Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - SSO Barbara Plewińska

Protokolant - stażysta Marzena Chojnacka

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2015 roku

sprawy M. B.

obwinionej z art. 98 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Chełmnie

z dnia 28 listopada 2014 roku sygn. akt VII W 438 / 14

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa / Sądu Rejonowego w Chełmnie / kwotę 30,- / trzydziestu / zł. tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża ją wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IX Ka 103/15

UZASADNIENIE

M. B. została obwiniona o to, że w dniu 16 lipca 2014 roku o godz. 20.12 w miejscowości D. – autostrada (...), na stacji paliw poza drogą publiczną po zatankowaniu pojazdu marki D. o nr rej. (...), nie zachowała odpowiedniej ostrożności podczas otwierania lewych tylnych drzwi, doprowadzając do bocznego zderzenia zagroziła bezpieczeństwu kierującemu w/w pojazdem,

- tj. o wykroczenie z art. 98 kw.

Sąd Rejonowy w Chełmnie wyrokiem z dnia 28 listopada 2014 roku (Sygn. akt VII
W 438/14):

1.  obwinioną M. B. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej
we wniosku o ukaranie, z tym ustaleniem, że wyczerpała znamiona wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 46 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie
art. 97 kw wymierzył jej karę grzywny w kwocie 300,- złotych;

2.  zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Chełmnie
30,- złotych opłaty oraz 100,- złotych tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie przed sądem I instancji.

Od powyższego wyroku apelację wniosła obwiniona, zaskarżając wyrok w całości.

Orzeczeniu temu zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę
i mających wpływ na treść wyroku, a mianowicie uznanie, iż swoim zachowaniem wyczerpała znamiona wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 46 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, pomimo że materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie dawał podstaw do takich ustaleń.

Podnosząc ten zarzut M. B. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku
w całości przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez jej uniewinnienie, albo uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Ponadto, wniosła o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się żadnych błędów w postępowaniu przed sądem I instancji, zarówno ani w poczynionych ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku
i mających wpływ na jego treść, ani w zastosowanej w związku z tym kwalifikacją prawną czynu.

Sąd Rejonowy słusznie wykazał, mając na względzie niebudzący wątpliwości opis zdarzenia, iż to obwiniona ponosi odpowiedzialność za wskazane wykroczenie, na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 46 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Opisując w apelacji okoliczności czynu, M. B. potwierdziła, że między prawym bokiem samochodu marki M., a lewym bokiem samochodu marki D. pozostawała niewielka odległość, jednak jak podkreśliła, nie wynikała ona z jej działania, a jak oceniła w środku zaskarżenia,
z niewłaściwego zachowania A. J.. Niemniej sąd meriti – zdaniem sądu odwoławczego - prawidłowo oceniając zebrany materiał dowodowy, wykazał,
że niezachowanie odpowiedniego odstępu było konsekwencją zatrzymania przez obwinioną swojego samochodu nie przy prawej krawędzi swojego pasa, obok dystrybutora, a bliżej środka. Ponadto, nie upewniając się czy nie spowoduje to utrudnienia w ruchu drogowym, obwiniona otworzyła tylne drzwi od strony kierowcy i tym samym od strony sąsiedniego samochodu i rozpoczęła wykonywać przy nich czynności, nie uwzględniając wskazanej wyżej niewielkiej odległości pomiędzy pojazdami, a także tego, że poszkodowany, wykonując prawidło swoje manewry, będzie niebawem ruszał z zajmowanego stanowiska.

Brak więc było podstaw do przypisania winy A. J., czego w toku całego procesu domagała się obwiniona. Wykonywał on swoje manewry prawidło
z zachowaniem należytej ostrożności, a jego czynności były przewidywalne. Gdyby tylne drzwi samochodu obwinionej były zamknięte, a ona sama nie dokonywała przy nich wskazanych przez Sąd Rejonowy czynności, albo gdyby zatrzymała się bliżej dystrybutora,
a nie bliżej środka, nie doszłoby do owego zdarzenia.

W ocenie sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował kwalifikację prawną do przypisanego obwinionej wykroczenia, co starała się podważyć w swojej apelacji obwiniona. Przepis art. 97 kw stanowi, że uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku
– Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie podlega karze grzywny do 3.000,- złotych albo karze nagany. Przepis ten ma charakter blankietowy, co oznacza,
że stosuje się go do innych wykroczeń, wykroczeń nie określonych w przepisach art. 84 - 96a kodeksu wykroczeń, które co istotne muszą być związane z bezpieczeństwem lub porządkiem ruchu, chociaż nie są uregulowane w tym kodeksie. Nie mają zastosowania natomiast do innych kwestii regulowanych prawem drogowym. Jak więc wskazuje doktryna ma on także zastosowanie do art. 46 ust. 1 Prawo o ruchu drogowym.

Z kolei co podważała obwiniona, podnosząc iż wykroczenie z art. 97 kw można przypisać tylko w sytuacji, gdy do zdarzenia doszło na drodze publicznej, wskazany przepis dotyczy również przypadków owego wykroczenia na stacji benzynowej. W uzasadnieniu do przywołanego przez obwinioną w apelacji wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2000 roku (sygn. akt IV KKN 250/00), kwestią zasadniczą przy stosowaniu wskazanego przepisu jest to, czy do zdarzenia doszło w miejscu powszechnie dostępnym, czy też nie. Sąd Najwyższy w owym uzasadnieniu jasno określił, iż przepisy ustawy o ruchu drogowym stosuje się wprawdzie do ruchu odbywającego się poza drogami publicznymi, jeżeli jest to konieczne dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa uczestników tego ruchu, a ruchem lądowym jest nie tylko ruch na drogach publicznych, ale również na terenach budowlanych czy przemysłowych – to jednak musi być to ruch w miejscu powszechnie dostępnym.
W przeciwieństwie do podwórza posesji, którego nie sposób uznać za miejsce powszechnie dostępne dla innych kierowców, stacji benzynowej należy przypisać takie cechy.

Mając na uwadze powyższe uwagi, zdaniem sądu odwoławczego, sąd pierwszej instancji uznając obwinioną za winną przypisanego jej wykroczenia prawidłowo zastosował przepis art. 97 kw.

Zaś przepis art. 46 Prawo o ruchu drogowym ustala ogólne zasady bezpiecznego zatrzymania i postoju pojazdu. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 1997 roku (sygn. akt III KKN 242/96) kierujący zawsze obowiązany jest ocenić, czy
ze względu na stan drogi (np. szerokość jezdni), (…), pozostawienie pojazdu w tym miejscu stanowiłoby niebezpieczeństwo również ze względu na niedostateczną widoczność albo obecność utrudniającej ruch przeszkody. W tym przypadku to postój blisko środka drogi na stacji paliw, którego konsekwencją była niewielka odległość pomiędzy pojazdami, otwarte tylne drzwi od samochodu oraz zachowanie obwinionej w tym miejscu (zmiana pantofli
i szukanie w torebce biletu), stanowiły przeszkodę utrudniającą ruch. Gdyby te okoliczności nie wystąpiły, nie doszłoby do przedmiotowego wykroczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego nie budziła również zastrzeżeń wymierzona obwinionej kara 300,- złotych grzywny. Sąd meriti wymierzając taką właśnie karę wziął pod uwagę wcześniejszą niekaralność obwinionej, oraz brak innych okoliczności obciążających, a także określił możliwości majątkowe oraz zarobkowe obwinionej oraz osiągnięcie celów prewencyjnych i wychowawczych w stosunku do M. B. oraz innych potencjalnych sprawców.

Niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również uchybień, które skutkować musiałyby uchyleniem zaskarżonego orzeczenia na podstawie art. 104 kpow i art. 440 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpow.

Sąd odwoławczy obciążył obwinioną wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa
w postępowaniu odwoławczym oraz opłatą w kwocie 30,- zł. , przyjmując za podstawę art. 119 kpow w zw. z art. 636 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 i art. 21 ustawy o opłatach w sprawach karnych.