lat przez (...) sp. jawną w S. wykonywana, towar był odbierany i dalej wprowadzany do obrotu świadczy o tym, iż nie jest prawdopodobne aby pozwany R. B.nie znał treści tejże umowy, a pracownik spółki W. K. (1)działał bez umocowania. Skoro towar do spółki długi czas był dostarczany, to R. B. musiał wiedzieć dlaczego tak się dzieje i na jakiej podstawie.

Po drugie – rację ma powód, kiedy twierdził, iż umowa dystrybucyjna z dnia 31 maja 2006r. wraz z aneksem z dnia 20 listopada 2006r. w dniu wystawienia weksla już stron nie obowiązywała. Zgodnie z § 12 umowy handlowej z dnia 1 listopada 2007r. zawartej pomiędzy powodem W. W. oraz (...) sp. z o.o. w K. postanowienia tego ostatniego kontraktu zastąpiły dotychczasowe umowy, w tym tą z dnia 31 maja 2006r. wraz z aneksem z dnia 20 listopada 2006r. Wedle § 1 w/w umowy „(...)sp. z o.o. oświadcza, że w oparciu o zawarte umowy z Dystrybutorami (Odbiorcami bezpośrednimi, Udziałowcami) ma prawo do prowadzenia w ich imieniu wszelkich rozmów handlowych mających na celu ustalenie zasad wzajemnej współpracy w zakresie dystrybucji wyrobów Dostawcy oraz że ustalenie niniejszej Umowy są wiążące dla wszystkich Dystrybutorów”.

Wedle § 12 w/w umowy wszelkie dotychczasowe umowy, porozumienia oraz ustne oświadczenia zawarte bądź złożone pomiędzy Dostawcą a Odbiorcą oraz pomiędzy Dostawcą i którymkolwiek z Dystrybutorów, wygasają z chwilą zawarcia niniejszej Umowy”

Nie da się obronić tezy, iż pozwany R. B., który w dniu 1 sierpnia 2007r. własnoręcznie podpisał umowę o współpracy z (...) sp. z o.o. w K., nie był świadom istnienia późniejszej umowy z dnia z dnia 1 listopada 2009r.

Podsumowując - możliwość wznowienia postępowania na podstawie wymienionej art. 403 § 2 kpc podstawy jest uzależniona od zaistnienia łącznie trzech przesłanek:

- wykrycia po uprawomocnieniu się wyroku nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które istniały w toku postępowania, ale nie zostały w nim powołane,

- możliwości ich wpływu na wynik sprawy,

- niemożności skorzystania z nich przez stronę w poprzednim postępowaniu.

W przedmiotowej sprawie należy przyznać rację stronie powodowej, która twierdzi, iż kwestia ewentualnego /rzekomego/ przekroczenia uprawnień przez pracownika W. K. (1) przy podpisywaniu kontraktu z 31 maja 2006r. nie mogła mieć wpływu na wynik sprawy I Nc 158/11, albowiem stosunek podstawowy, z którym był związany wystawiony weksel, wynikał z późniejszej umowy z powodem tj. umowy z dnia 1 listopada 2009r. (k. 81), która to zastąpiła pierwszą – z dnia 31 maja 2006r.

Skarżący zdaniem sądu mieli pełną świadomość i tego że W. K. (1) zawarł z powodem umowę z 2006, jak i tego że R. B. podpisał umowę o współpracy z (...), która weszła w miejsce umowy dystrybucyjnej z 2006r.. Bezspornie zaś posiadając zaś tę wiedzę nie mogli skarżący twierdzić, iż są to dla nich nowe okoliczności, których nie byli w stanie powołać wcześniej. Odmienne wnioskowanie jest nielogiczne i nie mogło wywołać pomyślnego dla skarżących skutku.

Ugruntowany w judykaturze i doktrynie jest pogląd, iż jeżeli okaże się, że zgłoszona podstawa wznowienia nie miała faktycznie miejsca, a co za tym idzie nie mogła mieć wpływu na treść wydanego uprzednio wyroku, to skarga o wznowienie postępowania podlega oddaleniu. W tej sprawie nie chodziło bowiem o to, czy W. K. (1) był faktycznie legitymowany do zawarcia w imieniu spółki umowy w 2006r., tylko o to, czy skarżący wiedzę o tym, iż podpisał on umowę, mieli już przed wydaniem nakazu w sprawie INC 158/11, a co za tym idzie, czy zarzut w tym przedmiocie mogli powołać w dopuszczalnym od nakazu środku zaskarżenia. Odpowiedź na pytanie jawi się jako oczywista i jednoznaczna. Zdaniem Sądu skarżący wiedzę tę posiadali i mogli zarzut zawrzeć w zarzutach od nakazu zapłaty. Czynienie tego w skardze o wznowienie jest działaniem spóźnionym i nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na marginesie należy zaznaczyć, iż sama okoliczność, że pozwany R. B. w zawiadomieniu o możliwości popełnienia przestępstwa z dnia 12 września 2012r. zawarł oświadczenie wiedzy o przekroczeniu uprawnień przez swego pracownika nie dowodzi jeszcze tego, iż wiedza ta nie była mu znana wcześniej i że istniała obiektywna niemożność skorzystania z niej w poprzednim postępowaniu - tj. postępowaniu o sygn. akt I Nc 158/11.

W ocenie sądu meriti nie ma też potrzeby merytorycznego ustosunkowania się do zarzutu dotyczącego wypełnienia deklaracji wekslowej, ponieważ już z samej jego treści wynika, iż nie może on stanowić podstawy wznowienia postępowania – nie jest to środek dowodowy, względnie okoliczność faktyczna, z którego pozwani nie mogliby skorzystać podczas poprzedniego postępowania. Ocena jego zasadności sprowadza się bowiem do porównania treści weksla, deklaracji wekslowej oraz zawiadomienia o wypełnieniu weksla – a wszystkie te dokumenty zostały pozwanym doręczone wraz z odpisem pozwu oraz nakazem zapłaty.

Na koniec dla porządku wskazać trzeba, że okoliczność iż W. K. (1) miałby rzekomo działać z przekroczeniem uprawień i tak nie miała znaczenia (nawet gdyby przyjąć założenie, że tak faktycznie było) bowiem skarżący wystawili weksel (z deklaracją) już po tym, jak W. K. (1)przestał być pracownikiem spółki. Nie pracuje on w spółce od 1 lutego 2011r., a skarżący R. B. weksel wystawił 21 marca 2011 (wówczas C. B. została poręczycielem wekslowym). Skarżący czynili to więc bez związku z działalnością W. K.. Ich zobowiązanie wekslowe o podłożu abstrakcyjnym powstało blisko 2 miesiące po tym jak W. K. (1) przestał świadczyć pracę. Poza sporem – w świetle zapisów deklaracji wekslowej – winno pozostać, że prawem wierzyciela było weksel wypełnić na całość powstałego wobec wierzyciela zadłużenia (i istniejącego przed wystawieniem weksla i powstałego po nim). Jasne i oczywiste /jako jedynie logiczne/ jest też to, ze skarżący musieli wiedzieć o istnieniu umów z 2006 i 2007 i 2009, bowiem w przeciwnym razie po co (i w odniesieniu do czego) R. B. wystawiłby weksel.

Tak czy inaczej zdaniem sądu skarżący w skardze powołali przesłankę ustawową do wznowienia postępowania, ale w toku procesu okazała się ona faktycznie nie mająca miejsca. Jeśli nawet skarżący kiedykolwiek doszli do przekonania, że W. K. (1) działał z przekroczeniem uprawnień, to nie nasuwa wątpliwości, iż wiedzę o tym posiedli już dawno temu, a nie dopiero w dniu złożenia przez R. B. zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa. Skoro tak, to zarzut ten zawrzeć mogli w zarzutach od nakazu zapłaty (niezależnie od tego, iż jako logiczne jawiło się to, iż taki zarzut zawrzeć mogli i winni w odpowiedzi na zawiadomienie o wypełnieniu weksla - czego bezspornie nie uczynili pozostając pasywnymi).

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie skarżących bowiem przeprowadzanie tego dowodu uznano za zbędne, a dowód z przesłuchania stron jest dowodem subsydiarnym. Wszystkie okoliczności istotne zostały wyjaśnione dostatecznie. Oddalono inne wnioski – wniosek o dowód z akt postępowania prowadzonego przez Prokuraturę w S., bowiem w świetle innych dowodów tenże uznano za nieprzydatny.

Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono jak w punkcie pierwszym wyroku oddalając skargę mocą art. 403 kpc a contrario.

W punkcie drugim sentencji zasądzono solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 5.591,71 zł tytułem zwrotu kosztów procesu – zgodnie z przedłożonym spisem kosztów (k. 231-232).

Orzeczono tak na podstawie przepisu art. 98 § 1 kpc w myśl zasady odpowiedzialności za wynik postępowania. Skarżący przegrali sprawę i powinni solidarnie ponieść koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego powoda w wysokości 3.600 zł (por. § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tj. Dz. U. z 2013. 490), koszt opłaty od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17 zł oraz koszty dojazdu na rozprawy (do T. i do S. w zw. z odezwą) pełnomocnika oraz zwrot zaliczki na koszty dojazdu świadka R. J. w łącznej wysokości 1.262,06 zł.

W punkcie trzecim sentencji zasądzono od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Toruniu - na rzecz r.pr. K. K. kwotę 3.600 zł wraz z należnym podatkiem VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącym z urzędu. Rozstrzygnięcie to znajduje swoją podstawę w treści § 2 ust. 3, § 6 pkt 6 oraz §§ 15 i 16 cyt. wyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości.

W punkcie czwartym wyroku nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciążono Skarb Państwa, ze względu na wynik sprawy oraz brak podstaw do obciążenia tymi kosztami strony przeciwnej w sytuacji, gdy zwolniony od kosztów sądowych uległ procesowo w całości (art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych a contrario).